Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 15
[Tomo talk]
“ฟาง!”เฮ้ย!ตื่นตอนไหน???
“ฮึก! อย่าบอกเขา......”ฟางร้องไห้..........นี่อย่าบอกนะ ว่าฟางได้ยินหมดแล้ว? ไม่น่าพูดเลยเรา!
“ฟาง แต่......”
“ขอร้อง ฮือออออ! อย่าบอกเขา”ฟางนอนร้องไห้อยู่ที่เตียง อ้อนวอนขอให้ผมกับแก้วอย่าบอกเรื่องนี้กับไอ้ป๊อป แต่มันจะดีหรอ?
“เอ่อ..........ok ฟาง ฉันจะไม่บอกเขา”แก้วที่สงสารเพื่อน ก็รับปากไปก่อน
“ปล่อยให้ฟางอยู่คนเดียวก่อนดีไหม?”ผมกระซิบกับแก้ว เผื่อฟางจะดีขึ้น
“ก็ดีนะ”แก้วกระซิบตอบ
“ฮึก แก้ว โทโมะ ออกไปก่อนได้ไหม”ยังไม่ทันที่ผมกับแก้วจะบอกฟาง ก็โดนฟางไล่ซะแล้ว - -
“…………ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อผ้ามานอนด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรมาบอกฉันก่อนแหละกัน”ผมกับแก้วมองหน้ากัน ก่อนที่แก้วจะพูดขึ้นแล้วเดินออกมาพร้อมผม หลังจากนั้นภายในห้องก็มีแต่เสียงร้องไห้
“คงต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้อีกสักพักอ่ะ”แก้วพูดแล้วทำหน้าเห็นใจ ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ที่รู้ๆ.....................ผมท้องไม่ได้ ! - -^
“แล้วจะไม่บอกไอ้ป๊อปจริงๆหรอ?”
“ตอนนี้อย่าเพิ่งเลย เพื่อความสบายใจของฟาง ทำตามที่ฟางบอกเถอะ เอ้อ! ไปส่งฉันที่บ้านหน่อย”
“หน้าที่ของผมอยู่แล้ว ;)” ผมพูดแล้วจับมือเธอเดินออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่ได้ขัดขืนนะ แต่ผมรู้สึกว่าเธอหน้าแดง? ผมคิดไปเองมั้ง.................
.
.
.
.
.
“ท้องงั้นหรอ?!”เสียงบุคคลนิรนามที่แอบติดตามมาดังขึ้นเบาๆ เธอได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูด ในที่สุด ความลับก็ไม่มีในโลก...
.
.
.
.
.
[Fang talk]
ฉันได้ยินหมดทุกอย่างแล้ว ฉันรู้สึกตัวตั้งแต่ฉันย้ายห้อง แก้วถามโทโมะ แล้วโทโมะจะบอกเรื่องนั้นกับเขา  ............ทำไมกัน? เขาต้องมาเกิดตอนนี้ด้วย ฉันยังไม่พร้อมนะ!
“หนูมาทำไม? หนูจะมาทำให้แม่ทุกข์ใจทำไม ฮึกๆ”ฉันนั่งลูบท้องตัวเอง พลางต่อว่าสิ่งมีชีวิตในท้องทั้งที่เขาไม่ผิด........เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย คนที่ผิดคือฉัน..........และเขาคนนั้น
“แม่จะทำยังไง ฮืออออๆ แม่จนปัญญาแล้วจริงๆ ฮึก ฮือๆ”ฉันได้แต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อเขาก็มีแฟน ถ้าบอกเขาก็อาจจะเป็นมือที่สามของเขาก็ได้ คนอื่นก็จะมองฉันในทางที่ไม่ดี ฉันก็อาจจะมีคนเกลียดเพิ่มมากขึ้น....
.
.
.
(วันต่อมา เวลา 12.30)
“ฮัลโหล เฟย์พูดค่ะ”หญิงสาวรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร่าเริงโดยไม่ดูเบอร์คนที่โทรเข้าเลย
“ฉันป๊อปเอง ไม่ต้องพูดเพราะขนาดนั้นก็ได้ - -”พอได้ยินเสียงก็ทำน่าเซ็ง จะโทรมาทำไม คนกำลังมีความสุข(กับการกินอาหาร -3-)
“นายเองหรอ ฉันก็นึกว่าใคร -0- ขัดจังหวะการกินของฉันจริงๆ”
“ตอนรับนี่ไม่คิดจะดูเบอร์หน่อยรึไง”
“พอๆ แล้วโทรมามีอะไรอ่ะ?”ถามเพราะร้อยวันพันปีไม่เห็นโทรมา นอกเสียจากจะมีธุระด่วนจริงๆ
“เธออยู่ไหน?”
“ร้านอาหาร”ก็บอกอยู่ว่ามากินข้าว จะให้ไปซักผ้ารึไง - -
“ไปกับใคร?”
“ไปคนเดียว”ปกติก็มาคนเดียวนิ? จะถามทำไม
“แล้วเพื่อนเธอล่ะ?”
“เพื่อนฉันไม่ว่าง”
“แล้ว.....”
“เฮ้ยๆๆ! นายเป็นอะไรเนี่ย ปกติไม่เห็นจะถามเรื่องของฉันเลย มีอะไรถามมาตรงๆดีกว่า”รำคาญกับคำถามที่เขาถาม ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ดี เวลานี่ก็เที่ยง ก็ต้องมาทานข้าว ปกติก็มาคนเดียว แล้วจู่ๆวันนี้ก็มาถาม................เป็นอะไรของนายอีกเนี่ย - -
“เอ่อ.....วันนี้ฟางไม่มาทำงานหรอ?”ฮึ่ย!แค่นี่ก็จบ - -+
“ไม่หรอก ตอนนี้ฟางอยู่โรงพยาบาล”
“ห๊ะ! โรงพยาบาล!”ไอ้บ้า! ตกใจอะไรนักหนา
“เออ! จะตะโกนทำไมเล่า! ฉันกะว่าจะไปลาให้ฟางอยู่ งั้นฉันฝากนายลาให้เลยแหละกันนะ”
“ฟางเป็นอะไร?! บอกฉันมา ฟางเป็นอะไร ทำไมต้องอยู่โรงพยาบาล บอกมา! ยัยหัวหอม!”
“โอ๊ย! ถ้านายไม่หุบปาก แล้วฉันจะบอกนายได้ยังไง !”บอกอย่างเหลืออด คนในร้านมองกันเป็นแถว กว่าจะรู้ตัว ทุกสายตาก็มองมาทางเธอหมดแล้ว เธอยิ้มแห้งๆก่อนจะเรียกพนักงานให้มีคิดตัง (ไม่กงไม่กินมันแล้ว เพราะไอ้ป๊อปบ้านั่นแท้ๆเลย) แล้วเดินออกไปอย่างอายๆ
“บอกฉันมาสักทีสิ”
“ใจร้อนจริงๆ คือว่า  ^I*(%@$Y*(#$@(&U”เล่าให้หมดเปลือกเลย รำคาญเว้ย!
“ขอบใจ แค่นี้แหละ”ตู๊ดๆๆๆ~ อะไรว่ะ? ถามเสร็จแล้ววางเลย - -
.
.
.
[Knomjean talk]
“พี่จินนี่ค่ะ”ฉันเรียกพี่สาวไม่แท้ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนหลังบ้าน
“มีอะไรหรอจีน?”
“คือว่า.....วันนี้จีนนัดกับเพื่อนที่คณะว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน พี่จินนี่ให้จีนไปได้ไหมค่ะ”ฉันใส่ลูกอ้อนเขาไป
“อยากไปก็ไปสิ จีนโตแล้วนะ แต่กลับเร็วๆแหละกัน”รักพี่จินนี่ที่สุดเลย ><
“จริงหรอค่ะ! ขอบคุณค่ะพี่จิน แล้ว........วันนี้พี่ป๊อปไม่มาหาหรอค่ะ?”ปกติจะมาทุกวันเลยนิ?
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าแต่เราเถอะนัดเพื่อนกี่โมง”กี่โมงหรอ? ห๊ะ! ตายแล้ว
“เฮ้ย! สายแล้วๆๆ ไปก่อนนะค่ะพี่จินนี่”ฉันลาพี่จินนี่แบบลวกๆ แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไป ถึงแม้ว่าบ้านที่ฉันอยู่จะใหญ่โต มีคนรับใช้ คนขับรถ แต่ฉันชอบออกไปไหนมาไหนเองมากกว่า ไม่นานแท็กซี่ก็มา แล้วก็มุ่งตรงไปมหาลัย
   @มหาลัย
“โอ๊ย!”ฉันรีบมาก เลยเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไปชนเข้ากับผู้ชายคนนึง สงสัยชนแรงมากจนฉันล้มลงไปนั่งกับพื้นเลย
“ขอโทษครับ! คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”เจ็บสิค่ะ ถามได้ เอ๊ะ! เขาเป็นคนไทยรึเปล่าเนี่ย???
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ”ฉันบอกเขาก่อนจะพยายามลุก แต่ทำไมฉันลุกไม่ได้ล่ะ T^T
“สงสัยข้อเท้าคุณจะแพลงนะครับ ผมช่วยดีกว่า”เขาช่วยฉันให้ลุกขึ้นแล้วพยุงไปตรงโต๊ะใกล้ๆคณะ
“ขอบคุณนะค่ะ คุณ....”
“ผมจองเบครับ ^^ แล้ว...”
“ขนมจีนค่ะ ^^”เขายิ้มมาฉันก็ยิ้มตอบ
“เอ่อ.......ผมต้องไปแล้ว ขอตัวนะครับ”
“ค่ะ” แล้วเขาก็เดินไป ฉันนั่งดูข้อเท้าตัวเองจนรู้สึกว่าอาการเริ่มดีขึ้น แล้วนึกขึ้นได้ว่า.....
“แย่แล้ว!โดนเทศแน่ๆฉัน”ฉันมีเรียนนี่น่า! ยัยจีนเอ๊ย!อาจารย์ยิ่งโหดๆอยู่ แล้วฉันก็รีบวิ่ง(ทั้งๆที่ขายังไม่หายดี)ไปที่ตึกคณะของฉันทันที
.
.
.
[Waii  talk]
   ปัง!
“แกเป็นอะไรอ่ะ? หน้าตาเหมือนคนไม่ได้ถ่าย”ยัยพิมเป็นอะไรอีกแล้วเนี่ย
“ฉันไม่ตลก!”พาลไปทั่วเลย - -
“ก็รู้ว่าไม่ตลก ถึงถามไง”ฉันชินกับนิสัยของยัยพิมแหละ
“ฉันเล่าให้แกฟังไม่ได้”ซะงั้น - -
“ถ้าให้ฉันเดา คงจะเป็นเรื่องของคนที่แกชอบใช่มะ?”
“ก็รู้ดีนิ”ฉันเดาถูกด้วย
“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ คนๆนั้นมีเสน่ห์มากเลยรึไง แกถึงได้หลงซะขนาดนี้”
“หึ! ถ้าแกได้เจอเขา ฉันว่าแกก็คงจะเป็นเหมือนฉันนี่แหละ”ขนาดนั้นเชียว?
“ฉันไม่เหมือนแกนะ แต่....ฉันว่าฉันคงไม่ได้เจอเขาหรอก”ฉันพูดแล้วจะเดินเข้าห้องน้ำ
“เดี๋ยวฉันจะพาแกไปหา เอาไหมล่ะ? ;)”อย่าท้าฉันนะ
“แล้วฉันจะรอวันนั้น”อยากจะรู้จริงๆหน้าตาจะดีแค่ไหนเชียว....
----------------------------------------------------------------------------
ขอโทษนะ ที่มาอัพช้า ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งๆเยอะเลย
แต่จะพยายามอัพเร็วๆนะค่ะ