i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 
 
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (5)
 
 
 
 
คุณคิดว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง?
 
ก.ผมเดินลื่นล้ม ได้รับบาดเจ็บจนไอ้เหี้ยพอสต้องมาช่วย
ข.ผมหลงทาง แต่ไอ้เหี้ยพอสตามจนเจอและติดป่าด้วยกัน2คน
ค.ผมเดินไปเจอเสือ ไอ้เหี้ยพอสมาช่วย แต่กลับโดนเสือแดกทั้งคู่ เรื่องนี้ The End
ง.ยังไงก็ได้ขอให้มีพี่พอสอยู่กับแกรนด์(แกน)น้อย2ต่อ2
 
เอ่อ...
 
ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละโว๊ยยยย!!!
 
ยิ่งไอ้ข้อ ค.ควายใครแม่งคิดวะ? ถูกเสือแดก? พ่องงงงงงง
 
ข้อ ง.งูอีก ...ใครพี่พอสใครแกรนด์(แกน)น้อยวะ!! ของกูไม่เล็กนะครับ!
 
ส่วนข้อ ก.ไก่ ผมไม่ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะเออ (แต่ถ้าหมิงละไม่แน่) และข้อ ข.ไข่ ผมไม่โง่ขนาดเดินมาไกลจากจุดรวมตัวหรอกคร้าบบบบบบ
 
อ้าวแล้วเหตุการณ์ต่อไปมันเป็นยังไงละเนี่ย?
 
มันก็ต้อง....
 
 
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
 
 
กลายเป็นโกโก้ครั้นช์!!
 
เอ้ยไม่ใช่ละ ขอโทษครับๆ ไม่เล่นแล้ว
 
เสียงตูมเมื่อสักครู่คือเสียงที่พี่แซคกระโดดลงน้ำครับผม
 
แน่นอนว่าเมื่อมาถึงจังหวัดกานนะจ๊ะบุรี เอ๊ย กาญจนบุรีแล้วก็ต้องนึกถึงน้ำตก ล่องแพ ล่องแก่งสิเนอะ แต่ผมไม่ได้มาเที่ยวเนี่ยสิ ผมมาค่ายอาสานะ ได้แต่แอบเล่นน้ำตกกันอยู่นี่แหละครับ ไม่มีปัญญาไปหาแพมาล่องหรอก (ถึงแม้ว่าคุณลุงที่นำทางมาจะเสนอตัวไปเอาแพมาให้ก็ตาม) ไอ้แทนมันคิดอะไรไม่รู้ถึงได้เอ่ยปากถามลุงเค้าว่าแถวนี้มีน้ำตกมั้ย แล้วคำตอบก็คือมี และหลังจากนั้น สายตาทุกคนก็มองกันและกัน เป็นอันว่าเข้าใจตรงกันว่า
 
จะเล่นน้ำตก!
 
ด้วยสิทธิจากบุคคลดังระดับเวรี่ อิมพอทเทนท์ เพอซัน (Very Important Person) อย่างพี่ปี3อันประกอบไปด้วยแกนนำหลักคือ พอส แซค เติ้ล และโอเชี่ยนทำให้พวกผมสามารถแอบมาลอบเล่นน้ำตกได้อย่างสบายใจ แต่มีข้อแม้ว่าพอฟ้าเริ่มมืดแล้วต้องกลับกันทันที
 
ตูมมมมมมมมมม!!
ตูมมมมมมมมมม!!
 
2Tลงไปแล้วครับ แล้วจะทิ้งให้Gอย่างผมยืนอยู่เฉยได้ไง?
 
ผมถอดเสื้อเลยครับและตามด้วยกางเกง เหลือไว้แต่บ๊อกเซอร์โยนทิ้งไว้กองรวมๆกันตรงโคนต้นไม้
 
ตูมมมมมมมม!!
 
ฮ้า...เย็นชื่อจายยยยยยยย
 
จากที่เหนียวมาทั้งตัว แถมยังมีอาการคัน ก็หายเป็นปลิดทิ้ง น้ำใสไหลเชี่ยวครับ ต้องคอยระวังๆอยู่เหมือนกัน หลังจากนั้นเสียงตูมอีกหลายตูมก็ดังตามมา ยกเว้นไอ้เหี้ยพอสที่นั่งเก๊กอยู่ริมฝั่งกับหมิงและเมฆที่กำลังพูดคุยกันราวกับว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน
 
น้ำตกที่ผมเล่นมันไม่มีชื่อครับ มันไม่ได้เหมือนในภาพถ่ายสวยๆหรือรายการสารคดีพาเที่ยวต่างๆ แต่ผมก็ไม่สน ตอนนี้เล่นเอามันส์อย่างเดียวครับ
 
ซ่า!!
 
“สัดทาชชชชชชชชชชชชชช” มันวักน้ำใส่ผมครับ เท่านั้นยังไม่พอ...
 
“บุ๋งๆๆ แค่กๆๆ แฮ่กๆๆ เหี้ยแทนนนนนนน บุ๋งๆ แค่กๆๆ” มันกดหัวผมลงไปใต้น้ำ!!
 
หนอยยยยยยยย พวกเมิงงงงงงง อย่าอยู่เลยยยยยยยย!!
 
ผมว่ายมาด้านหลังแล้วออกแรงดันบ่าไอ้แทนครับ กะว่าจะให้มันมุดลงน้ำบ้าง
 
“หืม? เล่นไรกัน พี่เล่นด้วยสิ” พี่วอร์มกับพี่รอยที่มาจากไหนไม่รู้ ว่ายเข้ามาใกล้ๆ ผมเห็นแล้วยิ้มทันที
“ช่วยผมด้วยพี่ ไอ้2ตัวนี้แม่งรุม”
“น้องรหัสขอทั้งที ทำไมจะให้ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ” พี่วอร์มกับพี่รอยช่วยกันสาดน้ำไปที่ไอ้ทัชและไอ้แทนจนมัน2คนต้องเอามือขึ้นมาบังหน้า เพื่อไม่ให้น้ำเข้าปากเข้าจมูก
 
“แค่กๆๆ พี่โอช่วยผมด้วยยยยยยยยยยยยย” ส่งเสียงร้องเรียกไม่ต้องดัง คนถูกเรียกก็ว่ายเข้ามาใกล้ๆ
“พวกมึงนี่ โตจนเข้าผับได้แล้วนะสัด”
“แค่กๆ ช่วยผมก่อนนน ว๊ากกกก!! อุ๊บ บุ๋งๆๆ”
 
ต้องจับมันกดลงน้ำก่อนที่มันจะเรียกให้พี่โอมาช่วยไปมากกว่านี้
 
แต่...มันคงไม่ทันแล้ว
 
พี่โอ พี่แซค พี่เติ้ล ตรงดิ่งมายังผม จับแขนทั้ง2ข้าง รวมไปถึงขาที่อยู่ใต้น้ำ พร้อมใจกันเดินขึ้นฝั่ง
 
เห้ย กูลืมไปได้ไงว่าพี่โอเชี่ยนเป็นลุงรหัสไอ้ทัช ซวยแล้ว รีบหนีดีกว่า
 
แต่...กว่าจะคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว
 
“ปล่อยโผมมมมมมมม พี่แซคคคคคค พี่เป็นลุงรหัสผมน้า”
“แล้วไงวะ?”
“พี่วอร์มมมมมมมมมมมมมม” รายนี้ก็ยังนัวเนียคลุกวงใน
“หึหึ ในฐานะที่กูเป็นลุงรหัสมึง แต่ยังไม่เคยรับน้องมึงเลย...งั้นคราวนี้กูขอนะพอส” ประโยคหลังพี่แกก็หันไปพูดกับไอ้เหี้ยพอสที่นั่งเฉยๆ ไม่คิดจะช่วยผมเลยสักนิด
 
หะ!? ว่าแต่ขออะไร????
 
“ตามสบาย”
 
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! นี่มึงรักกูจริงมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยย
 
เมื่อเดินขึ้นมาบนฝั่งแล้ว พี่แซคก็จับข้อมือทั้ง2ข้าวรวบเข้าหากัน พี่โอเชี่ยนจับปลายข้อเท้าทั้ง2ข้าง ส่วนพี่เติ้ลก็พยายามให้ผมอยู่นิ่งๆ ในขณะที่ผมได้แต่ดีดดิ้นร้องโวยวาย
 
วืดดด
 
เห?
 
ทำไมตัวแกว่งๆ?
 
“1”
 
แกว่งซ้าย
 
“2”
 
แกว่งขวา
 
“3”
 
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!
 
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
 
ตัวลอยหวือกลางอากาศ เมื่อหมดแรงโน้มถ่วงก็กระทบผมน้ำจนเจ็บไปหมด น้ำไหลเข้าปากเข้าจมูกผมจนแสบไปหมด ตีลังกาหกคะเมนสัก2-3ตลบก่อนจะตะเกียกตะกายโผล่พ้นขึ้นมาบนผิวน้ำ
 
“แค่กๆๆๆๆ”
 
“55555555555555555555”
 
พร้อมใจประสานเสียงหัวเราะเป็นวงออเคสตร้าเลยนะสาดดดดดดดดดดดดดดด
 
ฮือออออออออ ทำไมผมต้องโดนแกล้งเนี่ยยยยยยยย แล้วไอ้เหี้ยพอส มึงจะขำกูอีกนานมั้ย??
 
ทำไมกูต้องโดนรุมด้วยวะ แล้วไอ้คนที่สามารถช่วยได้ก็ดันนั่งนิ่ง เมฆกับหมิงก็พลอยหัวเราะไปกับเค้าด้วย ผมลูบหน้าลูบตาอยู่สักพักก็เหลือบไปเห็นไอ้ทัช ไอ้แทน พี่วอร์ม พี่รอย และพี่แซค พี่เติ้ล พี่โอที่ลงมาสมทบ เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน แกล้งกันไปแกล้งกันมาจนผมเกิดปิ๊งไอเดียดีๆออก
 
หึหึ เพราะมึงไอ้ทัช เสือกเรียกพี่โอมาช่วยทำไม ไอ้แทนก็เหมือนกัน มึงจับกดหัวกู พวกมึง2ตัวไม่รอดแน่ ส่วนพวกพี่แซคที่เป็นคนจับผมโยนลงน้ำ ไม่คิดจะเอาคืนบ้างเหรอ?...เอ่อ...อืม ปล่อยพวกพี่เค้าเล่นน้ำกันไปเถอะครับ อีกอย่างเมื่อกี้พี่เค้าบอกว่าเป็นการรับน้อง
 
ผมเปล่ากลัวนะ เห็นว่าเป็นรุ่นพี่เฉยๆหรอก
 
ปล่อยให้พวกมันเล่นน้ำกันสบายใจเฉิบไปก่อน ขึ้นบกมึงได้โดนดีแน่
 
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ อุณหภูมิรอบๆตัวเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ลุงที่นำทางก็บอกให้พวกผมขึ้นกันได้แล้ว ซึ่งพวกผมก็ทำตามแต่โดยดี
 
หึหึ ได้เวลาเอาคืนของผมแล้วครับ
 
ผมปล่อยให้คนอื่นๆขึ้นกันไปก่อน และเมื่อไอ้ทัชและไอ้แทนขึ้นไปพร้อมๆกัน ผมที่เตรียมพร้อมรอจังหวะอยู่แล้วก็จัดการ...
 
กระชากบ๊อกเซอร์ของคนทั้งคู่!!!
 
“เฮ้ยยยยยยยยยย!!” 2เสียงร้องขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าโดนอะไรผมก็รีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเลยครับ ส่วนมัน2ตัวก็กุมเป้าแล้วรีบคว้าบ๊อกเซอร์ของตัวเองที่กองอยู่ปลายเท้าขึ้นมาใส่เหมือนเดิม
 
“แหม จะรีบใส่ทำไมว้า? ฮ่าๆๆๆ” พี่เติ้ลที่หันมาเห็นฉากอันน่าประทับใจ(?)รีบเอ่ยปากพูดทันที
“นั่นดิ โธ่ๆๆ มีของดีก็โชว์หน่อยยยย ฮ่าๆๆๆ” พี่แซคกำลังใส่เสื้อแล้วหันมายกนิ้วโป้งให้ผม “เจ๋งวะ หลานรหัสกู ฮ่าๆๆๆๆ”
“แน่นอนครับ” ผมยืดอกรับ
 
ทั้งสะใจและสงสารในเวลาเดียวกัน ไม่รู้ว่าพวกพี่ๆมีใครเห็นของมันบ้าง แต่ที่แน่ๆผมเนี่ยแหละเห็นก้นขาวๆของมัน2คน
 
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
 
แต่ผมนึกว่ามัน2ตัวจะโกรธ ที่ไหนได้…
 
“เชี่ยแกรนด์ ลูกชายกูตกใจหมด” ทัชเปิดก่อน
“นั่นดิ เดี๋ยวกล้วยกูสุกพอดี” แทนตามมาติดๆ
“กล้วยน้ำหว้า?” ไอ้เหี้ยพอสถามขึ้นมาแบบยิ้มๆ
“โหยยยยย พี่พอสสสส อย่างผมเนี่ยต้องกล้วยหักมุก!” ไอ้แทนรีบโอ้อวดน้องชายมันเลยครับ
 
หมั่นไส้วะ กล้วยหักมุก -*-
 
แอบเสียดายเหมือนกันที่ไม่เห็นน้องชายมัน อ๊ะ อ๊ะ อย่าคิดลึกนะครับ ผมแค่อยากวัดขนาดเฉยๆ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชายครับ ฆ่าได้หยามน้องชายไม่ได้
 
“อ่าว แล้วไมเมื่อกี้กูเห็นเห็ดเข็มทองวะ?”
 
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
 
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนระเบิดหัวเราะเลยครับ
“ไอ้ทัช มึงเอาใจพี่ไปเลยวะ เห็ดเข็มทอง! 555555555+” ยิ่งพี่เติ้ลนี่ออกหน้าออกตาใหญ่
 
“เหี้ยทัช” ไอ้แทนหันไปด่าคนข้างๆที่กำลังหัวเราะอยู่เหมือนกัน
 
เอาละครับ มัน2ตัวแตกคอกันเองแล้ว สมน้ำหน้า อยากรวมหัวแกล้งกูทำไม หึหึ
 
“พ่อมึงก็คงเป็นคนมักน้อยสินะ”
“หืม?”
“เพราะพ่อปั้นให้มึงมาเท่านี้เอง นี่คงไม่โตตามตัวเลยสิท่า”
 
3 2 1 ...
 
“สัดแทนนนนนนนนน พ่อมึงตายยยยยยยย”
“แล้วพ่อมึงเป็นอมตะรึไงวะ?”
 
เป๊งๆๆ น๊อคเอ้าท์ รอบนี้ นายแทน มุมน้ำเงิน เป็นฝ่ายชนะเลิศคร้าบบบบบบบบบบ
 
 
 
 
เมื่อกลับมาถึงที่พักก็ปรากฏว่าโดนดุไปตามระเบียบ ที่โดนดุไม่ใช่เพราะไปเล่นน้ำนะครับ แต่เพราะไปเล่นโดยไม่บอกต่างหาก
 
คืนนี้มีพิธีบายศรีครับ ก็ไม่มีอะไรมาก ร้องเล่นเต้นรำรอบกองไฟ โดยมีทั้งชาวบ้านและเด็กๆมาร่วมสนุกด้วย พวกผมก็นั่งมองแบบอิ่มเอมในใจ แม้กายจะเหนื่อยล้าแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันคือความรู้สึกที่ประเมินค่าไม่ได้
 
พี่หมูและพี่ออยกล่าวปิดพร้อมทั้งสรุปผลการมาค่ายครั้งนี้ ลุงหมายที่เป็นหัวหน้าก็ออกมาขอบคุณพวกเราทุกคนและบอกว่าถ้าพวกเรากลับมาอีกก็จะรอต้อนรับเสมอเปรียบเสมือนสมาชิกในหมู่บ้าน
 
การมาค่ายครั้งนี้ก็ให้อะไรหลายๆอย่างนะครับ ทั้งน้ำใจของชาวบ้าน ความเสียสละ มิตรภาพของเพื่อนร่วมค่าย ความน่ารักสดใสไม่เสแสร้งของเด็กๆ มันเป็นประสบการณ์ที่หาไม่ได้จากในรั้วมหาวิทยาลัย ถึงแม้จะลำบากในการใช้ชีวิต ต้องเหนื่อย มีอุปสรรค แต่พวกเราก็ร่วมแรงร่วมใจกันทั้งค่ายทั้งหมู่บ้านทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้น นอกจากนั้นเรายังได้เรียนรู้วิถีชาวบ้านแบบง่ายๆ ไม่ต้องอาศัยเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ อากาศที่นี่ก็บริสุทธิ์ น้ำใส มองท้องฟ้าเห็นดวงดาว ไม่เหมือนในเมืองที่มีแต่ควันกับมลพิษทุกด้าน
 
ปีหน้าถ้าผมไม่ติดธุระอะไร รับรองว่าจะร่วมเป็นอาสาสมัครอีกอย่างแน่นอน
 
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วเหรอวะเนี่ย?”
“นั่นดิ 11 วันทำไมมันไวแบบนี้วะ?”
“งั้นมึง2ตัวก็อยู่ที่นี่ต่อไปนะ เดี๋ยวกูไปบอกพี่หมูให้ว่าพวกมึงซึมซับในความเป็นอยู่แบบวิถีชาวบ้านจนไม่อยากกลับ”
“สาดดดด ไม่ใช่โว๊ยยย กูก็แค่ใจหาย...” ไอ้แทนด่าผมแล้วชี้บางอย่างให้ผมดู “มึงดูรั้วตรงนั้นดิ กูตอกตะปูกับแบกไม้มาเองเลยนะเว้ย”
“มึงเห็นเสาธงเปล่าๆ เห็นสนามเด็กเล่นมั้ย? กูตั้งใจสุดชีวิต”
“แต่ที่พวกมึงนั่งอยู่เนี่ย น้ำแรงกูทั้งนั้น สาดดดด” ว่าเข้าให้ เกทับกันจัง ฮ่าๆๆๆ
“โน่นนน สามีมึงอะ ทำเยอะสุด พวงมาลัยเต็มคอแล้วนั่น” ไอ้ทัชมองไปยังคนที่ฮอตที่สุดของค่ายนี้ “คนอะไรทั้งหล่อทั้งรวยแถมจิตใจดีอีก”
“ใครได้เป็นเมียนี่โคตรโชคดีเลยวะ”
“เหรอ?” ผมตอบกลับไปแค่นั้นแล้วเงยหน้าไปมองบนท้องฟ้า
 
แต่กูว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากกว่าวะ
 
 
 
 
เวลาสาย อาสาสมัครทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกิจกรรมอีกครั้ง แต่คราวนี้ทุกคนมีกระเป๋าใบโตแถมบางคนยังมีผลไม้เต็มมือเพื่อเตรียมตัวกลับมหาวิทยาลัย
 
ผมสังเกตว่าแต่ละคนดูโทรมลงไปมากอะ ต่างจากขามาลิบลับเลย
 
ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการล่ำลาและมอบของที่ระลึกครับ
 
“พี่แกรนด์หล่อมากๆๆๆๆ”
“ครับผม” หนูน้อยหน่านี่เอง
“อะนี่ น้อยหน่าให้คะ” เด็กสาวยื่นตะไคร้มาให้พร้อมกับรอยยิ้มแป้นแล้นที่ผมปฏิเสธไม่ลง
 
ตะไคร้...?
 
“พี่พอสหล่อบอกว่า ชอบมีพวกไรพวกยุงมาตอมพี่แกรนด์หล่อมากเพราะพี่แกรนด์หล่อมากๆๆๆ หนูเลยไปถามแม่ว่ามีไรพอจะไล่พวกยุงพวกไรได้มั่ง แม่เลยบอกว่าตะไคร้นี่แหละ ตัวไล่ยุง กลิ่นตะไคร้จะช่วยไม่ให้มียุงมีไรมาเกาะพี่แกรนด์หล่อมากนะคะ..แล้วนี่หนูไปช่วยแม่ขุดมาเลยนะ!”
 
เอ่อ...พูดไม่ออกเลยแหะ
 
ผมรับมัดตะไคร้กำใหญ่มาไว้ในมือ
 
“แล้วนี่คะ เอ่อ...หนูอาจวาดไม่สวยเท่าไหร่ แต่หนูก็เต็มใจวาดให้พี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากนะคะ” น้อยหน่าดูท่าทางอายๆ แต่ก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม “แต่ครูกิ๊งกับครูส้มโอสุดสวยบอกว่า หนูวาดสวยมากๆเลย พี่แกรนด์หล่อมากว่าไงคะ?”
 
ผมก้มมองดูกระดาษในมือ มันเป็นภาพวาดด้วยสีชอล์คครับ เป็นรูปผู้ชาย2คนถูกคั่นด้วยรูปผู้หญิงตัวเล็กกว่าอยู่กลางกระดาษ มีต้นไม้รอบๆ มีเสาธงด้วย
 
ไม่ต้องอาศัยศิลปินระดับแวนโก๊ะ ภาพนี้ก็มีมูลค่าสูงในจิตใจผมแล้วครับ
 
“สวยมากๆเลย ขอบคุณนะครับหนูน้อยหน่า” ผมก้มบอกเด็กสาวพร้อมทั้งลูบหัวไปด้วย “พี่ไม่มีอะไรให้น้อยหน่าเลย...”
 
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าทำไมตัวเองเห็นแก่ได้แบบนี้วะ? น้อยหน่าเตรียมโน่นเตรียมนี่มาให้ผม วาดรูปผม แถมยังไปหาตะไคร้มาให้ผมอีก
 
“ไม่เป็นไรค่า หนูไม่อยากได้อะไร แต่ถ้าเป็นไปได้...หนูอยากให้พี่ๆกลับมาที่นี่อีก”
“ครับผม งั้นน้อยหน่าต้องรักษาสัญญากับพี่ว่าจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังคุณพ่อคุณแม่ และตั้งใจเรียนหนังสือนะครับ พวกพี่มาสร้างโรงเรียนให้แล้ว โอเคมั้ย?”
“โอเคค่า!”
 
ผมก้มกอดน้อยหน่าหนึ่งที ไม่ได้รังเกียจเสื้อผ้าที่หมองหรือเนื้อตัวที่มอมแมมเลยแม้แต่นิดเดียว
 
“พี่ต้องไปแล้ว บ๊ายบาย”
“บ๊ายบายค่า ไว้เจอกันน้า”
“ครับ แล้วพี่จะคิดถึงน้อยหน่านะ”
“หนูก็จะคิดถึงพี่พอสหล่อกับพี่แกรนด์หล่อมากเหมือนกันค่า”
 
ผมมองรอยยิ้มของน้อยหน่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบประเป๋าขึ้นมาและเดินต่อแถวเพื่อไปขึ้นรถนอกตัวหมู่บ้าน
 
“ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ” ลุงหมายพูดส่งพวกผมซึ่งเป็นชุดสุดท้ายและเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมจะได้ยินจากค่ายนี้
 
สิ้นสุดแล้วกับค่าย
 
‘วิศวะฯอาสา พัฒนาชนบท’
มหาวิทยาลัยXXX ครั้งที่ 18 วันที่ 14-25 ตุลาคม
ณ โรงเรียนSSS ต.GGG อ.HHH จังหวัด กาญจนบุรี
 
 
 ธTalk
จะสอบแล้ว แงงงง