รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                                วันรุ่งขึ้น
แก้วถักเปียคาดปมให้แก่ตนเองพร้อมแต่งหน้าโทนอ่อนๆให้และฉีดน้ำหอมดอกไม้กลิ่นอ่อนๆ
แก้ว:วันนี้ซื้อดอกไม้มาป่าว??
เฟย์:ก็พี่ฟางตื่นสายเลยไม่ได้ซื้อให้เลย:(
ฟาง:อะไรย๊ะแกไมได้ปลุกฉ๊านเน้><
เฟย์:ก็พี่ไม่ตื่นเองอ่ะ!!
แก้วฟังเสียงทั้ง2ทะเลาะกันจนเบื่อแล้วรีบวิ่งไปซื้อดอกไม้กุหลาบขาวพร้อมสร้อยคอวันนี้แหละแก้วจะบอกรักพี่โท
โมะขอเป็นแฟนด้วยเว๊ยเอาวะกลล้าหาญเข้าไว้วะยัยแก้ว!!
แก้ว:เอ่อพี่โทโมะผมให้ฮะ!!
โทโมะ:พี่ก็ให้นะ^^
ทั้ง2คนแลกดอกไม้กัน
แก้ว:เอ่อคือว่าผม...
แก้วไม่กล้าที่จะบอกโทโมะเพราะกำลังเขินอายอยู่นั้นเอง
โทโมะ:หือ??
แก้ว:เป็นแฟนผมเถอะฮะพี่!!
โทโมะมองร่างเพียวสูงถักเปียคาดผมปล่อยผมยาวสลวยถึงเอวดวงตาสีฟ้าเทารอคำตอบแต่โทโมะบอกแก้วกี่ครั้ง
แล้วว่ายังไม่คิดๆแต่แก้วก็มักจะชอบถามเขาเสมอ
โทโมะ:พี่ยังไม่คิดนะแก้วพี่เคยบอกแก้วแล้วไม่ใช่หลอ
แก้ว:หมดทุกสิ่งทุกอย่างให้ไปหมดทั้งใจแค่อยากให้เธอรู้ว่าน้องสาวคนนี้รักหมดทั้งใจคำว่ารักถึงแม้พี่ชายแสนดี
จะไม่ยอมรับแล้วฉันจะดูน่าสงสารหรือสมน้ำหน้ากัน~~~
โทโมะมองร่างเพรียวบางสูงที่ก้มมองพื้นดินพร้อมกับร้องเพลงใบหน้าที่สวยเศร้าหมองโทโมะอดที่จะสงสารไม่ได้
เลยเสียทีเดียวแต่เขายังไม่คิดและยังไม่สามารถให้คำตอบได้เลยว่าเขาคิดยังไงกับแก้วเขาไม่รู้ตัวจริงๆ
โทโมะ:แก้วไม่ร้องน่าเด๊วสวยแก้วเหมือนอัญมณีที่ล้ำค่าที่สุดในมหาวิทยาลัยนี่นะ
แก้ว:แต่ถึงจะล้ำค่ายังไงพี่ไม่สนใจมันอยู่แล้วไม่ใช่หลอฮะ!!
โทโมะ:มันยังไม่ถึงเวลา
แก้ว:จะให้แก้วตามไปอีกกี่ปีฮะพี่ถึงจะสนใจอัญมณีนี่บ้าง
แก้วพูดแล้วก้มมองพูดดิน
โทโมะ:สักวันนึงพี่อาจสนใจมันแต่มันยังไม่ถึงเวลาพอนะครับเชื่อพี่
แก้ว:แล้วอีกกี่ปีละฮะพี่ไม่เคยใส่ใจมันเลยไม่เคยเลยอ่ะ!!
แก้วพูดแล้วปาดน้ำตา
โทโมะ:แก้วแก้วก็อายุยังน้อยหาคนที่ดีกว่าพี่เถอะ
เพี๊ยะ!!
แก้ว:หาคนที่ดีๆผมก็เลือกพี่แล้วนี่ฮะตามตื้อพี่ตลอดเลย
โทโมะ:พี่เข้าใจ
แก้ว:พี่มันใจร้ายๆๆๆๆผมเสียทุกอย่างให้พี่ก็พี่ก็ยังทำแบบนี้อีก
แก้วเดินไปพร้อมกับสายลมที่พัดเอื่อยๆผมที่ยาวสลวยพัดไปพร้อมน้ำตาแต่โทโมะยังไม่คิดจริงๆนิจะให้เขาทำ
อย่างไรดีละ