Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

•••KMZ High Scool•••
 
เย่:) ตอนนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว...แต่มาในสภาพเด็กหัวจุกนะฮ่าฮ่าแต่ฉันว่าน้ำพุของฉันมันน่ารักดีสาวๆมอง
 
กันใหญ่เลยแหละ แต่ในความคิดนะพวกเค้ามองฉันสายตาแปลกอ่าเหมือจะกินฉันเลยแฮ่ๆ
 
 
โทโมะ  :  ทำไมทำหน้างั้นอะ
 
แก้ว  :  ก็ดูสาวๆของโทโมะซิจะฆ่าฉันด้วยสายตาแล้วเนี่ย_-_
 
โทโมะ  : คิดมากน่า ปะไปหาเพื่อนๆที่ห้องกันดีกว่า^^
 
 
อย่างงี้ทุกทีอ่าเวลาพวกผู้หญิงทุกคนมองฉันแปลกๆเค้าก็บอกอย่างงี้เรื่อยเลย ไม่มีอะไรหรอกน่า เค้าอะไม่มีแต่
 
ผู้หญิงพวกนั้นมีแหง่ๆ ฉันส่ายหัวด๊อกแด๊กแล้วเดินตามเค้าขึ้นไปบนฉันเรียน
 
 
 
เฟย์  : โอ๊ยยหิววว!!
 
 
ยังไม่ทันจะก้าวเข้าห้องก็ได้ยินเสียงใสๆของยัยเฟย์โวยวายลั่นห้องเลยหล่ะ สงสัยคงจะไม่ได้กินข้าวเช้ามาหล่ะ
 
มั๋ง(เหมือนฉันเลย--*) เพราะว่าเธอเป็นโรกกระเพาะเลยต้องกินทุกเช้าแล้วทำไมวันนี้ถึงไม่ได้กินมานะแปลกอีก
 
แล้ว
 
 
เขื่อน  :  หิวก็กินซิ
 
เฟย์  :  แล้วฉันจะกินได้ไงในเมื่อนายไปลากฉันมาจากบ้านแต่เช้าอะไอ้นักเรียนบ้า!!
 
 
เขามาก็เจอการปะทะอารมณ์ระหว่างนายพ่อบ้านกับเฟย์ ฮ่าฮ่า เฟย์พยามยามอย่างที่สุดที่จะโทรหาใครบางคน
 
อยู่แต่ว่ามันคงไม่ติดหล่ะมั๋งเพราะเห็นอยู่ว่าเธอเริ่มอารมณ์เสียขึ้น
 
 
แก้ว  :  เอ้ย!!เฟย์ทำอะไรอ่า
 
 
ฉันรีบห้ามเมื่อเห็นยัยเฟย์จะขว้างไอโฟนทิ้งยัยนี้หนิ โมโหหน่อยเป็นขว้างปาตลอดเลย
 
 
เฟย์  :  มันหงุดหงิดอะโทรหาป้าแม่บ้านไม่ติด...นี่ๆแล้วนายก็เอาหน้าออกไปไกลๆฉันหน่อยยิ่งเห็นนายแล้ว
 
โมโห
 
เขื่อน  :  โมโหยังไง ฉันออกจะดูดีใครได้มองใกล้ๆก็เพ้อทั้งงั้น
 
เฟย์  :  นั่นคนอื่น แต่ว่าฉันเห็นแล้วจะอ้วก เอียนด้วยเมื่อเช้าก็ไปขุดฉันจากที่นอนจนไม่ได้กินข้าว
 
เขื่อน  :  ฉันไปรับแต่ไม่ได้ห้ามเธอกินข้าวนิ
 
เฟย์  :  แล้วฉันจะไปกินที่ไหนทันเล่า นายเล่นลากมาเช้าขนาดนั้น
 
เขื่อน  :  โว้ย...เถียวกับเธอแล้วประสาทจะพัง เลิกเถียงเรียนได้แล้วอาจารย์มาแล้ว
 
 
สงครามน้ำลายสิ้นสุดลงฉันก็ต้องทนมานั่งหูชาฟังอาจารย์วิชาประวัติศาสตร์เล่าเรื่องสงครามของโซเวียดบ้าบอ
 
อะไรนั้น เวลายังคงเดินไปแบบเต่าคลาน หันไปข้างๆโทโมะที่ทำท่าจะตั้งใจเรียนตั้งแต่ต้นคาบตอนนี้ก็ฟลุ
 
บหลับไปกับโต๊ะแล้ว ฉันอยากจะเห็นหน้าคนจัดคาบเรียนจังทำไมเอาวิชานี้ไว้สองคาบแรกนะรู้ไหมว่ามันชวน
 
นอนแค่ไหนกัน~
 
 
โทโมะ  :  แก้ว!!
 
แก้ว  :  เฮ้ย...อะไรทำไม
 
 
โทโมะนี้ก็ผีเข้าผีออกจู่ๆก็ลุกขึ้นมาเรียกชื่อฉัน ทำเอาตกอกตกใจหมดเลย
 
 
โทโมะ  :  เย็นๆว่างไหม
 
แก้ว  :  ทำไมเหรอจะเลี้ยงอะไรอีกเปล่า ^[]^
 
โทโมะ  :  กินมากจนเป็นหมูแล้วนะ ตกลงว่าเย็นนี้ว่างใช่ไหม
 
 
เหอะๆจะให้ฉันไปช่วยทำอะไรอีกหล่ะเมื่อเช้าก็พึ่งใช้ให้ฉันเอานาฬิกานั่นไปให้จินนี้เอง ยัยนางฟ้านั่นก็ถามซัก
 
ไซร้ไปทั่วว่าใครเป็นคนให้เอามาให้แล้วก็นั่งยิ้มหน้าบานไม่หยุด ผิดกับฉันที่ต้องตอบคำถามซะเมื่อยปากเลย--
 
* ทีฉันยังไม่ถามมากเลยตอนที่ฉันได้ของจากบัดดี้ซึ่งใครไม่รู้เดินมาให้
 
 
โทโมะ  :  ตกลงว่าไงอะ
 
แก้ว  :  อืมๆ...ว่าง
 
โทโมะ  :  โอเคงั้นเย็นนี้ไปด้วยกันนะ8:>
 
แก้ว  :  ไปไหน
 
โทโมะ  :  เย็นนี้ก็รู้เองนะสัญญาแล้วเย็นนี้ไปด้วยกัน
 
แก้ว  :  เอ่อๆ...เย็นๆ
 
อาจารย์  :  วิศว จริญญาพูดถึงสงครามอะไรกันอยู่จ๊ะแลน่าสนุกออกมาเล่าให้เพื่อนฟังหน่อยซิ
 
โทโมะ/แก้ว  :  --*
 
 
กรรมแล้วไงหล่ะ ขนาดนั่งข้างหลังอาจารย์ยังตาไวเห็นอีกว่าคุยกันทีนี้เอาไงหล่ะ แก้วใจตายแหง่ๆเลย~ ฉัน
 
นั่งทำหน้าเลิกลักทันทีที่อาจารย์มองลอดแว่นมาฉันไม่มีอะไรจะออกไปเล่านะ โทโมะโนนมองไปทางโทโมะอย่า
 
มองแก้วใจเลยนะคะอาจารย์ และในขณะที่ฉันกำลังจะมุดลงใต้ดินเพราะอาจารย์จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
 
โทโมะ  :  เราคุยเรื่องสงครามเย็นกันหน่ะครับอาจารย์☺
 
อาจารย์  :  อ๋อ...น่าสนใจดีนิมาเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม
 
โทโมะ  :  ได้เลยครับอาจารย์แต่ว่าวันนี้เห็นทีจะไม่ทันแล้วครับเวลาหมดเลยมาห้านาทีแล้วด้วย☻
 
 
อ๊ากกโทโมะช่วยชีวิตช้านนน:) เย่ๆ หมดคาบแล้วจริงด้วยวูร์รอดตายคะ^__^
 
 
อาจารย์  :  จริงซินะงั้นเอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ
 
โทโมะ  :  ครับอาจารย์
 
อาจารย์  :  งั้นครูไปก่อนนะคะอย่าลืมรายงานคู่ที่สั่งด้วยนะคะ
 
 
O_Oรายงายนคู่สั่งตอนไหนหว่าทำไมฉันไม่รู้เรื่อง สงสัยต้องเป็นตอนที่ฉันคุยกับโทโมะอยู่แน่ๆเลยที่นี้เลยไม่รู้
 
กันว่าทำงานอะไรแล้วฉันคู่ใคร เฟย์ต้องคู่ฟางแน่นอนแล้วฉันหล่ะ><ถูกทิ้งอีกแล้วแก้วใจถูกทิ้งอ๊ากกก
 
 
เขื่อน  :  เฟย์!!!
 
 
ฉันต้องพักเรื่องรายงานในหัวสมองก่อนเพราะตอนนี้ยัยเฟย์กรรมการสุดโหดเป็นลมไปแล้ว
 
 
ฟาง  :  ไหนออกก่อนสิอย่ามุง
 
 
ฟางแหวกฝ่ากลุ่มเพื่อนที่มุ่งดูเข้าไปดูอาการเฟย์  ฟางใช้ทั้งพัดทั้งยามดมจ่อไปที่จมูกใบหน้าที่เคยสดใสและโหด
 
ในบางทีซีดจนกลายเป็นเหลือง
 
 
แก้ว  :  เฟย์เป็นไงบ้างไหนบอกแก้วซิ
 
 
ฉันเห็นว่าเฟย์เริ่มรู้สึกตัวก็เขย่าแขนแล้วถาม ค่อยๆปรือตาขึ้นมา มือน้อยของเฟย์ยังกุมอยู่ที่หน้าท้อง
 
 
เฟย์  :  ปวดท้องอะ
 
ฟาง  :  เธอเป็นโรกระเพาะนิ ปวดท้องมากไหม
 
 
เฟย์ไม่มีแรงจะตอบจึงพยัหน้าแทน ฉันรู้นะว่ามันทรมานเวลาปวดท้องอ่า ยัยเฟย์นี้จอมถึกเลยนะถ้าไม่เหลือทน
 
จริงๆยังไงก็ไม่ยอมบอกว่าเจ็บว่าปวดครั้งนี้คงปวดแรงจริงๆ
 
 
เขื่อน  :  ทุกคนรอเรียนเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง
 
 
พ่อบ้านที่นั่งนิ่งอยู่นานบอกขึ้นพร้อมกับอุ้มร่างของเฟย์แล้วเดินออกไปจากห้อง เมื่อคนป่วยถูกพาออกไปเพื่อนๆ
 
ในห้องก็เริ่มสลายตัวเข้าที่และอาจารย์วิชาต่อไปก็เข้าห้องมาพอดี
 
 
ป๊อปปี้  :  ไม่ต้องห่วงนักก็ได้ถึงมือไอ้พ่อบ้านแล้ว
 
ฟาง  :  ไม่ใช่เพื่อนป๊อปนิ
 
ป๊อปปี้  :  พ่อบ้าน...สอนไม่จำ
 
ฟาง  :  ขอโทษที่หลังจะไม่พูด
 
ป๊อปปี้  :  รู้แล้วเรียนก่อนไอ้พ่อบ้านมันเก่งเรื่องเซอร์วิสไม่ต้องห่วงยังไงก็ปลอดภัย
 
 
ฉันจ้องไปยังบอสและฟางที่คุยกันอยู่ สองคนนี้ก็แปลกที่โรงเรียนนก็นั่งข้างกันที่บ้านก็สอนพิเศษน่าจะสนิทกัน
 
มากกว่านี้ แต่ว่าการกระทำที่แสดงออกมันเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันมากว่า แต่ว่าฉันแอบเห็นนะวันนั้นที่ยัยฟางไป
 
เข้าห้องน้ำนานๆอะ สายตาเป็นห่วงที่แสดงออกมาอย่างออกนอกหน้านอกตาของบอสนั่น เห้ย~ฉันมั่วแต่เม้าส์
 
เรื่องคนอื่นอีกแล้ว
 
 
 
โทโมะ  :  ใจลอยไปไหนอาจารย์จดเต็มกระดานแล้วแก้วไม่ลอกสักตัว
 
แก้ว  :  อะ...ก็กำลังจะลอกไงหล่ะ
 
 
ฉันไม่พูดพล่ามทำเพลงลงมือลอกอย่างรวดเร็วเพราะถ้าลอกช้ากว่านี้ต้องไม่ทันแน่ๆ อาจารย์ที่นี้จดเร็วยังกับ
 
จรวดดีนะที่จดบนกระดานถ้าอ่านนี้ฉันหมดสิทธิเลยเพราะอ่านยังกับพูด ฉันจดไม่เคยทันสักรอบต้องไปขอโน๊ต
 
ฟางลอกตลอด
 
 
อาจารย์  :  คะวันนี้เอาไว้เท่านี้นะคะ
 
 
กร๊อบ แกร๊บ~
 
เสียงมาฉันเองนะ เคยไหมเวลาจดงานแล้วมันเมื่อยอะต้องหักนิ้วคลายความเมื่อยหน่อย
 
 
โทโมะ  :  หักทำไมเดี๋ยวข้อก็แตกหมดพอดี
 
แก้ว  :  แตกแล้วยังไงอ่ะมันเมื่อยนิน่า
 
โทโมะ  :  โอ้ยยยผู้หญิงข้อนิ้วแตกเวลาสวมแหวนแต่งงานก็ไม่สวยหน่ะซิ
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรแก้วคิดว่าคนที่มาเป็นแฟนแก้วเค้าคงไม่ถือเรื่องนิ้วหรอกมั๋ง
 
โทโมะ  :  ก็ไม่แน่นะ
 
แก้ว  :  ง่ะ--*
 
 
เค้าพูดจนฉันต้องหยุดหักนิ้วไปเลย โทโมะนี่ดูแลเรื่องเล็กๆน้อยๆยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย
 
 
โทโมะ  :  ไปกินข้าวกัน
 
แก้ว  :  ไปซิแต่เดี๋ยวไปชวนฟางแป๊ปนะ
 
 
ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินขึ้นมาหาฟางที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าฉัน
 
 
แก้ว  :  ฟางไปกินข้าวกัน
 
ฟาง  :  อืมไปซิกำลังหิวเลย ว่าแต่ขนมที่บอกจะซื้อมาฝากอะ
 
แก้ว  :  อ๋ออยู่ไหนกระเป๋าเดี๋ยวถือไปให้นะไว้ไปกินที่โรงอาหารพร้อมกัน
 
 
ฟางล้วงไปใต้ลิ้นชักล้วงกระดาษของเธอออกมา ฟางยังงี้ตลอดชอบยัดชีสไงพอท้ายคาบก็ค่อยเก็บกวาดออกมาที
 
เต็มไปหมดเลย
 
 
ฟาง  :  เอ๊ะ
 
 
ฉันมองไปยังสิ่งที่ฟางล้วงออกมาจากโต๊ะมันคือแพนเค้กที่เป็นรูปลิงอะ แปลกดีนะมันมาอยู่ได้ไงอ่า
 
 
แก้ว  :  บัดดี้แอบเอาขนมมาให้ฟางด้วย วันนี้ฉันยังไม่ได้เลยอ่า
 
ฟาง  :  เค้าอาจยังหาจังหวะไม่ได้มั๋ง
 
แก้ว  :  งั้นเราไปกินข้าวดีกว่า เอิ่มบอสไปกินด้วยกันไหม
 
ป๊อปปี้  :  ไม่ดีกว่าจะไปห้องสมุดหน่ะ
 
ฟาง  :  เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีกคนพอดี ไปกินด้วยกันนะบอส
 
 
บอสนิ่งเงียบเป็นคำตอบ ระหว่างนั้นโทโมะก็เดินมาหาฉันกับฟางพอดีเราสามคนเลยเดินออกจากไปพร้อมกันไม่
 
ทันได้มองว่ามีอีกคนเดินตามมา
 
 
ป๊อปปี้  :  อร่อยเหรอไงเห็นกินเอากินเอา
 
 
บอสนั้นเองที่เดินตามมา เห็นฟางกินเพ้นเค้กรูปลิงนั้นอย่างเอร็ดอร่ยเลยทักมั๋ง
 
 
ฟาง  :  บัดดี้อุตสาห์ซื้อมาให้ก็ต้องกินซิเนอะ
 
ป๊อปปี้  :  งั้นเอามานี้
 
 
บอสขว้าเพนเค้กที่อยู่ในมือฟางมาแล้วกินจนหมด
 
 
ฟาง  :  บอสแย่งกินทำไม
 
ป๊อปปี้  :  เดี๋ยวไปซื้ออย่างอื่นใช้ให้
 
ฟาง  :  ไม่ต้องหรอกถ้าหิวก็ไปซื้อข้าวกินซิมาแย่งขนมชิ้นเล็กๆทำไม
 
ป๊อปปี้  :  เธอไม่เคยเข้าใจอะไรเลยจริงเชี่ยว
 
 
แทนที่บอสจะเดินไปยังร้านข้ายข้าวกลับเดินไปทางห้องสมุดแล้วหายตัวเข้าไปนั้นเลยนั้นก็หมายถึงเค้าหมด
 
อารมณ์กินข้าวแล้วไงหล่ะ
 
 
 
 
~♥ END KAEWJAI PART♥~
 
 
 
 
~♣ KOEN PART ♣~
 
 
ทำไมเฟย์ไม่ยอมบอกว่าเป็นโรคกระเพาะที่แรกก็นึกว่าไม่เป็นอะไรเห็นนั่งนิ่งๆ แต่พอหันมาอีกที่ล้มพับไปกองอยู่
 
กับพื้นแล้วใจหายเหมือนกัน งานนี้ผมผิดเต็มประตูเลย เมื่อเช้าไม่น่าเล่นพิเรนไปรับเธอที่บ้านเลย ก็กะว่าจะไป
 
รับแล้วไถลไปเรื่อยเพราะขืนปล่อยให้เธอไปโรงเรียนเด็กที่มาสายก็ต้องโดนลงโทษและตัดคะแนนอะสิ ผมต้อง
 
ช่วยเพื่อนพ้องผมบ้างแต่ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้เฟย์ยังหน้าซีดอยู่ดีผมวางเธอลงที่เตียงยาวในห้องประจำ
 
ของกลุ่ม แล้วเดินไปทำข้าวต้มให้
 
 
เขื่อน  :  ไงครับคุณกรรมการปวดท้องตั้งนานนั่งเงียบเชี่ยวนะ
 
เฟย์  :  นายไม่ใช้หมอบอกไปก็ไร้ค่า
 
เขื่อน  :  แต่ทำอาหารให้ทานได้นะมากินข้าวก่อนจะได้หายปวดท้อง
 
 
ผมยกถาดข้างต้มไปวางตรงหน้าเฟย์
 
 
เขื่อน  :  รับประกันความอร่อย และปลอดสารพิษแน่นอน
 
 
และแล้วพายุบุแคมลูกเล็กก็พัดผ่านข้าวต้มชามโตนั้นจนเกลี้ยง 
 
 
ฟูด~
 
น้ำเปล่าเกลี้ยงแก้วตามมากติดๆ ใบหน้าที่ซีดก็ค่อยกลับมามีสีอีกครั้ง
 
 
เขื่อน  :  กินยาหน่อยไหม
 
 
เฟย์ส่ายหน้าอย่างเอียนๆ ผมว่าเธอต้องกลัวการกินยาแหงๆเพราะส่วนใหญ่ถ้าคนเป็นโรคต้องพกยาประจำตัว
 
เสมอแต่นี้เฟย์ไม่มี
 
 
เขื่อน  :  กินหน่อยก็ดีนะจะได้หายปวดท้อง
 
เฟย์  :   ไม่เป็นไรหายแล้ว
 
เขื่อน  :  เพื่อความปลอดภัยนะ
 
 
ผมยินยาเม็ดให้เธอมันคือยาลดกรดแต่เธอรีบเบี่ยงหน้าหนีทันที
 
 
เขื่อน  :  กลัวอะไรยาเม็ดแค่เนี่ย
 
 
จากที่เบี่ยงหน้าหลบเป็นกระเถิดหนีไปอีก ผมก็ขยับตาม จับไหล่เธอบีบเข้ามาใกล้ตัวแล้วจ่อยาไว้ที่ปาก
 
 
เฟย์  :  มันขมฉันไม่ชอบ
 
เขื่อน  :  กินแล้วดื่มน้ำตามมากๆก็ไม่ขมแล้ว
 
เฟย์  :  ไม่เอา
 
เขื่อน  :  ถ้าไม่กินจะปวดท้องนะ
 
 
เฟย์ดื้อจริงๆเธอไม่ยอมกินเม้มปากแน่น
 
 
เขื่อน  :  ไม่กินจะจูบนะ
 
 
พูดจบเธอก็ยังไม่ขยับอยู่เลย ผมเลื่อนหน้าเขาไปใกล้จนลมหายเป่ารดกันและกัน ก็ดีในเมื่อไม่กินผมจะได้จูบ
 
ฟรีอีกครั้ง อีกนิดเท่านั้นที่ปากเราจะชนกันเฟย์ดันหน้าผมออกแล้วงับยาในมือผมตามด้วยน้ำ แต่การกินที่รีบ
 
ร้อนทำให้เธอสำลักน้ำ
 
 
เฟย์  :  แค่กๆ
 
 
ดีนะที่ยาลงคอไปแล้วไม่งั้นเกิดปัญหาแน่ๆ ผมคิดว่าเธอกลืนยาลงคอไปแล้ว
 
 
พรวด~
 
ที่นี้ทั้งน้ำทั้งยาออกมาพร้อมกันไม่เข้าใจจะอมยาไปทำไม ถ้ากลืนไปมันก็ไม่ขมนี้เล่นอมไว้ไม่ยอมกลืนมันก็ขม
ซิ
 
 
เฟย์  :  แค่ก~ออกไปฉันจะอ้วก
 
เขื่อน  : อย่าลนซิอยู่นิ่งๆหายใจลึกๆ
 
 
ผมลูบหลังให้แล้ว แต่เธอก็ยังพอืดพอมอยู่ดี เธอจะอาเจียนแต่กลั้นไว้เต็มทีด้วยการที่รั้งตัวผมลงไปด้วย ด้วย
 
ความที่ไม่ได้ตั้งหลังเลยเสียหลักล้มลงไปนอนทับเฟย์ อยู่เป็นนานกว่าที่สติจะกลับมา
 
เฟย์  :  หนักออกไปสิ
 
 
ผมรีบลุกขึ้นมาแล้วยื่นยาเม็ดใหม่ให้เธอ แต่ผลก็คือส่ายหน้าอีกครั้ง
 
 
เขื่อน  : อย่าอมยากลืนมันลงไป ถ้าอมมันจะขม
 
เฟย์  :  แต่ในละครมันต้องอมนะฉันเห็น
 
 
ผมเข้าใจและทำไมเธอถึงกลัวการกินยา ในละครเข้าชอบอมยาสักพักแล้วกินน้ำเธอก็ไปเลียนแบบเค้า ไม่อยาก
 
เชื่อเลยกรรมการสุดโหดจะมีมุมที่ไร้เดียงสากับเค้าเหมือนกัน เฟย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหยิบยาใส่ปากตาม
 
ด้วยน้ำแล้วกลืนมันลงไป
 
 
เขื่อน  :  เห็นไหมไม่ยาก
 
เฟย์  :  ขอบคุณ
 
เขื่อน  : ไม่พอหรอก
 
 
จุ๊บ~
 
 
ผมถือโอกาสที่เธอเผลอจุ๊บไปที่ริมฝีปากแล้วรีบถอนออกมาเพราะถ้าแช่เอาไว้มีหวังโดนสั่นมือพิฆาตแน่ๆ ช่วยไม่
 
ได้อยากมาทำตัวน่าดูแลทำไมผมมันประเภทแพ้คนไร้เดียงสาอซะด้วยซิ แต่ถ้าตาไม่ฝาดผมเห็นเฟย์แก้มแดงด้วย
 
ล่ะ
 
 
เขื่อน  :  ค่าข้าวต้มและก็ค่าสอนกินยานะ
 
เฟย์  :  ไอ้บ้า โรคจิต
 
เขื่อน  :  ผู้หญิงคนแรกอีกแล้ว
 
 
เธอเป็นผู้หญิงคนแรกอีกแล้วที่ไม่สยบต่อรอยจูบของผม...
 
 
~♣END KOEN PART ♣~
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
~♥ KAEWJAI PART♥~
 
 
แก้ว  :  มาทำไรที่นี้อ่าโทโมะ
 
 
ฉันถามเมื่อเค้าพาฉันมาที่ร้านขายต้นไม้หรูๆแห่งหนึ่ง ที่นี้มีแต่ต้นไม้แปลกตาที่ฉันไม่เคยรู้จักดูจากป้ายราคา
 
แล้วฉันแทบอยากเป็นลมมันซะตรงนี้ราคาแพงลิบลิวจนฉันไม่กล้าแม้จะจับมัน
 
 
โทโมะ  :  มาร้านต้นไม้ก็ต้องมาซื้อต้นไม้สิ
 
 
เค้าไม่ได้ให้ฉันทำอะไรนอกจากเดินตามเค้าไปในซอกที่อยู่มุมในสุดในนี้อากาศเย็นพอควร เดินไปหยุดที่ต้นไม้
 
กระถางแก้วที่สวยที่มีต้นอะไรไม่รู้อยู่ต้นหนึ่งใบมันสีเขียวเข้มมากๆแถมยังมีหนาเยอะกว่าต้นไม้ปกติด้วย และที่
 
ยอดมันกำลังจะออกดอกด้วยแหละแต่ดูไม่ออกว่าเป็นดอกอะเพราะมันหุ้มด้วยกลีบเลี้ยงสีเขียวเข้มซะมิดเลย โท
 
โมะอุ้มต้นไม้ต้นนั้นขึ้นมาแล้วเดินไปจ่ายเงิน ฉันแถบอยากกรี๊ดเค้าขวักแบงค์พันออกมา อ๊ากกกฉันเสียดายอ่า
 
มันไม่ใช่ใบเดียวแต่มันตั้งสามเชี่ยวนะแม่เจ้าเงินนะโทโมะไม่ใช่กระดาษ
 
 
โทโมะ  :  ทำไมต้องทำตาโตขนาดนั้นด้วยหล่ะ
 
แก้ว  :  ต้นอะไรมันแพงจังเลย
 
โทโมะ  :  ไว้พอออกดอกแล้วก็รู้เองแหละน่า
 
แก้ว  :  ให้ฉันมาแค่เนี่ย
 
โทโมะ  :  เปล่าฉันจะบอกว่าจะฝากเธอเลี้ยงมันสองวันพอมันออกดอกเมื่อไหร่ฉันก็จะไปให้เจ้าของแล้ว
 
แก้ว  :  นายซื้อให้ใครอ่า
 
โทโมะ  :  อยากรู้เหรอ
 
แก้ว  :  มากอ่า
 
โทโมะ  :  ไม่บอก5555
 
 
เข้ายิ้มและวางกระถางต้นไม้ไว้ที่ฉันแล้วเดินไปที่รถ มันต้นอะไรดูแลยังไงต้องรดน้ำเยอะไหมใส่ปุ๋ยอะไรรึเปล่า
 
ฉันทำไม่เป็นและถ้าทำของเค้าตายจะทำไงหว้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.............................................................................................................................
 
ต้องขอโทาด้วยที่เมื่อวานไม่ได้อัพเพราะดันไปเห็นรูปอินตราแกรมที่มันทำให้ปวดหัวใจอ๊ากกม๊าเรา><
 
ช่างเหอะเนอะเรามาจิ้นกันต่อดีกว่า:)
 
อย่าลืมอัพแล้ว มาอ่านก็เม้นๆโหวดบ้างนะคะขอบคุนคะ
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ