โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                                             >>> ม. 5 ห้อง A <<<
                                     แก้ว past 
  เห้ออ... ทำไมการเรียนมันน่าเบื่อจังนะ แล้วก็ ทำไมฉันต้องมานั่งติดกับไอ้หน้าติ๋มนี่ด้วยนะ ที่อื่นมีตั้งเยอะไม่นั่ง กลับมานั่งข้างฉันเนี่ย เห็นหน้าแล้วรำคาญจริงๆโว้ย 
  " นี่ไอ้หน้าติ๋ม นายไปสลับที่กับไอ้หน้าหมีโน่นไป ยัยฟางจะได้มานั่งข้างๆฉัน " ฉันพูดขึ้น ก่อนจะชี้ไปทางไอ้หน้าหมี กับยัยฟางที่นั่งอยู่ข้างกัน 
 " ยัยทอม เรียกชื่อเพื่อนฉันให้มันดีๆหน่อยนะ หมอนั่นน่ะชื่อป๊อปปี้ ไม่ได้ชื่อไอ้หน้าหมี แล้วก็ ฉันขอบอกอะไรไว้อย่างนึ่งก็แล้วกันว่า ฉันชื่อคุณชายโทโมะ จำเอาไว้เลยนะ ว่าฉันคือคุณชายโทโมะผู้มีสายตาเป็นประกาย ไม่ใช่ไอ้หน้าติ๋ม รู้ไว้ซะด้วย " ไอ้หน้าติ๋มตอบกลับอย่างโมโห
 " อย่างนายเนี่ยนะคุณชาย ฉันจะเรียกไอ้หน้าติ๋มแบบเนี่ย มีไรข้องใจป่าววะ " ฉันชักจะหงุดหงิดเหมือนกัน
 " นี่ยังจะกวนฉันอยู่อีก ถึงจะเป็นผู้หญิงฉันก็ไม่ออมมือให้หรอก " ไอ้หน้าติ๋มพูดขึ้นอย่างมั่นใจ
 " หึ!!! เก่งมาจากไหนมิทราบ เมื่อวานยังโดนไอ้ลิงยักษ์นั่นต่อยซะปากแตก ถ้าเกิดไม่มีไอ้แว่นจูงเป็ดนี่ช่วยไว้ล่ะก็ ป่านนี่พ่อนายคงจะจัดงานศพใหญ่โตให้นายแล้วล่ะ " ฉันตอบกลับไป พร้อมกับชี้ไปที่คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าของฉัน
     พอไอ้แว่นที่คงจะได้ยินการสนทนาระหว่างฉันกับไอ้หน้าติ๋ม ก็ลุกพร่วดจากที่นั่งและเดินออกจากห้องไป มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย
" นี่ไอ้หน้าติ๋ม เพื่อนนายเป็นอะไรวะ แค่แซวนิดแซวหน่อย ทำเป็นกะแดะจนฟังไม่ได้ เห้อออ... ใจตุ๊ดชะมัดเลยไอ้หมอนี่ " ฉันบอกกับไอ้หน้าติ๋มอย่างเซงๆ
" นี่เธอ ชักจะมากเกินไปแล้วนะ ก็เธอไปเรียกชื่อมันผิดๆยังไงล่ะ มันถึงต้องควบคุมตัวเองเอาไว้ รู้รึเปล่าว่ามันน่ะไม่พอใจอย่างมาก " ไอ้หน้าติ๋มบอกกับฉัน เหมือนจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง 
" นี่อาจารย์จะเข้าสอนอยู่แล้วนะ มันจะไม่เข้าเรียนรึยังไง " ฉันถามไอ้หน้าติ๋มด้วยความแปลกใจ
" ช่างมันเถอะน่า หมอนั่นมันไม่จำเป็นต้องเรียนก็เก่งอยู่แล้ว " ไอ้หน้าติ๋มดูจะมั่นใจแทนเพื่อนของมันมาก   แต่ก็ชั่งเหอะ เตรียมตัวเรียนดีกว่าเรา 
 

                               >>> พักกลางวัน @ คลับ K-Otic <<< 
                      โทโมะ past  
 ตอนนี้ผมอยู่กับไอ้ป๊อปปี้ ไอ้เคนตะกันสามคน ไม่รู้ว่าไอ้จองเบมันหายหัวไปไหนตั้งแต่เช้าล่ะ แถมไม่ยอมมาเข้าเรียนอีก  จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาด้วยความเร็วแสงมาเคาะที่ประตูหน้าคลับของผม 
 " ปัง ปัง ปัง !!!! ไอ้โทโมะ ไอ้ป๊อปปี้ ไอ้เคนตะ ยัยพวกนั้นจะตายแล้วโว้ย เร็วสิวะ รีบๆเปิดประตูให้ฉันก่อน " เสียงไอ้เขื่อนที่ดูเหมือนรีบร้อนมาก
 " เออๆ รู้แล้วโว้ย " ไอ้เคนตะบ่นออกมา พร้อมกับเดินไปเปิดประตูให้เพื่อนใจร้อน
 " แฮ่ก..... !!!  ไอ้โทโมะ แย่แล้ววะ ยัยพวกนั้นท่าทางจะไม่รอดแน่เลย " ไอ้เขื่อนพล่ามออกมา ด้วยท่างทางที่เหน็ดเหนื่อย ผมจึงจับใจความไม่ค่อยจะถูกสักเท่าไหร่
 " เอานี่....น้ำ ค่อยๆพูดสิวะฉันฟังไม่รู้เรื่อง " ไอ้ป๊อปปี้ยื่นน้ำให้ไอ้เขื่อน ก่อนที่จะถามให้มันชัดขึ้น
 " อึ่กๆ... !! ก็ยัยพวกนั้นดันไปหาเรื่องพวกแก็งค์จิ้งจกขาวนะสิ " ไอ้เขื่อนพูดออกมา จากนั้นก็ดื่มน้ำอย่างกระหาย
 " แก๊งค์จิ้งจกขาวหรอวะ แล้วตกลงยัยพวกนั้นที่นายพูดถึง คือพวกไหนวะ " ผมถามมันเพื่อให้คลายข้อสงสัยสักที
 " ก็ยัยทอม ยัยหน้าเฉิ่ม และ ยัยซาลาเปานั่นไงล่ะ " ไอ้เขื่อนตอบผม  จังหวะนั่นล่ะครับ ไอ้เคนตะที่พอได้ิยินชื่อแก๊งค์จิ้งจกขาวก็พยายามจะวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด แต่ว่าไอ้ป๊อปปี้ก็รั้งมันไว้ได้
 " ใจเย็นหน่อยสิวะ ไอ้เคนตะ แก๊งค์จิ้งจกขาวน่ะ ไม่ใช่พวกกระจอกๆ อย่างที่เราเคยเจอนะโว้ย " ไอ้ป๊อปปี้ดูท่างทางเป็นกังวลอย่างมาก
 " จริงอย่างที่ไอ้ป๊อปปี้มันบอกนะ จากที่ฉันสืบมาน่ะ แก๊งค์นี่มันมีเงินทุนมหาศาล แถมยังมีสมาชิกตั้ง 30 กว่าคน แต่พวกเรามีแค่ห้าคน เห็นทีคงจะรับมือยากวะ " ไอ้เขื่อนบอกข้อมูลอย่างละเอียด
 " แล้วพวกนายจะให้ฉันทำยังไงวะ ตอนนี้ไอ้พวกนั้นมันกำลังทำร้ายผู้หญิงอยู่น่ะโ้ว้ย " ไอ้เคนตะก็กำลังสติแตกอยู่เช่นกัน 
 " เอาไงดีวะ ไอ้โทโมะ ไอ้จองเบก็ไม่อยู่ซะด้วย เราจะรออยู่ในคลับนิ่งๆแบบนี้จะดีเหรอวะ " ไ้อ้ป๊อปปี้บอกผม 
 " งั้นก็ลุยมันซึ่งๆหน้านี่ล่ะ ป่ะพวกเรา K-Otic ไม่เคยแพ้ใครโว้ย " ผมบอกเพื่อนๆอย่างมั่นใจ เพราะตั้งแต่ตั้งคลับนี่มา ถึงแม้ศัตรูจะมีมากสักแค่ไหน หรือ จะเก่งอย่างไรก็ตาม พวกเราก็ไม่เคยแพ้ให้ใครเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เหลือพวกผมแค่สี่คน ไม่มีมันสมองของกลุ่มอย่างไอ้จองเบอยู่ด้วย ซึ่งมันทำให้ใจผมสั่นๆอยู่ไม่ใช่น้อย คราวนี้แหละคงจะได้พิสูจน์กันสักทีว่าผมกับไอ้จองเบ ใครจะเก่งกว่ากัน
    จากนั้นพวกเรา ก็ไปถึงจุดหมาย ในระหว่างทางผมก็อดที่จะห่วงยัยทอมนั่นไม่ได้ ถึงแม้ยัยนั่นจะหมัดหนักยังไงก็ตาม แต่อีกฝ่ายมีจำนวนที่เยอะเกินกำลังจะต้านทานไว้นี่น่ะสิ อย่าเพิ่งตายนะยัยทอมตัวแสบ 
 

                                                      >>> หลังโรงเรียน <<< 
                                        โทโมะ past 
  ตอนนี้ผมมาถึงสถานที่ ที่ไอ้เขื่อนบอกว่าพวกจิ้งจกขาวกำลังเล่นงานยัยพวกนั้น ทันทีที่ผมมาถึง ก็เจอกลุ่มผู้ชายประมาณ 30 กว่าคนกำลังตีวงล้อมผู้หญิงที่ใส่ชุดนักเรียนชายอยู่เพียงผู้เดียว จากนั้นผมจึงเริ่มเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น ทางด้านซ้ายของผมมีผู้หญิงสองคนกับผู้ชายใส่แว่นอีกหนึ่งคน กำลังมองดูเหตุการณ์อย่างใจจดใจจ่อ แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่กับผู้หญิงพวกนั้นเหมือนผมจะเคยรู้จักมาก่อน แต่พอเดินเข้าไปใกล้อีกนิด ข้อสงสัยก็กระจ่าง ผู้ชายคนนั้นก็คือเพื่อนผมเองแหละ ไอ้จองเบ 
 " ห่ะ นั่นพวก K-Otic นี่ เร็วๆเข้าสิรีบๆช่วยเพื่อนฉันก่อน " ยัยหน้าเฉิ่มพูดขึ้น พร้อมกับชี้มาที่ไอ้ป๊อปปี้
 " ถ้าเกิดเพื่อนฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ พวกนายไม่ได้ตายดีแน่ " ยัยซาลาเปาพูดออกมาบ้าง
 " นี่พวกเธอ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วก็ ไอ้จองเบ นายมาอยู่กับพวกนี่ได้ยังไงกัน " ผมถามยัยสองตัวนั่น กับไอ้จองเบเพื่อนผม
 " ก็ไอ้แว่นนี่ มันไปหาเรื่องไอ้พวกนั้นก่อนไง พวกฉันผ่านมาพอดี ยัยแก้วก็เลยปลีกตัวเองเข้าไปช่วย จากนั้นยัยแก้วกลับโดนเล่นงานซะเองนะสิ ส่วนไอ้แว่นนี่ก็มั่วแต่ยืนเก๊กอยู่ได้ ทำบุญโปรดสัตว์เสียจริงๆเล้ย " ยัยหน้าเฉิ่มพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
 " ยังไอ้จองเบเนี่ยนะ ไปหาเรื่องพวกนั้น ฉันไม่เชื่อหรอก " ไอ้ป๊อปปี้ดูท่าทางจะไม่เชื่อที่ยัยหน้าเฉิ่มนั่นพูด เพราะปกติแล้ว ไอ้จองเบแทบจะไม่ยุ่งกับใครเลย 
 " เอาล่ะ จะยังไงก็ตาม เอาไว้พูดกันวันหลังก็แล้วกัน รีบๆไปช่วยยัยทอมนั่นก่อนเถอะ " ไอ้เขื่อนพูดขึ้น อย่างหมดความอดทน
    จากนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยยัยทอมนั่น แต่ว่าไอ้จองเบกลับยื่นแขนขวามาบังผมไว้น่ะสิ
" ไอ้จองเบ มาบังฉันทำไมวะ ยัยทอมนั่นจะแย่อยู่แล้วนะโว้ย " ผมพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
" รอดูต่อไปก็แล้วกัน " ไอ้จองเบตอบสั้นๆ ผมไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันทำเลย ผู้หญิงตัวคนเดียวจะสู้กับผู้ชายตั้ง 30 คนยังไงกัน มันคิดจะทำอะไรของมันน่ะ
 ทันใดนั้น การวิวาท์ก็เริ่มขึ้น ชายที่อยู่ข้างหลังปล่อยหมัดออกไป แต่ยัยทอมนั่นใช้มือข้างขวาปัดออกและกระโดดเตะ back kick อย่างสวยงาม ทำเอาชายคนนั้นกระเด็นลอยไปโดนพวกเดียวกันเอง
 " !@#$&^% เสียงตะลุมบอนสะนั่นทั่วโรงเรียน โอ้ยย..อูยย... อ๊ากก!!! " เสียงผู้ชายนับสิบถูกเล่นงานจนบางตาย ซึ่งผมได้ยินเสียงแบบนี้ไปประมาณ 10 นาที ก่อนที่ผู้ชาย 30 กว่าคน จะนอนเรียงรายอย่างระเนระนาด ที่น่าแปลกไปกว่านั้นก็คือ คู่ต่อสู้ของพวกเขา เป็นแค่ผู้หญิงตัวคนเดียว ทำเอาผมแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเอง 
 "  ยัยนี่เก่งขนาดนี่เชียวรึ " ผมยังรู้สึกแปลกใจไม่หาย เพราะว่ายัยทอมปากดีที่ท้าทายผมเป็นประจำ จะมีวิชาการต่อสู้ที่เหนือกว่าผมคนนี่เป็น สิบๆเท่า 
 " ยะ...ยะๆๆ ยัยปีศาจ " ไอ้จองเบอุทานออกมา ด้วยสีหน้าซีดเซียว 
 " ไอ้จองเบแกเป็นอะไรวะ " ผมถามเพื่อนสุดเลิฟของผม 
 " ป่าว ฉันก็แค่แปลกใจเล็กน้อย " ไอ้จองเบพูดสั้นๆ 
 " เอาล่ะ ไหนๆเรื่องมันก็จบแล้ว พวกเธอรีบไปหยุดยัยทอมนั่นซะเหอะ ก่อนที่พวกนั้นจะตายกันพอดี " ผมชี้ไปที่ยัยสองตัวเพื่อนสนิทของยัยทอมนี่ 
 " นายอยากไป ก็ไปเองดิ " ยัยซาลาเปาเฟย์นี่ ปฏิเสธอย่างหน้าตาเฉย 
 " เห้อออ แค่ไปลากตัวยัยทอมออกมา ทำเป็นกล้าๆกลัวๆไปได้ " ผมพูดขึ้นก่อนจะเดินไปหายัยตัวก่อเรื่อง 
 " นี่ ไอ้หน้าติ๋มฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ว่าตอนนี้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ถ้ายังไม่อยากตายรีบๆวิ่งหนีไปซะ " ยัยทอมพูดขึ้น ทำเอาผมอดขำไม่ได้ 
 " ฮ่าๆๆ พูดเรื่องอะไรของเธอน่ะ ป่ะ ไปได้แล้ว " ว่าแล้ว ผมก็จับเข้าที่มือของยัยทอมนี่ เพื่อที่จะลากยัยนี่ออกจากที่ตรงนี้ให้ได้
 " พลั่ว !!! " ยัยทอมบ้านี่ดึงแขนผมอย่างแรง ก่อนที่จะจับทุ่ม ให้ท่าของ ยูโด มันทำให้ผมเจ็บมาก อย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อนเลย
 " ก็ยัยแก้วน่ะ เป็นโรคประหลาดน่ะสิ เวลามีเรื่องกับใครแล้ว ก็จะใส่ไ่ม่ยั้ง จนคู่ต่อสู้บางตายไปก็มี ถึงอีกฝ่ายจะหมดสติ ยัยนี่ก็จะเล่นงานจนกว่าตนจะพอใจ แม้แต่เจ้าตัวก็ยังควบคุมไม่ได้มันเป็นสัญชาตญาณของการต่อสู้น่ะ นายนี่กล้ามากเลยนะ ที่เข้าไปใกล้ยัยแก้ว ตอนกำลังถูกจิตใจอีกด้านหนึ่งครอบงำน่ะ  "
 ยัยหน้าเฉิ่มอธิบายให้ผมฟัง 
 " แล้วทำไม เธอไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ " ไอ้ป๊อปปี้ถามอย่างหงุดหงิด
 " ก็นายไม่ได้ถามนี่ " ยัยหน้าเฉิ่มตอบอย่างกวนๆ 
 " แล้ววิธีแก้ล่ะ มีรึเปล่า ถ้ามี ก็รีบๆบอกมา เดี๋ยวเพื่อนฉันจะตายซะพอดี " ไอ้เขื่อนพูดบ้าง 
 " เอางี้ ฉันจะเข้าไปเป็นคู่ต่อสู้ของยัยนี่เอง " ไอ้เคนตะดูท่าทางมั่นใจ 
  " นายก็จะตายอีกคนน่ะสิ เรื่องวิธีแก้น่ะ ฉันไม่รู้หรอก แต่รู้ว่าพอมันผ่านไปซักพัก ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ " ยัยหน้าเฉิ่มพูดออกมาอย่างมีความหวัง 
  " สักพักนี่ มันประมาณกี่นาทีล่ะ " ผมถามออกไป 
 " จากที่เคยสังเกตุก็ประมาณ 30 นาทีล่ะมั่ง " ยัยซาลาเปาบอกผม 
  " หา !!! ตั้ง 30 นาที แค่ 5 นาที ฉันก็ปางตายอยู่แล้ว " ผมพูดออกไปอย่างหมดหวัง 
                        To Be Continued 
       >>>> เกร็ดความรู้จาก โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า <<<<
   แก้วมีโรคประจำตัวคือ เมื่อเกิดการต่อสู้ ภายในจิตใจของเธอจะเต็มไปด้วยความแค้น และความแค้นนั่นจะส่งผล ออกมาทางกายภาพ เช่น วิธีการต่อสู้ สมอง และ พัฒนาการด้านอื่นๆอีกด้วย แต่ว่าข้อเสียคือ ไม่สามารถที่จะควบคุมตนเองได้ แม้จะเป็นพวกเดียวกันก็ตาม
    เอาล่ะครับ จบไปอีกตอนแล้ว ตอนหน้ามาดูกันว่า พวกเขาจะหยุดยั่งแก้วในสภาวะ โดนความแค้นครอบงำนี่ได้อย่างไร และโทโมะจะตายด้วยน้ำมือของแก้วหรือไม่ ติดตามได้ในตอนต่อไป