รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                               วันรุ่งขึ้น
แก้วตื่นแต่เช้าถักเปียแต่งหน้โทนอ่อนฉีดน้ำหอมกลิ่นเดิมเช่นเคย....
เฟย์ ฟาง:วันนี้แกต้องใช้ดอก....
แก้ว:บอกแล้วไงไมต้องใช่แล้ว!!
แก้วตะคอก2สาวเพื่อนเพื่อนรัก
แก้วเร่งฝีเท้ามายังมหาวิทยาลัยก็พบว่าไม่มีคนอยุ่เลยภายในนั้นเต็มไปด้วยดอกกุหลาบขาวสะอาดแก้วเดินเข้าไป
ดูเรื่อยๆ
แก้ว:สวยจัง...
แก้วพึมพำกับความสวยของที่นี่
โทโมะ:ก็สวยเหมือนคนชมนั้นละ...
แก้ว:พี่โทโมะ!!
โทโมะ:แก้ว....
แก้วเอียงคอมองโทโมะ
โทโมะ:พี่ให้
แก้ว:เนื่องโอกาสไรฮะ??
โทโมะ:ก็...แต่งงานกับพี่ได้ไหม!!
แก้วมองโทโมะขอบตาร้อนผาวเพราะรอมานานแสนนาน
แก้ว:พี่โทโมะ....
แก้วเข้าไปกระโดดหอมแก้มโทโมะฟอดใหญ่ด้วยความปลาบปลื้มใจในที่สุดแก้วก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว
โทโมะ:พี่รักแก้วขอบคุณสำหรับความรักอันใหญ่หลวงที่ทำให้พี่รุ้ว่ามันคืออะไรพี่คิดว่าจะไม่ได้เข้าใจความรักแล้ว
ยัยบ๊องเอ๊ย
โทโมะกอดกับแก้วเนิ่นนานทั้งคุณครูเหลือนักศึกษาทั้งหมดโผล่มาดีใจกันยกใหญ่เพราะทั้งคู่เหมาะสมกันและ
ควรจะคู่กันอยู่แล้วเหมือนคู่ที่รอได้เต็มใจให้เสมอ....