i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 
31 - Voluntary Spirit and Service Mind (2)
 
ผมนอนไม่ค่อยหลับ อาจเป็นเพราะนอนมาแล้วบนรถ เสียงพูดคุยเบาๆ ไม่ชินที่หรือพื้นแข็งๆ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงรุ่นพี่บางคนตะโกนให้ตื่น
 
บางคนยังงงๆ สะลึมสะลือ ผมหันไปมอง2ตัวที่นอนข้างๆ
 
ดีที่เมฆตื่นแล้ว แต่ไอ้2Tเนี่ยสิ...แม่งหลับลืมตาย
 
“ตื่นโว๊ยยยย” ไม่ใช่แค่เสียง พ่วงด้วยฝ่าเท้าอันงดงาม ได้ผล มัน2คนตื่นง่าย
“ไรวะ เหมือนนอนไปไม่ถึง5นาที”
“เจ็บหลังชิบหาย”
 
ตื่นมาก็บ่น
 
“คนอื่นเค้าตื่นกันหมดแล้วครับ ... ปะ ไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันกันครับ” ไอ้เมฆชวน พอจัดของที่จะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็พากันเดินมาหลังตึกโรงเรียน ผมก็ไม่รู้หรอกว่ารุ่นพี่จะให้อาบกันที่ไหน ได้แต่เดินตามเพื่อนๆมา จนได้เห็นพื้นที่โล่งๆ มีตุ่มขนาดใหญ่วางอยู่ 7ตุ่ม ตั้งเป็นจุดๆ ใครอยากไปตุ่มไหนก็เชิญ
 
แน่นอนครับว่าอาบรวม ไม่มีกำแพงไม่มีหลังคา ห่มฟ้าท้าลมกันเลยทีเดียว ห้องน้ำมีเพียงแค่5ห้อง ทำจากสังกะสีเรียงติดกันอยู่ตรงโน้น มันมืดๆผมเห็นไม่ค่อยชัด ได้ยินพี่หมูตะโกนบอกว่าถ้าใครจะถ่ายหนักให้ไปห้องนั้น
 
รุ่งเช้า อากาศเย็น ดีที่ไม่มีหมอกลง ผมหันไปมองรอบๆ ส่วนใหญ่เลือกที่จะแปรงฟันอย่างเดียว...
 
สาเหตุคงเป็นเพราะสบู่...
 
เอ่อ...ไอ้ก้อนดำๆนี่คือสบู่ใช่มั้ย? แล้ว...เอ่อ...ไอ้ที่อยู่ในกระป๋องนั่นคือยาสระผมสินะ...ชาวบ้านคงเตรียมไว้ให้ แถมในใบรายการเตรียมของที่ควรเอามาก็ระบุไว้ชัดเจนว่าไม่ต้องเอาสบู่กับยาสระผมหรือสารเคมีใดๆมาทั้งสิ้น เพราะไม่อยากทำลายสิ่งแวดล้อม
 
ยกเว้นไว้อย่างนึง...ยาสีฟัน...สามารถนำมาเองได้
 
ยังดีที่ให้มาเอง ไม่อย่างนั้นผมคิดว่าคงต้องใช้ข่อยขัดฟันกันละครับ (จะรู้จักกันมั้ยเนี่ย?)
 
ผมล้างหน้าแปรงฟันแค่นั้น ไม่ได้อาบน้ำ อย่ามามองผมแบบนั้น ผมไม่ได้ซกมก คนอื่นเค้าก็ทำกันเยอะแยะ ไอ้เหี้ยพอสยังทำเลย
 
แล้วกูจะไปมองมันทำไมวะเนี่ย...
แม่งงงง อย่าไปมองสิวะ
 
แต่มันเสือกมองผมก่อนทำไมล่ะ?
 
เหี้ยเหอะ
อารมณ์เสียวะ
 
“ไอ้แทน มึงเถิบไปดิ๊” ผมบอกมัน เพราะถ้ายินข้างๆไอ้แทน ผมจะหันหลังให้ไอ้เหี้ยพอส มันยืนอยู่ตุ่มข้างๆ ไม่ใกล้ไม่ไกล ถึงไม่ได้สบตากับมันตรงๆ แต่ก็สามารถรู้ได้ว่ามันมองอยู่
 
รีบๆแปรงให้เสร็จดีกว่า
 
หลังจากเสร็จธุระของแต่ละคนแล้ว ราวๆ6โมง รุ่นพี่ที่ชื่อเติ้ลก็เรียกรวมที่ลานกว้างอีกครั้ง นั่งตามฝ่ายกันเป็นระเบียบเรียบร้อย คราวนี้ชาวบ้านที่เป็นผู้ใหญ่เกือบทั้งหมู่บ้านได้มาร่วมด้วย ผมแอบเห็นเด็กบางคนยืนหลบอยู่หลังพ่อแม่ของพวกเขา คล้ายกับไม่กล้าออกมา
 
ก็กล่าวต้อนรับกันไปตามพิธี บอกจุดมุ่งหมายวัตถุประสงค์อะไรก็ว่ากันไป ใช้เวลาไม่มาก แล้วปล่อยให้ไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียน ตอนแรกผมก็งงว่าโรงอาหารมันอยู่ตรงไหน แล้วก็ได้คำตอบเมื่อเดินมาถึง โรงอาหารตั้งอยู่คนละมุมกับอาคารเรียน มีเสา4เสามุงหลังคา มันเล็กมากครับ ผมนึกไม่ออกว่าจะยัดนักศึกษาตัวโตๆกว่า160ชีวิตไปนั่งกินได้ยังไง โต๊ะเก้าอี้ถูกย้ายไปรวมกันเป็นที่วางหม้ออาหารเพื่อให้แต่ละคนไปตัก
 
แล้วพวกผมนั่งกินกันตรงไหนน่ะเหรอ?
 
“นั่งกินบนแคร่ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ ฮ่าๆๆ” ไอ้แทนมันว่างั้น
 
ก็นั่นแหละครับ แคร่หลายตัวที่ชาวบ้านสละมาให้พวกผมได้นั่งกิน แถมบอกว่าถ้าไม่อิ่มก็ไปตักเพิ่ม
 
“นังแทน นี่หล่อนจะกินไม่แบ่งคนอื่นเลยเหรอไงยะ”
“เออน่า...ก็มันต้องใช้พลังงานนี่หว่า...ตักไก่มาอีกชิ้นเดะ” ไอ้แทนชี้ลงไปในหม้อ
“เดี๋ยวเหอะ...กูจะวางยาเฉพาะจานมึงจานเดียว”
“โหยยย แค่คุณส้มโมอยู่ฝ่ายสวัสดิการทำกับข้าวให้พวกผมกินก็เหมือนกับวางยาคนทั้งค่ายแล้วคร๊าบบบบ...โอ๊ยย!!” สมน้ำหน้าโดนส้มโอมันตีเข้าให้
“ไม่ต้องเอาเลยไก่เนี่ย!”
“เห้ย เอาๆๆๆ ใส่มาๆๆๆๆ...ส้มโอทำกับข้าวได้อร่อยที่สุดในโลกเลยยยยยย ตักไก่มาให้กระผมผู้น้อยตาดำๆคนนี้หน่อยนะคร้าบบ” คนอยากจะกินไก่ทำหน้าอ้อน(ตีน) สุดท้ายแล้วไก่ชิ้นนั่งก็มาอยู่ในจานอย่างสวยงาม
 
ทำไมเหมือนผัวอ้อนเมียยังไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆ
 
นี่ขนาดอยู่คนละฝ่ายนะ ยังทะเลาะกันได้ ผมว่าถ้ามาอยู่ฝ่ายเดียวกัน ไม่ใครก็ใครได้ถูกโยนผสมลงไปกับปูนแน่
 
แต่หารู้ไม่...ผมหันกลับไปมองอีกครั้งก็พบว่าในจานของรุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาดีมีไก่เยอะกว่าของไอ้แทน3เท่า!
 
เอ่อแทน...มึงอย่าหันหลังเชียวนะ กูยังอยากกินข้าวแบบสงบสุข
 
พวกผมเดินมานั่งแคร่ที่อยู่เกือบริมสุด เพราะไม่มีใครจับจอง สักพักพี่วอร์ม พี่โกเม่ พี่รอย พ่วงด้วยไอ้หน้าจืดเดินมาขอนั่งด้วย
 
นี่มันมาค่ายด้วยเหรอวะ? ไม่เห็นมันเลย จริงๆนะ ผมเป็นคนมองรอบๆตัวตลอด หรือไอ้หมิงอะไรนี่มันจืดเกินไปจนกลมกลืนไปกับฝูงชน แบบว่าไม่โดดเด่นอะ อย่าเพิ่งมาตบผมนะพี่วอร์ม ผมแค่คิดในใจเฉยๆ
 
ผมบอกคนที่ตักข้าวว่าไม่ต้องเยอะ ไม่งั้นผมกินไม่หมดแล้วต้องทิ้งมันจะเสียดายของ ยิ่งมาเห็นชาวบ้านยืนมองยืนช่วยแบบนี้ด้วยแล้ว..กินไม่หมดก็รู้สึกผิด
 
แต่จนแล้วจนรอดผมก็กินไม่หมด
 
ก็ใครใช้ให้มันมองผมละ มันนั่งถัดไปอีกแคร่กับพวกเพื่อนๆมันหน้าเดิมๆ
 
“อิ่มแล้วเหรอวะ?” พี่วอร์มถามขึ้นเมื่อเห็นผมวางช้อนสังกะสีลงกับจานอย่างเซ็งๆ
“อืม”
 
ผมลุกเดินมาเก็บจานเพียงจนเดียว แต่ยังไม่ทันที่จะได้เทเศษอาหารก็ดันมาคนมาห้ามไว้ซะก่อน
 
“เอามานี่ ทีหลังกินไม่หมดก็เอามาให้พี่กิน”
 
มัน...ไอ้เหี้ยพอส...มันคว้าจานในมือผมไป
 
“คิดบ้างว่าข้าวพวกนี้มันไม่ได้หามาง่ายๆ...แล้วผอมขนาดนี้ก็กินเข้าไปเยอะๆ...รู้มั้ยว่ามีคนเป็นห่วง?”
 
นี่ตกลงจะด่ากูหรือเป็นห่วงกู
 
เหอะๆ แต่มันจะมาห่วงผมทำไม?
 
มันมองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกเอง
 
“ขอโทษครับ มื้อต่อไปจะไม่กินอีก จะได้ไม่ต้องมาเททิ้งแบบนี้อีก”
“แกรนด์! อย่าดื้อดิวะ กูเป็นห่วงมึงนะ..มึงผอม..ผอมมาก...แล้วยิ่งมาอยู่ค่ายแบบนี้ อยู่กับพวกก่อสร้างอีก มึงจะเอาแรงจากไหนไปทำงาน?”
“เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับคุณ” พูดจบก็เดินหนี
 
ไม่อยากได้ยินเสียงมัน ไม่อยากมองหน้ามัน เบื่อแล้วที่จะต้องใจเต้นไปกับสิ่งที่มันแสดงออกมา
 
แปลกนะครับ ทั้งๆที่เรียกมันว่า ‘คุณ’ ซึ่งเป็นคำที่สุภาพ แต่ทำไมในใจผมกลับเจ็บแปลบ...สุภาพเกินไป เป็นคำเรียกใช้ของคนที่ไม่สนิทหรือเพิ่งรู้จักกัน...
 
กลับมานั่งที่เดิม ดื่มน้ำไปพลางๆ ไอ้แทนกำลังโม้อะไรก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ฟัง สายตาเหลือบไปเห็นจานข้าวของผมที่ตอนนี้ใครบางคนกำลังกินต่ออย่างไม่รังเกียจ ใบหน้ามันราบเรียบขณะที่พวกพี่แซคกำลังหัวเราะ
 
อะไรของมัน?
 
ช่างแม่ง อยากจะทำอะไรก็เรื่องของมัน ผมไม่มีสิทธิ์ยุ่งอยู่แล้ว
 
 
 
 
 
สักราวๆ9โมง ท้องฟ้าเริ่มสดใสและแสงแดดเริ่มแยงตา ได้เวลาที่ทุกคนจะทำหน้าที่ของตนเองตามจุดมุ่งหมายที่มา แต่ละฝ่ายที่คุมแยกกันไป และผมอยู่ฝ่ายโครงงาน มันเป็นฝ่ายก่อสร้างดีๆนี่เอง ทุกคนที่อยู่ฝ่ายนี้มาประชุมกันที่สนามโรงเรียน โดยมีพี่หมูเป็นตัวหลักในการดำเนินงาน พี่แกแจกแจงคร่าวๆว่าต้องทำส่วนไหนบ้าง เพิ่มอะไร ปรับปรุงซ่อมแซมตรงไหน โดยเริ่มจากโรงเรียนก่อนเป็นหลัก แล้วต่อด้วยลานกิจกรรม บ้านของชาวบ้านบางหลัง
 
ผม ไอ้แทน ไอ้ทัช และนายเมฆถูกจับแยกกันหมดครับ ให้ทำงานคละๆกัน ไม่ได้ทำกับเพื่อนที่ตัวเองสนิทและรู้จักด้วยเท่านั้น เพื่อเป็นการฝึกปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นและยังเป็นการผูกมิตรใหม่...พี่หมูก็บ่นของพี่แกไปท่ามกลางเสียงโอดครวญของแต่ละคน
 
และงานของผมตอนนี้คือ...หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน...ไม่ใช่ดำนานะครับ แต่ผมกำลังถอนหญ้าของลานกิจกรรมอยู่ต่างหาก ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องถอน ผสมปูนแล้วเทลงไปไม่ได้เลยรึไง ผมกับอาสาสมัครบางส่วนถูกจับให้มาปรับปรุงลานกว้างแห่งนี้
 
ผมถอนไปเรื่อยๆ ไม่สุงสิงกับใคร นับหญ้าแต่ละกำไปพลางๆ เหมือนแข่งกะตัวเอง
 
ปึก!
“56”
ปึก!
“57
ปึก!
“58”
 
ก็มันมือดีนะเนี่ย ถึงแม้จะเจ็บไปหน่อยก็เถอะ
 
ผมสามารถทำงานได้อย่างสบายใจ ถึงจะไม่มีเพื่อนก็เถอะ ทำงานเงียบๆคนเดียวก็ดีไปอย่าง ไม่มีคนชวนคุย งานเสร็จเร็ว และที่สำคัญที่สุด ผมดีใจมากที่ไอ้เหี้ยพอสมันเป็นตัวหลักในการปรับปรุงสนามโรงเรียน
 
“เห้ย”
“72”
“มึงที่กำลังนับเลขถอนหญ้าอะ”
“73”
“74”
 
เห้ยแม่งใครมาบังอาจนับต่อจากกูวะ!
 
ผมหันไปมองไอ้คนที่มันอาจหาญมานับเลขต่อจากผม
 
“เรียกตั้งนานไม่หันวุ้ย”
 
มันคือใคร?
 
ผมมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักมันมาก่อน และไอ้คนที่ขัดจังหวะผมมันคงเข้าใจว่าผมกำลังงง มันเลยแนะนำตัวเอง
 
“กูชื่อภู ปี1 วิศวะโยธา เห็นมึงนั่งคนเดียวเลยมาเรียก พี่ๆเค้ายกน้ำมาให้ หิวก็ไปกินนะ ตั้งอยู่ตรงโน้น” มันชี้ ผมมองตาม พยักหน้าเป็นอันรับทราบ
 
ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับใครครับ แดดแม่งร้อนเหี้ยๆ หลังผมใกล้จะไหม้ละ นี่ถ้าอารมณ์ปกติ ผมคงได้ฟาดปากมันไปแล้ว
 
พูด กูๆ มึงๆ เรียกซะสนิท เหมือนรู้จักกันมาสัก3ชาติ
 
ผมกำหญ้าแล้วดึงขึ้นมาสุดแรงอีกครั้ง
 
“80”
“81” ไม่ใช่เสียงผมนะ เมื่อหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นไอ้คนชื่อภูไรนี่มันกำลังถอนหญ้าอยู่เหมือนกัน “อะไร มองทำไม ถอนต่อดิ แต่กูขอนับด้วยนะ”
 
อะไรวะ?
 
“เรื่องของมึง เดี๋ยวกูไปถอนที่อื่น”
 
หย่อมหญ้าเยอะแยะ ไปตรงมุมๆคงใช้ได้มั้ง
 
ผมนั่งขัดสมาธิอีกครั้ง ไม่สนว่ากางเกงจะเปื้อน ลงมือถอนต่อ แต่แล้วก็มีมารตัวเดิมมานั่งข้างๆ ไอ้ภูมันยิ้มกว้างให้ผมแล้วพูดว่า
 
“มึงมาแข่งกัน...”
“กูไม่ได้ชื่อมึง” ผมขัด
“แกรนด์ มาแข่งถอนหญ้ากัน”
 
รู้ชื่อได้ไงวะ? ได้ข่าวว่าผมยังไม่ปริปากเผลอบอกชื่อไปเลยนะ
 
“ใครถอนได้มากกว่า...”
“รู้ชื่อกูได้ไง?”
“โหยยยยย ก็บนรถไงสาดดดดดดดดดด กูนั่งคันเดียวกับมึง มึงไม่เห็นกูเหรอ?”
“ไม่”
“ไรวะ เออๆ ช่างมัน มาแข่งกันถอนหญ้าดีกว่า ใครนับได้มากกว่าคนนั้นชนะ” ไอ้ภูพูดไปเรื่อย แต่ผมก็ไม่ได้ฟังหรอก รู้สึกเหมือนมีตัวอะไรมากวนอยู่ข้างๆมากกว่า
 
ถอนไปถอนมาจนมือแดงและเจ็บแสบไปหมด แต่ผลจากการเจ็บมือครั้งนี้ก็ทำให้ดินข้างหน้าราบเรียบ ผมลุกขึ้น ปัดฝุ่นออกจากตูดและมองไปรอบๆก็เห็นว่าคนอื่นช่วยกันถอนจนโล่งเตียนไปทั่วแล้วเหมือนกัน
 
“ฟู่ววววเสร็จซะที มึงแพ้กูแล้วแกรนด์ ไปเอาน้ำมาให้กูแดกเลย”
 
เชี่ยนี่...กูชักรำคาญแล้วนะ
 
“เอ้า ยังไม่ไปอีก มึงถอนหญ้าแพ้กูอะ ไปหยิบมาเลยยยยย”
“ไปหยิบเองสิวะไอเหี้ย” ผมบอกมันเสียงแข็ง
 
อากาศร้อน อารมณ์กูก็ร้อนตามนะสัด ยิ่งแดดตอนเที่ยงอารมณ์กูยิ่งพุ่งปรี๊ดเลยห่า
 
“แล้งน้ำใจ!!!!!!!”
 
โว๊ยยยยยยยยยยยย มึงจะตะโกนทำห่าไรวะ!!! คนหันมามองกูทั้งค่าย
 
ผมหันกลับมามองไอ้คนที่ตะโกน มันเบะปาก ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ผมเนี่ยดิ ตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนๆที่กำลังลุกไปตักข้าว คือตอนนี้เที่ยงแล้วครับ มื้อนี้ไม่ได้กินรวม ต่างฝ่ายต่างกิน จะมีสวัสดิการมาตั้งหม้อกับข้าวให้แต่ละจุด
 
“ไปตักน้ำให้กูหน่อยน้า กูถอนหญ้าจนเจ็บมือไปหมดแล้ว” คราวนี้มันเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นออดอ้อน (อ้อนตีน)
 
แล้วมึงคิดว่ากูไม่เจ็บเหรอ?
 
แต่ด้วยความที่คนส่วนใหญ่กำลังมองเหตุการณ์ระหว่างผมกับไอ้ภูนี่ สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้
 
แค่ตักน้ำ ทำให้มันจบๆไป ดีกว่าโดนประณามจากทั้งค่ายแหละวะ
 
“เออ เดี๋ยวกูไปตักให้”
 
ผมเดินดุ่มๆแบบไม่สนใจใครไปยังแท๊งก์น้ำ กดน้ำมาเต็มแก้วแล้วเดินกลับไปหามัน ยื่นให้อย่างแรงจนน้ำกระเฉาะออกไปซะครึ่งแก้ว ไอ้ภูรับไว้ในมือ ผมก็เดินหนีมันทันที
 
กูย้ายไปทำที่อื่นได้มั้ยเนี่ย? โดนกวนประสาทต่อไปแบบนี้ผมทำงานไม่ได้แน่
 
ผมเดินห่างจากจุดต่อแถวรับจานข้าว กะว่าจะนั่งพักเงียบๆ คือมันกินไม่ลงแล้วจริงๆ กระเพาะผมเหมือนต่อต้านอาหารไปแล้ว
 
คนที่มาปรับปรุงลานกว้างกับผมมีประมาณ20คน ถูกแยกออกจากเพื่อนสนิทตัวเองเหมือนกัน แต่ตอนนี้พวกนั้นหากลุ่มใหม่ ทำความรู้จักกันไปแล้ว นั่งกันใต้ร่มไม้ กินข้าวไปคุยไป
 
เฮ้อออออออ แล้วทำไมผมต้องมานั่งแกร่วคนเดียววะเนี่ย??
 
“เห้ย มึงไม่กินข้าวเหรอ?” ไอ้ภูครับ มันเดินตรงมาพร้อมจานข้าวในมือ แต่ผมไม่ตอบ ก็เห็นอยู่นี่หว่าแล้วจะถามทำไมอีก “กินนิดนึงก็ยังดีนะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปกูไม่ช่วยนะเห้ย...แล้วค่ายนี้ก็ต้องการแรงและพลังงาน ไม่ได้ต้องการภาระเป็นตัวถ่วง เสียเวลาดูแล เสียเวลามาเปล่าๆ”
“...”
“อีกอย่าง ข้าวแต่ละมื้อพวกสวัสดิการเค้ารับรองมาแล้วว่ากินได้ เอ๊ย ไม่ใช่ ฝ่ายสวัสดิการคำนวณมาแล้วว่าข้าวแต่ละมื้อจะต้องหุงเท่าไหร่ให้พอกับคนกิน เสียเงินค่ายไปซื้อวัตถุดิบปรุงอาหาร ทุกอย่างต้องคำนวณออกมาให้พอดี แล้วถ้ามื้อๆนึงกินไม่หมด ข้าวพวกนี้ก็จะเน่าบูด เสียเงินไปเปล่าๆ...แล้วเงินค่ายไม่ใช่หามาง่ายๆนะเว่ย”
 
คนข้างๆพูดไปเรื่อย แต่จานข้าวถูกวางไว้เฉยๆ
 
“อีกอย่าง เสียน้ำใจคนทำด้วย มึงหันไปดูดิ ชาวบ้านดีใจแค่ไหนที่พวกเราแต่ละคนเดินไปเติมข้าว” ผมหันไปมองตามที่มันบอก
 
ไมกินกันเร็วจังวะ? เอ๊ย ไม่ใช่ละ เป็นอย่างที่ไอ้ภูพูดจริงๆ ชาวบ้านที่มาช่วยทำกับข้าวยิ้มแย้มแจ่มใส ส่วนพวกที่ขอเติมก็อิ่มหมีพลีมัน เต็มท้องกันไป
 
เห้อออ
 
“กูไม่หิววะ”
 
จากที่ได้ฟังมันพล่าม แล้วก็ได้นั่งพักหลบแดด ระดับอารมณ์ผมก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ
 
“อีกอย่าง ถึงกูไปตักข้าวมากินจริงๆ กูก็กินนิดเดียว แล้วเททิ้งอยู่ดี...สู้ไม่กินเลยจะดีกว่า”
 
เหมือนอย่างที่ใครบางคนดุไปเมื่อเช้า...
 
“อะนี่ งั้นมึงกินจานนี้ไป จะกิน3คำ5คำก็เรื่องของมึง ที่เหลือกูกินต่อเอง เท่านี้มึงก็ไม่ต้องเทข้าวทิ้งแถมได้อิ่มท้องแบบที่มึงต้องการแล้ว” ไอ้ภูมันยื่นจานข้าวที่ราดด้วยผัดผักและยำปลากระป๋องมาให้
 
ผมมองหน้ามัน
 
“เอ้า รับไปดิวะ” มันจับมือผมให้รับจานข้าวเมื่อเห็นว่าผมลังเล
 
“กินซักทีดิ กูรอกินต่อมึงอยู่” มันเร่งแต่ผมก็ยังเฉย “หรือมึงกินอะไรไม่ได้? กินผักไม่ได้? กินปลาป๋องไม่เป็น?”
“เปล่าๆ”
 
ในที่สุดผมก็คว้าช้อนตักข้าวในจานกินจนได้
 
 
 
 
 
Talk
สุขสันต์วันพ่อนะคะ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ไปเจอรูปที่ตรงอิมเมจของทัชมาคะ (ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)
อิมเมจ : อ้น อัตตพงษ์ อัตตกิจกุลเครดิต : Napat (แฟนเพจสักเพจเนี่ยแหละคะ เจอมาแล้วเซฟเลย แพรลืมแล้ว ขออภัยเป็นอย่างยิ่ง)แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอทัชกลับบ้านค่า!!!    แล้วตอนนี้ นิยายเรื่อง i'm not & you don't ก็ได้มีบอทแล้วเด้อค่าเด้อออออ(บอทคือผู้สวมบทบาทเป็นตัวละคร/นักร้อง/นักแสดงที่ตัวเองชื่นชอบคะ อิอิ)ตามฟอลโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดhttps://twitter.com/Grand_imnot ___[@Grand_imnot]https://twitter.com/Pause_im_not ___[@Pause_im_not]https://twitter.com/Tan_imnot ___[@Tan_imnot]https://twitter.com/ThankYou_imnot ___[@ThankYou_imnot]https://twitter.com/Ming_imnot ___[@Ming_imnot]https://twitter.com/Warm_imnot ___[@Warm_imnot]https://twitter.com/SomO_imnot ___[@SomO_imnot]แล้วก็อย่าลืมฟอลแพรด้วยน้า 555+https://twitter.com/Pxpierre ___[@Pxpierre] สำหรับท่านที่สนจะเป็นบอท...รับสมัครตำแหน่งที่ว่างถึง 7 ธ.ค. นี้เด้อตำแหน่งบอทที่ว่างนะคะ-ทัช-มิลเลี่ยน-ฮาร์ทใครสนใจก็อ่านกติกาได้เลยคะ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=851217&chapter=57ขอบคุณ