รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                       ในตอนเย็น
โทโมะดักรอแก้วหน้าประตูแต่ก็ยังไม่เห็นซะทีจนเวลา18.44 น.มีผู้หญิงเกล้าผมตาสีฟ้าเทาเศร้าหมองผิวขาวสวย
ใบหน้าที่อิ่มเดินมาด้วยความหงุดหงิดอยู่นั้น....
หมับ!!
แก้ว:ปล่อยนะ!!
โทโมะ:แก้วอย่างอนพี่เลยนะ
เพี๊ยะ!!
แก้ว:พอซะทีเถอะฮะพี่โทโมะพี่สนผมด้วยหลอไงละว่าผมงอนหรือไม่งอนผมแค่น้องสาวพี่อยู่แล้วนี่นา
แก้วพูดประชดประชันกับโทโมะทุกคำพูด
โทโมะ:กฌพี่บอกแล้วไงเรื่องแฟนพี่ไม่คิดนะๆหายงอนพี่เหอะ
แก้วซึ่งกำลังมองชายหนุ่มที่ฮอตที่สุดกำลังออดอ๊อนอยู่แต่แก้วมองด้วยสายตาว่างป่าวจากคนที่เคยร่าเริงแบบแก้ว
ที่เคยตามตื้อ
แก้ว:นี่หลอชายหนุ่มที่ฮอตที่สุดกลับอ๊อนให้รุ่นน้องขอโทษเขายังเรียกว่าพี่ น้อง อยู่ไหม??
โทโมะ:ก็เหมือนกันนั้นละนะๆหายงอนพี่
เพี๊ยะๆ!
แก้ว:ขอโทษนะฮะผมต้องทำแบบนี้ผมไม่ต้องการพี่อีกต่อไปแล้วละเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ไม่เคยสนใจผม
เลยสักนิดผมวิ่งไปหาพี่ทุกวันให้ดอกไม้ทุกวันความรักที่ให้โดยไม่แคร์ทุกวันมันไม่เคยมีความหมายเลยใช่ไหม??
แก้วถามย้ำโทโมะโทโมะมองด้วยสีหน้างง
โทโมะ:พี่ไม่เข้าใจ
แก้ว:เหอะๆเชญเอามือขาวสะอาดของพี่ไปเถอะนะตัวผมมันสกปรกนะฮะ!!
แก้วพูดประชดประชันพร้อมแกะมือของโทโมะที่จับแขนไว้
โทโมะ:แก้วเธอโกรธพี่จริงๆหลอ....
แก้ว:รู้ตัวก็ดีวันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งผมผมมีมือมีตีนกลับเองได้ฮะผมมันแค่น้องสาวไม่ใช่แฟน!!
โทโมะมองหญิงสาวสูงเพียวใบหน้าที่สวยงามดินจากไปโดยไม่หันมาไม่เหลือเยื่อใยต่อกันมีแต่ความว่างป่าวให้
ก็เหมือนที่เขาเคยให้แก้วซินะตอนนี้แก้วเลยสนองให้เขาบ้าง....ไม่น่าเผลอใจรักรุ่นน้องคนนี้เลย