Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 9

ความเดิม........

‘‘โอ๊ย! ขอโทษค่ะ’’ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนล้มแต่ฉันก็เป็นคนผิดเพราะฉันเป็นคนเดินชนเขา

‘‘นี่แกเองหรอยัยฟาง!’’

---------------------------------------

‘‘พิม!’’ฉันตกใจนิดๆเมื่อรู้ว่าคนที่ฉันเดินชนคือพิม

‘‘อ้าว! ยัยชะนี’’สองคนนี้รู้จักกันตอนไหนเนี่ย - -^

‘‘ยัยแบน!หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ส่วนแก ยัยฟางอย่ามาทำสำออย ลุกขึ้นมา!’’พิมกระชากฉันให้ลุกขึ้น แต่เนื่องจากว่าฉันไม่มีแรง พอลุกแล้วก็ทำท่าจะล้มอีก แต่ยัยแก้วมาช่วยพยุงไว้แล้วสวนกลับอีกนิดหน่อย

‘‘ยัยชะนี!แกไม่เห็นรึไงว่าฟางกำลังไม่สบายอยู่’’

‘‘เห็น!แต่ฉันไม่ชอบให้มันสำออย ฉันมีเรื่องจะคุยกับมัน แกไม่เกี่ยว ออกไป!’’นี่พิมจะมาเข้าห้องน้ำรึว่าสะกดรอยตามฉันมาเนี่ย - -

‘‘ฉันจะอยู่กับเพื่อนฉัน!’’ยัยแก้วก็ไม่ยอม

‘‘งั้นหรอ? หึ!งั้นแกก็นั่งดูเพื่อนแกอยู่ที่พื้นก็แล้วกัน!’’หลังจากนั้นพิมก็ผลักยัยแก้วอย่างแรงจนแก้วล้มลง เสียงก้นกระแทกกับพื้นและสีหน้าของแก้วบ่งบอกได้ว่าพิมผลักแรงจริงๆ จนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ฉันพยายามจะช่วยแก้วแต่ระหว่างที่ฉันจะก้มลงไปช่วยแก้ว พิมก็ดึงแขนฉันแล้ว.........

เพี๊ยะ!

‘‘ฟาง!’’หน้าฉันหันไปตามแรงตบของพิม แก้วที่นั่งดูอยู่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเรียกฉันด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง แต่....พิมมาตบฉันทำไม

‘‘หึ!’’หน้าของฉันเริ่มชา ฉันหันหน้ากลับมาช้าๆ พร้อมกับมองด้วยสายตาที่หวาดกลัว

‘‘แกมาตบหน้าฟางทำไม!’’

‘‘ทำไม! อ๋อ รึว่าอยากให้ฉันจัดให้อีก? ได้!’’พิมไม่รอช้า.....

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!!!

‘‘………’’ตบสองครั้งนี้แรงกว่าเดิม รอยแดงเริ่มมีให้เห็น ฉันพยายามหันไปเผชิญหน้ากับพิม

‘‘ฉันขอเตือนแกไว้ อย่ามายุ่งกับป๊อปปี้ของฉัน! ถ้าฉันเห็นแกพูดคุย หรือแม้กระทั่งอยู่ใกล้ แกโดนหนักกว่านี้แน่!’’

‘‘โอ๊ย!!’’พิมผลักฉันให้ล้มลง แล้วยิ้มอย่างนางมาร เดินออกไปโดยไม่หันมามองฉันกับยัยแก้วที่นั่งอยู่ที่พื้น

‘‘ฟาง! แกเป็นอะไรไหม?’’ยัยแก้วถามฉัน แกเห็นรอยบนหน้าฉันไหม?

‘‘กะ......แก้ว นี้แค่อยู่ใกล้ พิมยังทำได้ถึงขนาดนี้ แล้วถ้าพิมรู้ว่าฉันกับป๊อป...............พิมจะทำขนาดไหนล่ะ ฮึก...’’เอาอีกแล้ว น้ำตาของฉันไหลอีกแล้ว

‘‘แกอย่าเพิ่งคิดมากนะ เอาเป็นว่าเราออกไปจากที่นี้ก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดทีหลัง’’หลังจากนั้นแก้วก็โทรหาโทโมะ

‘‘เฮ้ย! ฟาง ที่รัก!’’พอโทโมะมาถึงก็มองพวกเราด้วยความตกใจและความหวาดระแวงนิดๆ(ก็กลัวผู้หญิงคนอื่นเข้าใจผิดนะสิ เล่นเข้ามาในห้องน้ำหญิงขนาดนี้ - -)

‘‘อย่ามัวแต่พูด! มาช่วยกันก่อน!’’แก้วที่ตอนนี้สามารถยืนได้แล้วพูดกับโทโมะแบบจิกกัด ก่อนจะช่วยพยุงฉันแล้วพาไปที่รถ สองคนนี้น่ารักจังเลย.........^^

‘‘มันเกิดอะไรขึ้นหรอ?’’ระหว่างทางโทโมะก็ถามในสิ่งที่ค้างคาใจ

‘‘ก็............’’แล้วยัยแก้วก็เล่าให้ฟังจนหมดเปลือก - - ส่วนฉันก็นั่งเงียบ โทโมะที่ได้ฟังก็อึ้งนิดๆสงสัยคงไม่คิดว่าพิมจะร้ายได้ขนาดนี้ ขนาดฉันก็ยังคิดไม่ถึงเลย มาตอนแรกก็ออกจะดูเรียบร้อย เข้ากับคนได้ง่าย แต่นานๆไปกลับออกลายซะงั้น......

.

.

.

‘‘สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพิมนะค่ะ เพิ่งมาใหม่ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ’’งานเลี้ยงต้อนรับพนักงานคนใหม่ดำเนินไปเรื่อยๆ

‘‘สวัสดีจ้าพิม ฉันฟางนะ นี่โทโมะกับป๊อปปี้เพื่อนฉันเอง ^^’’

‘‘สวัสดีนะฟาง โทโมะ....ปะ....ป๊อป -///-’’

‘‘สวัสดีครับพิม ^^’’

.

.

.

‘‘ป๊อปปี้ค่ะพิมซื้อขนมมาฝาก’’

‘‘เอ่อ...ขะ ขอบคุณครับ’’

‘‘เย็นนี้ไปส่งพิมได้ไหมค่ะ’’

‘‘…………ก็ได้ครับ’’

.

.

.

‘‘ป๊อปค่ะ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ’’

‘‘พรุ่งนี้ผมไม่ว่างครับ ต้องไปคุยงานกับโทโมะ’’

‘‘ไม่ไปไม่ได้หรอกค่ะ’’

‘‘ขอโทษจริงๆครับ’’แล้วเดินออกไป

‘‘ฮึ่ย!’’

.

.

.

‘‘นี่โทโมะ ป๊อปไปไหน’’

‘‘ไม่รู้สิ สงสัยไปรับแฟนมั้ง’’

‘‘ใครแฟนป๊อป! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!’’

‘‘โอ๊ย! รำคาญจริง ไปถามมันเองสิ’’เดินออกไปอย่างหัวเสีย

‘‘อ๊ายยยยยยยยยยยยยย!’’คนในบริษัทต่างพากันมอง

‘‘มองทำไม! ฮึ่ย!’’ตะหวาดใส่ แล้วเดินออกไป

.

.

.

@บ้านฟาง

‘‘เอาเป็นว่าช่วงนี้ฟางอยู่ห่างๆจากไอ้ป๊อปหน่อยแหละกันนะ เพื่อความปลอดภัย’’

‘‘ขอบคุณนะโทโมะ’’ฉันเดินเข้าบ้านอย่างเหม่อลอย เพราะกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเจอพิมจะทำยังไง

[Kaew talk]

‘‘นี่ๆทำไมพิมถึงร้ายขนาดนี่แหละ?’’พอฟางเดินเข้าบ้านไปฉันก็ถามโทโมะ

‘‘เพราะรักไง เลยทำให้พิมเปลี่ยนไป ก็เหมือนโมะกับที่รักไงครับ *3*’’โอ๊ย!อยากอ้วก! -0-

‘‘แหวะ! ไปไกลๆเลย’’

‘‘ที่รักใจร้าย -3-^’’นายโทโมะทำหน้าตาน่าถีบ(อีกแล้ว - -)  เดินขึ้นรถแล้วขับออกไป เฮ้อ~ ทำไมมันมีแต่เรื่องเนี่ย ...

[Fang talk]

เมื่อฉันมาถึงห้องก็เดินไปที่หน้ากระจกทันที ใบหน้ามีรอยแดงทั้งสองข้าง เริ่มบวมและซ้ำ ฉันมองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฮ้อ~ ฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย ฉันไม่อยากอ่อนแอแบบนี้เลย คิดไปก็แค่นั้น ฉันเลยลุกขึ้นเดินไปที่เตียงแล้วล้มลงนอนทันที ไม่นานเปลือกตาของฉันก็ค่อยๆปิดลง .........

วันต่อมา

@บริษัท

[Poppy talk]

เมื่อวานหลังจากที่ฟางเดินออกไป ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากให้เธอไป เหมือนผมกำลังทำให้เธอเสียใจ ผมเริ่มไม่แน่แล้วสิ? ตกลงผมทำถูกรึเปล่าที่ไม่ได้ดูแลฟางด้วยตัวเอง....

‘‘ไงว่ะ’’ไอ้โมะที่เพิ่งมาทักผม ผมก็ทำได้แค่ยิ้มตอบพยักหน้านิดหน่อยแล้วกลับไปทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

‘‘แกเป็นอะไรรึเปล่า?’’เป็นคนสิ (กวน!!! - -+ / โทโมะ)

‘‘ก็...............เปล่านิ’’ผมโกหกออกไป

‘‘ไม่เชื่อ! ฉันรู้ว่าแกต้องมีเรื่องไม่สบายใจ’’แล้วมันจะถามเพื่อ.....?

‘‘เอ่อ......ก็ประมาณนั้นแหละ’’ผมไม่รู้จะพูดยังไง

‘‘ฉันจะไม่ถามก็หรอก......ว่าแต่แกคิดอะไรอยู่ว่ะ’’ไหนบอกไม่ถามไงว่ะ! - -+

‘‘- -+++’’

‘‘okๆ ฉันล้อเล่นเฉยๆ ทำหน้ายังกะไม่ได้เข้าห้องน้ำ - -’’

‘‘หวัดดีป๊อป นายโทโมะ’’เสียงใคร??? อ๋อ!เสียงแก้วนี่เอง ว่าแต่ทำไมเดินแปลกๆ? แล้วทำไมต้องพยุงฟางด้วยล่ะ?

‘‘ที่ร๊ากกกกกกก เดี๋ยวโมะช่วย’’ไอ้โมะรีบเดินไปหาแล้วช่วยพยุงฟางอีกแรง ถ้าไม่ไหวแล้วจะฝืนทำไม!

‘‘ฉันฝากนายดูแลฟางหน่อยนะ ไข้ยังไม่ค่อยลดเลย ส่วนป๊อป เอ่อ.....ฉันขอได้ไหม ช่วงนี้นายอย่าเพิ่งอยู่ใกล้ฟางนะ’’???? ผมงงนะ

‘‘ทำไม?’’

‘‘เถอะน่า ถือซะว่าขอแหละกัน งั้นฉันไปนะ ตอนบ่ายๆจะมาหา’’หลังจากนั้นแก้วก็เดินออกไป

------------------------------------------------------------------------------

อัพช้านิดนึง เนื่องจากว่าช่วงนี้มีงานกีฬาสี จึงทำให้งานเยอะกว่าเดิม