Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

กริ๊ง  กริ๊ง...

เสียงโทรศัพท์ติดตามตัวของแพทย์สาวดังขึ้น  ขัดจังหวะบทสนทนาระหว่างเธอและเพื่อนร่างสูงที่กำลังออกรส

 

“คุณหมอธนันต์ธรญ์หรือเปล่าคะ  พอดีคุณหมอเวรวันนี้มีคนไข้หนักฉุกเฉินอยู่ค่ะ  รบกวนเวลาคุณหมอสักครู่นะคะ...”  เสียงปลายสายแจ้งรายงานอาการของคนไข้หนักที่คนตัวเล็กกำลังดูแลอยู่เป็นพิเศษในขณะนี้

จะเป็นใครเสียอีกเล่า  ก็ชายหนุ่มที่ไม่มีใครมองเห็นนอกจากเธอเพียงคนเดียวนั่นไง

 

ร่างเล็กแทบจะวิ่งปรี่ออกจากห้องหลังจากทราบการรายงานว่า

อยู่ๆร่างของชายหนุ่มก็เกิดอาการเกร็งกระตุกขึ้นมาเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

แต่ก็ยังมีสติหันกลับไปบอกคนป่วยในห้องว่าให้นอนพักไปก่อน  เดี๋ยวเธอจะกลับมานอนเฝ้าไข้ด้วย

 

“เดี่ยวสิยัยฟางเกิดอะไรขึ้น”  คนป่วยร่างสูงตะโกนเรียกเพื่อนสาวแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อคนตัวเล็กรีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

 

ให้มันได้อย่างงี้สิ  คนเราจะมาก็มา  จะไปก็ไป  คนตัวสูงได้แต่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว

 

แต่เอ...ยัยฟางไม่อยู่ออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อยดีกว่า  นอนอย่างนี้น่าเบื่อจะตายไป

 

คนป่วยเริ่มมีความคิดแผลงๆขึ้นก่อนจะลุกจากเตียงเดินออกไปที่บริเวณริมระเบียงห้อง

ชมบรรยากาศทิวทัศน์ของเมืองกรุงจากมุมสูงในยามค่ำคืนที่เธอไม่ค่อยจะได้เห็นเท่าไหร่นัก

เพราะบ้านของเธอเป็นบ้านสองชั้นธรรมดาทั่วไป

 

บรรยากาศอย่างนี้ก็ดีไปอีกแบบเนอะ  น่าเอากล้องมาถ่ายรูปจริงๆ

สาวร่างสูงคิดได้ดังนั้นจึงจะเดินกลับเข้าไปเอาโทรศัพท์มือถือในห้องเพื่อมาเก็บภาพยามค่ำคืนแบบนี้

 

แต่พลันได้ยินเสียงปิดประตูดัง ‘ปัง’

สาวร่างสูงคิดในใจว่าเพื่อนตัวเล็กของเธอคงกลับมาแล้วแต่ลองแกล้งเล่นๆสักหน่อยดีกว่าโทษฐานทิ้งเพื่อน

คนป่วยจึงแอบซ่อนตัวอยู่บริเวณระเบียงของห้องต่อไปแต่ก็ดูไม่มีวี่แววที่คนในห้องจะเปิดออกมาหาสักนิด

 

มันแปลกๆแล้วนะ  หรือว่าคนที่เข้ามาในห้องไม่ใช่ยัยฟาง  แล้วใครล่ะ 

สาวร่างสูงเริ่มเกิดอาการกลัวขึ้นมานิดๆจึงได้แต่แอบยืนอยู่ที่ระเบียงต่อไป

 

โอย  ไม่ไหวแล้วขืนอยู่ตรงนี้ต่อได้เลือดหมดตัวไปกับเจ้ายุงพวกนี้หมดแน่

คนป่วยได้แต่บ่นกับตัวเองหลังจากตบยุงตัวที่สิบที่บินมากัดเธอ

 

เธอค่อยๆเปิดประตูเลื่อนเพื่อที่จะเข้าไปในห้อง

แต่ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน

แรงที่มากระทำโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ร่างของคนที่กำลังจะเข้าห้องเสียหลักล้มลงทับร่างคนที่กำลังเปิดประตูจากด้านในเช่นกัน

 

ความบังเอิญแรกคือร่างที่เธอล้มทับนั้นคือหนุ่มหน้าหวานจอมขี้เก๊กเจ้าของบ้านไม้ในฝัน

และความบังเอิญอีกอย่างคือริมฝีปากของทั้งคู่ดันประกบชนกันพอดีเป๊ะ!!

 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอาหนุ่มสาวทั้งสองเกิดอาการช็อคไปไม่น้อย

สาวร่างสูงรีบผละออกจากร่างของหนุ่มหน้าหวานอย่างรวดเร็วพร้อมกับปล่อยหมัดอัพเปอร์คัทไปยังใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าแต่คราวนี้ชายหนุ่มตั้งตัวได้ทัน

เขาก้มหลบหมัดของสาวเท่ร่างสูงก่อนจะคว้าข้อมือและล็อคตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขาได้สำเร็จ

 

“ผมลืมบอกคุณไปว่าผมเป็นนักยูโดเหรียญทองน่ะ”  หนุ่มหน้าหวานเอ่ยอย่างผู้เหนือกว่า

 

ผลั่ก~~

เสียงศอกของคนที่อยู่ในพันธนาการของชายหนุ่มกระแทกเข้าที่ท้องคนฉวยโอกาสทำให้เธอหลุดพ้นจากอ้อมกอดออกมาได้สำเร็จ

 

“ฉันก็ลืมบอกว่าฉันก็เป็นนักเทควันโดสายดำเหมือนกัน”  สาวร่างสูงกล่าวอย่างมีชัยก่อนจะยิ้มเยาะให้อาการของชายหนุ่มตรงหน้าที่ได้แต่กุมท้องตัวเองและทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจนแทบจะผูกกันเป็นปม

 

“แล้วคุณเข้ามาในห้องฉันได้ไงเนี่ย”  สาวเท่ถามหนุ่มหน้าหวานคนคุ้นเคยต่อด้วยหวาดระแวงเล็กน้อยเมื่อมองสภาพของผู้บุกรุกที่สวมใส่ชุดผู้ป่วยแบบเดียวกับเธอ

 

อย่าบอกนะว่าหมอนี่เป็นโรคจิต  แย่แล้วจริญญา...

อาการของหญิงสาวยังคงดูหวาดกลัวผู้บุกรุกอย่างเขาอยู่ไม่น้อย  ทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งหายจากอาการจุกเมื่อครู่ตอบกลับด้วยเสียงขำๆว่า

 

“คุณไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นหรอกน่า  ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”

 

แกล้งยัยนี่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ  ผู้บุกรุกคิดในใจก่อนจะยั่วสาวร่างสูงต่อ

 

“เพราะถ้าผมจะทำคงทำไปนานแล้ว”

หนุ่มหน้าหวานค่อยๆชะโงกหน้าไปหาสาวร่างสูงตรงหน้าพร้อมกระซิบประโยคถัดมาทำเอาคนฟังแทบจะขนลุกเกรียว

สาวร่างสูงกระชับเสื้อคนไข้ที่ดูหลวมโคร่งกับร่างของเธอให้มิดชิดมากขึ้น

 

“ถึงเปิดก็มองไม่เห็นอะไรหรอกนะ  อย่างคุณน่ะไม่ใช่สเป๊กผมหรอก”

สายตาของคนพูดมองไปตามส่วนโค้งเว้าตามร่างกายคนฟังแล้วก็ส่ายหน้าช้าๆ

แต่กลับสร้างรอยแผลเจ็บจี๊ดๆให้กับคนตรงหน้า

 

ใช่สิ  ฉันไม่สวยเซ็กซี่หวานเยิ้มอย่างสเป๊กนายนี่...

พลันนึกถึงหน้าสาวสวยในรูปที่เธอบังเอิญเจอที่บ้านของชายหนุ่มขณะปฏิบัติงาน

 

“แล้วสรุปคุณเข้ามาห้องฉันทำไมไม่ทราบ”  คำถามของเจ้าของห้องเรียกสติผู้บุกรุกอีกครั้ง

 

“เออ...เออ...คือ...พอดีผมจะมาเยี่ยมเพื่อนแล้วผมจำห้องผิดน่ะ  ขอโทษนะครับ”

คนบุกรุกยิ้มแห้งๆกลบเกลื่อนพร้อมโค้งศีรษะแทนการขอโทษ

 

จะให้บอกความจริงว่าเราจำห้องตัวเองผิดก็เสียฟอร์มสุดหล่อแย่สิครับ

 

 

“แล้วคุณมาเยี่ยมอะไรดึกดื่น  เวลานี้มันใช่เวลาเยี่ยมมั้ยเนี่ย”  สาวร่างสูงกล่าวตำหนิ

 

“ก็ผมเพิ่งรู้นี่นาว่าเขารักษาตัวอยู่ที่นี่ก็เลยกะจะมาเยี่ยมซะหน่อย”  หนุ่มหน้าหวานยังคงแก้ตัวต่อไป

 

“เอาเป็นว่าผมขอโทษที่มารบกวนคุณนะ  ว่าแต่คุณเป็นอะไรเนี่ยถึงได้มานอนป่วยอย่างนี้น่ะ”

ผู้บุกรุกเริ่มเป็นห่วงอาการของเจ้าของห้องบ้าง

 

“ไม่มีอะไรแค่กิ่งไม้บ้านคุณตกใส่หัวฉันแค่นั้นเอง”  หญิงสาวตอบอย่างขำๆแต่ทำให้คนฟังไม่ขำสักเท่าไหร่

 

“เฮ้ย...ทำไมไม่มีคนบอกผมเลยล่ะ”

หนุ่มหน้าหวานหัวเสียเล็กน้อยกับเรื่องอาการบาดเจ็บของสาวร่างสูงที่สาเหตุมาจากการปฏิบัติงานให้เขาอยู่

 

“โธ่  คุณจะคิดมากทำไมเนี่ย  มันแค่อุบัติเหตุ  แค่นี้ฉันไม่ตายหรอกน่า  แถมคุณก็ไม่สบายเหมือนกันนี่  พวกคนงานเขาจะติดต่ออาจจะติดต่อคุณไม่ได้เหมือนกัน”

สถาปนิกสาวกล่าวให้หนุ่มหน้าหวานคลายกังวลลงแต่ก็ไม่วายถามข้อสงสัยของเธอต่อ

 

“เออ...ว่าแต่คุณเป็นอะไร  ฉันยังไม่ได้ถามเลย”

 

“อ้อ  ผมเป็นไข้นิดหน่อย  คงจะพักผ่อนไม่เพียงพอน่ะ”  เขาตอบอาการให้เธอฟังแบบสั้นกระชับก่อนจะวกเข้าเรื่องเดิมต่อ

 

“แต่คุณไม่ต้องมาออกนอกเรื่องเลย  คุณไม่เป็นไรมากใช่ไหมครับ”

หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ

 

“เพื่อเป็นการแสดงความรับผิดชอบผมขอออกค่ารักษาพยาบาลคุณทั้งหมดเอง”

 

“ไม่เป็นไร  คุณไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นก็ได้นะ  ฉันจ่ายเองได้”  สาวร่างสูงพยายามบอกปฏิเสธการรับผิดชอบของผู้ว่าจ้าง

 

“ไม่  คุณบาดเจ็บเพราะผม  ผมต้องรับผิดชอบ”  ชายหนุ่มยังยืนยันคำเดิม

 

“งั้นฉันขอเปลี่ยนค่ารักษาพยาบาลเป็นเวลาทำงานเพิ่มได้ไหมล่ะ”  สาวร่างสูงเริ่มเห็นแววในการต่อรองมากขึ้น

 

“ได้สิ  คุณไม่สบายผมขยายเวลาให้อีกเดือนเลย”  ผู้ว่าจ้างของเธอแสดงความใจกว้างอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

 

ในใจของสถาปนิกสาวแทบจะจุดพลุฉลองให้กับคำอนุมัติของชายหนุ่มแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้ทำได้เพียงกล่าวขอบคุณพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้กับผู้อนุมัติคำขอร้องของเธอ

 

บทจะแมนก็แมนสุดๆไปเลยนะเนี่ย  ไม่น่าเชื่อจริงๆ  สาวร่างสูงได้แต่ชื่นชมผู้ว่าจ้างในใจ

 

 

ขณะที่ชายหนุ่มเมื่อเห็นรอยยิ้มที่คนตรงหน้าส่งมาให้กลับทำให้หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

นี่เราเป็นอะไรกัน...  ชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเองกับอาการที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับที่เขาได้พบกับเธอคนนั้นครั้งแรก

 

 

 

ติ๊ด..ติ๊ด..เสียงเตือนจากโทรศัพท์มือถือของหนุ่มหน้าหวานดังขึ้นเรียกสติที่กำลังหลุดลอยให้กลับสู่ความจริง

เขาตั้งเตือนไว้เพื่อให้ทราบถึงเวลาที่พยาบาลจะเข้ามาฉีดยาแก้อักเสบ  ดังนั้นถ้าเขายังอยู่ในห้องนี้ต้องไม่เป็นการดีแน่ๆ

 

“เอองั้นผมขอตัวก่อนนะ  ขอโทษด้วยที่มารบกวนนะครับ”  ชายหนุ่มกล่าวลาคนในห้องพร้อมรีบบึ่งไปยังห้องตัวเอง

 

 

ก๊อก  ก๊อก...ประตูห้องถูกเปิด  พยาบาลสาวร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องเพื่อฉีดยาให้กับคนป่วย

 

“ถึงเวลาฉีดยาแล้วนะคะ”  เธอส่งยิ้มหวานมาให้ชายหนุ่มที่นอนหอบอยู่เล็กน้อย

 

“ทำไมคุณดูเหนื่อยๆนะคะ  เป็นอะไรหรือเปล่า”  พยาบาลถามอาการด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรครับ  พอดีผมลองออกกำลังกายนิดหน่อยน่ะฮะ”  คนป่วยตอบกลบเกลื่อนไป

 

“ไม่เป็นไรแน่นะคะ”  เธอยังคงถามด้วยความเป็นห่วงต่อหลังจากฉีดยาให้เขาเสร็จ

 

“ไม่เป็นไรครับ”  คนป่วยพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มพิฆาตใจออกไป  ทำเอาพยาบาลสาวหน้าแดงก่ำด้วยอาการเขิน

ก่อนรีบเดินออกจากห้องไป

 

 

เฮ้อ...รอดไปนะเราเรื่องวันนี้  แต่ต่อไปเนี่ยสิจะทำยังไงดีเนี่ย

ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจอ่อนๆกับเหตุการณ์อันน่าหนักใจที่ยังไม่รู้จะจัดการได้อย่างไร

 

หนุ่มหน้าหวานค่อยๆเอามือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ซึมออกบริเวณใบหน้าและเผลอแตะริมฝีปากตัวเองทำให้หวนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อครู่อีกครั้ง  เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

 

 

จูบที่เขาและเธอไม่ได้ตั้งใจ  แต่ทำไมมันยังย้อนกลับมาให้คิดถึงและหวั่นไหวได้ขนาดนี้นะ

 

 

แต่แล้วสติของชายหนุ่มก็ค่อยๆหลุดไปยังห้วงนิทราพร้อมกับร่างกายที่อ่อนเพลีย

 

 

 

.............................................................

 

 

 

หลังจากที่แพทย์สาวร่างเล็กรีบปรี่ออกจากห้องเพื่อนสาวคนสนิทของเธอมายังห้องผู้ป่วยหนักที่ได้รับรายงานและจัดการให้ยาเพื่อระงับอาการชักรวมถึงสั่งทำการเจาะเลือดหาสาเหตุของอาการที่เกิดขึ้น

 

ยังไงฉันก็ขอเชื่อเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มากกว่าไสยศาสตร์ก่อนละกันนะ

 

หลังจากที่ได้รับยาระงับอาการชัก  อาการของชายหนุ่มก็ดูทุเลาลง

สาวร่างเล็กมองหาร่างที่ใครๆต่างมองไม่เห็น  แล้วก็พบว่าชายหนุ่มกำลังนั่งนิ่งกุมขมับอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง

เธอรอให้คนออกไปจากห้องจนหมด  แล้วจึงเดินมาหย่อนกายนั่งข้างๆคนที่เธอมองหาเมื่อครู่

 

“นี่นายเป็นอะไร”  แพทย์สาวถามขึ้นทำลายความเงียบแต่ดูเหมือนว่าคนข้างๆเธอจะยังไม่พร้อมให้คำตอบใดๆ

 

“ไหนป๊อปบอกให้ฟางช่วยป๊อปไง  ถ้าไม่บอกแล้วจะช่วยกันได้ยังไงล่ะ”

คนอยากช่วยเริ่มเกิดอาการขุ่นมัวในอารมณ์หลังจากที่ไม่ได้รับคำตอบจากชายหนุ่ม

 

“มันรู้มาตลอดว่าป๊อปอยู่ที่นี่  มันมาที่ห้องนี้  ก่อนที่ป๊อปจะมีอาการ  ป๊อปไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ในที่สุดชายหนุ่มก็ระเบิดความอัดอั้นให้คนที่อยากรู้ฟัง

 

“ใคร  นายโทโมะอะไรนั่นเหรอ”  คนตัวเล็กเดาถูกอย่างแม่นยำ

หนุ่มร่างหนาพยักหน้าช้าๆเป็นคำตอบ  เขาอดที่จะชื่นชมความฉลาดของคนตรงหน้าไม่ได้

แต่เธอก็ทำให้เขาต้องอารมณ์ขึ้นอีกครั้งกับประโยคต่อมา

 

“อืม...แต่ฟางว่าบางเรื่องมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่ป๊อปคิดก็ได้นะ”  เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม

แต่บทสนทนาที่เธอแอบฟังเมื่อเช้านั้นกลับทำให้เธอเชื่อว่าหนุ่มหน้าหวานที่กำลังถูกกล่าวหาไม่น่าจะทำร้ายคนที่นอนอยู่ในห้องได้

 

“ทำไมจะคิดไม่ได้  หลักฐานก็มีอยู่ชัดๆว่าป๊อปเห็นมันอยู่หน้าห้องแล้วก็หนีไป  แล้วป๊อปก็มีอาการอย่างที่ฟางเห็นไง”

หนุ่มหน้าเข้มยังคงมั่นใจในความคิดของตัวเองต่อ

 

“แต่ป๊อปก็แค่เห็นเขาอยู่หน้าห้องนี่  ป๊อปไม่เห็นว่าเขาทำอะไรกับป๊อปไม่ใช่หรอ”  แพทย์สาวร่างเล็กพยายามแย้งต่อ

 

“นี่ยังไม่ทันไร  ฟางก็เข้าข้างไอ้โมะมันแล้ว  แล้วจะมาช่วยป๊อปทำไม  หรือว่าจริงๆแล้วไอ้โมะมันจ้างคุณมาใช่ไหม”

น้ำเสียงและแววตาตัดพ้อของหนุ่มหน้าเข้มถูกส่งไปยังสาวตัวเล็ก  เขาเริ่มไม่มั่นใจแล้วสิว่าเธอจะช่วยเขาจริงๆ

ถ้าสิ่งที่เขาเผลอหลุดปากไปเป็นความจริง  ชีวิตของเขาก็คงจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...

 

“นายจะบ้าหรอป๊อปปี้  นายดูถูกน้ำใจของฉันมากไปแล้วนะ  ถ้านายโทโมะนั่นจ้างฉันมาจริงๆ  ป่านนี้นายคงไม่มีชีวิตอยู่หรอก”  แพทย์สาวพูดด้วยเสียงสั่นเครือด้วยความน้อยใจ

“นายช่วยคิดนิดนึงได้ไหมว่าทำไมฉันต้องตื่นเช้าเพื่อมาตักบาตรให้นาย  ทำไมฉันต้องรีบมาดูอาการของนายทั้งที่ๆเวลานี้ก็ไม่ใช่หน้าที่ของฉัน  นี่ฉันคงทำงานคุ้มค่าจ้างมากเลยสินะ”

 

 

ที่ฉันทำทั้งหมดนี่นายคงไม่เห็นค่ามันเลยใช่ไหม  อีตาหมีบ้าเอ้ย...

หยดน้ำตาใสๆค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย  เรียกสติของชายหนุ่มที่เผลอหลุดปากเรื่องไม่เป็นเรื่องให้กลับมาอีกครั้ง

 

 

จริงสินะ...นี่เราเผลอพูดอะไรไป  แกนี่มันโง่จริงๆเลยป๊อปปี้

 

 

“ป๊อป  ข..ข..ขอโทษนะฟาง  ฟางอย่าร้องไห้นะ”

ชายหนุ่มพยายามยื่นมือเข้าไปเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กแต่ก็ไม่เป็นผล  มือของเขาก็ทะลุผ่านร่างของเธอไปอยู่ดี

 

 

แม้แต่เช็ดน้ำตาปลอบใจเธอ  เรายังทำไม่ได้เลยเหรอ  ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจและรู้สึกผิดที่พูดอะไรไม่ทันคิดออกไป

 

 

“ป๊อปยอมให้ฟางทำโทษอะไรก็ได้  ป๊อปสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆให้ฟางเสียใจอีกแล้ว”

หนุ่มหน้าเข้มพยายามง้องอนขอคืนดีกับคนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้  แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจคำขอโทษของเขาเลยสักนิด

"ใจคอฟางจะไม่พูดกับป๊อปจริงๆเหรอ”  ชายหนุ่มพยายามตื๊อต่อไปแต่ก็ไม่เป็นผล

“นี่แหนะไอ้คนปากพล่อยต้องโดนจัดการซะบ้าง”  มือหนาถูกฟาดลงบนปากตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อเป็นการลงโทษของการพูดไม่คิด

 

“พอได้แล้วนายป๊อปปี้  นายไม่ต้องแสดงความซาดิสม์ของนายขนาดนั้นก็ได้  ชอบเจ็บตัวฟรีหรอ”

สาวหน้าหวานที่เพิ่งร้องไห้ออกปากปรามคนที่กำลังทำร้ายตัวเอง  แต่กลับสร้างรอยยิ้มน้อยให้กับคนตรงหน้าที่เธอพูดด้วย

 

“ฟางหายโกรธป๊อปแล้วใช่เปล่า”  คนที่เพิ่งทำร้ายตัวเองถามกลับปนอมยิ้ม

 

คนสวยยิ้มน้อยๆให้กับชายหนุ่มก่อนจะตอบคำถามด้วยเสียงเรียบที่ทำให้คนที่อมยิ้มเมื่อครู่หุบยิ้มแทบไม่ทัน  “ยัง”

“แต่ถ้าป๊อปอยากให้ฟางหายโกรธ  ป๊อปต้องมีเหตุผลมากกว่านี้  ไม่ใช่คิดเอง  เออเอง  ตั้งสันนิษฐานเองลอยๆ  ทั้งๆที่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์อะไร  ฟางว่าป๊อปน่าจะฟังเหตุผลจากนายโทโมะนั่นบ้างนะ”  สาวหน้าหวานพูดต่อ

 

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ  ไอ้โมะคงไม่เปิดปากพูดเรื่องนี้ง่ายๆหรอกมั้ง  ไม่อย่างนั้นเหตุการณ์คงไม่เป็นแบบนี้”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างท้อใจ

 

“ฉันจะถามเขาเอง”  แพทย์สาวกล่าวเสียงนิ่งแต่เต็มไปด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้คนฟังรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเล็กน้อย

 

“แล้วฟางจะถามยังไง”  คนฟังยังคงงงไม่หาย  เพราะถ้าคนตัวเล็กถามเรื่องของเขาไปตรงๆคนอย่างโทโมะที่เขารู้จักดีไม่มีวันจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาแน่ๆ  แต่ดูจากสีหน้าคนตัวเล็กแล้วดูมั่นใจเสียเหลือเกินว่าเธอจะได้รับคำตอบที่ต้องการ

 

“คอยดูละกัน”  สาวร่างเล็กเอ่ยพร้อมยักคิ้วให้ชายหนุ่มที่ยังคงทำหน้างงต่อไป

 

 

 

..........................................................

 

 

 

ณ  ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ

 

หนุ่มนักธุรกิจทายาทเจ้าของโรงแรมดังเดินลากกระเป๋าอย่างเหม่อลอย  ในหัวสมองตอนนี้เขาเต็มไปด้วยเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินของเมืองผู้ดีที่เพิ่งจากมา  มันมีบางเรื่องที่ยังค้างคาใจอย่างบอกไม่ถูก  ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม

 

“พี่เขื่อน”  เสียงหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยลอยเข้ามากระทบโสตประสาท

ชายหนุ่มหันไปตามเสียงเรียกก็พบแฟนสาวของตัวเองที่เตรียมตัวมาต้อนรับเขาอย่างที่สัญญากันไว้  เขาเดินเข้าไปสวมกอดเธอด้วยความคิดถึง  ก่อนที่หญิงสาวจะถามสารทุกข์สุขดิบของแฟนหนุ่ม

 

“เป็นไงบ้างคะ  สนุกไหมคะงานแต่งงาน  อยู่ที่โน่นเจอฝรั่งตาน้ำข้าวสวยๆบ้างหรือเปล่า”  เธอแซวเขาเล็กน้อย

 

“ก็เจอบ้าง  แต่สู้คนที่นี่ไม่ได้หรอก”  คาสโนว่าหนุ่มยังไม่วายหยอดคำหวานให้แฟนสาว

 

“แล้วจินนี่เป็นไงบ้าง”

 

“ก็เหงาสิคะ  อยู่คนเดียว  กินข้าวคนเดียว  ไปเที่ยวคนเดียว”

หญิงสาวกล่าวประชดชายหนุ่มตรงหน้าเล็กน้อยเพราะเขาผิดสัญญากับเธอเอาไว้

 

“โธ่  คนดีของเขื่อน  ก็บอกแล้วไงว่าจะให้ทำอะไรพี่ยอมจินนี่ทุกอย่างเลยเป็นการไถ่โทษไงคะ”

หนุ่มจอมทะเล้นอ้อนแฟนสาวต่อ

 

“งั้นพี่เขื่อนต้องเตรียมตัวดีๆแล้วล่ะ  คราวนี้โดนจัดหนักแน่”  สาวแก้มป่องกล่าวขู่คนผิดสัญญาอย่างติดตลก

 

“ได้เลยคร้าบบบ..”  ชายหนุ่มตอบกลับอย่างอารมณ์ดี

 

“อ้าวลุงมีมาพอดีเลย  เราไปกันเถอะจิน”

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็บอกให้คนขับรถที่เพิ่งมาถึงนำสัมภาระไปเก็บรวมถึงให้แวะไปส่งแฟนสาวของเขาที่บ้านด้วย

 

ระหว่างทางนั้นบทสนทนามีมากมายทั้งเรื่องของเขาและเธอระหว่างที่ไม่เจอกัน  รวมทั้งเรื่องที่ทำให้หนุ่มจอมทะเล้นตกใจเล็กน้อยนั่นคือ  เพื่อนสนิทของเขากำลังเข้าโรงพยาบาล

 

“แล้วจินไปรู้มาได้ไงคะว่าไอ้โมะมันป่วยน่ะ”  แฟนหนุ่มเกิดความสงสัยเล็กน้อยว่าสาวข้างกายของเขาจะรู้เรื่องราวของเพื่อนสนิทคนนี้ได้อย่างไร  เพราะปกติโทโมะแทบจะไม่ค่อยบอกเรื่องราวส่วนตัวอะไรกับใครมากนักถ้าไม่สนิทจริงๆ

 

“อ้อ  พอดีจินเจอคุณแม่พี่โทโมะโดยบังเอิญที่งานเลี้ยงน่ะค่ะ  ท่านเลยเล่าให้ฟัง”

หญิงสาวตอบข้อสงสัยให้แฟนหนุ่มคลายความกังวลใจ

 

“แล้วจินนี่รู้จักกับแม่โทโมะด้วยหรอ”  หนุ่มจอมทะเล้นยังไม่วายสงสัยต่อ

 

“รู้จักสิคะ  พอดีรุ่นพี่จินนี่เขาเป็นหมอที่ดูแลคุณป้าอยู่เลยแนะนำให้เรารู้จักกัน”

เธอขยายข้อมูลมากขึ้นเพื่อให้ความกระจ่างชัด

 

“โลกมันกลมดีจังเลยเนอะ”  แฟนหนุ่มกล่าวอย่างติดตลก

 

“งั้นเดี๋ยวเราไปเยี่ยมไอ้โมะกันหน่อยไหม”  เขากล่าวชวนแฟนสาว

 

“ก็ดีนะคะ  จินว่าว่างๆจะไปเยี่ยมอยู่เหมือนกัน”  เธอตอบตกลงอย่างว่าง่าย

 

“ลุงมีครับ  เดี๋ยวผมขอแวะไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลหน่อยนะครับ”  ชายสูงวัยพยักหน้ารับคำสั่งจากเจ้านาย

 

“เออ  พี่เขื่อน  จินชอบโปสการ์ดที่พี่เขื่อนโพสท์ลงอินสตราแกรมมากเลย  ไปซื้อที่ไหนคะเนี่ย”

สาวสวยในรถเริ่มเปลี่ยนบทสนทนา  พลันทำให้หนุ่มจอมทะเล้นนึกถึงเจ้าของฝีมือบนโปสการ์ดใบนั้น

 

“อ้อ  ซื้อตามร้านทั่วไปแหละแต่มันเป็นแฮนด์เมดน่ะมีชิ้นเดียวในโลก”  เขาตอบอย่างภาคภูมิใจแทนเจ้าของผลงาน

 

“แหม  ตอบอย่างกับทำเองเลยนะคะ”  แฟนสาวคนสวยของเขากล่าวแซว

 

“เปล่านะ  ก็มันสวยใช่ไหมล่ะ  คนทำเขาดีใจมากเลยนะที่มีคนชอบผลงานของเขาน่ะ”  ชายหนุ่มแก้ตัวต่อ

 

“อ้าวแสดงว่าพี่เขื่อนรู้จักคนทำหรอ”  สาวคนเดิมสงสัยว่าแฟนหนุ่มของเธอจะบังเอิญไปรู้จักคนทำได้ยังไงกัน

 

“ก็เรื่องมันบังเอิญ  ตอนที่พี่ไปซื้อคนทำเขาไปติดตามผลงานตัวเองพอดีก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย”

ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวให้แฟนสาวฟัง

 

“บังเอิญจริง จริ๊ง...”  สาวตาโตกล่าวประชด  “แล้วบังเอิญเป็นผู้หญิงด้วยหรือเปล่าคะ”

 

“อย่ามารู้ทันกันแบบนี้สิ”  หนุ่มจอมทะเล้นได้แต่ยิ้มแก้ขัดไป

ทำไมก็ไม่รู้ทั้งที่เขาเล่าเรื่องแทบจะทุกเรื่องให้สาวข้างกายของเขาฟัง

แต่กับเรื่องราวของสาวน้อยแก้มบุ๋มที่ลอนดอนคนนั้นเขายังไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟังทั้งสิ้น

 

 

หรือว่าจริงๆแล้วเรากลัวความรู้สึกของตัวเองนะ...

 

 

 

.................................................................. 

 

 

 

“สวัสดีค่ะ  คุณวิศว”  เสียงแพทย์สาวร่างเล็กเอ่ยทักทายคนไข้ที่หน้าหวานไม่แพ้เธอ

 

“สวัสดีครับคุณหมอ”  คนไข้ส่งยิ้มหวานให้กับแพทย์สาว

 

 

แพทย์สาวยิ้มตอบกลับอย่างเจ้าเล่ห์  วันนี้ฉันจะเรียกความจริงจากปากนายนะ...นายหน้าหวาน

 

 

“อาการเป็นไงบ้างคะ”  แพทย์สาวถามอาการอย่างปกติ

 

“ก็ดีขึ้นมากแล้วครับ”  คนป่วยตอบอาการของตัวเอง

 

สาวหน้าหวานพยักหน้าช้าๆก่อนจะเริ่มยิงคำถามใส่คนป่วยของเธอ  “ดีขึ้นจนออกไปเดินเล่นที่ชั้น6ได้เลยหรอคะ”

 

คำถามของแพทย์สาวทำเอาหนุ่มหน้าหวานตกใจไม่น้อย

 

“คุณรู้ได้ยังไง”  คนป่วยเอ่ยถามด้วยเสียงเครียด

 

“พอดีเมื่อคืนมีคนไข้ที่ห้องพิเศษโซน C ที่ชั้น6  มีของหายน่ะค่ะ  เราเลยเปิดภาพวงจรปิดดูแล้วเราก็เห็นคุณอยู่ในนั้น  คุณมีอะไรจะสารภาพไหมคะ”  สาวร่างเล็กพยายามเรียกความจริงจากปากหนุ่มหน้าหวานด้วยเรื่องที่ปั้นน้ำเป็นตัว

 

“ผมไม่ได้ทำ”  คนป่วยยังคงปฏิเสธปากแข็ง

 

“แต่เรามีหลักฐานภาพของคุณนะคะ  หรือคุณมีข้อแก้ตัวอื่น”  แพทย์สาวยังคงเค้นความจริงต่อไปราวกับเป็นตำรวจชุดสืบสวนซักประวัติผู้ต้องหา

 

“ผมไม่ได้ขโมยแต่ผมไปเยี่ยมญาติผม”  ผู้ต้องหาเริ่มให้การมากขึ้น

 

“ญาติชื่ออะไรเหรอคะ  เผื่อเราจะเอามาเป็นพยานให้คุณได้”  สาวหน้าหวานซักถามข้อมูลต่อ

 

“เขาคงจะเป็นพยานให้ผมไม่ได้หรอกครับ  เพราะทุกวันนี้เขายังนอนไม่ได้สติอยู่เลย”  คนป่วยกล่าวด้วยเสียงเศร้า

 

“งั้นทางเราขอชื่อญาติคุณไว้เป็นหลักฐานว่ามีคนไข้ชื่อนี้อยู่จริงได้ไหมคะ”  เธอยังคงไม่ละความพยายาม

 

 

หนุ่มหน้าหวานนิ่งคิดไปชั่วครู่ก่อนจะตอบปฏิเสธ

“ไม่ได้ครับ  ชื่อของญาติผมจำเป็นต้องเก็บเป็นความลับเพราะถ้ามันหลุดออกไปมันจะมีผลกระทบกับหลายเรื่องมากๆ”

 

“คุณนี่มีความลับเยอะจังเลยนะคะ”  แพทย์สาวตั้งข้อสงสัยเขามากขึ้น

 

 

“ครับ  ผมเป็นคนมีความลับ  ขอโทษด้วยที่ผมบอกคุณไม่ได้”

 

 

 

 

=======================================================

มาต่อแล้ว...ขออภัยอย่างสุดซึ้งที่ไม่ได้มาอัพนานมาก

พอดีติดปัญหาหลายเรื่องบวกกับความอู้ด้วย 55+  ล้อเล่นๆ

ยังไงก็ติดตามต่อกันได้นะคะ  ดีไม่ดียังไงบอกกันได้  ขอบคุณทุกคนที่รอติดตาม