โรงเรียนป่วน ชวนให้ซ่า

                                                 แก้ว past 

 " ไอ้แว่น แกกล้ามากนะที่เอาหนังสือไร้สาระนั่นมาปาหัวของฉัน " ชายร่างใหญ่ตอบด้วยท่าทางโมโห แต่คนที่ใส่แว่นคนนั้น มองหน้าของชายร่างใหญ่อย่างเฉยชา 

" ยังจะเงียบอยู่อีก แน่จริงมาตัวตัวกับฉันไม่ล่ะ " ชายร่างใหญ่พูดเป็นเชิงท้าทาย

" นายเป็นหัวหน้าแก๊งสิงโตทองใช่ไหม " หนุ่มใส่แว่นคนนั้นถามเสียงเรียบ 

" ใช่ !! แล้วจะทำอะไรฉัน ไม่นึกเลยนะว่าพวกเคโอติกที่มีชื่อเสียงโด่งดัง จะมีแต่พวกปัญญานิ่มอ่อนแอกันทั้งนั้น ฮ่าๆๆๆ " ชายร่างใหญ่หัวเราะใหญ่ 

แต่คนที่ใส่แว่นยังคงนิ่งเฉยอยู่ จู่มือของเขาก็เริ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ เพื่อที่จะค้นหาอะไรสักอย่าง 

" ไอ้จองเบ มั่วแต่เก๊กอยู่นั่นน่ะ รีบซัดมันจะทีเซ่ !!! " นายที่ทรงผมเหมือนนกขุนทอง หน้าคล้ายๆหมีตะโกนขึ้นมา

" พวกฉันเหนื่อยแล้วนะโว๊ย " นายหน้ายาวรีบเสริม

จู่ๆ ชายร่างยักษ์ก็ปล่อยมือออกจากเสื้อของนายหน้าหวาน แต่ยังคงใช้มีดชี้หน้าของนายหน้าหวานนั่นอยู่   

" หาอาวุธอยู่หรอ ไอ้แว่น ฮ่าๆๆ น่าขำสิ้นดี ลูกผู้ชายเข้าไม่ใช้อาวุธกันหรอก " ชายร่างใหญ่หัวเราะอีกครั้ง

" เดี๋ยวแกก็จะรู้ ว่าการดูถูกไอ้จองเบน่ะ มันเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นเลยล่ะ " นายหน้าหวานพูดขึ้น แต่ปากเขายังมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย 

" ตกนรกเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ ตกนรกยังงั้นเหรอ น่าขำจริงจริ๊ง ฮ่าๆๆๆ " ชายร่างใหญ่หัวเราะอย่างบ้าครั้ง ก่อนที่พวกลูกน้องจะหัวเราะตาม 

  ทันใดนั้น นายที่ใส่แว่นก็หยิบ ม้วนกระดาษใบหนึ่ง คล้ายโปสเตอร์ขนาด 2 ฟุตเศษ มันเป็นรูปของชายร่างใหญ่ที่ท่อนล่างเปลือยเปล่า กำลังนั้งปลดทุกข์อยู่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน ซึ่งพอทุกคนได้เห็นรูปใบนั้นต่างพากันหัวเราะชายคนนั้นใหญ่ บางคนหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล บางคนยิ่งกว่าคนบ้าเสียอีก 

" ฮ่าๆๆ ดู.. ดูไอ้กล้ามใหญ่นั่นสิเฟย์ มันนั่งขี้ใต้ต้นไม้อ่ะ ฮ่าๆๆ ทำไปได้ " แก้วที่กั้นหัวเราะไม่อยู่ก็พูดขึ้น 

" นั่นมันรูปที่ฉันถ่ายไว้เมื่อตอนนั้นนี้นา นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ไอ้จองเบก็เอาไปนี่เอง " นายหน้ายาวพูดขึ้นเมื่อของที่ตนอุตส่ารักษาไว้กลับไปอยู่ที่เพื่อน 

" แกไปถ่ายตอนไหนวะไอ้เขื่อน แล้วได้มายังไงกันวะ " นายหน้าคล้ายๆหมีพูดขึ้น 

" ลืมไปแล้วรึวะ ว่าฉันมีหน้าที่ไปสืบข่าวให้กับกลุ่มน่ะโว้ย แล้วก็ รูปที่ไอ้จองเบถืออยู่นั่นน่ะเมื่ออาทิตย์ก่อนพอดีได้ยินเสียงของคนปลดทุกข์วะ ก็เลยลองตามไปดู จึงไปเจอไอ้กอริล่านี่นั่งขี้อยู่ " นายหน้ายาวพูดพร้อมกับชี้ไปที่ชายร่างใหญ่ ที่ตอนนี้ชายคนนั้นถึงกับควันออกหู เพราะตนอับอายผู้คนที่พวก K-OTIC มาทำให้แก๊งของเขาต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง  

" หน๊อย ไอ้แว่น วันนี้แกเตรียมตัวเข้าโรงบาลแน่ " ชายร่างใหญ่โกรธจัด แล้วเขาก็เริ่มวิ่งเข้าหาคนที่ใส่แว่นราวกับวัวกระทิงที่เห็นผ้าสีแดงของนักสู้วัว 

" ยัยเฟย์พี่ไม่อยากดูเลย หมอนั่นต้องตายแน่ๆเลยอ่ะ " ฟางพูดกับน้องสาวแล้วเอามือมาปิดตาที่ตัวเองไว้

" ก็สมควรแล้วนิ อยากไปหาเรื่องโดยไม่ดูขนาดรูปร่างเอง " เฟย์บอกกับพี่สาว

อีกไม่กี่ก้าวชายร่างใหญ่ก็จะถึงเป้าหมาย มันทำให้ทุกคนต่างลุ้นระทึกว่าเหตุการณ์มันจะออกมาในลักษณะไหน แต่ทว่า คนที่ใส่แว่นยังคงนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น

" คุณจองเบระวังนะค่ะ พวกเราเอาใจช่วยคุณน่ะค่ะ ใช่ไหมพวกเรา " หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น

" จองเบสู้ๆ จองเบสู้ๆ " ทุกคนเปล่งเสียงอย่างพร้อมเพียงกัน

  ในขณะที่ชายร่างใหญ่กำลังจะพุ่งเข้าชนคนที่ใส่แว่นซึ่งก็ใกล้เต็มที แค่นับหนึ่งถึงห้า นายใส่แว่นก็กำลังจะโดนขวิดแล้ว แต่ในเวลาเพียงเสี้ยงวินาที นายที่ใส่แว่นกลับยกขาและออกแรงเตะเข้าไปที่ก้อนหินที่อยู่ตรงหน้าเป็นแนวราบ ซึ่งก้อนหินก้อนตะกี้ที่ถูกนายแว่นนั่นเตะกลับกลายเป็นอุปสรรค์ขวางกั้นของชายร่างใหญ่ จึงทำให้ชายร่างใหญ่ไม่ทันสังเกตุ เพราะความโกรธมันบังตา ผลที่ตามมาก็คือ เขาสะดุดก้อนหินนั่นล้มหน้ากระแทกกับพื้น แต่เพราะแรงวิ่งที่ถือว่านักกีฑาโอลิมปิกยังอายมันส่งผลให้เขานอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น รวมทั้งพวกของแก้วด้วย

" ชนะ ... ชนะได้ยังไงกัน " แก้วยังคงตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

" เอาไงดี ฆ่าซะเลยดีไหม " คนที่หน้าเหมือนลิงพูดขึ้น

" นายก็รู้ว่าเราต้องทำตามกฏไอ้เคนตะ " คนที่หน้าเหมือนหมีรีบห้าม

" พวกนายเอาลูกพี่แกกลับไปได้แล้ว แล้วก็เลิกสร้างความรำคาญให้กับโรงเรียนนี้ซะที " นายหน้าหวานพูดบ้าง

" ได้ครับ คุณโทะโมะ ต่อไปนี้เราจะไม่สร้างความรำคาญให้ใครอีกแล้ว " หนึ่งในชายร่างใหญ่พูดขึ้น

จากนั้นทุกคนต่างปรบมือให้กับพวกเขาอย่างพร้อมเพรียง สร้างรอยยิ้มให้กับนายหน้าหวานนั่นไม่ใช่น้อย

" พวกนายทำแบบนี้คิดว่าถูกแล้วรึไง " จู่ๆ แก้วก็เข้าไปตรงหน้าของกลุ่มคนพวกนั้น

" หื้อ... แล้วเธอเป็นใครกัน " นายหน้าหวานแปลกใจมาก

 ทั้งสองส่งสายตาอาฆาตอย่างกับเคยเป็นศัตรูกับมาก่อน

                          END PART >>> To Be Continued