รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                              ในตอนเย็น

โทโมะทบทวนเรื่องราวมากมายระหว่างรุ่นน้อง

                                อดีตที่แก้วกับโทโมะเคยเจอกัน

แก้วว:ผมให้ฮะ

โทโมะ:เนื่องโอกาสอะไร??

แก้ว:ผมขอรักพี่ได้ไหมฮะ!!

โทโมะนึกถึงเรื่องราวมากมายที่แก้วได้ให้เขาแปลกใจแก้วสาวน้อยที่ตามตื้อเขาตลอดแต่เขากลับไม่เคยแลเหลียว

ใช่เขารักแก้ว!!

โทโมะ:โถ่เว๊ยไอโมะเอ๊ยแกนี่โง่จริงๆ

โทโมะพึ่งรู้ตัวเจ็บใจตัวเองมากที่กว่าจะรู้ตัว

แก้ว:เฮ้อพีชเอ๊แกนี่ทิ้งฉันตลอดเลยชิส์T^T

แก้วขณะที่บ่นและกำลังจะโทรหาให้เฟยฟางมารับ

หมับ!!

แก้ว:ปล่อยนะฮะ!!

โทโมะ:แก้วฟังพี่ก่อนพี่มีเรื่องจะบอก

แก้ว:เรื่องไรอีกเล่า!!

โทโมะ:พี่รักแก้วนะ!!

เพี๊ยะ!!

แก้ว:พอสักทีเถอะฮะพี่มันสายไปแล้วผมไม่ต้องการพี่อีกต่อไปแล้วทุกสิ่งที่ทุกอย่างที่ทุ่มเทให้มาพี่พึ่งจะรู้ตัวรึไง

หรือพึ่งจะสนใจมัน??

โทโมะ:พี่มันโง่ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะครับ

โทโมะพูดเสียงเบาหวิวแก้วนึกสมเพชขึ้นมาทันทีเพราะเมื่อก่อนแก้วก็เคยทำสมเพชแบบนี้ขอโอกาสตั้ง100ครั้ง

แต่เขาก็ไม่เคยให้

แก้ว:แล้วทีผมละฮะขอโอกาสพี่ตั้งหลายครั้งพี่เคยให้ผมบ้างไหมฮะ!!

โทโมะ:ก็ตอนนั้นพี่ไม่คิด

แก้ว:งั้นตอนนี้ผมไม่คิดฮะพี่ลองทนความเจ็บปวดนการตื้อในการบอกรักในการทุ่มเททุกอย่างและสักวันนึงพี่จะ

เข้าใจว่าทำไมผมปิดโอกาสแล้ว

โทโมะ:แก้ว!!

โทโมะพยายามวิ่งไปหาแก้วแต่เรี่ยวแรงมันหายไปหมดเลยแก้วทำให้น้ำตาลูกผู้ชายของเขาหลลินออกมาก็

เหมือนที่เขาทำแก้วต้องเจ็บซินะมันเจ็แบบนี้นี่เองซินะ

แก้ว:เฮ้อแกใจร้ายกับเขาไปป่าววะแก้ว

แก้วพูดในขณะเดินเข้ามาเพราะแอบเป็นห่วงลึกๆ

พี่โทโมะผมขอโทษะฮะความจริงผมรักพี่มากๆเลยนะฮะผมอยากให้พี่รู้บ้างเวลาที่ผานมาผมเหนื่อยผมเจ็บผมล้า

ผมอยากให้ไรบบทเรียนที่พี่ใจร้ายกับผมขอโทษจริงๆนะฮะ!!

----------------------------------------------------------------------------------------------