รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                       วันรุ่งขึ้น
แก้วจัดทรงผมถักเปียติดโบว์สีดำทั้ง2ขาวพร้อมแต่งหน้าโทนอ่อนๆชัดน้ำหอมสักหน่อยพร้อมลงมา
แก้ว:ไปละนะวันนี้ฉันไม่เอาดอกไม้ไม่ต้องหลอก
เฟย์ ฟาง:เอ๋0.0!!
แก้วรีบเดินไปโดยไม่ตอบคำถาม2สาวเลยสักนิด
                                 ณ วิทยาลัย
แก้วเดินเข้ามาในวิทยาลัยอย่างช้าๆพร้อมกับไม่สนสายตาที่มองแก้วว่าแก้วเด่นมากแค่ไหนแต่มีผู้ชายร่างใหญ่
ขว้างเอาไว้อยู่...
แก้ว:หลบหน่อยได้ไหมฮะ!!
น้ำเสียงที่ดูเหมือนหงุดหงิดให้กับโทโมะเพราะรำคาญที่โทโมะงตามตื้แก้วไม่เลิกเพราะเหตุผลแค่งอน- -
โทโมะ:อ่ะให้>~<
โทโมะยืนดอกไม้ช่อใหญ่คือกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มีกลิ่นหอมอ่อนๆแอก้วรับมาแบบงง
แก้ว:ให้มาเนื่องโอกาสอะไรฮะ??
โทโมะมองร่าบางทที่ถักเปีย2ข้างดูแล้วเหมือนเป็นสาวหวานใบหน้าที่อิ่มสวยนั้นดวงตาที่ฟ้าเทาสีแสดงออกว่างง
โทโมะ:ดอกไม้สีขาวคือความรักแลหัวใจให้นะสีขาวคือความรักที่บริสิทธิ์พี่ให้เธอคนแรกเลย
  คำพูดนี้ทำแก้วนิ่งมันเหมือนคำพดแก้วให้โทโมะแต่แก้วจะจใจอ่อนไม่ได้
แก้ว:ขอบคุณนะฮะเอ่อผไปเรียนก่อนดีกว่า
แก้วรีบบอกเพื่อหนีความเขินของตนเอง
โทโมะ:เด๊ว!!
แก้ว:มีอะไรหลอฮะ0.0
โทโมะ:ตั้งใจเรียนนะ^^
แก้ว:เอ่อฮะ>//<
แก้วรีบรับคำสั่งก่นจะหันหลังเดินอย่างเร็ว
                                     ตอนเย็น
แก้ว:เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้าเลยเรา
ในขณะที่แก้วกำลังบ่นกับตนเองในขณะที่เดินออกมาจากมหาวิทยาลัย
หมับ!!
โทโมะ:วันนี้พี่ไปส่งนะ
แก้ว:อ่อไม่ต้องฮะผมกลับเองได้
แก้วพูดพร้อมกับแกะมือของโทโมะออกโทโมะหน้างอทันทีแก้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้
โทโมะ:แก้วเลิกงอนพี่เหอะนะ
แก้ว:แล้วพี่เอายังไงกับแก้วกันแน่ฮะ!!
แก้วตะคอกเพราะรำคาญกับท่าทีของเขา
โทโมะ:ก็ไม่เอาไงไง
แก้ว:ถ้าแก้วอยากจะถามประโยชน์นึงพี่จะช่วยตอบให้แก้วตรงๆได้ไหมแก้วจะได้ไม่คิดไปเองเสียที
โทโมะ:ได้ซิ
แก้ว:พี่คิดยังไงกับแก้วกันแน่!!
โทโมะ:พี่ไม่รู้
แก้ว:งั้นพี่ก็เชิญโง่ต่อเถอะฮะผมรักพี่แต่พี่ไม่เคยให้ความแน่ใจผมเลยผมไปละไม่ต้องตามไม่งั้นผมจะงอนๆๆพี่
ไปตลอดชีวิตเลย
แก้วออกคำสั่งก่อนจะเร่งฝีเท้ากลับบ้าน