โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                      >>> หลังโรงเรียน บ่อเกิดของปัญหา <<<

                        โทโมะ past 

 ณ ตอนนี้ เวลานี้ ผมกำลังมุ่งเข้าสู่ความตายเต็มที ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนจะแกร่งได้ขนาดนี้ ถึงแม้ตัวผมจะชื่นชอบวิชาการต่อสู้ทุกแขนงก็ตาม แต่ว่าแม่ตัวร้ายคนนี้ ถือเป็นข้อยกเว้น เพราะผมเพิ่งจะเคยเห็นวิถีการต่อสู้ที่แท้จริงของยัยทอมนี่ ก็วันนี้แหละ

 " นี่ยัยทอมหน้าบูด จำฉันไม่ได้หรือไง นี่ฉัน คุณชายโทโมะนะ เธอลืมไปแล้วเหรอห่ะ " ผมพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะจากที่เห็นผลงานของแม่นี่แล้ว ผมยอมรับว่าสู้ยัยทอมให้ตอนนี้ไม่ได้จริงๆครับ 

 " จำได้สิ!!!  แต่ว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้อ่ะ ฉันบอกนายแล้วไงว่าให้หนีไป " ยัยนั่นตะโกนออกมา 

 " ไอ้โทโมะ สู้ๆนะโว้ย ฮ่าๆๆๆ  " ไอ้เคนตะพูดขึ้น ท่าทางมันดูจะครื้นเครงมากเป็นพิเศษ เพื่อนตัวเองจะตาย ยังจะมาช่วยให้เอาใจสู้อีก ไอ้หน้าลิงเอ้ย ถ้าฉันรอดไปได้ล่ะก็ จะจัดการเป็นคนแรกเลยคอยดู 

 " ไอ้ป๊อปปี้เอาไงวะ ไอ้โทโมะมันจะไม่รอดอยู่แล้วนะโว้ย " ไอ้เขื่อนหันไปถามไอ้ป๊อปปี้ ที่ตอนนี้สีหน้ามันดูจะเคร่งเครียดยังไงก็ไม่รู้ 

 " แล้วนายล่ะไอ้จองเบ คิดได้ยังวะ ว่าจะต้องทำยังไง " ไอ้ป๊อปปี้หันไปถามไอ้จองเบบ้าง 

 " จูบดิ  " ไอ้จองเบตอบสั้นๆ 

 " ว่าไงนะ !!! จูบยังงั้นเหรอ " ทุกคนแหกปากออกมาอย่างพร้อมเพรียง 

 " จะให้ฉันจูบยัยทอมในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ นายคิดอะไรของนายวะไอ้จองเบ " ผมบ่นออกไปอย่างเซงๆ ที่จะให้ผมจูบยัยทอมในสภาพก๊อตซิล่าแบบนี้เนี่ย มันเท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ แม้แต่หน้าผมยังไม่อยากจะมองเล้ย

 " นายจูบเองไม่ได้รึไงวะ บอกตามตรงนะ ฉันรู้สึกขยะแขยงแม่นี่ที่สุด " ผมหันมาโว้ยใส่กลุ่มเพื่อนๆของผม

 " เมื่อกี้นายว่าไงนะ ไอ้หน้าติ๋ม !!! " ยัยทอมตะโกนออกมา แต่เสียงของเธอมันชวนขนหัวลุกจริงๆ

 " งานเข้าแล้วไงตู   " ผมหลับตาเตรียมพร้อมสำหรับการโดนฆ่าอีกครั้ง 

 " ย๊ากกกก!!! หมัดนี้สำหรับคนที่ดูถูกฉัน " ยัยทอมทำหน้าตาเอาจริงเอาจังมาก ดูเหมือนเธอจะเหวี้ยงหมัดเข้ามาใกล้หน้าผมเต็มที

 " พลั่กกกก !!!! โอ๊ยยยย ใครวะ " ผมร้องลั่น เพราะแทนทีผมจะเจ็บด้านหน้าจากหมัดของยัยทอมนี่ แต่กลับรู้สึกเจ็บแปล๊บๆขึ้นมาทางด้านหลังของผมซะนี้

 " จุ๊บบบ จ๊วบบบ !!! " ผมดันเผลอไปจูบยัยทอมนี่ได้ไงเนี่ย เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ผมเจ็บหลังอย่างมาก แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอายๆ หวั่นๆที่หัวใจยังไงก็ไม่รู้ แต่ว่ายัยทอมนี่ จากที่ดูอย่างกับปีศาจร้ายแต่ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในพะวงของรสจูบของผมเสียนี่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหมดสติไปแล้วนะ เพราะว่าร่างกายของยัยนี่ไม่เห็นจะขยับเขยื้อนเลยนี่นา

 " เฮ้ย!!! พอได้แล้วน่า ไอ้หน้าติ้ม " จู่ๆ ยัยอ้วนนี่ก็ผลักผมออกไป ผมกระเด็นไปไกลเกือบ 2 เมตร

เพื่อนของยัยทอมนี่มันเป็นตัวอะไรกันแน่น่ะ แ่ต่ละคนแรงเยอะยังกะช้าง

 " ไงไอ้โทโมะติดใจหรอวะ น่าจะให้ฉันไปแทนน่ะเนี่ย อิจฉาโว้ยยย " ไอ้ป๊อปปี้ชี้มือมาทางผม

 " ติดใจบ้านแกดิ ทีแบบนี้มาขอเปลี่ยนตัว ตอนนางมารเข้าร่างยัยนี่ ไม่เห็นนายจะมาช่วยฉันเลยวะ "   

  ผมหันไปบ่นใส่ 

 " ถามจริงตะกี้ใครเป็นคนถีบฉันวะ หลังจะหักอยู่แล้วเนี่ย " ผมพยายามที่จะหาความจริงให้ได้ เพราะว่าตอนที่โดนถีบเนี่ย เจ็บสุดๆ เจ็บยิ่งกว่าโดนยัยทอมนี่ต่อยซะอีก 

 " อยากรู้หรอว่าใคร " ไอ้เขื่อนทำหน้ากวนๆใส่ผม 

 " เออ อยากรู้สิวะ ฉันจะเล่นให้หนักเลยคอยดู " ผมมองหน้าทุกคนอย่างเอาเรื่อง 

 " นี่ไงคนร้าย ที่นายกำลังตามหา " ทุกคนชี้มาที่ไอ้จองเบ 

 " ฉันเองแหละ นายคงจะไม่ว่าอะไรหรอกนะ  " ไอ้จองเบพูดขึ้นหน้านิ่ง แถมยังชูสองนิ้วให้ผมอีก 

 " เป็นนายเองเหรอวะ ดีแล้วล่ะที่ถีบฉันน่ะ ขอบใจมากเพื่อน ถ้าไม่ได้นาย ฉันคงจะตายด้วยน้ำมือของยัยทอมนี่ไปแล้วล่ะ ... " ผมพยายามแสดงอาการดีใจอย่างสุดซึ้ง เพื่อที่จะไม่ให้มันโกรธผม 

 " ไหนนายบอกว่าจะเล่นงานให้ถึงที่สุด สำหรับคนที่กล้าถีบนายไม่ใช่เหรอ " ไอ้เคนตะ มันยังจะทวนคำพูดของผมขึ้นมาอีก 

 " ใคร ใครพูด ไม่มี้ นายหูฟาดรึป่าว คงจะเล่นเกมหนักซะประสาทหูเสื่อมล่ะมั้งนายเนี่ย " ผมพยายามกลบเกลื้อนให้แนบเนียนที่สุด 

 " ว่าแต่จะเอายังไงกับยัยนี่ดีเนี่ย " ไอ้เขื่อนชี้ไปที่ยัยทอมบ้านั่น ที่ตอนนี้กำลังนอนไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของผม 

 " พาไปห้องพยาบาลเหอะ " ยัยหน้าเฉิ่มที่ชื่อฟาง เสนอขึ้นมา 

 " ไม่ได้หรอก เดี๋ยวไอ้พวกแก๊งค์จิ้งจกขาวมันก็ตามมาแก้แค้นอ่ะดิ " ไอ้ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างสุขุม 

 " งั้นก็ตกลงตามนี้เลยล่ะกัน " ไอ้เคนตะพูดออกมา จากนั้นทุกคนก็เดินไปที่คลับของผม ทิ้งผมกับยัยทอมนี่อยู่สองต่อสอง แล้วใครจะเป็นคนแบกยัยนี้ไปล่ะเนี่ย  

 " เดี๋ยวก่อน ใครจะเป็นคนแบกยัยนี่ไปล่ะ ฉันยังเจ็บหลังอยู่นะ " ผมรีบบอกทุกคนให้รู้ว่า ตอนนี้ผมไม่มีแรงที่จะแบกใคร 

 " นายนั่นแหละ " ทุกคนชี้มาที่หน้าของผมอย่างพร้อมเพรียง 

 " แต่ว่า... " ผมกำลังจะบอกเหตุผล 

 " ไม่มีแต่ ฉันบอกให้ทำก็ทำดิ " ไอ้ป๊อปปี้บังคับผมสุดฤทธิ์  ตกลงใครเป็นหัวหน้าคลับกันแน่วะ 

" นี่ฉันเป็นหัวหน้าของพวกนายนะโว้ย ตอนนี้ฉันยิ่งเจ็บแขนอยู่ด้วย พวกนายไม่เข้าใจหรือไง " ผมบอกพวกนั้นให้มาเห็นใจผมบ้าง  ทันใดนั้นไอ้จองเบก็หยิบตุ๊กตาหุ่นขี้ผึ้งขึ้นมาก พร้อมกับเข็มเล่มนึง ด้านหน้าของตุ๊กตาตัวนั้นมีชื่อของผมสลักไว้อย่างชัดเจน 

 " เออๆ แบกก็ได้โว้ย ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่วะไอ้จองเบ " ผมจำใจแบกยัยทอมนี่ขึ้นหลัง ทั้งๆที่ตัวผมยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บซะด้วยซ้ำ ยังต้องมาทำอะไรที่เกินตัวอีก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เห้ออ เซงจริงๆเล้ย  แล้วผมก็ต้องแบกยัยนี่ไปไกลถึง 500 เมตร 

                      To Be Continued

                       >>>> เกร็ดความรู้จาก โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า <<<<

   ภายในคลับ K-Otic อย่างที่ทุกคนรู้ก็คือ โทโมะจะเป็นหัวหน้ากลุ่มคอยสั่งการใช่ไหมครับ แต่ที่จริงแล้วคนที่เป็นตัวการ หรือ ที่พึ่งทั้งหมดก็คือ ป๊อปปี้นั่นเอง เพราะป๊อปปี้จะเป็นคนผสานงานระหว่างกลุ่มจึงรู้จักตัวตนของแต่ละคนดี แถมการต่อสู้ก็เป็นเลิศ ซึ่งแต่ละตำแหน่งจะแบ่งตามความสามารถในเชิงการต่อสู้ของแต่ละคนอย่างชัดเจน คือ

      อันดับหนึ่ง ป๊อปปี้ คนที่มีวิชาการต่อสู้ที่เพียบพร้อม ไม่ว่าจะ เทควันโด้ หรือ ยูโดก็ตาม ถนัดทั้งรุกและรับ  สามารถปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ได้ตามสถานการณ์

      คนต่อมาคือ โทโมะ เป็นคนที่มีวิชาการต่อสู่ที่จัดอยู่ในระดับหัวกะทิ จะเก่งก็ต่อเมื่อต้องการจะปกป้องใครสักคน

      อันดับสาม คือ เคนตะ เป็นคนที่มีพรสรรค์ในการต่อสู้อย่างแรงกล้า สามารถทำอะไรได้รวดเร็ว ตัดสินใจเร็วดุจดั่งสายฟ้า แต่กับมีสมองที่ทื่อกว่าใครเพื่อน

      อันดับสี่ เขื่อน ชายที่พูดมากปากจัด ดูเหมือนติ๋มๆ เกย์ๆ หน่อย แต่เขาสามารถปล่อยหมัดได้รวดเร็วเหมือนกันนะ แต่ว่าน้อยครั้งที่ทุกคนจะเห็นเขาเอาจริง

      คนสุดท้ายคือจองเบ คนๆนี้ไม่เคยที่จะแสดงความสามารถทางด้านต่อสู้ เลยสักครั้ง เรียกได้ว่าเวลามีเรื่องกันทีไร ก็จะมั่วแต่ยืนเก๊กคอยให้กำลังใจเพื่อนอยู่ข้างๆ แต่ที่น่าแปลกคือ ทำไมทุกๆคนในคลับจึงเกรงกลัวเขานัก

   ก็จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ตอนหน้ามาดู ภารกิจของเขื่อนกับเฟย์กันดีกว่า ว่าพวกเขาจะไปเจออะไรกันบ้าง และเรื่องราวของพวกเขาจะเป็นเช่นไรนั้น ติดตามได้ใน " โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า "