Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

ป๊อปปี้ : ไม่เป็นไร

 

 

ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ดวงตามันฉายชักออกมาว่าเค้าเสียใจ

 

มากแค่ไหน แล้วจะให้ฉันทำอย่างไรในเมื่อเวลามันผ่านมาเนินนาน

 

แล้วฉันจำไม่ได้

 

 

 

ฟาง : ขอโทษนะป๊อปปี้ แต่ฟาง...

 

ป๊อปปี้ : อืม ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร

 

 

 

พูดจบก็เดินหันหลังออกไป ใจฉันมันกระตุกวืบลงไป ฉันบอกว่าฉันจำ

 

เค้าไม่ได้แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่อยากจำถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากลืม

 

มัน ที่ฉันยอมแลกบัดดี้กับเฟย์นั่นก็เพราะฉันอยากได้ป๊อปปี้เป็นบัดดี้

 

ต่างหากหล่ะ

 

 

 

ฟาง : ป๊อปปี้เดี๋ยวก่อน

 

 

เค้าชะงักเท้าแล้วหันกลับมา

 

 

ฟาง : เราเริ่มกันใหม่ได้ไหมคราวนี้ฟางสัญญาว่าจะไม่มีวันลืม

 

 

ถึงแม้ว่าจะจำอะไรไม่ได้แต่ก็พอจะรู้ว่าเราสองคนผูกพันธ์กันมาก ไม่

 

สายเกินไปใช่ไหมที่ฉันจะบอกว่าฉันหลงรักเค้าอีกครั้ง

 

 

ป๊อปปื้ : ...

 

 

ฟาง : สัญญา

 

 

 

ฉันยืนนิ่งรอฟังคำตอบจากเค้า มันคงยากป๊อปปี้เสียความรู้สึกไปแล้ว

 

ฉันกลับไปแก้ใขอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยขอแค่ได้บอกเค้าว่าตอนนี้ฉัน

 

เองก็รู้สึกดีๆกับเค้าเหมือนกัน ป๊อปปี้เดินตรงมาหาฉัน จู่ก็ขว้าร่างฉัน

 

เข้าไปกอดแน่น การกระทำที่รวดเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทันแรงกอดที่แนบ

 

แน่นและอบอุ่นทำให้ฉันอดใจไม่ได้ที่จะกอดตอบ ความอบอุ่นที่คุ้นเคย

 

อ้อมกอดที่โหยหาเหมือนเจอเจ้าของ อยากหยุดเวลาแค่ตรงนี้ที่มีแค่

 

เราสองคน คราวนี้เค้าก็คงไม่โกรธไม่ปั้นหน้ายักษ์ใส่ฉันอีกแล้วสินะ

 

 

 

ป๊อปปี้ : สัญญาแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะ

 

ฟาง : อืม

 

 

 

พอถึงตอนนี้ฉันไม่เข้าใจว่าเรากำลังคุยกันถึงเรื่องอะไร เรื่องของอดีต

 

หรือเรื่องของปัจจุบัน

 

 

 

ป๊อปปี้ : ป๊อปชอบฟางนะ ไม่ซิรักมาตั้งนานแล้ว

 

 

 

เค้าพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างรึเปล่า คำสารภาพทำให้ฉันอยู่ในสภาพชา

 

 

ไปทั้งตัวทำอะไรไม่ถูก นี้รึเปล่าที่เค้าเรียกอาการนี้ว่าการเขิน ใจเต้น

 

แรงใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนมีใครเอาไฟมาล้น

 

 

 

ฟาง : ขอบคุณนะป๊อปที่รู้สึกดีๆ แต่ฟางไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่มันเรียกว่า

 

อะไร

 

 

ป๊อปปี้ : ไม่เป็นไรป๊อปจะรอ ไว้ฟางแน่ใจแล้วค่อยบอกป๊อปก็ได้

 

 

 

จากผู้ชายที่ดูจริงจังตลอดเวลา เงียบขรึมดูมีหลักการไปหมด ตอนนี้

 

เหลือเพียงผู้ชายที่ดูอบอุ่น ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หลายคนคงรู้แล้ว

 

ว่าฉันแลกบัดดี้กับเฟย์เพราะฉะนั้นบัดดี้ฉันก็คือป๊อปปี้ ฉันล้วงไปใน

 

กระเป๋าเสื้อที่ซ่อนอยู่ข้างใน หยิบปากกาที่มีปลอกเป็นตุ๊กตาหมีพูว์ตัว

 

เล็กๆอยู่ส่งให้เค้าไป

 

 

 

ป๊อปปี้ : อะไรเหรอ

 

ฟาง : ของขวัญชิ้นสุดท้ายจากบัดดี้ไง

 

ป๊อปปี้ : เป็นบัดดี้ป๊อปเหรอ

 

ฟาง : ใช่

 

 

ป๊อปปี้ยิ้มกว้างให้มา มันเป็นยิ้มที่หาดูได้ยากจริงๆ นี้เป็นครั้งแรกที่ฉัน

 

เห็นป๊อปปี้ยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด เค้าก็หยิบกล่องสีเหลี่ยมสีน้ำตาล

 

ส่งมาให้

 

 

 

ป๊อปปี้ : ให้บัดดี้ของป๊อปเช่นกันครับ

 

 

ฉันรับกล่องมาถือแล้วพลิกดูไปมามันเป็นกล่องที่ห่อด้วยกระดาษสี

 

น้ำตาลหม่นผูกไว้ด้วยด้ายสีเดียวกันมันหนักมากฉันพยามจะแกะออก

 

อย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้กระดาษขาด

 

 

ป๊อปปี้ : ไว้แกะที่บ้านก็ได้นะ ตอนนี้ดึกมากแล้วกลับบ้านกันเถอะ

 

 

ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าเค้ายังไม่อยากให้ฉันแกะมันออกมาตอนนี้ ที่

 

บ้านก็ที่บ้านฉันเดินตามไปที่รถของเค้าและมนที่สุดฉันก็ได้รู้ว่าในตอน

 

แรกทำไมป๊อปปี้ถึงไม่ค่อยชอบฉัน และก็อีกว่าฉันอาจกำลังมีแฟนเป็น

 

ตัวเป็นตน:)

 

+

 

+

 

+

 

 

 

~♥ TOMO PART♥~

 

 

 

โทโมะ : แก้วถึงแล้วนะ

 

 

ผมส่งเสียงปลุกแม่มดน้อยของผม ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก ไม่รู้ว่าไปหลงรักเธอ

 

เข้าตอนไหนตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าเธอมาขโมยหัวใจ

 

ผมไปเรียบร้อยแล้ว คิดแล้วก็ขำตัวเองผมเองก็ผ่านผู้หญิงสวยๆมาก็

 

มากแต่ไม่ยักจะติดใจ จะมีก็แต่เธอคนนี้แหละติดตาและตรึงใจ ร่างบาง

 

ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้นอนได้สบายขึ้น ดูซิเหมือนเด็กพึ่งหย่านม

 

ใหม่ๆไม่มีผิดเลยเชี่ยว

 

 

 

โทโมะ : แก้วถึงบ้านแล้วนะไปนอนในบ้านเถอะ

 

 

 

จับแขนเรียวแล้วเขย่าเบาๆเผื่อว่าเธอจะตื่น แต่ความคิดผมคงผิดรู้ทั้งรู้

 

ว่าคนตัวเล็กตรงหน้านี้ถ้าลองได้หลับแล้วหล่ะก็เรียกยังไงก็ไม่ตื่น

 

ช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอกก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเดินย่องเข้าบ้าน

 

ไปให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเห็นเลาๆว่าพ่อและแม่อยู่บ้านด้วย

 

ถ้าเจอผมคืนนี้มีหวังตายคาปืนลูกซองแน่นอน พอพ้นห้องของพ่อและ

 

แม่แก้วมาผมก็เร่งฝีเท้าพาแก้วเข้าไปในห้องของเธอทันที

 

 

 

แอ๊ด~

 

 

วางร่างบางลงกับที่นอนนุ่มพอเนื้อสัมผัสโดนที่นอนคนตัวเล็กก็ง้อตัว

 

เข้าเหมือนกุ้งแล้วควานหาผ้าห่มขึ้นมาคุมร่างอย่างน่าเอ็นดู

 

 

 

แก้ว : อืมมมมิกกี้~

 

 

ในจังหวะที่ผมกำลังจะห่มผ้าให้ เธอก็ขว้าคอผมและเหนี่ยวผมให้ลง

 

ไปนอนข้างๆมือเล็กโอบกอดคอผมไว้จนแน่นขาเรียวยาววาพาดขาผม

 

เหมือนจะล็อกเอาไว้ไม่ให้ไปไหน ชุดที่เธอใส่มันล่อแหลมเอามากๆยิ่ง

 

ตอนนอนตะแคงแล้วหันหน้ามาหาผมหัวใจแทบหยุดเต้น ถ้าไปทำอน่า

 

งนี้กับคนอื่นเธอไม่รอดแน่ ที่ผมต้องท่องตอนนี้ก็คืออดทน ผมพยายาม

 

อย่างถึงที่สุดที่จะไม่แอบมองตรงนั้นของเธอแต่ผิวขาวๆก็ช่างยั่วยวน

 

ตาถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ผมตบะแตกแน่ๆ ผ้าที่มีอยู่ทั้งหมดถูกผมยกขึ้นมา

 

ปิดหน้าอกอวบ ร่างบางก็เหลือเกินดันออกอย่างเดียวมือก็เหนียวเป็น

 

บ้าแกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก

 

 

 

โทโมะ : แก้ว...โมะจะต้องกลับบ้านนะปล่อยก่อน

 

 

แก้ว : มิกกี้~

 

 

 

กอดแน่นกว่าเดิมสงสัยจะติดตุ๊กตาเอามากๆเพราะเห็นตุ๊กตามิกกี้เมาส์

 

ที่นอนเกลี่อนที่นอนไปหมดทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ แต่ตัวที่เธอเลือกกอด

 

คืนนี้มันมีชีวิตนะ ได้แต่คิดในใจ ไม่ปล่อยก็นอนมันที่นี้ก็ได้มั๋ง สอดตัว

 

เองลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอมือเล็กที่โอบอยู่บริเวณหน้าอกทำให้ผม

 

อดใจไม่ได้หอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอดแล้วค่อยโอบเธอไว้หลวมๆแล้วก็

 

หลับตามไป...

 

 

 

 

 

 

......................................................................

 

อัพแล้วนะค๊าฝากด้วยอ่านแล้วเม้นโหวดกันบ้างนะ

 

รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ