Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

เป็นโสดทำไม  อยู่ไปก็เศร้าเหงาทรวง  ไม่คิดจะหาคู่ควง...
 
ฟังเพลงนี้ทีไรเจ็บจี๊ดทุกทีสิน่า  อยู่มาจนป่านนี้  ยังไม่เคยจะมีฟงมีแฟนกับเค้าบ้าง...สาวหน้าหวานคิดในใจ
 
“นี่ฟาง..ฟาง..ยัยฟางงง”  เสียงแก้วเพื่อนสนิทเรียกเธอให้ตื่นจากภวังค์
 
“จะตะโกนทำไมฮะยัยแก้ว  หูแทบแตก”  สาวน้อยแหววใส่เพื่อนไปหนึ่งยก
 
“ก็ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบ  เห็นแกมัวแต่เหม่ออยู่ นี่แกทำงานหนักจนเอ๋อไปแล้วหรอ”  สาวร่างโปร่งเถียงกลับทันควัน
 
“ไอ้บ้า  ฉันปกติดีครบ32ดีจ๊ะ  อยากลองดูไหมล่ะ”  พลางทำท่านวดหมัด
 
“โอ้ย  ใครจะกล้าหือเจ้าแม่ล่ะคะ”
 
คนร่างสูงกว่าโบกมือปฏิเสธเพราะทราบถึงฤทธิ์ฝ่ามือพิฆาตของเพื่อนสาวร่างเล็กตรงหน้าเป็นอย่างดี
เห็นตัวแค่นี้แรงเยอะชะมัด
 
“ดีมาก”  คนตัวเล็กเอ่ยอย่างพอใจ
 
 
ความจริงไม่มีอะไรหรอกเราก็แกล้งกันเล่นๆนะคะ  ฉันกับแก้วเป็นเพื่อนกันมานานแสนนาน  เป็นสิบปีจะได้ละ
เราเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ป.1ยันจบม.6  เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน
แต่ดีนะที่คนละคณะไม่งั้นคงเบื่อหน้ากันไปอีกนาน
 
เพื่อนในกลุ่มของฉันมีหลายคน  แต่เอาที่สนิทมากจริงๆก็แก้ว
อีกคนก็ยัยเฟย์ที่ตอนนี้บินหนีพวกเราไปเรียนต่อที่อังกฤษ  น่าอิจฉาจริงๆ
 
 
อ้อ  ลืมบอกไปพวกเราเป็นสาวโสดยกแก๊งค์ค่ะ...
 
 
 
...................................................
 
 
 
 
หวอ...เสียงไซเรนรถพยาบาลมาถึงที่เกิดเหตุ  พบสภาพรถที่ดูจากภายนอกค่อนข้างจะยับเยินพอตัว
หน่วยกู้ภัยกำลังช่วยชีวิตผู้ประสบภัยในรถ  เป็นชายหนุ่มอายุประมาณ25ปีซึ่งนอนหมดสติอยู่
หลังจากนำร่างชายหนุ่มออกมาได้
เสียงหวอก็เปิดดังอีกครั้งเพื่อส่งสัญญาณในการนำผู้ประสบอุบัติเหตุไปยังโรงพยาบาล
 
 
 
 
ณ  โรงพยาบาล
 
“ประกาศขณะนี้มีผู้ป่วยหัวใจหยุดเต้น  เรียกทีมCPR  เรียกทีมCPR”  เสียงประกาศเรียกหน่วยช่วยปั๊มหัวใจดังขึ้น
แพทย์และพยาบาลต่างพากันรีบเข้ามาช่วยชีวิตผู้ป่วยอาการหนักที่เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล
 
“อะดรีนาลีนครับ”  เสียงแพทย์สั่งให้ยากระตุ้นหัวใจพลางดูนาฬิกาจับเวลาครบ2นาทีเพื่อคลำชีพจรอีกครั้ง
 
“คลำชีพจรไม่ได้  ปั๊มต่อครับ”  แพทย์หนุ่มบอกผู้ช่วยให้ขึ้นปั๊มหัวใจต่อ
 
ทีมCPRพยายามช่วยชีวิตหนุ่มผู้ประสบภัยกันอย่างเต็มที่
จนเวลาผ่านไปประมาณ10นาที  ชีพจรของชายหนุ่มก็กลับมาเต้นอีกครั้ง
 
 
“ติดต่อญาติได้ไหมครับ”
 
“ยังไม่ได้เลยคุณหมอ  คนไข้ไม่ได้พกอะไรติดตัวมาเลย  รถก็ไม่ใช่ของตัวเองอีก”  พยาบาลสูงวัยบอกนายแพทย์
“ครับ  งั้นให้ทำเรื่องนอนโรงพยาบาลไปก่อนละกัน  ญาติค่อยหาทางติดต่ออีกที”
 
 
 
 
 
 
 
1เดือนผ่านไป...
 
สาวร่างเล็กแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีอ่อนก่อนสวมทับด้วยเสื้อกาวน์สั้นปักชื่อด้วยอักษรสีเขียว  พญ.ธนันต์ธรญ์  นีระสิงห์
เธอเดินเข้ามาในหอผู้ป่วยทักทายพยาบาลและเจ้าหน้าที่ผู้ร่วมงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ก่อนมองไปที่กระดานดูจำนวนผู้ป่วยที่เธอต้องดูแลในวันนี้  โชคดีที่วันนี้มีไม่มากนัก
 
เธอค่อยๆเปิดแฟ้มดูอาการของผู้ป่วยและตรวจผู้ป่วยไปทีละคนๆ  จนกระทั่งถึงรายสุดท้าย...
เป็นผู้ป่วยชายอายุ25ปี  มาด้วยอาการหมดสติเนื่องจากอุบัติเหตุ...
เขานอนใส่ท่อช่วยหายใจมาร่วมเดือนและยังคงไม่ได้สติ
 
“เคสนี้นอนมานานแล้วค่ะหมอ   ยังไม่เคยเห็นญาติมาเยี่ยมเลยค่ะ  ไม่รู้จะทำไง  แต่อาการคนไข้ก็เท่าๆเดิมตลอดนะคะ”
เสียงพยาบาลผู้ดูแลผู้ป่วยคนนี้เอ่ยขึ้น
 
“คนที่นอนห้องนั้นไม่เห็นจะมีใครรอดเลยซักคน  จริงๆนะคะคุณหมอ”  พยาบาลคนเดิมพูดต่อ
 
สาวร่างบางพยักหน้ารับรู้  ก่อนเดินเข้าไปตรวจผู้ป่วยคนดังกล่าว
 
 
 
 
 
แอ๊ดดด...บานประตูเปิดค่อยเปิดตามแรงผลัก
 
บรรยากาศห้องนี้มันดูหลอนๆไงชอบกลไม่รู้  ร่างบางคิดในใจ...
 
พุทโธ  ธัมโม  สังโฆ...ฉันไม่เชื่อเรื่องผีหรือวิญญาณอะไรนะ  แต่ปลอดภัยไว้ก่อนก็ดี
 
เธอค่อยตรวจร่างกายของชายหนุ่มตรงหน้า  แม้ใบหน้าอาจจะดูซูบผอมลงไปแต่เค้าโครงหน้าเดิมคงจะหล่อเอาการอยู่
 
น่าแปลกที่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับคนตรงหน้าเหลือเกิน
 
นี่ฉันเคยรู้จักนายมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย...
 
 
 
 
ท้องฟ้าภายนอกเริ่มมืดครึ้ม ฝนค่อยๆกลั่นตัวเป็นเม็ดตกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก ละอองฝนเริ่มกระเด็นเข้ามาในห้อง
แพทย์สาวเดินไปเลื่อนปิดหน้าต่าง
 
‘เปรี้ยง’ สายฟ้าพาดผ่านจากท้องฟ้าสู่พื้นดิน  พร้อมกับสาวร่างบางที่ตกใจจนเป็นลมหมดสติไป
 
 
 
“ขวัญอ่อนจริงๆเลยนะคุณ”  เสียงเข้มๆลอยเข้าโสตประสาทของหญิงสาว
 
เธอค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นรับแสงสว่าง  เห็นเงาดำๆตรงหน้า  พยายามเรียกสติกลับคืนมา
 
 
เสียงใครกันนะหรือว่าจะเป็นญาติคนไข้
 
 
สายตาค่อยๆปรับให้ชัดเจนขึ้น  จนสามารถมองเห็นใบหน้าของต้นเสียง
คนตัวเล็กรู้สึกช็อคไปเล็กน้อยถึงปานกลาง
เพราะสิ่งที่เห็นนั้นคือชายหนุ่มที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงแทบจะเป็นคนเดียวกับคนที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
 
 
“กรี๊ดดดด...ผ..ผ..ผ..ผี  ผีหลอก”
เธอพยายามรวบรวมกำลังขาอย่างเต็มที่  แต่ทำไมขาเจ้ากรรมดันไม่ยอมจะขยับเสียนี่
 
 
แพทย์สาวหลับตารวบรวมสติ หรือบางทีหมอนั่นอาจจะมีปาฏิหาริย์ฟื้นขึ้นมาเองได้นะ เธอภาวนาให้เป็นอย่างนั้น
แต่ก็ดูไม่เป็นผลเพราะเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบร่างของชายหนุ่มที่เธอเห็นตรงหน้าเมื่อครู่นอนนิ่งไม่ได้สติอยู่
 
 
นี่ฉันฝันหรืออะไรกันเนี่ย  โอ้พระเจ้าช่วยลูกด้วย  นาทีนี้ศาสนาไหนก็ไม่สำคัญแล้ว ฮือ...
หญิงสาวพนมมือสวดมนต์หลับตาอธิษฐานแผ่ส่วนบุญกุศลแบบจัดเต็ม
 
 
~~
~~~
 
 
เงียบ...
 
 
เธอค่อยๆเปิดตาขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่า  เฮ้อ...เราหลอนไปเองเหรอเนี่ย
 
“นี่คุณ”  เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังของเธอ  หญิงสาวสะดุ้งหันกลับไปมองแล้วช็อคเป็นรอบที่2
 
“เยส”  ชายหนุ่มทำท่าดีใจสุดขีด  “คุณเห็นผมจริงๆใช่ไหม”  เขาพูดต่อโดยไม่ให้เธอแทรกจังหวะเข้าไปได้
 
“กรี๊....”
 
“หยุดเลย  ฟังผมก่อน”  ชายหนุ่มตรงหน้าพูดก่อนที่เธอจะกรี๊ดอีกรอบ
 
“ผมไม่ใช่ผีนะครับ  ผมยังไม่ตาย  คุณก็เห็นอยู่นั่นไง”  เขาชี้ไปที่ร่างไร้สติของตัวเอง
 
“ถ้ายังไม่ตายแล้วที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไรล่ะ”
 
สาวร่างเล็กค้านขึ้น  เพราะหลักการและทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าได้
 
 
นี่มันศาสตร์มืดอะไรเนี่ย  ผี  วิญญาณ  โอ๊ย...ฉันขอเป็นลมอีกรอบจะได้ไหม  สาวร่างเล็กคิดในใจ
 
 
“จะให้ผมอธิบายยังไงดีล่ะ  คือผมยังไม่ตายนะ  แต่วิญญาณของผมเข้าร่างไม่ได้”  ชายหนุ่มหน้าเข้มพยายามอธิบาย
 
“คุณเป็นคนแรกที่สามารถมองเห็นและคุยกับผมได้นะ  ที่ผ่านมามีคนเข้าห้องนี้มาเป็นสิบไม่เคยมีใครจะเห็นผมซักคน”
เขาพูดต่อพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
 
“แต่ฉันไม่ได้อยากเห็นคุณและคุยกับคุณได้นี่นา”
แพทย์สาวตอบทันควัน  พลางคว้าสร้อยพระที่คอขึ้นชี้ไปทางหนุ่มหน้าเข้ม
 
“นี่คุณ  ดูละครมากไปเปล่า  เก็บสร้อยพระของคุณไปเลย  ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผี
ผมยังไม่ตาย  ที่สำคัญผมเป็นคนดี  เคยได้ยินไหม  คนดีผีคุ้มอ่ะ”  เขาพูดพลางยักคิ้วใส่เธอ
“และที่สำคัญถ้าผมจะทำ  ทำไปนานแล้วไม่รอให้คุณมาต่อปากต่อคำกับผมได้ขนาดนี้หรอก”
 
“ฉันต่อปากต่อคำกับคุณยังไงไม่ทราบฮะ”  คุณหมอสาวเถียงต่อ
 
“เอาเถอะๆ  เอาเป็นว่าเรามาทำความรู้จักกันหน่อยไหมครับคุณหมอ”
 
“นี่ถามฉันหน่อยมั้ยว่าอยากรู้จักคุณหรือเปล่า”  คำพูดของเธอทำให้หน้าชายหนุ่มสลดไปเล็กน้อย
 
“ถ้าคุณไม่อยากรู้จักผมก็ไม่เป็นไร  แค่ทักผมบ้างก็พอแล้วล่ะ  อย่างน้อยก็ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกใบนี้”
 
คุณหมอสาวอึ้งไปเล็กน้อยกับคำพูดเมื่อครู่ของชายหนุ่ม  เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า
“โอเคๆ  คุณพูดซะฉันเป็นคนเลวไปเลย”  สร้างรอยยิ้มให้บังเกิดบนหน้าของชายหนุ่ม
 
“งั้นผมป๊อปปี้หรือคุณจะเรียกผมว่าป๊อปก็ได้นะ  ยินดีที่รู้จักคุณหมอนะครับ”  ชายหนุ่มแนะนำตัวพร้อมกับส่งยิ้มตาหยี
 
“ฉันชื่อฟาง  เออว่าแต่ชื่อจริงนายชื่ออะไร  เพราะตอนนี้เขายังหาประวัตินายไม่ได้เลย”  คุณหมอสาวถามกลับ
 
“นี่คุณไม่รู้ชื่อผมจริงๆหรอ”  ชายหนุ่มทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ทำไมไม่มีใครรู้ชื่อเขาเลย
จนอดที่จะคิดไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้มีคนต้องการให้มันเป็นแบบนี้หรือเปล่า
 
 
“งั้นผมขอให้คุณเก็บชื่อผมไว้เป็นความลับก่อนได้ไหม”
คนถามไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่แต่ก็พยักหน้ารับคำสัญญานั้นไป  “ก็ได้”
 
 
“ผมชื่อ  ภาณุ  จิระคุณ”
 
 
 
========================================================
เพิ่งหัดแต่งยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ติชมกันได้เลยนะ