Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

ผมขอให้คุณเก็บชื่อผมไว้เป็นความลับก่อนได้ไหม...ผมชื่อ  ภาณุ  จิระคุณ
 
 
 
“คุณหมอ...คุณหมอคะ”  เสียงพยาบาลเรียกพลางเขย่าตัวเธอไปพร้อมกัน
 
ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมความรู้สึกปวดหัวตุ๊บๆนิดหน่อย  “นี่ฉันสลบไปหรอคะเนี่ย”
 
“ใช่ค่ะคุณหมอ  ได้ยินเสียงคุณหมอกรี๊ด  พี่ก็เลยรีบวิ่งมาดู  ก็เห็นคุณหมอนอนอยู่ข้างหน้าต่าง  ดูซิตากฝนเปียกหมดเลย”
คนสูงวัยกว่ากล่าวตอบ  ก่อนแพทย์สาวจะก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ที่ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ
 
“สงสัยเมื่อวานคงนอนดึกไปหน่อย  ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว  ขอบคุณนะคะพี่แดง”  สาวร่างบางกล่าวขอบคุณผู้สูงวัยกว่า
 
“ไหวจริงๆหรอคุณหมอ  ไปพักก่อนไหม”  คนสูงวัยเอ่ยด้วยความเป็นห่วงต่อ
 
“ไม่เป็นไรจริงค่ะพี่  เดี๋ยวขอนั่งพักซักแป๊บคงดีขึ้น  พี่แดงไปทำงานต่อเถอะค่ะ”  เธอตอบกลับอย่างเกรงใจ
 
“ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้เลยนะคะ”  ร่างบางพยักหน้าและยิ้มตอบรับแทนคำขอบคุณ
 
 
นี่เราฝันว่าได้คุยกับหมอนี่จริงๆหรอ  สงสัยจะนอนน้อยจริงๆนะเรา  เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว
 
 
สลัดความฝันเมื่อครู่ออกจากสมอง  ก่อนจะเดินออกจากห้อง
 
 
 
“พักผ่อนเยอะๆนะครับคุณหมอ”  ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ประตูห้องปิดลง
นี่เขาทำถูกหรือเปล่านะ  ที่ทำให้เธอคิดว่าเรื่องเมื่อครู่มันเป็นแค่ความฝัน...
 
 
 
...................................................... 
 
 
 
ในห้องประชุม
 
 
สาวร่างสูงกำลังนำเสนอโปรเจคท์คอนโดกลางใจเมืองใหม่ล่าสุดที่เธอเป็นคนออกแบบกับที่ประชุมของบริษัท
เสียงปรบมือดังทั่วห้องหลังจากการนำเสนอจบลงอย่างสวยงาม
 
 
 
“ยังสุดยอดเหมือนเดิมนะน้องแก้ว”  เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยชมเธอ
 
“ไม่หรอกพี่แบงค์  เพราะทุกคนช่วยกันทำต่างหาก  มันเลยออกมาดี”  คนถูกชมยังคงถ่อมตัว
 
“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกแก้ว  โปรเจคท์นี้ถ้าไม่ได้แก้วมาช่วยพี่ตายแน่”  รุ่นพี่ยังคงยอเธอต่อ
 
“เสาร์นี้ใครว่างบ้าง”  หนุ่มคนเดิมถามสมาชิกที่เหลืออยู่ประปรายในห้องประชุม
 
“ทำไมเหรอคะเฮีย”  พนักงานสาวคนหนึ่งถามขึ้น
 
“ก็เฮียจะเลี้ยงปิดโปรเจคท์ไงถามได้  ถามไม่คิดเลย”  พนักงานชายอีกคนแทรกขึ้นมาต่อ
 
“โอ๊ย...ใครจะไปรู้ทุกเรื่องเหมือนนายล่ะ”
 
ร่างสูงมองเพื่อนสองหนุ่มสาวเถียงกันอย่างขำๆ  ก่อนจะถูกเสียงหนึ่งเรียกขัดจังหวะ
 
 
“แก้ว  เข้ามาพบผมในห้องหน่อยสิ”  เสียงนั้นคือเสียงท่านประธานบริษัทนั่นเอง
 
เธอเดินเข้าไปในห้องตามคำสั่งท่านประธานก่อนหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้อีกฝั่ง 
 
“ผมมีงานที่อยากให้คุณช่วย  พอดีเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเรา  เขาอยากให้ไปช่วยตกแต่งบ้านให้เขาหน่อย
คุณพอจะว่างอาทิตย์นี้ไหม  เขาอยากนัดให้คุณไปดูบ้าน”  ประธานกล่าวถึงจุดประสงค์ของการเรียกเธอเข้ามาในห้อง
 
“ว่างค่ะ  ไม่มีปัญหาค่ะบอส  แล้วเขานัดที่ไหนหรอคะ”  เธอตอบตกลง
 
มือหนาของบอสยื่นแผนที่ของสถานที่นัดหมายให้เธอ
“นี่แผนที่  ไปถูกนะ”  เธอดูกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
 
“อ้อ  ลูกค้านัด 10โมงนะแก้ว  อย่าไปสายล่ะ”  เจ้านายเตือนเธอเรื่องเวลา
 
“รับทราบค่ะบอส”  สาวร่างสูงตอบกลับ
 
 
 
 
 
ณ งานฉลองปิดโปรเจคท์
 
 
เสียงดนตรีดังกึกก้องไปทั่ว  หนุ่มสาวต่างพากันออกลีลาลวดลายอย่างสนุกสนานตามเสียงเพลง
 
“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”  แก้วบอกเพื่อนร่วมงานที่กำลังเต้นอย่างเมามันอยู่ข้างๆเธอ
 
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมแก”  เพื่อนสาวถามด้วยความเป็นห่วง
 
“ไม่เป็นไร  ฉันไปคนเดียวได้  แกไม่ต้องกลัวฉันโดนฉุดหรอกน่า  ฝีมือระดับนี้แล้ว”  สาวร่างสูงยกแขนขึ้นโชว์กล้าม(ที่ไม่มี)
 
“จ๊ะ  แม่หญิงเหล็ก”  เพื่อนคนเดิมเริ่มหมั่นไส้นิดๆ
 
ความจริงหญิงเหล็กนี่เป็นฉายาที่เพื่อนๆของเธอตั้งให้  เพราะเธอมีดีกรีเป็นถึงนักเทควันโดสายดำและเคยใช้วิชาเทควันโดของเธอจับโจรขโมยกระเป๋าสตางค์มาแล้ว  เป็นไงเก่งมั้ยล่ะ
 
 
 
 
 
พลั่ก...สาวร่างสูงถูกชนเข้าทางด้านหลัง  ร่างของเธอเซถลาไปตามมวลของวัตถุที่เข้ามาชน
 
แต่ทันใดนั้นก็มีมือหนาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ก่อนที่จะล้มลง  ร่างของเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มหน้าหวาน
ตาทั้งสองประสานกัน  ความรู้สึกแปลกๆก่อเกิดขึ้นภายในหัวใจวิ่งไปสู่ปลายประสาททั่วร่างกาย
 
 
นี่มันคืออะไรกันนะ  ทำไมใจมันสั่นอย่างนี้ล่ะ
แต่ก่อนจะเตลิดไปไกลกว่านั้น  สติสัมปชัญญะของความเป็นหญิงเหล็กของเธอก็กลับคืนมา
 
 
“เฮ้ย  นี่คุณจะลวนลามฉันเหรอ  ไอ้โรคจิต”
คนถูกกอดเมื่อครู่สลัดตัวออกพร้อมชักศอกใส่ท้องของหนุ่มร่างโปร่งก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป
 
 
โอ๊ย...จุกสิคร้าบบบ  ผู้หญิงอะไรโหดชะมัด  อุตส่าห์มาช่วย  ซวยจริงๆเรา  ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ
ผู้หวังดีแต่โชคร้ายนึกพลางเอามือกุมท้องตัวเอง
 
 
 
หนุ่มหน้าหวานเดินกุมท้องตัวเองกลับมาที่โต๊ะ  สร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนร่วมโต๊ะ
 
“นี่แกไปทำอะไรมาวะไอ้โมะ”  เสียงหนุ่มหน้ายาวเพื่อนสนิทของเขาเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นสภาพเพื่อนตัวเอง
 
“ไม่มีอะไรหรอกแค่ไปช่วยผู้หญิงคนนึงไม่ให้ล้ม  แต่เขาหาว่าฉันเป็นพวกโรคจิตเลยโดนอัดเข้าให้
โหดชะมัดเลย  เห็นตัวผอมๆไม่น่าจะแรงเยอะ”  หนุ่มผู้บาดเจ็บยังคงบ่นต่อ
 
“สงสัยหน้าแกคงจะดูหื่นนะ  เขาถึงนึกว่าเป็นพวกโรคจิต”  เพื่อนคนเดิมของเขายังคงทับถมต่อ
 
“ไอ้บ้า  ฉันก็ทำหน้าปกติของฉัน  ใครจะทำหน้าหื่นได้อารมณ์เท่าแก  ไอ้เขื่อน”  เขาแซวหนุ่มหน้ายาวกลับบ้าง
 
“ใช่ๆ  พี่เขื่อนทำไมไปว่าพี่โทโมะเขาอย่างนั้นล่ะคะ  พี่โทโมะออกจะหล่อขนาดนี้”
จินนี่สาวคนสนิทของเขื่อนกล่าวแทรกขึ้น
 
“ได้ทีรุมเค้าเลยนะตัวเองอ่ะ  นี่แล้วเค้าไม่หล่อหรอ”  เขื่อนเริ่มงอน
 
“โธ่  หล่อที่สุดอ่ะคนนี้น่ะ”  สาวคนเดียวในโต๊ะเริ่มง้อหนุ่มหน้ายาว
 
บทสนทนาค่อยเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน
 
 
 
 
“นี่พรุ่งนี้แกว่างหรือเปล่า”  หนุ่มหน้ายาวถามเพื่อน
 
“ไม่  พรุ่งนี้ฉันมีธุระเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”  หนุ่มหน้าหวานปฏิเสธ
 
“โอเคๆ  งั้นว่างๆค่อยนัดกันอีกที  ไว้คราวหน้าอย่าลืมเอาไอ้ป๊อปมาด้วยนะ”
 
คำชวนของหนุ่มหน้ายาวทำเอาคนที่ฟังสะอึกไปเล็กน้อย  ก่อนจะตอบเลี่ยงๆว่า
“ช่วงนี้ป๊อปมันไม่ค่อยว่าง  ต้องศึกษางานด้านการบริหารของบริษัทใหม่น่ะ”
 
“เออจริง  ทำงานบริหารมันคงไม่ถนัดเท่าไหร่  คงต้องศึกษากันไปซักพัก  แกถนัดด้านนี้แกน่าจะพอช่วยมันได้นะ”
เพื่อนหนุ่มเสริมต่อเพราะเห็นว่าเพื่อนของเขาคนนี้ทำงานในบริษัทส่งออกเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่แห่งนี้มาสักพัก
แถมยังมีตำแหน่งเป็นอีกหนึ่งในพนักงานระดับสูงในบริษัทอีกด้วยน่าจะพอให้คำแนะนำกับผู้บริหารคนใหม่ได้
 
“อ้อ...อืม  ช่วยอยู่แล้วล่ะ  น้องชายฉันทั้งคนนะเว่ย”  หนุ่มหน้าหวานเริ่มตอบตามน้ำไป
 
“ไปละ  โชคดีเพื่อน”  เขาตัดบทกล่าวอำลาเพื่อนก่อนจะขับรถสปอร์ตคันหรูออกไป
 
มันเป็นอะไร ดูแปลกๆนะ  หนุ่มหน้ายาวพอจะมองออกถึงปฏิกิริยาที่ผิดปกติไปของเพื่อนสนิท
 
 
 
....................................................
 
 
 
เช้าวันรุ่งขึ้น
 
 
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่  ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมอาการมึนศีรษะเล็กน้อย
 
 
สงสัยเมื่อคืนจะดื่มเยอะไปหน่อย
 
 
ชายหนุ่มค่อยบิดตัวคลายความปวดเมื่อยก่อนจะมองนาฬิกาแล้วต้องตกใจอย่างสุดขีด
“ฉิบหายแล้ว 9 โมง  นัด10โมงจะไปทันไหมเนี่ย”  เขารีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแบบติดเทอร์โบ
 
 
ชายหนุ่มใส่เชิ้ตสีชมพูอ่อนพับแขนขึ้นทั้งสองข้างกับกางเกงแสล็คสีขาวคาดด้วยเข็มขัดหนังสีน้ำตาลพร้อมเซ็ตผมเล็กน้อยให้เข้ากับใบหน้าเรียว
 
 
หลังจากแต่งตัวเสร็จเขารีบบึ่งรถออกจากบ้านไปยังสถานที่นัดหมาย
 
 
 
 
 
ติ๊งต่อง...เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านไม้ขนาดเล็กกะทัดรัดดังขึ้น  แต่ไร้วี่แววของเจ้าของบ้านที่จะออกมาต้อนรับ
 
สาวร่างสูงจ้องมองดูแผนที่ที่เจ้านายให้มาอีกครั้ง  “ก็ถูกนี่นา  แล้วทำไมไม่มีคนอยู่ล่ะเนี่ย”
 
เธอกดกริ่งเป็นครั้งที่สองแต่ผลที่ได้กลับมายังคงเหมือนเดิม
 
เมื่อยังไม่มีคนมาเปิดประตูเธอจึงลอบแอบมองบริเวณภายในบ้าน  เห็นว่าบ้านหลังนี้มีมุมที่จัดไว้อย่างน่ารักๆหลายมุม
อดที่จะคิดถึงเจ้าของบ้านว่าจะต้องเป็นคนที่อบอุ่นและใส่ใจรายละเอียดมากแน่ๆ
 
 
 
 
 
เอี๊ยดดด...
รถสปอร์ตคันหรูหยุดจอดที่หน้าบ้านไม้
 
10.30 am  สาวร่างสูงมองนาฬิกา  เฮ้อ...จำไว้จริญญาลูกค้าคือพระเจ้า  มาสายก็ด่าไม่ได้  นับ1 2 3…10
 
 
ประตูรถเปิดออก  ร่างของชายหนุ่มร่างโปร่งใส่เชิ้ตสีชมพูก้าวลงจากรถ
เขาถอดแว่นกันแดดออกแล้วโค้งแสดงความขอโทษที่มาผิดเวลานัด  “ขอโทษนะครับที่มาช้า”
 
ร่างสูงหันกลับมามองหน้าผู้ว่าจ้างของเธอ  แล้วก็ต้องตกใจ  ทั้งสองต่างพูดพร้อมกัน
“นายโรคจิต”  “ยัยโหด”
 
 
 
“อย่าบอกนะว่าคุณคือเจ้าของบ้านหลังนี้”  หญิงเหล็กของเราเป็นฝ่ายชิงจังหวะพูดก่อน
 
 
“อ้อ  แน่นอน  และก็เป็นเป็นลูกค้าโรคจิตของคุณไง”  หนุ่มหน้าหวานยิ้มอย่างมีชัย
 
 
 
=======================================================
มาต่อนะคะ แนะนำติชมกันได้ อาจจะอัพช้านิดนึงพอดีช่วงนี้ยุ่งๆนิดหน่อย