Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 14
[Tomo talk]
เฮ้อ~ 2 เดือนแล้ว ที่ผมกับแก้วรู้จักกัน ผมรู้สึกว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรผมยิ่งรักเธอมากเท่านั้น วันนี้ผมเลยตัดสินใจลางานโดยเฉพาะ (ขี้เกียจว่างั้นเหอะ - -) เพื่อที่จะไปบอกรักเธอ ฟางบอกว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปทำงาน หึๆ ยังไงผมก็จะบอกรักเธอให้ได้!
@บ้านฟาง (เวลา 14.30 น.)
ทำไมบ้านเงียบจังเลย? เธออยู่รึเปล่าเนี่ย เอ๊ะ!รึว่าจะออกไปข้างนอก โอ๊ย!เลิกคิดๆๆๆๆ เข้าไปดูในบ้านเลยดีกว่า
 แอ๊ดดดดด~
ผมพยายามเปิดให้เบาที่สุด แล้วค่อยๆย่องเข้าไปในบ้าน ถ้าใครมาเห็นต้องคิดว่าขโมยแน่ๆเลย - - แต่ผมไม่แคร์(เพราะไม่มีใครแคร์ผม TT’)
“เฮ้อ!~ ผิดอีกแล้ว เมื่อไรจะคิดออกล่ะเนี่ย”ผมได้ยินเสียงเธอดังมาจากห้องรับแขก เธอทำงานอยู่ที่นี่เอง ท่าทางเธอกำลังเครียด
“ให้ผมช่วยไหม?”ผมเดินเข้าไปหา
“อืม ขอบใจ..........เฮ้ย! นายมาได้ไง”
“ก็เดินมาสิครับ ;)”
“กวน!  - -^ แล้วทำไมไม่เคาะประตูก่อน เสียมารยาท!”โดนเธอว่าแล้วไง - - แต่ไม่เป็นไร ผมไม่แคร์ (ฉันก็ไม่แคร์ย่ะ! / แก้ว)
“เอ้า! ก็เห็นบ้านเงียบๆ ผมก็คิดว่าไม่มีคนอยู่สิครับ”
“แล้วงานการไม่มีจะทำรึไง วันนี้ก็ไม่ได้หยุดไม่ใช่หรอ?”ที่รักผมรู้ดีจริงๆ
“ผมก็เหนื่อยเป็นนะครับ ก็อยากจะพักบ้างอะไรบ้าง”
“แล้วนายมาทำไม?” มาตามหารักแท้ครับ อุ้ย! เขิน >< ( = =;)
“ผมมาหาที่รักนั้นแหละ”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกที่รัก - - แล้วมาหาฉันมีอะไร?”
“ไม่มีหรอก ผมเห็นที่รักอยู่คนเดียว ก็เลยอยากมาอยู่เป็นเพื่อน ไหน!ผมขอดูงานหน่อย”ผมดูงานของเธอ อืมมมมม........ยากเหมือนกันนะ
“นายทำเป็นรึไง?”
“ก็พอได้นะ ก็  $#=7^$**&^%$#@HM I(^*E$# ” ผมอธิบายให้เธอฟังไปเรื่อยๆ.....จนเวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง
“เย้!เสร็จสักที ขอบคุณนะ”เธอหันมายิ้มแล้วบอกผม
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นหอมแก้มผมสักฟอดได้ไหมครับ”เธอหุบยิ้มทันที ไม่น่าแสดงความหื่นออกมาเลยเรา - -
“ทะลึ่ง!”โดนว่าอีกจนได้ - -
“แก้ว”ผมจะบอกเธอแล้ว.....
“ห๊ะ?”
“ผมมีอะไรจะบอก”
“???”เธอกำลังรอฟังผมอยู่
“คือว่า......................”ทำไงดี ผมพูดไม่ออกเลย คำพูดมันจุกอยู่ที่คอ
“ว่า................”
“ผม..............”
“นายจะพูดอะไรก็พูดสิ!”
“ผมระ...!”
   ติ๊ด ติ๊ดๆๆ
“ฮัลโหลมีอะไรเฟย์?” ยัยเฟย์!มาขัดจังหวะอะไรตอนนี้ - -+ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าสองคนนี้รู้จักกันได้ยังไง ก็แก้วไปหาฟางที่บริษัทออกจะบ่อย แล้วฟางก็ชอบไปช่วยเฟย์ที่ฝ่ายการตลาดด้วย ก็เป็นธรรมดาที่แก้วจะได้เจอเฟย์ สองคนนี้สนิทกันเร๊วเร็วเหมือนกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นแหละ
[Kaew talk]
“แก้วๆๆๆๆ มาช่วยฉันด้วย คะ คือๆ!”ทำไมพูดติดๆขัดๆอย่างนี้ล่ะ?
“เฟย์ๆ! ใจเย็นๆนะ เกิดอะไรขึ้น?”ฉันพยายามบอกให้เฟย์ใจเย็นๆ
“คือ........ฟะ ฟางๆ”
“ห๊ะ!ฟางเป็นอะไร”กลายเป็นว่าฉันต้องบอกให้ตัวเองใจเย็นแทน - -
“ไม่รู้เหมือนกัน  กะ แก้วมาที่บริษัทด่วนเลยนะ ฮึก ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บริษัทเลย ฮืออออออๆ”เฟย์ต้องร้องไห้แน่ๆเลย ยัยฟางเป็นอะไรเนี่ย
“เดี๋ยวจะรีบไปนะ!”
“เร็วๆนะแก้ว เฟย์เป็นห่วงฟาง ฮึก”ตู๊ดๆๆๆๆ~
“มีอะไรรึเปล่าแก้ว?”ทีอย่างนี้มาเรียกฉันว่าแก้ว แต่ชั่งเถอะ!
“นายพาฉันไปบริษัทหน่อยสิ”
“ไปทำไม?”
“เถอะน่า ไปเร็ว!”ฉันรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งไปขึ้นรถนายโทโมะทันที โทโมะงงนิดๆแต่ก็ทำตาม
@บริษัท
“เฟย์! ฟาง!”พอมาถึง ฉันก็รีบวิ่งขึ้นไป เห็นเฟย์กำลังพยายามเรียกฟางที่นอนสลบอยู่ที่พื้น หน้าซีด
“เฮ้ย!”พอโทโมะมาเห็นก็ตกใจไม่แพ้กัน
“กะ แก้ว โทโมะ! ฮึก รีบพาฟางไปโรงพยาบาลเร็วๆ!”อึ้งสักพัก ฉันก็ได้สติ
“โทโมะมาช่วยเร็ว!”มันจะอึ้งอีกนานไหม - -+   พอโทโมะได้สติก็รีบอุ้มฟางไปที่รถแล้วไปโรงพยาบาลทันที โดยมีฉันกับเฟย์ตามไปด้วย
@โรงพยาบาล (หน้าห้องฉุกเฉิน)
ตอนนี้ฉันกับเฟย์และโทโมะกำลังนั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน นานแล้วนะทำไมยังไม่ออกมาอีก!
“นี่เฟย์ เรื่องมันเป็นยังไงบ้าง?”โทโมะที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้น
“คือ.................”แล้วเฟย์ก็เล่าเรื่องให้เราฟัง
.
.
.
“ฟาง! เที่ยงแล้วไปกินข้าวเถอะ”
“ไปก่อนเถอะเฟย์ ฉันยังไม่หิวเลย แล้วอีกอย่างฉันขอทำงานตรงนี้ให้เสร็จก่อนนะ”เธอบอกก่อนที่จะก้มหน้าทำงานต่อ
“งานน่ะจะทำเมื่อไรก็ได้ แค่ฟางมาช่วยฉันก็ดีใจแล้ว”ฟางเห็นเธองานเยอะเลยมาช่วย แต่.....เธอผิดหรอที่อย่างทำงานให้เสร็จก่อน???
“แต่ว่า.........”
“นะๆๆๆๆ *0*”เจอสายตาอ้อนวอนขนาดนี้ ไม่ไปก็ยังไงอยู่...
“ก็ได้ๆ”แล้วทั้งสองก็พากันไปร้านอาหารใกล้ๆบริษัท
“กินอะไรดี?”
“อืม............อะไรก็ได้”
“พี่ค่ะเอา $^%*ND%H(%_+ ” แล้วไม่นานอาหารก็มา……
“อี๋! ทำไมกลิ่นเหม็นจัง”เธอเริ่มทำหน้าพะอืดพะอม
“เหม็นหรอ? ฉันว่าหอมออกนะ”พูดแล้ว ทำท่าดม สีหน้าบ่งบอกถึงความอร่อยแต่คนตรงข้ามกลับหน้าซีดเอามือปิดปาก
“แต่ฉะ.......อุ๊บ !”เมื่อทนไม่ไหวก็รีบวิ่งไปห้องน้ำทันที
“เฮ้ย!ฟาง”วิ่งตามเพื่อนสาวไป
“อ้วกกกกกกกกกกกกก!~” ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน ทั้งๆที่ไข้ก็ไม่มี
“เป็นอะไรมารึเปล่า?”วิ่งเข้ามาช่วยลูบหลังให้
“ไม่หรอก เฟย์ไปทานข้าวเถอะ”หลังจากล้างปากเสร็จแล้วก็หันไปบอกเพื่อนสาว
“แล้วฟางล่ะ?”
“เดี๋ยวฟางกินทีหลังก็ได้ กินตอนนี้มันอยากจะอ้วกอ่ะ ไม่รู้ทำไม”
“แน่ใจนะ”
“อืม งั้นเดี๋ยวฉันไปทำงานรอนะ”ว่าแล้วก็รีบเดินไปเลย
..........ใกล้เลิกงาน
“ฟางกลับเลยดีไหม?”ใกล้เวลาแล้ว เพื่อนสาวก็ชวนกลับ เธอมองดูเวลาแล้วหันมาพูดกับเพื่อนสาว
“เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ จะรีบกลับทำไม”
“ก็คนอื่นเค้ากลับกันหมดแล้วอ่ะ ฉันก็อยากกลับบ้าง”
“กลับเลยก็ได้ ไม่ต้องรอฉันหรอก”
“แต่ฉัน......”
“เหอะน่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยู่คนเดียวได้”ยังไงก็ชวนกลับไม่ได้ จึงตัดสินใจกลับก่อน ถึงแม้ว่าในใจจะเป็นห่วงเพื่อนสาวอยู่ก็ตาม
“งั้นฉันไปนะ”เดินออกไป เธอนั่งทำงานอยู่สักพัก
“ทำไมปวดหัวจัง”นั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะ จะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่จู่ๆทุกอย่างก็ดับมืดลง........
“ฟาง พอดีฉันลืม....................ฟะ ฟาง! 0_0”เมื่อเห็นเพื่อนสาวนอนสลบอยู่ที่พื้นก็ร้องตกใจ นี่ถ้าเธอไม่ลืมแฟ้มงานสำคัญไว้ ป่านนี้ฟางจะเป็นยังไงก็ไม่รู้........
“ฟาง ฟาง! ฮึกๆ ฟาง! ทำไงดี ฮือออออออ”นึกโทษตัวเองในใจ ไม่น่าปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเลย
“ฮึก ......... โทรศัพท์! อยู่ไหนๆๆ เจอแล้ว!จะโทรหาใครล่ะ? โอ๊ย!ปวดหัวๆๆ”สติเหมือนไม่อยู่กับตัว อาจเป็นเพราะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“แก้ว! ใช่ เบอร์แก้วๆๆๆ อยู่ไหนเนี่ย!”เธอยังคงกระวนกระวายและตกใจอยู่ ไม่นานก็หาเบอร์แก้วเจอ
“ฮัลโหลมีอะไรเฟย์?”
“แก้วๆๆๆๆ มาช่วยฉันด้วย คะ คือๆ!”………………
.
.
.
“ฉันไม่น่าปล่อยให้ฟางอยู่คนเดียวเลย ฮือออออออออออ~”เมื่อเฟย์เล่าเสร็จก็ร้องไห้ไม่หยุด
“ใจเย็นๆนะเฟย์ ฟางไม่เป็นอะไรหรอก”ฉันพยายามปลอบเฟย์ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล - -
“เธอกลับบ้านก่อนดีไหมเฟย์?”นายโทโมะพูด
“แต่ฉัน.......”
“ฟางน่ะ เดี๋ยวฉันกับโทโมะดูแลให้ เธอไม่ต้องห่วงหรอก”ฉันรู้นะว่าเฟย์เป็นห่วงฟางมาก ต้องพูดดักไว้ก่อนไม่งั้นคงไม่ยอมกลับแน่ๆ
“นั้นสิ เธอมีงานต้องทำด้วยไม่ใช่หรอ ถ้าโดนบอสว่านี่แย่เลยนะ”โทโมะช่วยพูดอีกแรง เฟย์นั่งคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วปรับสีหน้าให้ดีขึ้น
“ก็ได้ งั้นฉันไปก่อนนะ”
“ให้โทโมะไปส่งไหม?”กลับคนเดียวมันอันตราย เอ๊ะ! ถ้านายโทโมะไปส่งคงจะอันตรายยิ่งกว่า - -+
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันโทรให้แฟนมารับก็ได้”
“หรอ งั้นกลับดีๆนะ”
“จ้า ^^”เฟย์ยิ้มแล้วเดินไป แต่สีหน้าก็ยังกังวลอยู่ เฟย์ก็ไม่ต่างกับฉันนักหรอก
“แก้วๆหมอออกมาแล้ว”หลังจากที่เฟย์กลับไปได้สักพัก หมอก็ออกมา
“หมอค่ะ เพื่อนฉันเป็นไงบ้างค่ะ?”ฉันรีบเข้าไปถาม ด้วยความเป็นห่วง
“คือ………………”
“พูดเร็วๆสิหมอ!”ชักช้าอยู่ได้ - -*
“แก้ว ใจเย็นๆ”โทโมะมาจับแขนฉัน กลัวฉันต่อยหมอรึไง - -
“เอ่อ....คุณใจเย็นๆนะครับ คือว่า......”
“โอ๊ย!เร็วๆสิ เมื่อไรจะพูด”
“ถ้าคุณไม่หยุดพูด แล้วเมื่อไรหมอจะได้พูดล่ะครับ!”อ้าวคุณหมอหมดความอดทนซะแหละ - -^ โทโมะกระชากแขนฉันเบาๆแล้วส่งสายตาประมาณว่า หมอโกรธแล้ว พอฉันหันไปมองตาหมอ อุ้ย! ตาเขียวเลย  - -
“เอ่อ.....พูดเลยครับหมอ”นายโทโมะได้เป็นฝ่ายบอกหมอให้พูด
“แล้วทีนี่อย่าขัดนะครับ”หมอหันมาพูดกับฉัน หนูไม่กล้าขัดแล้วค่ะ  _ _’’
“คือว่าคนไข้เนี่ย มีความเครียดสะสมอยู่ คงจะเป็นเรื่องงานหรือไม่ก็เรื่องส่วนตัว แล้วอีกอย่างคนไข้มักจะทานข้าวไม่ตรงเวลา หรืออาจจะไม่ทานเลย แถมยังนอนดึกด้วย ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปอาจจะส่งผลต่อเจ้าตัวเล็กได้นะครับ”
“เจ้าตัวเล็ก??? หมายความว่า...............0_0!” ยัยฟาง ........
“ครับ คนไข้ท้องได้ 2 เดือนแล้ว ทางที่ดีควรให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆ ทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ อย่าให้คนไข้ทำงานหนัก งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”พอหมอพูดเสร็จฉันกับโทโมะก็มองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ร่างของยัยฟางถูกเข็นออกมา ใบหน้าซีด มีถุงน้ำเกลือห้อยอยู่ ถ้ายัยฟางตื่นมาแล้วรู้ว่าตัวเองท้องจะเป็นยังไงเนี่ย...............?
@ห้อง 321
“นาย ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ? สงสารฟางมากเลยหรอ? รึว่านายกำลังคิดอะไรอยู่?”ดูทำหน้าเข้า คิ้วผูกกันเป็นโบว์แล้ว - -^
“ผมกำลังคิดอยู่ว่า....”
“???”ว่า...อะไร?
“ทำไมไอ้ป๊อปน้ำยาดีจัง”……………… - -+++
   โป๊ก!!!
“ลามก!” คิดเรื่องอะไรไม่คิด มาคิดเรื่องนี้ - -+ ฉันจัดการหยิบสิ่งของใกล้ตัวนั้นก็คือรีโมททีวีปาใส่ทันที สะใจเว้ย!
“โอ๊ย! ล้อเล่น ผมกำลังคิดอยู่ว่าถ้าฟางรู้เรื่องว่าตัวเองท้องจะเป็นยังไง”สมน้ำหน้า! แต่ถ้าฟางรู้ ฉันคิดว่าฟางคงจะรับได้(มั้ง)
“นั้นสิ เฮ้อ~ ทำไมแกต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ”
“แล้วจะบอกไอ้ป๊อปไหม?”นายโทโมะถาม
“ไม่ต้อง!”เฮ้ย! ฉันไม่ได้พูดนะ......
-------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วๆ พรุ่งนี้คงไม่ได้อัพอีกแน่นอน
พยายามอัพให้ยาวที่สุดแล้ว ถ้ายังสั้นอยู่ ขอโทษ