โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

    ณ โรงเรียนในฝันที่ใครๆก็อยากจะมาเรียน เพราะที่แห่งนี้ไม่เพียงแต่จะเป็นโรงเรียนระดับไฮคลาสที่มีแต่ลูกคุณหญิงคุณนายมาเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นศูนย์รวมของเด็กที่หน้าตาดีที่สุดเลยก็ว่าได้ ในบริเวณด้านหน้าของโรงเรียน หญิงสาวที่มีรูปร่างคล้ายเด็กผู้ชาย แถมยังใส่ชุดยูนิฟอร์มของผู้ชายมาเรียนอีกตั้งหาก ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเสียอีก เด็กนักเรียนน้อยใหญ่ต่างพากันมองตรึม ตั้งแต่สาวเล็กสาวน้อย แม้กระทั้งหนุ่มที่ดูอ่อนประสบการณ์ก็ยังชายตามอง ทุกคนเหมือนโดนมนต์สะกดบางอย่างให้เพ่งเล็งแต่เธอคนนี้แต่เพียงผู้เดียว
                                    แก้ว past 
 ฉันเดินผ่านโรงเรียนที่ถือว่าเป็นโรงเรียนชื่อดังที่สุดในประเทศที่ฉันอาศัยอยู่เลยก็ว่าได้ แต่ในระหว่างที่เดินผ่านไปนั้นก็พบกับสายตาที่ดูเหมือนจะกินฉันยังไงยังงั้น บางคนถึงกับเตรียมมอบของบางอย่างให้ฉัน และอีกหลายๆคน นำโทรศัพท์มาถ่ายรูปฉันอีก คงจะคิดว่าเราเป็นของแปลกตาในโรงเรียนแห่งนี้สินะ พวกคนรวยเนี่ยคิดจะมาเรียน " หรือจะมาเล่นกันแน่ " และแล้วฉันก็เดินมาถึงจุดหมายของฉันทันที แต่ทางด้านซ้ายของฉันก็เผอิญไปเจอกับเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่มันก็หน้าแปลกใจอยู่เหมือนกัน ทำไมเพื่อนคนนี้จึงมาอยู่โรงเรียนไฮโซแห่งนี้ได้ล่ะ 
" อ้าวแก้วฉันรอเธอตั้งนานเลยนะ นอนตื่นสายรึไงเนี่ย " ............. ทักฉันด้วยความตื่นเต้น
" ฟางเธอมาที่นี้ได้ยังไงกัน แล้วพ่อเธอไม่ว่ารึไง รู้รึปล่าวค่าเทอมที่เนี่ยมันแพงนะ " แก้วตอบกลับด้วยความแปลกใจ
" ก็พ่อฉันถูกล๊อตเตอรี่ได้เงินเป็นสิบๆล้านแหนะ ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดรึเปล่า " เฟย์ที่แอบอยู่ด้านหลังก็เข้ามาตอบแทนพี่สาวตัวเองทันที 
" ยัยเฟย์เธอก็อีกคนหรอ " แก้วยิ่งแปลกใจนักกว่าเก่า
" นี่ยัยแก้วแล้วเธออยู่ห้องอะไรล่ะ " ฟางเปลี่ยนเรื่องทันที 
" อ๋ิอ ฉันอยู่ห้อง A จ๊ะ แล้วพวกเธอล่ะ " 
" ฉันอยู่ห้อง A เหมือนกับเธออ่ะแหละ " ฟางพูดเป็นคนแรก
" ส่วนฉันอยู่ห้อง B นะ เหงาจังเลย " เฟย์พูดต่อแต่ใบหน้าของเธอดูเศร้าลง
" ฮ่าๆๆ ยัยเฟย์เธอหัวไม่ดีเองนี่นา แต่ฉันจะไม่ทิ้งเธอหรอกนะ " แก้วปลอบ ทำให้เฟย์ดีขึ้น 
" อื้ม ขอบใจมากนะแก้ว ต่อไปนี้เราสามคนจะไม่ทิ้งกันเด็ดขาด "
    ในขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนรักที่รู้จักกันมานาน แก้วที่หูดีจมูกไวกว่าเพื่อน(คนหรือตัวอะไรกันเนี่ย)ก็ได้ยินเสียงจากทางด้านขวาของตึกเรียน ทั้งสามจึงเดินไปตามต้นเสียงนั้น พอเดินไปประมาณ 100 เมตร ก็เจอกับเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งที่มุงดูอะไรสักอย่าง
" แก้วอย่าเข้าไปเลย เพิ่งจะเปิดเทอมนะ เดี๋ยวอาจารย์ก็ว่าเอาหรอก " ฟางรีบชักชวนแก้วไปเรียน เพราะตนไม่อยากให้เพื่อนต้องโดนดุ 
" นี่ยัยฟาง เธอจะกลัวอะไรกันล่ะ ฉันขอดูแป๊บเดียวเอง " แก้วขอร้องฟาง
" พี่ฟางฉันก็อยากจะไปดูอ่ะนะพี่ฟางสุดสวย " เฟย์ก็อยากจะไปดูเช่นเดียวกับแก้ว
" ยัยเฟย์เล่นมุกนี้อีกแล้วนะ (ฟางเป็นพวกบ้ายอ) ก็ได้แต่แป๊บเดียวนะ " ฟางตอบตกลง
 เมื่อทั้งสามตกลงกันเสร็จก็แหวกฝูงชนหาต้นเหตุของการรวมตัวของเหล่าเด็กนักเรียนพวกนี้ พอแหวกคนสุดท้ายไปได้ทั้งสามก็ไปเจอกับกลุ่มคนสองกลุ่ม โดยทางฝั่งซ้ายเป็นกลุ่มคนที่มีร่างกายที่ใหญ่โตกว่าเด็กนักเรียนทั่วไป แถมยังมีเป็นสิบกว่าคน (มันใช่นักเรียนหรือป่าววะเนี่ย) พอทั้งสามหันไปดูทางฝั่งขวาก็เจอกับกลุ่มเด็กผู้ชายห้าคนรูปร่างผอมบาง ไร้ซึ่งเรียวแรงกำลังมองอีกฝั่งอย่างเอาเรื่อง 
" พี่โทะโมะสู้ๆนะค่ะ พวกเราจะเป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ " เด็กผู้หญิงกลุ่มนึงตะโกนอย่างสุดเสียง
" เคโอติก สู้ๆ เคโอติกสู้ๆ " ทุกคนประสานเสียงกันจนดังกังวานราวกับนัดหมายกันไว้ 
" พวกนายคิดจะเป็นศัตรูกับฉันหรือ " คนที่ดูรูปร่างสูงใหญ่พูดขึ้น เหมือนกับว่าเขาจะเป็นหัวหน้าของนักเรียนพวกนั้น 
" คนพวกนี้นี่อะไรกัน เค้าให้มาเรียนกับมาทำตัวเป็นนักเลง " แก้วบ่นกับตัวเอง
" ถ้านายเอาเงินที่ขู่จากพวกเด็กนักเรียนมาคืนให้กับพวกเขาล่ะก็ ฉันจะถือซะว่าเรื่องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้น " คนที่มีหน้าเหมือนกับผู้หญิงพูดขึ้น แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นดูน่าเกรงขามยิ่งนัก 
" ฮ่าๆๆๆ ไอ้หน้าติ้มนี่คิดจะเป็นนักเลงหรอเนี่ย ผอมบางอย่างกะขี้ยาจะมีแรงไปสู้ใคร (เธอก็ด้วยแหละแก้วผอมกว่าเขาเสียอีก) " แก้วอมยิ้ม
" เป็นอะไรอ่ะแก้ว เห็นยิ้มอยู่ตั้งนาน " ฟางเริ่มสงสัย 
" ก็เธอดูไอ้พวกนั้นดิ คนล่ะsizeกันเลย จะชนะได้เร้อ " แก้วตอบแบบปลงๆ 
" นี่เธอไม่รู้อะไรก็อย่ามาดูถูกพวกเคโอติกนะ ถึงพวกนั้นหน้าตาอาจจะหล่อเกินว่าจะใช้กำลังได้ก็เถอะแต่ถ้าเรื่องต่อยตีก็เก่งไม่เบาเลยนะ รู้รึเปล่าว่าพวกนั้นเอาชนะแก๊งต่างๆในโรงเรียนเป็นสิบๆแก๊งมาแล้ว ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเก่งแค่ไหน พวกนั้นน่ะปราบซะเรียบ " จู่ๆเด็กผู้หญิงคนนึงก็พูดขึ้นมา
" จะเชื่อได้เร้อ " แก้วทำท่าทางไม่เชื่ออย่างสุดๆ 
 ทันใดนั้นผู้ชายที่ตัวเตี้ยที่สุดในกลุ่มหน้าคล้ายๆลิงกัง ก็เดินเข้าไปหากลุ่มผู้ชายที่เรียงรายกันนับสิบซึ่งดูเหมือนเขาคนนั้นจะไม่เกรงกลัวพวกผู้ชายร่างกายใหญ่โตพวกนั้นเลยสักนิดเดียว 
" ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย นายจะคืนเงินพวกนั้น หรือไม่คืน " คนที่หน้าเหมือนลิงพูดขึ้น
" ตัวยังกะคนแคระจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน " หัวหน้ากลุ่มชายร่างใหญ่พูดขึ้น 
 ทันทีที่นายหน้าลิงนั่นได้ฟังเสียงเป็นเชิงท้าทาย ก็กระโจนพร้อมกับปล่อยหมัดออกไปทันที ซึ่งมันแห่งความโกรธนั้นมันรุนแรงและรวดเร็ว จนทำให้ชายร่างใหญ่ที่เพิ่งพูดเมื่อตะกี้หลบไม่ทัน 
" โพลั้ว!!! " เสียงหมัดกระทบแก้มของชายร่างใหญ่ดัง ราวกับการทุบหม้อดินเผา จากนั้นชายกลุ่มนั้นก็เข้ามาลุมคนที่หน้าเหมือนลิงแต่เพียงผู้เดียว 
" ไอ้โทะโมะ . ไอ้เขื่อน . ไอ้จองเบลุยโว้ยยยย " นายที่ผมตั้งๆหน้าคล้ายกับนกขุนทองตะโกนให้เพื่อนของตนเข้าไปร่วมแจมกับการวิวาท์ครั้งนี้ แต่มีคนนึงที่ยังเฉยอยู่
" !@#$%^&@#$@%&#@%#@#@ " เสียงตะลุมบอนเกิดขึ้น ดูเหมือนว่านายหน้าผู้หญิงนั้นจะเก่งกว่า เรียกได้ว่า 5 ต่อ 1 เขายังรับมือได้สบายมาก ทั้งสองกลุ่มต่างไม่ยอมกันและกัน ทันใดนั้นนายหน้าผู้หญิงก็พลาดโดนหมัดของชายร่างใหญ่นั่นเต็มๆ นายหน้ายาวจึงรีบเข้าไปช่วย แต่ว่าอีกฝ่ายเยอะเกินกว่าที่ตนจะเข้าถึงตัวของเพื่อนได้ ส่วนนายหน้าลิงก็ยังอยู่ในวงล้อมของกลุ่มชายร่างยักษ์ และนายหัวนกขุนทองนั่นก็ชุลมุนกับศัตรูนับสิบ ตอนนี้ก็เหลือแต่นายที่ใส่แว่นที่ยังคงนิ่งและอ่านหนังสืออย่างหน้าตาเฉย โดยไม่สนใจเพื่อนของเขาแม้แต่น้อย
" เป็นไงล่ะคุณชายโทะโมะ หมดฤทธิ์แล้วสินะ ถ้านายยอมเป็นลูกน้องของฉัน บางทีฉันจะให้อภัยที่กล้ามาเป็นศัตรูกับฉันก็ได้ " ชายที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าพูดขึ้นพร้อมกับกระชากเสื้อของนายที่หน้าเหมือนผู้หญิง
" ถุย ฝันไปเถอะ " นายหน้าผู้หญิงถุยน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดเข้าที่ใบหน้าของชายร่างใหญ่นั่นเต็มๆ 
" หน๊อย แก ตายซะเหอะ " ชายร่างใหญ่ขวักมีดออกมาเพื่อจะแทงเข้าที่ท้องของนายหน้าผู้หญิง 
" ไอ้จองเบทำอะไรอยู่วะ รีบๆจัดการมันซะทีเซ่!! " นายหน้ายาวตะโกนไปที่นายที่ใส่แว่นที่ตอนนี้กำลังอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิ่บ 
" นี่หรอวะ เคโอติกกลุ่มต่อต้านอันธพาล น่าขำสิ้นดี แม้แต่เพื่อนจะตายก็ยังอ่านหนังสืออยู่นั่น ใช่ไหมพวกเรา ฮ่าๆๆๆ " ชายร่างใหญ่หัวเราะขึ้นก่อนที่ลูกน้องของเขาจะหัวเราะตาม แล้วชายร่างใหญ่ก็ง้างมือเตรียมเชือด 
" จบสิ้นซะทีเคโอติก " มีดที่อยู่ในมือของชายร่างใหญ่ใกล้ถึงเป้าหมายเต็มที แต่จู่ๆหนังสือสูตรคณิตศาสตร์เล่มหนา ก็ลอยไปโดนหน้าของชายร่างใหญ่นั่นเต็มๆ ซึ่งฝีมือของคนที่ขว้างหนังสือเล่มนั่นก็คือ คนที่ใส่แว่นอยู่นั่นเอง 
" ต้องอย่างนี้สิไอ้จองเบ " นายหน้าที่เหมือนผู้หญิงพูดขึ้นพร้อมดวงตาที่เป็นประกาย 
" อืม " นายที่ใส่แว่นนั่นตอบอย่างสั้นๆ แต่ใบหน้าของเขาเอาจริงเอาจังมาก
 
                                     " โปรดติมตามตอนต่อไป "

     เป็นนิยายเรื่องที่สองแล้วนะครับ เรื่องนี้ตั้งใจมากเป็นพิเศษ ส่วนเรื่องเก่าไว้ว่างๆจะมาอัพให้นะครับ