โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

             โรงพยาบาล 
 " ทำใจดีๆไว้นะดว้ย ไอ้จองเบ นายถึงมือหมอแล้วนะ " เคนตะพยายามเรียกสติของจองเบ แต่้เขายังคงไม่รู้สึกตัว จนหมอเข็นรถเข้าห้องฉุกเฉินไป 
 " ฉันผิดเอง ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลย " แก้วยังคงโทษตัวเอง ที่เข้าใจผิดจองเบมาโดยตลอด 
 " เธอไม่ผิดหรอก ฉันตั้งหาก ที่ปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ " โทโมะเข้ามาปลอบแก้วที่ร้องไห้ฟุมฟาย พลางบอกให้เธอรู้ว่า คนที่ผิดจริงๆคือเขาตั้งหาก 
 " ฉันว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก อย่ากังวลไปเลย " เฟย์พยายามทำให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้น
 " ฉันเห็นด้วยกับยัยซาลาเปานะ ขืนไอ้จองเบมันรู้ว่าเราไม่สบายใจแบบนี้ล่ะก็ มันคงโกรธจน แม่ไล่ออกจากบ้านอีกแน่ " เขื่อนพูดขึ้น พลางอมยิ้มออกมา ท่ามกลางเพื่อนๆที่มีใบหน้าอมทุกข์กันทุกคน
 " เวลานี้ยังจะมาพูดเล่นอีก " ป๊อปปี้หันไปดูเขื่อนทันที
 " ญาติของคุณ จองเบใช่ไหมครับ " จากนั้นหมอที่ทำการผ่าตัด ก็เปิดประตูออกมา
 " จองเบ จองเบเพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ " โทโมะรีบถามคุณหมอคนนั้นอย่างไว
 " ตอนนี้เขาเสียเลือดมาก ไม่ทราบว่าพวกคุณมีเลือดกรุ๊ป AB บ้างครับ " หมอคนนั้นรีบบอกอาการของจองเบ ซึ่งดูเหมือนว่า เขากำลังต้องการเลือดปริมาณมหาศาล
 " ฉันเลือดกรุ๊ป A " เขื่อนบอกทุกคน
 " ส่วนฉันกรุ๊ป B " เคนตะก็บอกด้วยเช่นกัน
 " ไม่มีใครมีเลือดกรุ๊ป AB เลยเหรอเนี่ย " ป๊อปปี้โหโมเป็นอย่างมาก ที่เพื่อนๆของเขาต่างมีเลือดไม่ตรงกับความต้องการของหมอเลยสักคน
 "  ฉัน ... ฉันมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับเขา " ทันใดนั้นแก้ว ก็เสนอตัวออกมา 
 " แต่ว่า ร่างกายของเธอน่ะ " โทโมะยังคงเป็นห่วงแก้ว เรื่องสุขภาพของเธอเป็นอย่างมาก 
 " แต่คนที่กำลังจะไม่รอดคือเพื่อนของนายนะ " คำพูดของแก้วทำเอาโทโมะนิ่งไปสักพัก 
 " นี่เธอ .. (ชอบไอ้จองเบยังงั้นเหรอ ? แล้วความรู้สึกของฉันล่ะ) " โทโมะกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ทว่าแก้วกลับเข้าห้องไปก่อนที่จะได้ฟังคำพูดของเขา 
     
             10 นาที ต่อมา
 " เป็นยังไงบ้าง " ฟางเอ่ยถามแก้วทันทีที่เธอเดินออกมา 
 " ไอ้แว่นนั่น เขา ... เขารอดแล้วล่ะ " แก้วบอกกับทุกคน ด้วยสีหน้าซีดเซียว 
 " ไชโย !!! งั้นเราก็เตรียมฉลองกันได้เลย " เขื่อนกระโดดโลดเต้น พลางหัวเราะร่าด้วยความดีใจ 
 " แต่ว่า ... " แก้วพยายามจะบอกอะไรบางอย่าง 
 " มีอะไรอีกล่ะยัยทอมเน่า " โทโมะถามแก้วอย่างสงสัย 
 " หมอบอกว่า กระสุนเจาะเข้าที่เส้นประสาทพอดี เลยทำให้ไอ้แว่นอาจจะเดินไม่ได้น่ะสิ " แก้วที่พูดจบก็ร้องไห้ทันที 
 " ว่าไงนะ ถึงขั้นเดินไม่ได้เลยยังงั้นเหรอ " ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน ด้วยความตกใจ 
 " ไอ้จองเบ " โทโมะยังคงเสียใจกับเหตการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้น้ำตาลูกผู้ชาย เริ่มไหลออกมาเป็นสาย 
 " แต่ว่า จะเราให้กำลังใจเขา บางที เขาอาจกลับมาเป็นปกติได้นะ " เฟย์รีบพยายามทำให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้น
 " ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนี้นะ " ป๊อปปี้ยังคงเชื่อมั่นในความหวัง ว่าจองเบเพื่อนของเขา อาจจะหายกลับมาเป็นปกติได้ 
 " เอาเถอะ วันนี้ก็เหนื่อยมามากแล้ว ฉันว่าพวกเราควรจะกลับบ้านกันก่อนเถอะ " เคนตะบอกกับทุกคน 
 " แต่ฉันจะอยู่ดูแลไอ้แว่น " แก้วยังคงไม่อยากไปไหน 
 " งั้นฉันจะอยู่ด้วย ยังไงซะ ถึงจะกลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่ด้วย " โทโมะก็อยู่ดูแลจองเบกับแก้วด้วย 
 " ถ้างั้น ก็ฝากด้วยล่ะกัน " จากนั้นพวกป๊อปปี้ก็ขอตัวกลับไปก่อน ทิ้งให้โทโมะอยู่กับแก้วตามลำพัง
 " ยัยทอม เธอชอบไอ้จองเบมันหรอ (เอาแล้วไง ดันเผลอพูดไปจนได้) " จู่ๆโทโมะก็พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูดขึ้นมา
 " จะว่ายังไงดีล่ะ บางทีฉันก็รู้สึกแปลกๆล่ะนะ " แก้วตอบโทโมะไป ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
 " เธอคงจะไม่คิดที่จะชอบมันใช่ไหม ? " โทโมะยังคงค้นหาคำตอบในใจของแก้วต่อไป
 " นี่นายต้องการอะไรกันแน่ห่ะ ไอ้หน้าติ๋ม " แก้วสงสัยกับท่าทีของโทโมะเป็นอย่างมาก  
 " ก็ไม่ต้องการอะไรหรอก แค่อยากจะรู้ว่า เธอคิดยังไงกับไอ้จองเบกันแน่ " โทโมะพยายามสุดฤทธิ์ ที่จะรู้คำตอบนั่นให้ได้
 " ฉันชักจะรำคาญแล้วนะ ถ้าบอกว่าชอบ แล้วนายจะทำไม " แก้วพูดออกไปด้วยความโมโห แต่คำพูดที่ออกมานั้นมันชั่งทำเอาโทโมะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
 " ยังงั้นหรอกเหรอ งั้นก็ขอให้เธอสมหวังล่ะ " โทโมะอวยพรต่อเธอ ก่อนจะหันหน้า และเดินจากไป ทำเอาแก้วอดสงสัยกับท่าทางของเขาไม่ได้
 " (ฉันคงไม่มีค่าสำหรับเธอเลยสินะยัยทอมเน่า) " โทโมะพูดกับตัวเอง แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ 
 
   เอ๊ะ แก้วดันเผลอทำร้ายจิตใจของโทโมะ ทั้งๆที่เธอก็ชอบเขาอยู่ไม่น้อย แล้วความรักของทั้งคู่จะจบลงอย่างไร ติดตามได้ในตอนต่อไป