โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

         >>>> ความเดิมตอนที่แล้ว <<<<
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกนายคิดจะทำอะไรกันเนี่ย " เสียงปริศนาของคนๆนึ่ง ทำเอาทั้งจองเบและโทโมะ หยุดการวิวาทห์ชั่วคราว
------------------------------------------------------------------------------------------------
" พี่ฟาง ออกมาทำไมเนี่ย ไม่ไปดูยัยแก้วก่อนหรือไง " ในที่สุดเฟย์ก็เฉลยออกมาจนได้ เจ้าของเสียงคนนั้นก็คือ ฟางนั่นเอง แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทำไมเธอถึงทิ้งเพื่อนสาวที่ไม่สบายให้อยู่เพียงลำพังล่ะ
" ยัยหน้าเฉิ่ม นี่เธอทิ้งยัยทอมนั่นได้ไงล่ะเนี่ย " โทโมะเอ่ยถามหญิงสาว ก่อนจะวิ่งพรวดเข้าไปในคลับของตนอย่างรวดเร็ว
" เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ ฉันเพิ่งจะถอด....ของยัยนั่นไปนะ " ฟางรีบห้ามโทโมะ เพราะว่าตนเพิ่งจะถอดเสื้อชั้นนอกของแก้วไป ถ้าเกิดเขาเข้าไปตอนนี้ล่ะก็ มีหวังได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรแน่
" ว่าไงนะ " จองเบอุทานออกมา ก่อนจะรีบตามโทโมะเข้าไป
   ---------------------------------- ด้านในคลับ -----------------------------------
" นี่ยัยทอมเธอเป็นอะไรหรือเปล่า หา~!!! อุ๊บ...  " โทโมะที่เข้ามาในคลับอย่างเร่งรีบ เลยไม่ทันสังเกตุ จึงเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นเข้า ภาพเบื้องหน้าของเขา คือแก้วที่ท่อนบนเป็นเสื้อกล้ามลายลูกไม้สีขาว ซึ่งเผยให้เห็นหน้าอกเล็กๆ และแขนอันเรียวบางหน้าสัมผัสซะจริง 
 " โทโมะ " จองเบที่ตามมาติดๆ ก็พบกับโทโมะที่กำลังจะจูบแก้ว แต่พอได้ยินเสียงของจองเบจึงผละออกจากร่างของแก้วทันที
" นาย คิดจะทำอะไรของนายห่ะ โทโมะ " จองเบมองโทโมะอย่างเอาเรื่อง
" ฉันแค่จะดูอาการของยัยนี่ก็เท่านั้นเอง นายจะตื่นเต้นทำไมวะ " โทโมะปฏิเสธทันควัน
" ฉันมองตานายก็รู้อยู่แล้ว ว่านายกำลังจะจูบยัยนี่ " จองเบต่อว่าเขา ก่อนที่จะชี้ไปที่ร่างของหญิงสาว
" ฉันบอกแล้วไง ว่าแค่มาดูอาการน่ะ " โทโมะเริ่มใช้เสียงที่ดังขึ้น ก่อนจะกำหมัดไว้แน่น
" โกหก พลั่วะ~!!! " จองเบเริ่มปล่อยหมัดใส่โทโมะทันที
" ไอ้จองเบบบบ ย๊ากกกกก  " โทโมะก็ไม่ปล่อยให้ตนโดนกระทำอยู่ข้างเดียวเช่นกัน เขาสวนกลับอย่างหนักแน่น 
      ทั้งสองเข้าห่ำหั่นอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงเอะอะโวยวาย เล็ดลอดออกไปด้านนอก ทำเอาพวกป๊อปปี้รู้ได้ทันทีว่า ข้างในต้องมีเรื่องแน่ พวกเขาไม่รอช้าที่จะเข้าไปห้ามปราม ก่อนที่เรื่องจะปานปลายไปกันใหญ่
" ไอ้จองเบ ฉันจะไม่ช่วยเรื่องพ่อแม่ของนายอีกต่อไป " โทโมะพูดขึ้นด้วยท่าทางหงุดหงิดอย่างแรง
" หึ ฉันทำคนเดียวก็ได้ ไม่ต้องพึ่งคนอย่างนายหรอก " จองเบก็ไม่แตกต่างจากโทโมะเช่นกัน ทั้งสองสู้กันอย่างสูสี แต่เพราะโทโมะผ่านศึกมานักต่อนัก เขาจึงรู้ทางมวยของคู่ต่อสู้เป็นอย่างดี แต่ว่าจองเบก็ใช่ย่อย ดูเหมือนเขาจะอ่านใจของโทโมะได้อย่างแม่นยำ ราวกับว่าเขาล่วงรู้เหตการณ์ล่วงหน้าได้ซะด้วยซ้ำ
" พอเลย หยุดได้แล้วทั้งสองคนน่ะ " ป๊อปปี้ที่เขามาก็ตะโกนห้าม ด้วยเสียงที่น่าเกรงขราม แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะไม่หยุดลงเลยแม้แต่น้อย การต่อสู้ของเพื่อนสนิทยังดำเนินต่อไป 
" ไอ้เขื่อน ไอ้เคนตะ รีบๆำไปแยกไอ้สองตัวนั่นเร็วเข้า " สิ้นสุดเสียงคำสั่งของป๊อปปี้ ทั้งสองหนุ่มจึงเข้าไปล๊อคตัวของไอ้คนก่อเรื่องทันที 
" ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ยไอ้เขื่อน ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะกำราบมันให้ดู " โทโมะขัดขืนสุดฤทธิ์ แต่ก็สู้แรงของเพื่อนเอาไว้ไม่ไหว เขื่อนยังคงรวบตัวโทโมะไว้แน่น 
" หึหึหึ อย่างนายเนี่ยนะ จะกำราบฉัน ฝันไปเถอะ " จองเบพูดขึ้น อย่างเย้ยยั้น 
" แกนะแก ตอนแรกฉันก็คิดว่านายจะเป็นคนดีอย่างที่ป้าลีบอกกับฉันซะอีก แต่จริงๆแล้ว นายมันก็แค่คนที่ไม่เห็นคุณค่าของคนอื่น ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลยสักนิด " โทโมะต่อว่าจองเบด้วยน้ำเสียงที่ดังลั่น 
" ฉันเป็นคนแบบนี้มานานแล้ว เพื่อแก้แค้น ฉันถึงมาอยู่กับนายยังไงล่ะ " จองเบบอกถึงจุดประสงค์ที่เข้ามาเป็นสมชิกของคลับ K-otic  
" ว่าไงนะ แก้แค้นยังงั้นเหรอ แล้วนายจะแก้แค้นใครล่ะไอ้จองเบ " เคนตะเอ่ยถามจองเบด้วยท่าทีสงสัย แต่เขายังคงล๊อกแขนของจองเบไว้อย่างแน่นหนา
" ก็คนที่ฆ่าพ่อแม่มันยังไงล่ะ ปากบอกจะแก้แค้น แต่มาเรียกร้องให้ฉันช่วย คงจะทำได้หรอก ถ้าไม่มีฉันนายก็คงเป็นแค่ พวกเก็บกดที่ขังตัวเองอยู่แต่ในบ้าน เอาแต่โทษนั่นโทษนี่ ไม่คิดจะโทษตัวเองเลยสักนิด คนอย่างนายเนี่ยนะ ไอ้จองเบ ไม่มีวันจะหลุดพ้นไปเป็นคนปกติได้หรอกกกก " โทโมะด่าท้อเพื่อนหนุ่มอย่างรุนแรง ทำเอาจองเบอึ้งไปสักพัก จากนั้นตัวเขาที่กำหมัดไว้แน่นก็คลายกำปั้นออกอย่างช้าๆ
" ไม่มีวันหลุดพ้นยังงั้นเหรอ ฉันไม่มีวันหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนั้นเลยยังงั้นน่ะเหรอ " จองเบบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ก่อนจะมองหน้าทุกคน และจ้องตาของโทโมะเป็นเชิงบอกว่า ตัวเขานะแพ้แล้วล่ะ
" ฉันคงจะ อยู่กับนายไม่ได้จริงๆสินะโทโมะ " จองเบพูดกับเพื่อนหนุ่ม ก่อนจะมองมาที่มือของตัวเอง แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีมือข้างหนึ่งมาเหนี่ยวรั้งที่แขนซ้ายของเขาไว้ 
" ยัยทอม เธอ... ฟื้นแล้วยังงั้นเหรอ ขอโทษนะ ฉัน....ต้องไปแล้ว " จองเบมองที่มือที่รั้งแขนของเขาไว้ ก่อนจะเงยหน้าไปมองคนที่กำลังตื่นจากการหลับใหล เขายิ้มให้เธอ และเดินจากไป
" จองเบ ฉันขอ...." โทโมะกำลังจะกล่าวคำๆนึ่งออกมา ก่อนที่จะมองหน้าของเพื่อนหนุ่ม แต่ก็ไม่มีโอกาสได้พูดเลยสักนิด เขาเดินจากไปเสียก่อน ซึ่งตอนนี้โทโมะคงรู้ตัวเองดีว่า เขาใช้คำพูดที่แรงเกินไป สำหรับผู้ที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่เดียวดายอย่างจองเบแล้วเนี่ย ถือเป็นสิ่งที่โทโมะพยายามที่จะช่วยตัวเขามาโดยตลอด แต่ว่า วันนี้ผู้ที่คอยให้แสงสว่างแก่เขา กลับกลายเป็นผู้ที่หยิบยื่นความมืดให้กับเขาแทน โลกนี้มันช่างโหดร้ายเสียนี้กระไร  
    โทโมะผละออกจากเขื่อนได้สำเร็จ แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา เขาเดินไปที่แก้ว ซึ่งเธอค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ก่อนจะพูดคำๆนึ่งออกมา
" ยัย...ทอม ช่วยอัดฉันให้ตายทีเถอะ " โทโมะมองหน้าของแก้ว พลางสำนึกผิด ก่อนจะขอร้องให้แก้วลงโทษเขาให้สาสม
" ฉันเข้าใจในตัวนายน่ะ ไอ้....หน้า..ติ๋ม " แก้วพูดกับเขา ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า ทำเอาโทโมะร้องไห้ออกมาอย่างหมดหล่อ
" ยัยทอมบ้า " โทโมะร้องลั่นพลางโผเข้าไปกอดแก้วทันที สร้างความโศร้กเศร้าให้กับผู้คนในบริเวณนั้น แม้กระทั่งป๊อปปี้ผู้มีฉายาฮิตเลอร์คนที่ 2 ก็ยังหลุดร้องไห้ไปกับเขาด้วย 
        ---------------------------------- อีกด้านหนึ่ง -----------------------------------
" หึหึหึ  ในที่สุด ในสุดมันก็สำเร็จ แผนการของฉันที่ใช้เวลามายาวนาน มันเพิ่งส่งผลก็วันนี้เองแหละ ขอโทษนะทุกๆคน แต่ว่าฉันน่ะ ไม่อาจล้มเลิกความตั้งใจนี้ลงได้ คราวนี้แหละ ไอ้เชน ฉันไม่ปล่อยแกให้อยู่บนโลกใบนี้แน่ พ่อครับ แม่ครับ ผมจะ....แก้แค้นให้พวกท่านเอง " จองเบยิ้มเยาะอย่างมั่นใจ ก่อนที่เขาจะปาดน้ำตาของตัวเองออกไป ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เป็นเพียงแผนการของเขาเท่านั้น เขารำพึงถึงใครคนนึ่่ง ก่อนที่จะกำหมัดไว้แน่น และถอดสายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้่า 
---------------------------------- To Be Continued ------------------------------------------
  อ้าวๆ ความแตกแยกได้เกิดขึ้นแล้ว ความเกลียดชังของจองเบที่มีให้กับฆาตกร แล้วเชนที่เขาพูดถึงเป้นใครกัน เขามีส่วนรู้เห็นอย่างไร การแก้แค้นของจองเบจะเป็นยังไงต่อไป และโทโมะกับผ่องเพื่อนจะเข้าใจในตัวเขาหรือไม่ ติดตามได้ใน " โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า "