โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

              
         ฐานทัพลับแก๊งค์จิ้งจกขาว 
 " ที่นี่แหละ " เขื่อนชี้ไปทางโกดังสีขาวหลังหนึ่ง ที่อยู่ห่างจากพวกเขาไป 200 เมตร 
 " นายแน่ใจนะ ว่าไอ้จองเบอยู่ที่นี้ " เคนตะยังคงไม่ปักใจเชื่อแหล่งข่าวของเขื่อน
 " นั่นคนชุดขาวนี้น่า " ฟางชี้ไปทางคนชุดขาวประมาณ 4 -5 คนที่เดินลาดตระเวนตรงหน้าโกดังของพวกเขา 
 " คนพวกนั้น ไม่ผิดแน่ นี่ต้องเป็นรั้งใหญ่ของแก๊งค์จิ้งจกขาว "  ป๊อปปี้มองไปที่โกดังหลังนั้น ด้วยท่าทางที่มุ่งมั่น 
 " วันนี้ฉันจะทำให้มันจบๆไปซะที ไอ้เชน " โทโมะกำหมัดไว้แน่น เพราะนี้อาจเป็นการต่อสู้ที่ใครก็มิอาจเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น 
         
        ทางด้านใน 
 " อ้าวๆ คุณจองเบ เหนื่อยไม่ใช่เล่นเลยนี่ " เชนกล่าวทักทายจองเบอย่างเป็นมิตร แต่ภายในจิตใจของเขายังคงหวาดระแหวงอยู่ตลอดเวลา 
 " พวกนั้นเก่งน่าดูเลย ฉันจึงต้องเอาจริงกับพวกเขา " จองเบตอบด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย 
 " ไม่หรอกน่า นายน่ะเก่งอยู่แล้ว ในโลกนี่ คนที่จะโค่นฉันได้น่ะ ก็มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น " เชนยังคงเยิ่นยอจองเบ เพื่อทดสอบอะไรบางอย่าง 
 " ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของฉัน " ว่าแล้วจองเบก็เดินกลับไปที่ห้องของเขา 
 " ฉันรู้แผนของแกหมดแล้วไอ้จองเบ " หลังจากที่จองเบกลับเข้าห้องไป เชนก็บ่นออกมาอย่างรู้ทัน 
 
        ด้านหน้าฐานทัพของแก๊งค์จิ้งจกขาว 
 " ฟางเธอรีบไปบอกตำรวจน่ะ เดี๋ยวที่นี้พวกฉันจัดการเอง " ป๊อปปี้บอกกับฟาง ด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล
 " แต่ว่าพวกนายอาจจะ " ฟางยังคงเป็นห่วงพวกเขา 
 " ฉันบอกให้ไปก็ไปสิ " ป๊อปปี้ตะครอกใส่ฟางอย่างแรง จนทำให้เธอเตลิดวิ่งจากที่นั่นไปอย่างรวดเร็ว 
 " พูดแบบนั้น ไม่เป็นอะไรแน่นะ " เคนตะพยายามถามถึงสิ่งที่ป๊อปปี้กำลังทำกับฟาง
 " ถ้ามั่วแต่แสดงความอ่อนแอออกมา ภารกิจนี้มันคงจะไม่มีทางสำเร็จได้หรอก " ป๊อปปี้ตอบออกมา ด้วยท่าทางเย็นชา
 " สมแล้วที่เป็นฮิตเลอร์คนที่สอง " เขื่อนพูดขึ้น  
 " เอาล่ะพวกเรา บุกได้ " ป๊อปปี้สั่งทุกคน จากนั้นพวก เคโอติกก็บุกเข้าไปจัดการชายชุดขาวพวกนั้นอย่างไว
 
          ด้านในฐานทัพ
 " แย่แล้ว แย่แล้วครับท่านประธาน " ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามารายงายเชน ด้วยท่าทางแตกตื่น
 " มีอะไรกันอีกล่ะ " เชนถามกลับอย่างเซงๆ
 " พวกเคโอติก มากันอีกแล้วครับท่าน " ลูกน้องคนนั้นอธิบายถึงเหตการณ์ที่เกิดขึ้น
 " นี้พวกมันยังไม่เข็ดอีกเหรอ ไม่เป็นไร ฉันจะไปกำราบพวกมันเอง " เชนลุกขึ้น แล้วก็รีบเดินไปที่นั่นอย่างไว
 " เจ้าพวกนั้น คิดจะทำอะไรของเขากันนะ " จองเบยังคงแปลกใจ กับการกระทำของอดีตเพื่อนพ้อง
 
          ลานด้านในฐานทัพ
 " ว้าว มากันครบเลยนี่ พวกกระติกน้ำร้อน " เชนกล่าวทักทายพวกเขา ด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม
 " ฉันเคโอติย่ะ " เขื่อนที่ตอนนี้กลายเป็นอีกร่าง รีบแก้คำที่ผิดไปอย่างไว  
 " นี่กล้ามากเลยนะ ที่บุกกันมาแบบนี้ " เชนยังคงแปลกใจอยู่เล็กน้อย 
 " ไอ้เชน ปล่อยตัวไอ้จองเบมาเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก " โทโมะหันไปขู่พี่ชายของเขา 
 " อ้าว น้องชายสุดที่รักก็มาด้วยเหรอเนี่ย เรื่องของไอ้จองเบน่ะเหรอ ฉันว่าไปถามเขาน่าจะดีกว่านะ " เชนยังคงวางมาดน่าเกรงขามไว้อย่างดี 
 " พวกนายน่ะ กลับไปได้แล้วล่ะ ฉันเต็มใจที่อยู่กับเขา " จองเบพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น 
 " ฉันไม่เชื่อนายหรอก ทำแบบนี้แล้วนายจะได้อะไรห่ะ " โทโมะพยายามเรียกสติของจองเบให้กลับมา 
 " เรื่องนี้พวกนายไม่เกี่ยว " จองเบยังคงยืดมั่นในจุดประสงค์ของเขา 
 " จะบอกอะไรให้น่ะ คุณจองเบ นายไ่ม่วันแก้แค้นสำเร็จหรอก " เชนกระซิบเข้าที่หูของจองเบ ทำเอาจองเบแน่นิ่งไป 
 " นี่นาย รู้แผนของฉันด้วยเหรอ " จองเบหน้าซีดเป็นอย่างมาก ทันทีที่รู้ว่าเขากำลังโดนซ้อนแผน 
 " เอาปืนนี่ไป แล้วก็ยิงนังทอมนั่นซะ แล้วฉันจะบอกความจริงทั้งหมด เกี่ยวกับการตายของพ่อแม่นาย " เชนยื่นข้อเสนอบางสิ่งให้กับจองเบ 
 " นี่พวกนายยืนคุยอะไรกันน่ะ แน่จริงก็ลงมาสู้กับฉันสิ " เคนตะตะโกนออกไปอย่างไม่เกรงกลัว 
 " จะเอายังไงดีล่ะครับ คุณจองเบ หรือจะให้ฉันยิงมันแทน " เชนยังคงคุมเกมไว้ ไม่ให้จองเบมีทางเลือก 
 " เพื่อพ่อแม่ของฉัน " จองเบหยิบปืนของเชน และตรงไปที่แก้ว ก่อนจะเล็งไปที่หน้าของเธอ 
 " นี่นายจะทำอะไรของนายน่ะ ไอ้แว่น " แก้วตกใจมาก ที่จู่ๆจองเบก็เอาปืนมาจ่อที่หน้าของเธอ 
 " ขอโทษนะ แต่ว่า ฉันไม่มีทางเลือก " จองเบหลับตาพร้อมที่จะเหนี่ยวไกล
 " อย่าทำอะไรโง่ๆแบบนั้นน่ะ ไอ้เชนมันกำลังหลอกนายอยู่ " โทโมะพยายามเตือนสติของจองเบ
 " แต่ว่า ถ้าเกิดฉันรู้ความจริงล่ะก็ ... " จองเบยังคงมุ่งมั่นที่หาความจริงเรื่องการตายของพ่อกับแม่ต่อไป
 " มันต้องอย่างนั้นสิวะ ฮ่าาาา ฉากนี้แหละ สำคัญเลยทีเดียว " เชนหัวเราะอย่างชอบใจ
 " ไอ้เชนแก " โทโมะพยายามเข้าไปจะทำร้ายเชน
 " หยุดอยู่ตรงนั้นเลยน่ะ ขืนนายก้าวอีกก้าวเดียว ฉันยิงนายแน่ " จองเบหันไปเล็งที่โทโมะแทน  
 " นี่นาย " โทโมะโมโหอย่างมาก
 " รีบๆทำให้มันจบซะทีเถอะ คุณจองเบ " เชนพยายามบีบคั้นจองเบสุดฤทธิ์
 " ความจริงพวกนาย คือครอบครัวของฉัน แต่ว่า ถ้ามีสิ่งที่สูญเสียไปจริงๆ คนทีี่สมควรจะตายจริงๆ ควรเป็นนายมากกว่า " จองเบที่พูดจบ ก็หันปืนไปที่เชนทันที  
 " นายอยู่ข้างไหนกันแน่ " แก้วถามจองเบ ด้วยความแปลกใจ
 " นี่แก แกนะแก " เชนบ่นออกมา ทันทีที่จองเบจ่อปืนไปที่เขา 
 " แกฆ่าพ่อแม่ของฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ " จองเบยังคงเล็งไปที่หน้าของเชน
 " ฮ่าๆๆๆ ฉันนึกรู้แล้วว่าเรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้ " เชน หัวเราะออกมา ก่อนที่เขาจะชักปืนไปจ่อที่แก้ว  
 " ขืนนายยิงเธอล่ะก็ นายดับแน่ " จองเบพยายามขู่เชน 
 " ฮ่าๆๆ อะไรกัน ปืนนั่นน่ะ มันไม่มีลูกหรอกนะ ฉันเพียงแค่จะทดสอยนายก็เท่านั้น " เชนเผยแผนการของเขาให้พวกเคโอติกได้รู้  
 " ยัยทอมนี่ คงจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนอย่างพวกนายต้องทะเลาะกันสินะ งั้นก็ ฉันจะเคลียร์ปัญหานี้ให้พวกนายเอง ตายซะเถอะ !!! " เชนที่เล็งปืนไปที่แก้ว ในวินาทีก่อนที่เข้าจะเหนี่ยวไก ก็มีร่างๆนึง มาบังกระสุนพวกนั้นเอาไว้ 
 " ปัง ปัง !!! " กระสุน 2 นัด เจาะเข้าที่หลังของร่างนั้นทันที 
 " ปัง ปัง ปัง ๆๆๆ " ทันใดนั้นกระสุนจำนวน สิบกว่าลูก ก็ตรงเข้าที่ร่างของเชนเต็มแรง 
 " หยุด นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทุกคนวางอาวุร แล้วก็มอบตัวซะโดยดี " ตำรวจสิบกว่านาย เข้ามาทันที พร้อมกับฟาง ที่เดินมากับพวกเขา 
 " นี่นาย " แก้วยังคงพูดกับคนที่มาเป็นเกราะกันกระสุนของเธอไว้  
 " ที่นี้ก็รู้แล้วนะ ว่า .. ฉัน อยู่ ...ข้าง ใคร " จองเบที่ถูกยิง ก็เข้าไปบอกความจริงให้กับแก้ว ก่อนที่เขาจะหมดสติไป 
 " ไอ้จองเบ อย่าเป็นอะไรนะ " โทโมะวิ่งเข้ามาดูอาการของเพื่อนอย่างใกล้ชิด 
 " พวกเราอยู่ข้างนายเสมอนะ  " ป๊อปปี้พยายามเรียกร่างที่ไม่ได้สติซ้ำแล้วซ้ำเล่า 
 
     เอาแ้ล้วล่ะครับ จองเบโดนเชนยิงเข้าไปที่จุดสำคัญซะด้วย แล้วเขาจะรอดไหมน่า ตกลง แก้วจะเลือกใครเป็นแฟนกันแน่ ยังไงก็ติดตามได้ในตอนต่อไปจ้า