รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                              ในตอนเย็น
โทโมะทบทวนเรื่องราวมากมายระหว่างรุ่นน้อง
                                อดีตที่แก้วกับโทโมะเคยเจอกัน
แก้วว:ผมให้ฮะ
โทโมะ:เนื่องโอกาสอะไร??
แก้ว:ผมขอรักพี่ได้ไหมฮะ!!
โทโมะนึกถึงเรื่องราวมากมายที่แก้วได้ให้เขาแปลกใจแก้วสาวน้อยที่ตามตื้อเขาตลอดแต่เขากลับไม่เคยแลเหลียว
ใช่เขารักแก้ว!!
โทโมะ:โถ่เว๊ยไอโมะเอ๊ยแกนี่โง่จริงๆ
โทโมะพึ่งรู้ตัวเจ็บใจตัวเองมากที่กว่าจะรู้ตัว
แก้ว:เฮ้อพีชเอ๊แกนี่ทิ้งฉันตลอดเลยชิส์T^T
แก้วขณะที่บ่นและกำลังจะโทรหาให้เฟยฟางมารับ
หมับ!!
แก้ว:ปล่อยนะฮะ!!
โทโมะ:แก้วฟังพี่ก่อนพี่มีเรื่องจะบอก
แก้ว:เรื่องไรอีกเล่า!!
โทโมะ:พี่รักแก้วนะ!!
เพี๊ยะ!!
แก้ว:พอสักทีเถอะฮะพี่มันสายไปแล้วผมไม่ต้องการพี่อีกต่อไปแล้วทุกสิ่งที่ทุกอย่างที่ทุ่มเทให้มาพี่พึ่งจะรู้ตัวรึไง
หรือพึ่งจะสนใจมัน??
โทโมะ:พี่มันโง่ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะครับ
โทโมะพูดเสียงเบาหวิวแก้วนึกสมเพชขึ้นมาทันทีเพราะเมื่อก่อนแก้วก็เคยทำสมเพชแบบนี้ขอโอกาสตั้ง100ครั้ง
แต่เขาก็ไม่เคยให้
แก้ว:แล้วทีผมละฮะขอโอกาสพี่ตั้งหลายครั้งพี่เคยให้ผมบ้างไหมฮะ!!
โทโมะ:ก็ตอนนั้นพี่ไม่คิด
แก้ว:งั้นตอนนี้ผมไม่คิดฮะพี่ลองทนความเจ็บปวดนการตื้อในการบอกรักในการทุ่มเททุกอย่างและสักวันนึงพี่จะ
เข้าใจว่าทำไมผมปิดโอกาสแล้ว
โทโมะ:แก้ว!!
โทโมะพยายามวิ่งไปหาแก้วแต่เรี่ยวแรงมันหายไปหมดเลยแก้วทำให้น้ำตาลูกผู้ชายของเขาหลลินออกมาก็
เหมือนที่เขาทำแก้วต้องเจ็บซินะมันเจ็แบบนี้นี่เองซินะ
แก้ว:เฮ้อแกใจร้ายกับเขาไปป่าววะแก้ว
แก้วพูดในขณะเดินเข้ามาเพราะแอบเป็นห่วงลึกๆ
พี่โทโมะผมขอโทษะฮะความจริงผมรักพี่มากๆเลยนะฮะผมอยากให้พี่รู้บ้างเวลาที่ผานมาผมเหนื่อยผมเจ็บผมล้า
ผมอยากให้ไรบบทเรียนที่พี่ใจร้ายกับผมขอโทษจริงๆนะฮะ!!
 
----------------------------------------------------------------------------------------------