Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 10

[Tomo talk]

ตอนนี้ผมกำลังทำงานอยู่แอบชำเลืองดูฟางกับไอ้ป๊อปนิดๆ ฟางกำลังพิมพ์งานอย่างหน้าตาเคร่งเครียด ส่วนไอ้ป๊อปไม่รู้มันเป็นอะไร จับปากกาแล้วทำท่าเมือนจะเขียนแต่ไม่เขียนสักที(?)  หน้าตาเหมือนกำลังคิดเรื่องอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่เรื่องงาน มันเงยหน้าขึ้นมา ผมว่ามันจะมองฟาง แต่เจอสายตาของผมซะก่อน เลยก้มหน้าทำงานต่อ จนเวลาผ่านไปเกือบบ่าย......

‘‘ฟาง จะบ่ายแล้วไปกินข้าวเถอะ’’ผมชวนฟางไปทานข้าว แต่ฟางกลับส่ายหน้า

‘‘ไม่หรอกโมะ ฟางกะว่าจะทำงานนี้ให้เสร็จก่อน’’

‘‘แต่ว่า........’’

‘‘อีกแปปเดียวก็เสร็จแล้ว โมะไปก่อนเถอะ’’

‘‘อืมๆ ก็ได้’’แล้วผมก็ไม่สามารถห้ามเธอได้ ผมเลยเดินไปหาไอ้ป๊อป

‘‘ไอ้ป๊อป’’แล้วเรียกแบบเบาๆ

‘‘……’’มันไม่ได้ยินหรอ?

‘‘ไอ้ป๊อป’’

‘‘……’’ปกติเรียกแค่นี้ก็หันแล้วนิ

‘‘ไอ้ป๊อป!’’ผมเลยเพิ่มเสียงอีกนิดนึง มันคงจะดังพอที่ไอ้ป๊อปจะได้ยิน

‘‘เฮ้ย! โอ๊ย!ไอ้โมะตกใจหมดเลย ’’

‘‘ฉันเรียกแกตั้งนาน แกไม่ได้ยินเอง’’

‘‘เออ แล้วมีไร’’

‘‘ฉันจะลงไปกินข้าว ฝากแกช่วยดูฟางให้หน่อยนะ’’

‘‘แต่เมื่อเช้าแก้วบอกว่าอย่าเพิ่งให้ฉันอยู่ใกล้ฟางนิ?’’เออ......นั้นดิ

‘‘งั้นแกก็ดูอยู่ห่างๆ(อย่างห่วงๆ)แหละกัน ฉันไปล่ะ เดี๋ยวจะซื้อข้าวมาฝาก’’หลังจากนั้นผมก็เดินไปเลย.....

@ร้านอาหาร

‘‘ข้าวผัดหมูทีนึงครับ/ค่ะ’’เอ๊ะ!ใครสั่งตามผมเนี่ย

( - -) >>> ! <<< (- - )

‘‘ที่รัก!/นายโทโมะ!’’แหม!ที่แท้ก็ที่รักผมนี่เอง ใจตรงกันซะด้วย ><

‘‘นายมาทำอะไร’’มาซักผ้ามั้งครับ -*-

‘‘ผมก็มากินข้าวสิครับ แล้วที่รักล่ะ ;)’’

‘‘เรื่องของฉัน! แล้วทีหลังอย่าเรียกฉันว่าที่รักอีก!’’ โห~ -^-

‘‘ข้าวผัดหมูได้แล้วจ้า’’ผมรับข้าวมาพร้อมกับเธอ

‘‘นะ.....’’

‘‘ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง นี่ครับป้า!’’ผมจ่ายตังค์แล้วกำลังจะเดินไป

‘‘หนูสองคนเป็นแฟนกันหรอจ๊ะ? น่ารักจังเลย ^^’’ ป้าครับ ผมรักป้าที่สวดดดดดดดด~ >3<

‘‘ป้าค่ะ! ไม่ชะ.....’’

‘‘ขอบคุณครับป้า! ไปกันเถอะจ๊ะที่รัก’’หลังจากนั้นผมก็ดึง(ลาก)ที่รักไปนั่งโต๊ะไกลๆคน

‘‘ไอ้บ้า!นายพูดอะไรออกไปน่ะ ป้าเค้าเข้าใจผิดหมดแล้ว’’

‘‘ผมพูดความจริงแล้วมันผิดหรอ -3-’’

‘‘มาก!’’แล้วเธอก็นั่งกินข้าว โดยไม่สนใจผมเลย เฮ้อ~ วันนี้ไม่ได้เป็นสักวันก็ต้องเป็นแหละ แต่จะว่าไป...........ผมลืมซื้อข้าวให้ไอ้ป๊อป - - ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะถึงซื้อไปมันก็คงไม่กิน ระหว่างที่ผมกินข้าวอยู่......

‘‘นาย!’’เธอเรียกผมเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้

‘‘?????’’ผมเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยความสงสัย

‘‘ฟางอยู่กับใคร’’เฮ้ย! ทำไงดีเนี่ย ถ้าเธอรู้ว่าผมฝากให้ไอ้ป๊อปดูแล เธอต้องโกรธแน่ๆเลย

‘‘เอ่อออออ.......’’จะตอบยังไงดี

‘‘นายให้ฟางอยู่คนเดียวหรอ?!’’

‘‘เปล่า!’’

“แล้วฟางอยู่กับใคร”ผมคงต้องบอกเธอสินะ

“……”

‘‘ใคร!”

“ป๊อปปี้!”เธอจะโกรธผมไหมเนี่ย T^T

“ป๊อปปี้หรอ! นายบ้ารึเปล่าโทโมะ นายก็รู้ไม่ใช่หรอว่าถ้าพิมมาเห็นเค้าฟางจะต้องเดือดร้อน”

“ก็......ที่จริงผมชวนฟางลงมาทานข้าวด้วย แต่ฟางไม่ยอมลงมา บอกว่าจะทำงานให้เสร็จ ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยฝากไอ้ป๊อปดูอยู่ห่างๆ”หวังว่าเธอคงจะเข้าใจผมนะ

   หมับ!

“รีบไปบริษัทเร็ว”เธอจับแขนผมแล้วบอกให้รีบไปบริษัท

“ทำไม?”

“ฉันรู้สึกใจไม่ดี เหมือนฟางกำลังมีอันตราย”เธอพูดแค่นั้นแล้วรีบเร่งผมให้กินข้าวเร็วๆ

“okๆ”พอผมกินข้าวเสร็จก็รีบเดินขึ้นบริษัทกับที่รักทันที......

 

ด้าน PF

[Poppy talk]

พอไอ้โมะไป ผมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมคือไม่มีสมาธิทำงาน ผมเป็นอะไรไปเนี่ย!

“ป๊อปค่ะ!”

“มาทำไมหรอพิม?”ผมเบื่อพิมมากๆเลย รู้ทั้งรู้ว่าผมมีแฟนแล้วยังจะตามตื้อผมอีก แต่ผมก็ไม่กล้าจะแสดงความรำคาญให้เธอเห็น เพราะผมคิดว่ายังไงเธอก็เป็นเพื่อนคนนึง

“ทำไมป๊อปถามพิมอย่างนี้ล่ะค่ะ”เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“เอ่ออออ......ก็ปกติพิมไม่มานี่ วันนี้สงสัยเลยถาม”ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ไม่รู้เธอจะเชื่อรึเปล่า

“ป๊อปนี่ความจำสั้นจังเลยนะ พิมมาป๊อปเกือบทุกวัน เมื่อวานก็มานะค่ะ แต่เจอยัยแบนที่ไหนก็ไม่รู้”ยัยแบนหรอ? อย่าบอกนะว่าแก้ว

“หรอครับ”ผมตอบเธอไป แต่สายตาของผมกลับไปสะดุดกับผู้หญิงคนนึงซึ่งก็คือฟาง เธอจะลุกไปไหนไม่รู้ แต่ดูจากท่าเธอน่าจะมึนหัว พอลุกแล้วเธอก็เซๆ ยืนจับขมับอยู่สักพักแล้วเดินไป

“ป๊อปค่ะ”

“………”

“ป๊อปค่ะ”

“………”

“ป๊อปค่ะ!”

“คะ ครับๆ”นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย

“ป๊อปเป็นอะไรค่ะ ดูเหม่อๆ”

“เอ่อ....อ๋อ! ผมกำลังคิดงานอยู่น่ะครับ”

“แหม!ขยันจังเลยนะค่ะ งั้นเดี๋ยวพิมไปหาอะไรให้ทานดีกว่า  ป๊อปจะกินอะไรค่ะ?”

“กาแฟก็ได้ครับ”ที่จริงผมไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นแหละ แต่ผมอยากเธออยู่ห่างๆผมบ้าง

“งั้นเดี๋ยวพิมมานะค่ะ”แล้วเธอก็เดินไป สวนกับฟางที่เดินมาพอดี แต่......ผมรู้สึกว่าพิมมองฟางแปลกๆ หรือผมแค่คิดมาก? แต่ฟางทำสายตาหวาดกลัว มันต้องมีเรื่องที่ผมยังไม่รู้แน่ๆ ฟางนั่งลงกับเก้าอี้แล้วนั่งนิ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรบ้างอย่าง สายตากังวลอย่างเห็นได้ชัด ฟางเป็นแบบนี้สักพักแล้วลุก แต่เนื่องจากลุกเร็วไปเลยทำท่าจะล้ม ผมเลยรีบเข้าไปรับเธอ

“ฟาง!เป็นอะไรไหม?”ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วง ยังดีที่ตอนนี้ในบริษัทไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นคงจะเอาไปนินทา ฟางเมื่อเห็นผมก็ตาโตแล้วพยายามผลักผมออก

“0_0! ป๊อปปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะ”

“ฟาง เป็นอะไร”เธอดิ้นๆๆ พยายามออกจากอ้อมอกผม

“ไม่ได้เป็นอะไร ปล่อย!”

“ป๊อปไม่เชื่อ!”

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง!”

“ฟางเปลี่ยนไปนะ รู้ตัวรึเปล่า”ผมพูดออกไป เธอหยุดดิ้น แล้วทำหน้าขอร้องผม

“ขอร้องนะป๊อป ปล่อยฟางเถอะ ถ้าป๊อปไม่อยากให้ฟางเดือดร้อน”คำพูดของเธอทำให้ผมสงสัย ผมทำแบบนี้ทำให้เธอเดือดร้อนหรอ?

“…………ก็ได้”ผมกำลังจะปล่อยเธอ แต่จู่ๆก็มีคนดึงฟางออกจากผมอย่างแรง

สาด!

“พิม!”ภาพที่ผมเห็นคือ......พิมดึงฟางแล้วสาดกาแฟใส่ฟาง แต่ฟางพอหลบได้นิดหน่อย กาแฟจึงโดนบริเวรไหล่

เพี๊ยะ!

“ฟาง!”แล้วเธอก็ตบหน้าฟาง หน้าของฟางหันไปตามแรงตบ แล้วล้มลงเพราะเสียการทรงตัว

“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม! ว่าอย่ามายุ่งกับป๊อปของฉัน”

“ผมเป็นของคุณตอนไหนพิม! แล้วทำไมต้องทำฟางอย่างนี้ด้วย!”

“นังนี่มันสำออย ป๊อปไม่รู้หรอ! มันแกล้งเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ป๊อป!”

“ผมเชื่อว่าฟางไม่ทำอย่างนั้น ฟางเขาไม่เหมือนคุณ!”

“ป๊อป! หึ!รักมันมากหรอ? ได้!”พิมดึงฟางขึ้นมาแล้วตบไม่ยั้ง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

หมับ!

“หยุดการกระทำของคุณได้แล้วพิม คุณไม่มีสิทธิทำอย่างนี้กับเพื่อนผม”ผมจับมือเธอที่กำลังจะตบฟางรอบที่ 5 ส่วนฟางก็ล้มลงไปอีกรอบ

“แต่ที่พิมทำไปเพราะพิมรักป๊อปนะค่ะ!”

“แต่ผมไม่ได้รักคุณ ผมมีแฟนแล้วนะ!”ผมพูด เธอดูจะอึ้งนิดหน่อย แต่สักพักก็กลับมาทำหน้านางมาร

“ชั่งสิ! พิมไม่สน ต่อให้เป็นแฟนหรือเพื่อน พิมก็จะจัดการกับมันทั้งหมด!”พอเธอพูดเสร็จ เธอก็สะบัดมือออกแล้วเดินไป พอดีกับที่แก้วและไอ้โมะเดินเข้ามา พอแก้วเห็นแค่นั้นแหละ ระเบิดลูกใหญ่ลงเลย - -

“ทำไมฟางถึงเป็นแบบนี้!”แก้วช่วยพยุงฟางให้ลุกขึ้นแล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้

“เอ่อ......”ผมไม่กล้าพูดเลย

“เพราะยัยชะนีพิมใช่ไหม!”เธอกำลังโกรธแน่เลย

“ที่รัก ใจเย็นๆ”ไอ้โมะพยายามห้าม

“ไม่! ฉันบอกนายแล้วไงว่าให้ดูแลฟาง ไม่ใช่ป๊อป! แล้วเป็นยังไง? ในที่สุดฟางก็ต้องโดนยัยพิมเล่นงานอีก! ”ห๊ะ! นี่แสดงว่าฟางเคยโดนพิมทำร้ายมาแล้วหรอ!

‘‘ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นอย่างนี่ เอาเป็นว่า กลับไปคุยที่บ้านเถอะ ที่รักดูฟางสิ’’ตอนนี้ฟางหน้าเริ่มบวม มีรอยแดง หน้าตาเหมือนคนไม่มีแรง เหม่อลอย

“ฮึ่ย! ก็ได้ ส่วนนายป๊อป ฉันหวังว่าคงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ”แก้วกับไอ้โมะพยุงฟาง แล้วกำลังจะเดินออกไป แต่.......

“เดี๋ยว!”ผมเรียกก่อน ทั้งสองคนหันหน้ามา แล้วสายตาว่า ‘มีอะไร’

“เอ่อ........ไปด้วยได้ไหม ฉันอยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง”โทโมะกับแก้วมองหน้ากันก่อนที่แก้วจะหันมาแล้วพยักหน้า

“ก็ได้ ”ผมเดินตามไปทันที ตอนนี้ความสงสัยของผมกำลังจะหมดลง...........

-----------------------------------------------------------------------------

อัพให้แล้วนะค่ะ ^^~