Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 13

“อ้าว!ทำไมมาช้าจังล่ะ ขนมจีน”เธอถามน้องสาว(ที่ไม่แท้)นามว่า ‘ขนมจีน’

“พอดีติดงานที่คณะ เลยมาช้าไปนิดนึง ^^”

“ไม่นิดแล้วมั้งน้องจีน เอ้อ! แล้วรู้จักพี่เขยรึยัง”กิ่งพูด เธอหันหน้าไปมองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มให้บางๆ ชายหนุ่มเห็นก็ยิ้มตอบ เขารู้ว่าเธอคงจะไว้ใจเขาไม่น้อย แน่สิ! อยู่ในนามอนาคตพี่เขยนิหน่า.....

“อ่ะๆๆ สั่งอาหารกันดีกว่า น้องค่ะๆ”จินนี่พูดขึ้น ก่อนจะเรียกพนักงานอีกคนมาสั่งอาหาร สาวๆคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเขาก็แค่นั่งยิ้มๆเวลาที่สาวๆพูดถึงแค่นั้น ถามคำตอบคำ จนเขารู้สึกว่า............เหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน

“555555 พูดจริงๆหรอ 555”เสียงหัวเราะยังคงมีให้ได้ยินเป็นระยะ แต่ก็ยังคงความเป็นผู้ดีอยู่ จนเขารู้สึกเบื่อ อยากจะออกไปจากที่นี้โดยไว จะบอกแฟนสาวก็เกรงว่าจะขัดจังหวะการสนทนา ถ้าลุกออกไปเลยคงจะเสียมารยาท แต่......................

          ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”โทรศัพท์ช่วยชีวิต อย่างน้อยหลุดออกมาจากตรงนั้นสักนาทีก็ยังดี สาวๆพยักหน้าแล้วหันไปคุยกันต่อ

“ฮัลโหล”เมื่อเดินมาไกลพอแล้ว ก็ดูเบอร์ที่โทรเข้า กรอกเสียงเซ็งๆนิดๆ เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือเพื่อนตัวดี ที่ทำให้เขาปวดหัว - -

“เฮ้ย! แกเป็นอะไรรึเปล่าว่ะ ทำไมไม่มาทำงาน”จริงสิ! เขาก็ลืมเหมือนกัน นึกแล้วก็อยากขอบคุณเพื่อนเขาเสียจริง แต่เก๊กๆไว้หน่อย

“เอ่อ.....ฉันมาทำธุระ ฝากลาให้หน่อยนะ ฉันลืม”

“ธุระอะไรของแก?”จะถามอะไรนักหนาก็ไม่รู้ - -

“เรื่องของฉัน แค่นี้นะ!”ด้วยความรำคาญ จึงพูดลวกๆแล้วตัดสายไป ทิ้งความสงสัยให้กับเพื่อนชาย จากนั้นก็จำต้องเดินไปนั่งฟังผู้ดีสนทนากันต่อ.........

[Tomo talk]

อะไรของมันว่ะ?! จู่ก็วางสายไป เอ๊ะ! รึว่าผมยุ่งเรื่องของมันมากไป? (<<< เพิ่งรู้ตัว - -)

“นายเป็นอะไร? หน้ายังกะไม่ได้ถ่ายมา 3 วัน”ที่รักพูด ทักซะแรงเชียวนะ!

“เปล่าๆ แล้วฟางล่ะ?”เอ่อ.....ฟางไปไหน ตั้งแต่ผมมายังไม่เห็นเลย

“ฟางไปช่วยงานที่ฝ่ายการตลาด เดี๋ยวสักพักก็มาแล้วล่ะ”ฟางนี่ขยันจังเลย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่สบายก็ยังฝืนมาทำงาน ไม่น่าล่ะถึงได้เป็นลูกรักของบอส

“นายโทโมะ!”เสียงนี่อีกแล้ว.......................ยัยพิมเน่า!

“เธอมาทำอะไรอีก - -”เบื่อจริงๆเล๊ย! - -

“ป๊อปของฉันอยู่ไหน”

“มันไม่อยู่ ”

“ไม่เชื่อ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!”เอ้า!บอกแล้วยังไม่เชื่ออีก

“ก็มันไม่อยู่จริงๆ เธอจะเอาอะไรอีก!”ผมรำคาญยัยนี่เต็มทนแล้ว! ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพิม พิมถอยหลังนิดหน่อย สงสัยจะกลัว

“นายๆ ใจเย็นๆ”ที่รักของผมรีบมาดึงแขนผมไว้ อย่าให้ผมขึ้นจะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน! - -++

“เธอจะเชื่อไม่เชื่อ!”

“อะ เอ่อ......เชื่อก็ได้ ชิ!”ว่าแล้วก็เดินไปเลย หึๆ ต้องให้ใช้ไม่นี่สินะ - -

“นายก็โหดเป็นเหมือนกันเนอะ”แก้วพูด(ขืนพูดที่รักอีกมีหวังโดนตบ - -)

“แน่นอน อารมณ์แบบนี้ผมไม่ค่อยอยากให้เกิดนักหรอก เพราะเดียวจะคุมตัวเองไม่อยู่”ผมพูดจริงๆนะ

“หรอ ฉันก็เป็นเหมือนนายนะ อย่าทำให้ฉันรำคาญแล้วกัน เดียวจะคุมตัวเองไม่อยู่ ;)” เออ.........ประโยคที่ผมพูดเมื่อกี้นี่นา - -

.

.

.

เพล้ง!

“โอ๊ย!”เสียงแก้วแตกดังขึ้นเป็นครั้งที่ 3 พร้อมกับเสียงของคนที่ได้รับแผลเกิดอุบัติเหตุที่ตนก่อ เพราะความซุ่มซามหรือเพราะตนเหม่อลอยไปไกลเกินกว่าจะเรียกกลับคืน ร่างกายยังคงนั่งอยู่ที่พื้น สำรวจตนเองพบว่ามีแผลที่แขน อาจเป็นเพราะเศษแก้วกระเด็นมาบาด เลือดสดกำลังไหลเป็นทาง หลังจากต่อว่าตนเองในใจ เป็นคนซุ่มซาม เป็นคนไม่ได้เรื่อง ก็พยายามลุกขึ้นแล้วเก็บเศษแก้วที่กระจายเต็มพื้น

“ซิ๊ด!”แก้วบาดเข้าที่นิ้วอีกจุด เธอพยายามอดทนถึงขีดสุด ในใจคิดเสมอ แผลแค่นี่ยังเล็กๆ........

“ฟาง!ไม่ต้องทำๆเดี๋ยวฉันเก็บเอง”เพื่อนสาวที่ได้ยินเสียงแก้วแตกก็รีบวิ่งมาดู เห็นเธอมีเลือดไหลออก หน้าตาแสดงถึงความเจ็บอยู่ไม่น้อย ก็วิ่งมาห้ามแล้วบอกจะลงมีทำเอง เธอทำหน้าเกรงใจ แต่ก็คงจะขัดอะไรไม่ได้ หลังจากที่เพื่อนสาวของเธอเก็บกวาดทำความสะอาดเสร็จแล้ว ก็พยุงเธอมานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเดินไปเอาอุปกรณ์มาทำแผลให้

“ช่วงนี้แกดูไม่มีสมาธิเลย ทำแก้วแตกครั้งนี้ครั้งที่ 3 แล้วนะ ฉันว่าแกกลับบ้านก่อนดีไหมฟาง?”ด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นเพื่อนสาวอาการเริ่มเป็นหนัก จากที่ร่าเริง สดใส หัวเราะได้ทั้งวัน กลับเป็นคนละคน ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เหมือนสติไม่อยู่กับตัว

“แล้วงานที่นี่แหละ?”เพื่อนเธอส่ายหน้านิดๆกับความขยันของฟาง  รู้ว่าตัวเองไม่ไหวก็ยังจะดันทุรัง ใครที่จะเป็นลูกรักของบอสต้องทำตัวเหมือนฟาง!

“ไม่ต้องห่วงหรอก ก็แค่แยกเอกสาร ทำแปปเดียวก็เสร็จ เดี๋ยวฉันบอกบอสให้”ฟางทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะตัดสินใจ กลับไปหาแก้ว เพราะถ้าอยู่ต่อ ก็กลัวจะทำให้เพื่อนคนอื่นๆเดือดร้อน แล้วอีกอย่างถ้าแก้วรู้ก็คงจะเป็นห่วงเธอมากขึ้นอีก...........เธอไม่อยากให้เพื่อนของเธอเป็นห่วง

“ขอบใจนะเฟย์ ฉันฝากลาบอสด้วยนะ”เธอกล่าวขอบคุณเพื่อนของเธอ ก็จะเดินออกไปถล่ามกลางสายตาที่มีทั้งความเป็นห่วงและความอิจฉา บ้างก็ว่าที่ทำไปเพราะสำออย หรือ เพราะเธออาจจะไม่สบาย แต่ทุกคำพูดคำนินทาต้องหยุดเมื่อเจอกับสายตาเพื่อนสาวของเธอที่มีนามว่า ‘เฟย์’

.

.

.

2 เดือนต่อมา

ช่วงเวลาที่ผ่านมาทั้งเธอและเขาไม่ได้คุยหรืออยู่ใกล้กันเลย เธอคิดว่าถ้าเธออยู่ใกล้เขา เธออาจจะเดือดร้อนเพราะพิมมาหาป๊อปทุกวัน ส่วนเขาคิดว่าถ้าอยู่ห่างๆเธอ หลายๆอย่างก็อาจดีขึ้น แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พิมไม่มารังควานเธอ มีแต่ส่งสายตาจิกไป หวายตอนนี้ทำงานอยู่ที่ร้านอาหารใกล้ๆคอนโด เพราะถ้าไม่ทำอะไรก็คงจะเป็นภาระของเพื่อนอย่างพิมเปล่าๆ จินนี่ก็มีมาหาป๊อปที่บริษัทบ้าง แต่ก็แปลกเพราะทุกครั้งที่มาจะไม่เจอพิม ขนมจีนช่วงนี้ยุ่งอยู่ที่คณะ ไม่ค่อยมีเวลาไปเที่ยวหรือออกไปทานข้าวกับพี่สาว โทโมะกับแก้วตอนนี้ก็ดูเหมือนจะกำลังไปได้ดี คุยกันถูกคอมากขึ้น แอบมีกัดกันบ้างเล็กน้อย ส่วนฟางตอนนี้อาการดีขึ้น หัวเราะได้ แต่ก็ไวต่อความรู้สึก แก้วก็ค่อยดูแลอยู่ไม่ห่างแม้ว่าตนจะมีงานเยอะกว่าเพื่อนสาวก็ตาม......

“แกยังไม่นอนอีกหรอแก้ว?”เธอเดินมาถาม เพราะเห็นเพื่อนสาวนั่งทำงานนานแล้ว

“ยังอ่ะ ฉันกะว่าจะทำตรงนี้ให้เสร็จก่อน แล้วแกล่ะฟาง ทำไมยังไม่นอน?”

“ฉันนอนไม่หลับ ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกปวดหัวด้วย”

“พรุ่งนี้ไปหาหมอไหม?”

“พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า ฉันไปไม่ได้ แล้วฉันก็แค่ปวดหัวเอง ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหรอก”

“แกแน่ใจนะ?”

“อืม!”ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่

“okๆ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ ตอนเย็นๆฉันจะไปหาแล้วกัน”

“แกจะมาหาฉันรึว่าใครกันแน่จ๊ะ!”โดนแซวเข้าให้ ใบหน้าก็ขึ้นสีโดยอัตโนมัติ

“บ้าหรอฟาง! ไปนอนเลยๆ”ทำเป็นโมโหกลบความเขิน แต่มีหรือที่เธอจะดูไม่ออก

“5555 ฝันดีนะ :P ~”เดินขึ้นห้องของตนเองไป เมื่อถึงเตียงใหญ่ก็ล้มลงนอนทันที เปลือกตาค่อยๆปิดลง ร่างกายเริ่มสะสมพลังงาน เธอรู้สึกว่าช่วงนี้เธอเหนื่อยมาก เป็นลมง่าย ทั้งๆที่เธอก็ทำงานตามปกติ ไข้ก็หายแล้ว..............เธอเป็นอะไรกัน?

---------------------------------------------------------------------------------------------

กีฬาสีทำพิษ - - ยุ่งมากเลย

มันอาจจะสั้นนะ ไม่สนุกก็ขอโทษ