โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                                                     K-Otic คลับ 
   บัดนี้ ดูเหมือนคลับของพวกเขาจะกลับมาเป็นปกติสุขแล้ว หลายคนในคลับต่างก็ลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปหมด     เคนตะยังคงเล่นเกมของเขาอยู่เรื่อยๆ ในขณะที่ป๊อปปี้เองก็หมกหมุ่นอยู่กับกฏที่กำลังจะตั้งขึ้นใหม่ ส่วนโทโมะที่ดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อสามารถปรับความเข้าใจกับเพื่อนได้ และจองเบเองก็อาการดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ในขณะที่แก้ว ที่ดูเหมือนเธอกำลังกลุ้มใจอะไรบางอย่าง เธอเดินไปใกล้ๆโทโมะ และพยายามพูดกับเขา 
                 
                                      แก้ว Past 
" โทโมะ ขอโทษด้วยนะ ที่เมื่อวานฉัน ... " ฉันพยายามขอโทษหมอนั่น และก็ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะยิ้มให้ฉัน แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรออกมาเลยสักนิด เพราะอะไรกันนะ 
" เมื่อวานงั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอกน่า " น่าแปลกที่หมอนั่นยิ้มให้ฉัน เพราะแทนที่เขาจะต้องโกรธฉันซะอีก 
" งั้นก็ดี แค่นี่ล่ะนะ " ฉันไม่กล้าที่บอกความรู้สึกต่อหมอนั่น เพราะอะไรน่ะหรือ ที่จริง อาจเป็นเพราะฉันยังทำใจเรื่องนั้นไม่ได้ล่ะมั้ง 
            ทันใดนั้นเอง เขื่อนก็เดินทางมาถึงคลับของตน สีหน้าของเขาดูเหมือนแค้นเคืองอะไรบางอย่าง เขาเดินไปที่จองเบ ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมสุดของห้อง และดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเขื่อนที่เดินเข้ามาหาเขาเลยสักนิด
" เพี้ยะ !!! " เสียงฝามือกระทบกับแก้มของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็นของเขา ใช่แล้วล่ะ เขื่อนสายลับแห่งเคโอติก ณ ตอนนี้ดูเขาจะเยือกเย็นซะเหลือเกิน ท่ามกลางความตื่นตกใจของเหล่าสมาชิกในคลับนั้น เขื่อนตบเข้าไปที่ใบหน้าของจองเบอย่างจัง จนทำให้แว่นตาของเขา ลอยหลุดออกจากหน้า 
" ไอ้เขื่อน ทำอะไรของแกวะ " โทโมะถามเพื่อนของเขาอย่างหงุนงง เพราะทุกคนในคลับต่างรู้ดีถึงความน่ากลัวของจองเบ  
" ไอ้จองเบ " เขื่อนพูด พร้อมกับมองไปที่หน้าของเพื่อน ที่ดูเหมือนเขายังคงที่จะอ่านหนังสือเล่มหนานั่นต่อไป 
" ว่ามาสิ " จองเบพูดสั้นๆ เขาไม่มองหน้าของเขื่อนเลยสักนิดเดียว 
" นายรู้เรื่อง จอมเวทรุ่นสุดท้ายนั่นแล้วใช่ไหม? " เขื่อนบอกถึงเรื่องของจอมเวทคนนั้น ที่เขาเิพิ่งจะไปพบกับเขามา 
" อ่อ คังฮูน่ะเรอะ เขาเก่งมากเลยนะ " จองเบบอกกับเขื่อน ในขณะที่ทุกคนกำลังจ้องมองพวกเขาอย่างไม่ล่ะสายตา
" เขาให้ฉันมาบอกนาย เรื่องการท้าดวลน่ะ " เขื่อนพูดถึงข้อความจากคังฮู
" รู้อยู่แล้วล่ะ ฉันจะไปหาเขาเอง " จองเบตอบเสียงเรียบ
" จะบ้าหรือไง นายยังเดินไม่ได้อยู่เลยนะ " จู่ๆเฟย์ก็ตะครอกใส่
" เอาเถอะ ยัยซาลาเปา ฉันมีเรื่องจะบอกนายแค่นี้ล่ะ ขอตัวก่อนนะ " เขื่อนพูดจบก็เดินออกจากคลับไป
" ฉันจะไปดูหมอนั่นสักหน่อยก็แล้วกันนะ " เฟย์อาสาไปดูเขื่อน ด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
" ไอ้แว่น เป็นอะไรมากหรือเปล่า " ฟางถามอาการ เมื่อเห็นรอยแดงปรากฏบนใบหน้าของจองเบ แต่เขายังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือนั่นต่อไป 
" ไม่เป็นไรหรอกน่า หมอนั่นอึดจะตายไป " ป๊อปปี้เข้ามาห้ามฟาง ที่ดูเหมือนจะเข้าไปยุ่งกับเพื่อนของเขา 
" แต่ว่า .. " ฟางยังคงเป็นห่วงอยู่ดี เพราะเธอได้ยินเสียงการกระทบกันของแก้มกับฝามืออย่างชัดเจน 
" ไปกันเถอะ ยัยทอม " โทโมะที่ดูเหมือนจะรู้สึกบางอย่างได้ เขาก็พาแก้วออกจากที่นั่นทันที พร้อมๆกับป๊อปปี้และฟาง และทิ้งให้เคนตะอยู่กับจองเบไว้ที่นั่น 
" นี่นาย คิดอะไรของนายอยู่น่ะ " แก้วถามโทโมะอย่างสงสัย ว่าทำไมถึงต้องทิ้งเพื่อนของเขาให้อยู่คนเดียว 
" ยัยทอมเน่า ตอนนี้ไอ้จองเบน่ะ คงจะเจ็บปวดน่าดู แต่ว่า ถ้าเกิดเราเข้าไปยุ่งกับมันตอนนี้ล่ะก็ มันอาจจะส่งผลร้ายต่ออาการของมันก็ได้นะ " โทโมะอธิบายให้แก้วได้รู้ 
" แต่เจ้าบ้านั่นกำลังจะไปดวลกับเจ้าคนที่ชื่อคังฮูอะไรนั่นนะ ขืนปล่อยไปแบบนี้ อาการของหมอนั่นก็จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่น่ะสิ " แก้วบอกเหตุผล
" ฉันเชื่อว่า มันต้องหาทางออกได้แน่ " โทโมะบอกกับแก้วให้เชื่อใจเพื่อนของเขา 
 
                                 ทางด้านเขื่อนกับเฟย์ 
  เฟย์เดินตามเขื่อนอย่างกระชันชิด เธอหาตัวของเขาอยู่นานสองนอน และด้วยกำลังที่จะหมดไป ทันใดนั้นเอง เธอก็เจอเขื่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะหินใกล้กับต้นไม้ข้างโรงเรียน 
" ไอ้หน้ายาว ทำแบบนั้น ไม่เกินไปหน่อยหรือไง " เฟย์ถามเจ้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างสงสัย เธอแปลกใจมาก ที่เขากล้าตบหน้าของจองเบ บุรุษที่มีดวงตาเหมือนกับปีศาจ 
" ทั้งๆที่รู้ว่ากำลังบาดเจ็บอยู่แท้ๆ แต่ฉัน ฉัน .. " ดูเหมือนเขื่อนกำลังสำนึกถึงการกระทำของตน 
" นี่นาย ร้องไห้ยังงั้นเหรอ " เฟย์แปลกใจมาก เมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้ออกมา 
" นี่ไอ้หน้ายาว พูดอะไรบางเซ่ เอาแต่ร้องไห้อยู่แบบนี้ มันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ ลืมไปแล้วหรือไง ว่านายน่ะ เป็นสายลับของเคโอติกนะ " เฟย์กล่าวเตือนอย่างโมโห 
" ตอนแรก ฉันกะจะไม่บอกหมอนั่นแล้วแท้ๆ แต่เพราะนึกถึงหมอนั่น ที่สูญเสียดวงตาข้างซ้ายไป มันทำให้ฉันรู้สึก อยากจะฉีกไอ้จองเบออกเป็นชิ้นๆ แต่ว่า ฉันก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมนะ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพวกเราด้วย " เขื่อนบ่นออกมาอย่างเจ็บปวด 
" ไอ้หน้ายาว " เฟย์อุทานออกมาอย่างเป็นห่วง ก่อนจะไปมองไปที่ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเขา 
 
  ฮ่าๆๆๆ สวัสดีครับทุกคน จำกัยได้ไหมเอ่ย กลับมาแล้วนะครับ กับนิยายเรื่องโรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า และขอโทษคุณอ่านทุกๆท่าน ที่หายไปนานซะเหลือเกิน แต่ตอนนี้ผมกลับมาแล้วครับ ยังไงก็ฝาก    ติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ