รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                                     วันรุ่งขึ้น

แก้วอาบน้ำเกล้าผมยกสูงขึ้นแต่งหน้าโทนอ่อนฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆเพื่อจะไปมหาวิทยาลัย

เฟย์ ฟาง:วันนี้ซื้อดอกไม้ชดเชย!!

แก้ว:ไม่ต้องใช้มันอีกต่อไปแล้วละ...

เฟย์:ทำไม?

ฟาง:นั้นซิอย่าบอกนะทะเลาะกับเขาอีกน่ะ= =

แก้ว:ก็คงงั้นมั้งและต่อไปนี้ก็คงไม่ต้องใช้ดอกไม้อีกละมั่นใจมากๆรอบนี้!!

แก้วพูดเสียงเฉีบยขาดทันที

เฟย์ ฟาง:แต่แกเลือกเขาแกจะทิ้งเขาแบบนี้รึไง!!

2สาวประสานเสียงกันแบบไม่พอใจสุดๆเพราะแก้วตัดสินใจว่าจะเลอกเขาและแก้วไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าแก้วทำให้หนุ่ม

ฮอตที่ไร้หัวใจคนนั้นมาชอบแบบนี้ไม่ยอมหลอกนะ!!

แก้ว:ใช่ที่เขาละทิ้งฉันฉันจะทิ้งเขาบ้างจะเป็นไรไปจริงไหม??

เฟย์ ฟาง:แกมันเลว!!

2สาวประสานเสียงกันแต่แก้วไม่สนใจรีบจ้ำอ้าวเดินไปยังมหาวิทยาลัยแต่มีผู้ชายร่างคุ้นเคยมาขว้างทาง

แก้ว:พี่เรื่องนี้เราควรจบได้แล้วมั้งฮะจบไปด้วยดีเถอะฮะ!!

โทโมะ:แก้ว....

แก้ว:พี่พอเถอะนะจบเถอะผมว่านะฮะเราควรเมินใส่กันเรื่องทุกอย่างกาลเวลาจะผ่านไปเองนะฮะ...

แก้วพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา

โทโมะ:แต่พี่รักแก้วแก้วไม่คิดจะเปิดโอกาสให้พี่บ้างเลยหลอ?

แก้ว:คิดดูก่อน!!

แก้วพูดหน้าตาลอยโทโมะยิ้มทันทีอย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ยังเหลือเยื่อใยให้เขาบ้าง

โทโมะ:ใจดีที่สุดเลยแก้ว!!

โทโมะกระโดดกอดแก้วแน่นเชียบพัน

แก้ว:โอ๊ยพี่โทโมะปล่อยนะฮะไม่อายเขาบ้างเลยหลอ!!

โทโมะ:จะอายทำไมละ?ท

แก้ว:พี่โทโมะ!!

โทโมะ:แก้ว...

แก้ว:พี่เข้าใจความรักว่ามันเป็นยังไง??

โทโมะ:พี่เข้าใจว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดมันเป็นสิ่งที่ทำให้พี่มีความสุขตั้งแต่มีเด็กผู้หญิงคนนั้นเข้ามา

แก้วฟังคำตอบของพี่โทโมะรู้สึกพึงพอใจก่อนจะถามคำถามต่อไป

แก้ว:แล้วพี่เข้าใจว่าความเจ็ยปวดเป็นไงฮะ??

โทโมะ:พี่เข้าใจว่าการที่ถูกบอกไม่รักเป็นสิ่งที่เจ็บปวดแต่ก็เป็นบทเรียนเหมือนกัน

แก้ว:พี่รู้แล้วซินะผมอ่ะเจ็บแบบนี้ฮะทีนี้ผมก็ต้องรอเถอะ

แก้วพูดกอนจะไม่เฟหลือเยื่อใยให้โทโมะโทโมะถอนหายใจมองฟ้าสีเทาด้วยความเหนือยท้อว่าเมื่อไหร่แก้วจะ

เปิดใจให้บ้างความรักมันเป็นแบบนี้ซินะฉันพึ่งเข้าใจแก้วฉันรักเธอนะ....