i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 

 

19 - Eat liver

 

 

ไอ้พอสมันขู่ไปงั้นครับ เพราะจริงๆแล้วทันทีที่มันพูดผมก็เด้งตัวออกมาจากมัน แม่งหัวเราะขำผมใหญ่เลย

 

มีความสุขมากใช่มั้ยได้เห็นคนอื่นหวาดกลัวมึงเนี่ยยยยยยยยยยยย T___T

 

ผมกับมันลงจากรถ คือก็งงๆเหมือนกันว่าจะขึ้นรถมาทำเพื่อ? แต่เอาเถอะ มาสตาร์ทรถ ตากแอร์ให้เปลืองน้ำมันเล่น เดินกลับไปที่อาคารจัดงาน พวกเพื่อนๆยืนอยู่ข้างหน้า ผมกับมันเลยเดินเข้าไปหา ปรากฏว่าพวกมันตกลงจะไปเลี้ยงฉลองที่ร้านหมูกระทะให้ไอ้แทน

 

“มึงจะไปมั้ย?” พี่แซคที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้หันมาถามคนที่ยืนข้างผม

“ไปดิวะ ปลอบใจหลานรหัสกูหน่อย”

 

 ผมไม่สนใจอีก เดินออกมาหาไอ้แทนกับไอ้ทัช

 

“ไงมึง คบกับลุงกูยัง?”

“คบเชี้ยไร”

“ยังอีกเหรอว้า กูนึกว่าจะแต่งพรุ่งนี้เลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”

“สาดดดดดดดดด” ผมด่ามันพลางมองไปรอบๆ “ว่าแต่พี่วอร์มไปไหนวะ”

“กูก็ไม่รู้วะ ตอนถ่ายรูปเห็นออกมากับมึงไม่ใช่เหรอ”

 

 

ผมเลยตัดสินใจกดโทรหาพี่รหัส

“พี่อยู่ไหน”

/กูก็อยู่แถวนี้แหละ มีไร/

“ไปกินหมูทะกันปะพี่ เลี้ยงปลอบไอ้แทน ฮ่าๆๆๆ”

/พวกมึงไปกันเหอะ กูไม่มีรมณ์วะ/

“โหย แค่ไปกินต้องบิ้วอารมณ์ด้วยเหรอ”

/เออน่ะ .. ว่าแต่เมื่อกี้ที่พี่พอสลากไป .. มึงโอเคนะ?/

“โอเค พี่นี่ถามไรแปลกๆ”

/เออก็ดีละ แดกเผื่อกูด้วยละกัน/

“คร้าบบบบบบ”

 

แล้วผมก็วาง เงยหน้าขึ้นมา

 

ชิบหาย ทำไมไอ้เหี้ยพอสมันจ้องผมเขม็งเลยวะ

กูแค่คุยโทรศัพท์กับพี่รหัสโว๊ย ไม่ได้ไปฆ่าคน แม่งงงงงง

 

 

เราแยกกันไปโดยผมไปรถใครนั้นไม่ต้องบอก ส่วนที่เหลือ...ตามมีตามเกิด ไอ้เหี้ยพอสมันรักรถมันมาก จนไม่อยากให้ใครขึ้นมานั่งถ้าไม่สนิทหรือไว้ใจจริงๆ

 

งั้นแสดงว่าพี่แคททั้งสนิทและไว้ใจได้สินะ...แล้วผมจะคิดให้ตัวเองปวดใจเล่นทำไมเนี้ย?

เห้อออออออออออ

 

 

เมื่อมาถึงร้านซึ่งไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก ก็พบว่าคนเยอะพอสมควร แต่พี่ๆพนักงานก็สามารถจัดหาโต๊ะตามใจพวกผมได้ เกือบ30ที่นั่ง ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ใครรู้จักก็แห่กันมาให้หมด งานนี้โนแอลกอฮอล์ เพราะมีผู้หญิงด้วย แต่ถ้าจะไปกันต่อก็อีกเรื่อง ไว้ค่อยคุยตอนแยกย้ายละกัน ตอนนี้ผมขอลุกไปตักหมูก่อนนะครับ

 

 

หมูพริกไทย หมูหมัก หมูเกาหลี เซี่ยงจี๊ หัวใจ ตับ ไต ไส้ พุง เอ๊ยยย อันหลังๆไม่เกี่ยวครับ แหะๆ ผมกวาดลงบนจานหมด จนพื้นที่ในจานไม่เหลือนั่นแหละ ถึงพอ วางไว้ใกล้ๆตัว หยิบจานมาตักอีกใบ ใส่ปลาหมึก ลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นกุ้ง หอยนางรม ปูอัด หยิบอะไรได้หยิบ เมื่อมันเต็มแล้วก็กะจะไปหยิบจานหมูที่วางไว้

 

แต่...หายไปไหนวะ?

 

ใครขโมยจานหมูกูป๊ายยยยยยยยยยย

 

ผมหันซ้ายหันขวา เจอไอ้ทัช เลยเข้าไปถามมัน

 

“เห้ยมึง เห็นจานหมูที่กูตักแล้ววางไว้ตรงนี้มั้ยวะ?”

“อ๋อ สามีมึงทำหน้าได้ดี ยกไปไว้บนโต๊ะแล้วจ๊ะเมียแกรนด์สุดที่รัก ฮ่าๆๆๆ”

 

เตะมันกลางร้านจะผิดปะ?

 

“สัด กูยังไม่มีอะไรกับมันทั้งนั้นโว๊ยยย” ผมกระซิบใส่หูมันเบาๆ กลัวคนอื่นจะได้ยิน

“หึหึ แต่อีกไม่นานหรอก”

“แล้วอีกอย่างกูต้องผัว มันต้องเมีย!”

“หรา” เชี่ย น้ำเสียงกวนตีนได้อีก “ระวังตูดเถอะมึงอะ” แล้วมันก็เดินถือถ้วยน้ำจิ้มออกไป

 

 

สาดดดดดด นี่มึงแช่งกูใช่มั้ย ไม่เป็นห่วงกูบ้างเลยไง๊? ฮืออ น้อยใจวะ

 

 

ผมเดินถือจานกลับไปที่โต๊ะบ้าง มองหาที่นั่ง เล็งอยู่นาน จนไอ้อดีตเดือน2ปีที่แล้วต้องฉุดให้ผมนั่งลงข้างมัน เตาฝั่งตรงข้ามเป็นนังส้มโอ ไอ้แทน ทัช ทิวา ข้างไอ้พอสเป็นพี่แซค คนอื่นๆก็นั่งตามความสมัครใจ        

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยครับว่านังส้มเน่ามันมานั่งตรงข้ามผมทำไม

 

เตาหมูกระทะแบ่งออกเป็น4ส่วนอย่างชัดเจน พื้นที่ใครพื้นที่มัน ห้ามแย่ง และถ้าหากคุณพลาดลืมวางหมูเมื่อไหร่...ที่ตรงนั้นโดนเสียบแน่

 

“เฮ้ย หมูกู!” เชี่ยพอสแม่งเลววววววววววววววว

 

มันคีบหมูในโซนผมเฉยเลยอะ มีการมาเคี้ยวตุ้ยๆให้ผมดูอีก เจ็บใจ! ผมเลยเอาคืนมันด้วยการแย่งหมูที่มันวางพักไว้ในจานซะเลย

 

แถมชิ้นที่ผมแย่งมานั้นใหญ่กว่าชิ้นที่มันแย่งผมตั้งเยอะ หึหึ

 

“ไอ้แกน มึงไปตักหมูมาเพิ่มดิ๊” ไอ้ทัชสั่งครับ

“ไปเองสิวะ รอบแรกกูก็ไปตักมาแล้ว” เรื่องไรที่ผมต้องเสียสละ? รู้หรอกน่ะว่ากลับมาหมูไม่เหลือแน่ๆ

“ตักตับมาเยอะๆด้วย” อะไรไอ้พอส มึงไม่เกี่ยว

“ชอบกินตับเหรอพี่?” ไอ้ทัชมันถาม เสื่อมสาดๆ แต่คนตอบดันเสื่อมกว่า

 

“หึหึ ชอบมาก กินได้ทั้งคืน”

 

 

เวลาตอบไอ้ทัช มึงไม่ต้องหันมามองหน้ากูก็ด๊ายยยยยยยยยยยยย

 

 

ทุกคนหัวเราะคิกคัก ชอบใจที่ไอ้พอสตอบ แม่งงงง สรุปคือกูต้องไปตักตามที่มันสั่งใช่มั้ย

 

 

ผมลุกแล้วเดินมาตักที่เดิม เน้นตับที่ใครบางคนอยากแดกไปเยอะๆ ปริมาณ1จานเต็มๆ จนในถาดไม่มีตับเหลือ เอาให้แม่งแดกจนเอียน หมูอีก1จานเช่นกัน ใครใช้กูอีกกูจะเขวี้ยงจานใส่หน้าแล้วบอกให้แม่งมาตักเอง

 

 

 

เดินกลับไปที่โต๊ะ วางจานที่พูนไปด้วยของสดข้างๆเตา ตอนนี้เริ่มแข่งกันว่าใครเตาดำที่สุดแล้วครับ เอ่อ..พวกมึงจะแข่งกันเป็นมะเร็งเร๊อะ?!

 

 

“เชี่ยแกน มึงเอามาหมดร้านเลยป่าววะเนี่ย?”

“เออ! ใครแดกไม่หมด กูถีบ!”

 

 

น่าแปลกที่ส้มโอไม่ค่อยมีทีท่าว่าจะรุกไอ้พอสสักเท่าไหร่ สงสัยมัวแต่เขินมั้ง เล่นจ้วงเอาๆแบบนั้น

 

“ส้ม”

“อะไรย่ะ?”

“กินมากๆระวังไปอยู่บนเตานะ”

“สาดดดดดดด แบบกูเค้าเรียกว่าวัยเจริญเติบโตเว้ย เลยต้องแดกเยอะเป็นพิเศษหน่อย”

“เหรอออ”

 

ฮ่าๆๆ นังส้มหน้าบูดเลยครับ โดนไอ้แทนแซวเข้าให้

 

“มึงอะ รีบๆแดกเข้าไปเหอะ เค้ามาเลี้ยงปลอบใจมึง ไม่ใช่ให้มึงมานั่งด่าชาวบ้าน”

“คร้าบบบบบบบ”

 

ไอ้แทนหงอเลย ฮ่าๆๆ

 

“มึง2ตัว เหมาะกันดีวะ ไม่ลองคบกันเหรอ?”

 

“พ่องมึงสิแกรนด์ อย่าทำให้กูอ้วกได้มะ กูเสียดายของ”

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ หึหึ”

 

น่าน..อยู่ดีไม่ว่าดี ปากกูหาเรื่องซะงั้น แต่มัน2ตัวก็เหมาะกันจริงๆนะครับ ไอ้ส้มก็ใช่ว่าจะน่าเกลียด ปากจัดจ้านทั้งคู่ ยิ่งแบบนี้ถ้าได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ ลูกหัวปีท้ายปีเลยละ

 

 

กินกันไปสักพักก็เริ่มออกอาการ พวกผมแต่ละคนนี่สภาพแบบว่าไม่ไหวแล้ว หน้ามัน ลูบท้อง บนโต๊ะเต็มไปด้วยเศษอาหาร น้ำซุปรอบกระทะเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ แต่ยังมีคนนึงที่รักษามาดหล่อเก๊กไม่มีหลุด

 

“มึงจะไปต่อปะวะไอ้พอส” พี่แซคหันมาถามคนที่นั่งข้างๆ แต่ผมได้ยิน มันเหลือบมามองผมนิดหน่อย ก่อนจะตอบไปว่า

“คงไม่ว่ะ วันนี้กูเหนื่อย แถมแดก ‘ตับ’ เยอะซะขนาดนี้ มีหวังกูได้อ้วกกลางร้านแน่”

“กูก็ว่างั้น ฮ่าๆๆ”

 

 

ทุกคนลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า ไปแดกน้ำเมาต่อไม่ไหวแล้ว ด้วยสิ่งที่อัดแน่นในกระเพาะ อาจทำให้อรรธรสในการกินเหล้าหมดลงได้ จึงจ่ายเงินและแยกย้ายกันไป เนื่องจากตอนนี้ปาไป5ทุ่ม เพื่อนผู้ชายบางคนก็ไปส่งผู้หญิงก่อนแล้วค่อยทางใครทางมัน

 

สารถีก็คนเดิม...หลายๆคนคงอิจฉาผมแหละนะ ก็โชเฟอร์เล่นหล่อขนาดนี้แถมรถยังหรูนำเข้าจากนอกอีก

 

 

“แกรนด์” ไอ้ทัชมันเรียกผม ขณะที่กำลังเดินไปขึ้นรถไปไอ้พอส

“ไรมึง”

“เดี๋ยววันจันทร์กูเอาเบาะมาให้นะ”

“หะ เอามาไมวะ”

“ก็เก้าอี้ในห้องเรียนมันแข็ง เผื่อมึงจะนั่งไม่ลง กร๊ากกกกกกกกกกก”

“เหรี้ยทัช!”

“ไม่ต้องๆ” มันโบกมือส่ายเชิงปฏิเสธ “ไม่ต้องขอบคุณกู กูมีน้ำใจกับเพื่อนเสมอ ฮ่าๆๆๆๆ”

“คว-!!”

“เดี๋ยวคืนนี้มึงก็เจอ ไม่ต้องเรียกหาบ่อยหรอกไอ้แกนน้อย” ไอ้แทนสมทบ “พี่พอสต้องแวะ7-11ก่อนใช่มะเนี่ย?” คนที่กำลังยืนพิงรถนั้นยิ้มมุมปากก่อนจะตอบไอ้แทน

“ไม่ต้อง ที่ห้องกูมีทุกสีทุกแบบ แต่ขนาดเดียวนะ...หึหึ”

“โว้วววววว พี่กูเจ๋งจริง”

 

 

เอออแม่งงงงงงงงงงงงงงงง มีพวกนิ ใช่เซ่!!!        

 

คืนนี้กูกลับเองไม่ต้องพึ่งใครบางคนก็ได้!

ผมเดินไปอีกทาง ไอ้พอสรีบมาคว้าตัวผมไว้

 

“จะไปไหน?”

“กูกลับเองได้”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปส่ง”

 

“เอาแล่วๆๆ แกรนด์น้อยงอน โอ๋ๆ แบบนี้ต้องให้พี่พอสปลอบ” ไอ้ทัชเดินไปเปิดประตูแอคคอร์ดคู่ใจ ทิวาเข้าไปนั่งก่อน มันหันมาโบกมือบ๊ายบาย มิวายปากเสียทิ้งท้าย “ผมฝากไอ้แกนน้อยด้วยนะครับ อย่ารุนแรงมากละ มันยังไม่เคย ฮ่าๆๆๆ”

 

“กูไปละ เดี๋ยววันจันทร์กูเอาของบำรุงมาให้นะ บ๊ายบายยยย” ไอ้แทนก็กวนตีนผมก่อนจะขึ้นรถไปเช่นกัน

 

 

 

“ไปไกลๆตีนกูเลยไอ้เพื่อนเหรี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”          

 

แม่งทำอย่างกับผมจะต้องเสียตัวให้ไอ้พอสแน่ๆอย่างนั้นแหละ ฝันไปเถอะพวกมึง คอยดู กู..ไอ้แกรนด์ คนนี้เนี่ยละ จะจับไอ้เหี้ยพอสทำเมียให้จงได้!

 

 

“หึหึ” คนยืนเก๊กอยู่ข้างรถขำ เสมองไปทางอื่น

“ขำไรวะ”

“เปล๊า...ขึ้นรถเถอะ”

 

 

 

 

 

ผมไม่ได้หวังว่ามันจะมาส่งที่หออยู่แล้ว ไม่วายต้องนอนค้างที่คอนโดสุดอลังการของมันอีกแน่ แต่คราวนี้กลับผิดคาด ตึกสูงป้ายทางเข้าคุ้นตาทำให้ผมงง

 

อะอ่าว กูนึกว่าคืนนี้จะต้องเสียตัว เอ๊ย! จะต้องไปนอนค้างกับมันที่คอนโดซะอีก

ทำไมผมดูใจง่ายจังวะ ใครจะพาไปค้างไหนก็ไปหมด เห้อออ

 

 

“ไปขนของที่จำเป็นมา”

“หะ? อะไรของมึง” มันจอดรถ ผมหันไปมองอย่างงงๆ

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปมึงต้องย้ายมาอยู่กับกู”

 

เห้ยยยยยยยย กูลูกมีพ่อมีแม่นะ ขอก่อนสิ เอ๊ย! ไม่ใช่ๆๆๆๆ จู่ๆจะให้กูย้ายเลยเนี่ยนะ แม่งบ้าเปล่า

 

“ไม่ไปโว๊ย มึงใช้ส้นตีนไรคิดเนี่ย” ผมโวยวายใหญ่

“งั้นก็ไม่ต้องขึ้นไปเอาของแล้วสัด” ไอ้เหี้ยพอสมันออกรถทันที

 

อ้าว เฮ้ยยยยยย

ทำไมกูไม่ลงรถวะแม่งงงงงง

 

คนขับกลับรถย้อนไปตามเส้นทางเดิม

 

“เหี้ยเหอะ” ผมสบถเบาๆ แม่งเอาแต่ใจชิบหาย สั่งได้สั่งดี

 

ทำไมรู้สึกว่ารถมันแล่นขึ้นเรื่อยๆวะ...ถนนโล่ง? ก็โล่งนะ แต่ ... เชี่ย!

 

ผมเหลือบไปมองดูเข็มไมล์ แตะที่180กิโลเมตรต่อชั่วโมงครับ เออกูรู้ว่ารถมึงแรง แต่ช่วยใช้สมองคิดหน่อยเถอะว่านี่มันถนนทางหลวง ไม่ใช่สนามแข่ง เดี๋ยวพ่อได้ตามจับหรอก อีกอย่างกูว่ากูได้ถึงนรกก่อนถึงที่หมายแน่ๆ

 

“สัด รีบเหรอ ช้าๆดิวะ เดี๋ยวได้ลงนรกคู่” มันไม่ฟังผม ยังเหยียบด้วยความเร็วเท่าเดิม

 

 

RRRRRRRRRRRRRRRRRRR

 

ไอโฟนที่วางข้างๆหน้าจอกระพริบ แสดงถึงคนโทรเข้า ของคนที่กำลังขับอยู่ครับ หวังว่ามันคงไม่คิดสั้นรับนะ...

 

 

“ว่าไง”

 

เออมันคิดสั้น -*-

 

 

แต่ยังดีที่ชะลอความเร็วลง มือนึงจับพวงมาลัย อีกมือก็แนบไอโฟนไว้กับหู มันรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่ามีอีกชีวิตที่ฝากฝังไว้กับมึงอยู่ ปากก็คุย สายตาก็มองเส้นทาง ไม่นานนักก็ถึงคอนโดมัน

 

ขอบคุณที่ทำให้ผมถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

 

ผมกับมันเดินเข้ามาในลิฟท์ มันยังไม่วางสาย จากลักษณะการคุย ทำให้ผมเดาได้ไม่ยากว่ามันกำลังคุยกับพิธีกรสาวคู่ขวัญตอนจัดการประกวดดาวเดือนที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมง

 

สำคัญมาก จนต้องรับสายขณะขับรถ?

ทั้งๆที่การคุยมันออกจะไร้สาระ หาใจความสำคัญไม่ได้เลยสักนิด

 

เอาเถอะ แม่งจะคุยกับใครก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว

 

 

เมื่อเข้ามาในห้องผมไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อทำความสะอาดร่างกายทันที ผมอาบน้ำไม่นานก็ออกมา พบว่ามันยังคงแนบโทรศัพท์ไว้กับหู ชำเลืองมองหน่อยๆตอนผมออกจากห้องน้ำ

 

คุยให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเลยนะสัด! กูนอนละแม่ง วันนี้เจอกันทั้งวันไม่พอรึไงวะ

 

หรือจะเป็นแฟนกัน...?

 

แต่ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆผมต้องรู้จากนังส้มโอแล้วสิ คงอาจจะกิ๊กกันอยู่ก็ได้มั้ง

 

 

ผมพลิกตัวคว้าผ้าห่มผืนหนามาคลุมถึงคอ แต่ยังไม่ทันจะหลับตา เสียงประตูที่ได้ยินทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย ผมเงี่ยหูฟังว่าไอ้คนที่เข้ามานั้นกำลังทำอะไร มันคงวางสายแล้ว ไม่มีเสียงคุยเล็ดลอดให้ได้ยิน

 

“เฮ้ยยย”

 

ไอ้เหี้ยพอสมันดึงผ้าห่มครับ ตัวผมเลยไม่มีอะไรคลุมอีก

 

“สัด เล่นไรเนี้ย กูจะนอน”

“จะเล่นผีผ้าห่ม” ตอบได้หน้าตายมาก

“เล่นไปคนเดียวเหอะ แม่งงงง” กูหงุดหงิดแล้วนะสัด

“แต่เกมนี้มันต้องเล่น2คนวะ”

 

ผมยันตัวลุกขึ้น กะจะไปนอนที่โซฟา เพราะถ้าอยู่ในนี้ต่อไปผมคงไม่ได้นอน

 

“ก็ไปเล่นกับพี่แคทสิ ยุ่งไรกะกู” คนฟังชะงักเล็กน้อย เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มันชอบทำเป็นประจำ

 

ไอ้รอยยิ้มแบบเนี้ยแหละ...ที่ไม่น่าไว้วางใจ แถมยังทำให้ผมรู้สึกว่าห้องนี้มันเหมือนห้องเชือดยังไงก็ไม่รู้ อยู่ไม่ได้แล้ว...

 

ผมกระโจนจะไปคว้าลูกบิดประตู แต่ยังไม่เร็วพอ ไอ้พอสมันรวบเอวผมไว้ได้ทันจากด้านหลัง จูบเบาๆที่ใบหูแล้วพูดว่า

 

“จะไปไหน..? .. ทำไมชอบหึงนักห๊ะ?”

“ใครหึงมึงวะ..ปล่อย กูจะไปนอนข้างนอก” ผมพยายามแกะมือมัน แต่มันคงติดกาวตราช้างไว้ แน่นไม่มีหลุด

“กูกับแคทแค่เพื่อนร่วมงาน....ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น....มึงไม่อยากได้ยินหรอ?”

“อะไร?” คิดว่าแก้ตัวง่ายๆแล้วผมจะเชื่อรึไงวะ?

“ก็ตอนที่เลิกงานอยู่ในรถนั่นไง”

“ไม่อยากรู้แล้วสัด ปล่อย!”

 

“ไม่ปล่อย...กูปล่อยมึงมานานแล้วแกรนด์”

 

เฮือกกก!!

 

ลมหายใจร้อนๆที่ไล่ตามต้นคอพร้อมเสียงกระซิบทำเอาผมขนลุกซู่ เท่านั้นยังไม่พอมือของมันล้วงเอามาใต้ชายเสื้อ ลำตัวโอบกอดผมจากด้านหลัง มันให้ความรู้สึกอบอุ่น และกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง

 

มือทั้ง2ข้างจับตัวผมให้เผชิญหน้า เพียงแค่ตาสบตาผมก็แทบไม่มีแรงจะยืน ในสายตามันมีแต่ผมเพียงคนเดียว เปลือกตาผมค่อยๆปรือลงพร้อมกับใบหน้าของอีกฝ่ายที่เข้ามาใกล้ จนริมฝีปากแนบชิด

 

กลีบปากเนียนนุ่มที่ขบเม้มสลับกับดึงดูดทำให้ผมชอบที่จะจูบกันมัน ต่างฝ่ายต่างผลัดกัน ไม่มีใครยอมใคร รู้สึกพอใจที่สามารถทำให้มันครางเบาๆในลำคอได้

 

ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออก ไม่ต้องมีคำพูดใดๆก็รับรู้ได้ว่ามันต้องการผม พอๆกับที่ผมต้องการมัน

 

ตึง!

 

ผมผลักมันให้แนบกับผนังห้อง แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่มันสวมอย่างใจเย็น ใบหน้าคลอเคลียบริเวณซอกคอและใบหูไม่ยอมห่าง ไม่ลืมที่จะขบเม้มเป็นระยะๆ ใบหน้าหล่อได้รูปหันเอียงเพื่อให้ผมไซร้ได้ถนัด มือผมไล่แกะกระดุมมาจนถึงเม็ดสุดท้ายแล้ว แผงอกล่ำน่าสัมผัสทำให้ผมไม่รอช้าใช้ลิ้นลากไปตามแนวกล้ามเนื้อ เม็ดสีชมพูเล็กๆทั้ง2ข้างแข็งเป็นไต เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนำลิ้นไปตวัดรัวเร็ว

 

“อืออออ...” เสียงครางในลำคอบ่งบอกว่าเจ้าตัวเริ่มที่จะทนไม่ไหว

 

 

กลางลำตัวของคนที่ผมกำลังปรนเปรอให้นี้เริ่มแข็งตัว ผมจงใจเบียดและใช้ขาข้างขวาแทรกเข้าไปตรงกลาง ขยับเขยื้อนเล็กน้อย ให้เนื้อผ้ากางเกงเสียดสีกับน้องชายของมัน

 

“แกรนด์...”

 

“ครับ?”

 

“แบบนี้พี่ก็ชอบนะ...แต่พี่อยากทำให้แกรนด์มากกว่า”

 

พูดจบก็ไม่รอความเห็นใดๆจากผมเพราะปิดปากผมด้วยจูบอันร้องแรงอีกครั้ง ยันตัวเองออกมาจากผนัง ค่อยๆดันผมจนล้มลงกับเตียง

 

ตุบ!

 

ชิบหายละ! ทำไมกูเห็นเค้าลางว่ากูจะต้องอยู่ในตำแหน่งผู้หญิงวะเนี่ย?

 

ร่างใหญ่โถมตัวลงมา ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ท้วงถามใดๆทั้งสิ้น จัดการถอดเสื้ออย่างรวดเร็ว ฝ่ามือ นิ้ว ลิ้น ปาก จมูก ผู้ชายคนนี้สามารถใช้อวัยวะเหล่านี้ทำหน้าที่ได้อย่างคุ้มค่า จนผมอ่อนระทวย ไร้เรี่ยวแรง ยากที่จะต่อต้าน ปล่อยให้คนที่กำลังทาบทับได้ทำตามใจชอบ

 

ยอดอกผมถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนา ที่ตอนนี้กำลังดูดดึงราวกับเด็กทารกกำลังกินนมแม่ มือไม่ละเลยส่วนล่าง กระตุ้นจากภายนอกยังทำเอาผมแทบคลั่ง

 

ไอ้พอสมันรู้จุดอ่อนผมหมดทุกที่

 

มันปลดปล่อยความอึดอัดให้โดยการถอดทุกชิ้นที่เหลือ ผิวหนังกระทบกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ แต่ไม่นานนักอุณหภูมิในกายก็สามารถทำให้ผมร้อนจากฝีมือของมัน แกรนด์น้อยตั้งเด่นต่อหน้า ผมอดไม่ได้ที่จะหนีบขา ก็มันเล่นจ้องซะ...

 

“อย่าอายพี่นะครับ”

 

มันปลอบโยนด้วยคำพูดที่หวานหู มือทั้ง2ข้างค่อยๆแยกขาผมออกจากกัน มันไม่ได้ฝืนผมเลย สุดท้ายผมก็อ้าขาอย่างเต็มที่ มือหนากอบกุมน้องชายผมไว้ด้วยมือเดียว ค่อยๆรูดขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้าสลับกับเร็วเป็นจังหวะ

 

“อ๊ะ...พะ..พี่พอส...”

“ว่าไงครับ?”

“อ๊ะ..อ๊า...จะ..จูบ”

 

ไม่เหลือแล้วความอาย ยันตัวขึ้นมาเพื่อรับจูบได้อย่างถนัดหนี่ ตอนนี้ผมอยากจูบมัน ผมชอบที่จะได้จูบกับริมฝีปากนี้ ซึ่งคนโตกว่าทำให้ตามคำขอ ขณะที่มือก็ยังรูดขึ้นลง เพิ่มความเร็วมากขึ้น

 

“อ๊ะ...” ไอ้พอสปล่อยริมฝีปาก ให้ผมได้ส่งเสียงที่น่าอายออกมา มันเคลื่อนใบหน้าได้รูปที่ไปแก่นกลางผม กระทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด

 

ริมฝีปากที่จูบกับผมเมื่อครู่ บัดนี้ได้ครอบครองน้องชายผม ไม่มีการรังเกียจ ซ้ำยังเลียไปทั่วบริเวณ ทั้งพวงไข่แฝด ลำแท่งที่ตั้งตรง จนถึงปลายยอดที่มีน้ำปริ่มๆ

 

“มะ..ไม่...อย่าทำ...อ๊ะ...” ผมพยายามห้ามแต่ไม่เป็นผล

 

มันไม่สนว่าผมจะทรมานจากการกระทำแบบนี้มากแค่ไหน ลิ้นร้อนไล่โลมเลียหนักหน่วงมากขึ้น ริมฝีปากดูดห่อสลับกับมือที่รูดขึ้นลง              

 

“อะ..พี่พอส...ออกไป...อ๊ะ......” ผมพยายามเตือนมัน แต่กลับได้ผลตรงกันข้าม คนที่กำลังมอบความเสียวซ่านและความสุขเร่งมือมากขึ้น

 

“อะ..อื้อ...อ๊า.....” ในหัวสมองขาวโพลน ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นไหลทะลักออกมา มือหนารีดจนหมด ไหลไปตามง่ามขา หน้าท้อง รวมไปถึงบนลำตัวแกร่ง

 

ไอ้พอสดูท่าจะพอใจที่ทำให้ผมเสร็จได้ ผมขยับตัวหนี

 

“จะไปไหนครับ ?” มันยิ้มทั้งๆที่กำลังถอดกางเกง

 

“เอ่อ...คือ...จะไปล้างตัว...” ผมที่เขยิบหนี มันก็ขยับเข้ามาเรื่อยๆด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ไร้อาภรณ์ใดๆ กลางลำตัวมันพองโตอย่างน่ากลัว

 

ถึงแม้จะเคยเห็นมาแล้ว...แต่อีแบบนี้ ดูยังไงๆก็ไม่ชิน

 

“เดี๋ยวก่อนสิครับ...แกรนด์จะปล่อยให้พี่เป็นแบบนี้เหรอ” ไอ้พอสมันยืดตัวขึ้น มังกรน้อยของมันมีเลือดคั่ง ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ต้องขอชมว่าแก่นกายมันสวยน่าดูด แต่ไอ้การที่มันชี้น้องชายตัวเองแบบนี้ไม่อายก็เกินไปหน่อยนะ

 

แม่งจะหน้าด้านเกินไปแล้ว!!

 

“คือ...อ๊ะ...” ผมหลับตาปี๋ เมื่อคนที่ไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆหันมากอบกุมน้องชายผมอีกครั้ง ริมฝีปากไม่ว่างเพราะกำลังสร้างจิตรกรรมบนตัวผม

 

ผมล่ะเกลียดความรู้สึกที่ไวแบบนี้ของตัวเองจริงๆ เพียงแค่สัมผัสเล็กน้อย แก่นกลางผมก็ตื่นตัวอย่างง่ายดาย

 

จากนั้นมันก็จับเอาแกรนด์น้อยกับมังกรพอสให้ชนกัน ถูไถเสียดสีจนเปลือกนอกที่ห่อหุ้มรูดขึ้นลงตามที่ขยับ แท่งเนื้อทั้ง2ต่างแข็งขืน ไม่ยอมถดถอยง่ายๆ

 

มันพลิกตัวผมให้คว่ำลง โดยที่เข่าชันไว้และแยกออกจากกัน เหมือนมันจะรู้ว่าผมกลัว เลยโน้มลงมาแนบชิด กระซิบเบาๆที่ข้างหู

 

“ไม่ต้องกลัวนะครับ”

 

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ของเหลวเย็นๆเป็นเมือกที่ปากทางเข้านั้นไม่ได้ทำให้ผมชื้นใจเลยสักนิด มือหนาบีบบั้นท้ายผมอย่างเต็มมือ รูดรั้งแก่นกายของผมก่อนจะเคลื่อนย้ายมายังช่องทางอีกครั้งและสอดแทรกนิ้วเรียวเข้าไป

 

“อึก...”

“ผ่อนคลาย อย่าเกร็งนะครับ”

 

จุกจนร้องไม่ออก

 

รู้สึกได้เลยว่าในตัวมีสิ่งแปลกปลอมพยายามที่จะเข้ามา ถึงแม้จะมีสารหล่อลื่นช่วยก็ตาม มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิด ไอ้พอสยังพยายามที่จะดันนิ้วเข้ามาให้ลึกที่สุด มืออีกข้างก็ยังคงขยับขึ้นลงเพื่อให้ผมมีอารมณ์ ปากก็ไล่จูบหลังผมไปทั่ว

 

เมื่อคุ้นชินแล้วนิ้วที่2ก็ตามมา คราวนี้ผมพยายามปรับตัวเองไม่ให้เกร็ง ซึ่งก็ได้ผล นิ้วเรียวของมันเข้ามาง่ายมากขึ้น

 

“น่ารักมากครับแกรนด์”

 

ชมกูแต่นิ้วมึงอย่าควงข้างในแบบนั้นได้มั้ย...เหี้ยเอ๊ยยยย

 

“อ๊ะ..อ๊ะ...อย่า...อ๊ะ..”

 

เหมือนนิ้วมันโดนจุดกระตุ้นด้านใน ทั้งควงทั้งคลึง ผมรู้ดีกว่าเพียงแค่2นิ้วมันไม่พอสำหรับมังกรของไอ้พอสแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดนึกไม่ได้ว่าถ้าหากเปลี่ยนจากนิ้วเป็นของๆมัน..เข้ามาในกายผม...จะเป็นยังไง

 

มันถอนนิ้วออกไป รู้สึกโล่งทันที แต่บางสิ่งบางอย่างที่ทั้งใหญ่ทั้งร้อนนั้นกำลังจ่ออยู่ที่ทางเข้า

 

“พร้อมนะครับ”

 

แก่นกายของไอ้เหี้ยพอสพยายามที่จะดันเข้ามา

 

“โอ๊ย! เจ็บ...อึก..เจ็บ..เอาออกไป”

 

เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

มันไม่ฟังผมสักนิด หน้ามืดตามัวดันทุรังเอาของๆมันเข้ามาในตัวผม อารมณ์กามหายไปหมด เหลือเพียงแต่ความเจ็บที่แล่นเข้ามา

 

เหมือนคนร่างสูงจะรู้ จึงเลื่อนมือมากอบกุมน้องชายผมและขยับอย่างรัวเร็ว อารมณ์ตัณหากลับมาอีกครั้ง พร้อมๆกับที่น้องชายมันเข้ามาในตัวผมจนมิดลำ มันพักไว้อย่างนั้นไม่นาน ก็เริ่มขยับสะโพก

 

ถึงแม้จะเจ็บแต่ความเสียวมันมีมากกว่า

 

“อ๊ะ...อ๊ะ...พี่พอส..อ๊ะ” ผมหลุดเสียงน่าเกลียดออกไปตามจังหวะที่มันกระแทก ผมหลับตาพริ้ม จินตนาการถึงน้องชายมันที่กำลังซอยเข้าออกถี่อยู่ตอนนี้

 

“ฮื้อ..ฮ้า...แกรนด์...”

 

ยิ่งได้ยินเสียงมันเรียกชื่อไปพร้อมๆกับเสียงหอบหายใจก็ยิ่งทำให้ผมเกิดความกระสันต์ อยากจะลุกไปขย่มเอง แต่ติดที่ว่าตอนนี้ไอ้พอสก็เร่งเครื่องเต็มกำลังและมันคงซอยถี่ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

 

“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊า..”

“แกรนด์...แฮ่ก..อะ..”

“ระ..เร็วอีก..แรงอีก...อ๊ะ..อ๊า...”

 

เสียงร้องครางสลับเรียกชื่ออีกฝ่ายยิ่งดังมากขึ้นตามความเร็วเสียงเนื้อที่กระทบดัง ‘พั่บๆๆๆๆ’ จนในที่สุด...

 

“อ๊า..”

“ฮ้า....”

 

น้ำขาวขุ่นพุ่งออกมา ผมรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆภายใน ทั้งที่ผมปล่อยออกมาและไอ้พอสมันปล่อยในตัวผม ไอ้พอสโน้มตัวทับผม ซึ่งผมก็ไม่มีแรงต้าน ยอมให้มันนอนทับทั้งๆที่แก่นกายยังเชื่อมกันอยู่นั่นแหละ

 

มือหนาเลื่อนมาประสานกับมือผมอย่างนุ่มนวล

 

“แกรนด์เป็นของพี่แล้วนะ....แล้วพี่ก็เป็นคนที่หวงของมากๆ” จูบเน้นย้ำที่แผ่นหลังชื่นเหงื่อ ตีตราประทับเป็นเจ้าของ “แล้วก็รีบปรับตัวให้ชินด้วยนะ ขืนยังรัดแน่นแบบนี้พี่ได้แตกอีกรอบ”

 

โอ๊ยยยยยย จะพูดให้กูอายทำไมเนี้ยยยยยยยยยยย

 

“ปรับตัวยังไงวะแม่งงงง” ผมบ่นเบาๆ หารู้ไม่ว่าไอ้คนที่กำลังซบหลังนั้นเผยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

 

 

“ก็ปรับโดยการทำบ่อยๆไง..ปะ..อาบน้ำกัน..”

 

 

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

 

ไอ้หื่นอย่างมันกว่าจะปล่อยผมให้ล้างเนื้อล้างตัว ทำความสะอาดช่องทางได้ก็เล่นเอาหมดแรง ยังดีที่ช่วยพยุงออกมาจากห้องน้ำ ต้องขอบคุณมันใช่มั้ย? ว่าแต่ไอ้พอสมันไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนวะ โด๊ปยามารึไง

 

 

แต่ที่ผมรู้แน่ๆคือไอ้เหี้ยพอสมันชอบ ‘กินตับ’ จริงๆครับ