The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

ตอนที่4 อาวุธลับ...ของมาเฟีย
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
 
 
เสียงเคาะดังมาจากประตูปลุกให้ร่างทั้งสองที่หลับไหลอยู่ตื่นจากห้วงความฝัน แต่แปลกเมื่อเคาะจบ
 
กลับไม่มีเสียงร้องเรียกตามมามีเพียงเสียงเดินอันแผ่วเบาเดินจากห้องนี้ไป แก้วยันตัวขึ้นพร้อมกับ
 
มองผู้ชายอีกคนที่เธอไม่รู้จัก ใบหน้าหล่อเนียนใส ปากสวยเป็นกระจับได้รูปจนน่าอิจฉา จมูกที่โด่ง
 
ขึ้นเป็นสั้นดั่งคันธนู ดวงตาเรียวที่รับกับคิ้วได้เป็นอย่างดี ในโลกนี้จะมีผู้ชายคนไหนโชคดีเท่าเค้าคง
 
ไม่มีอีกแล้ว ทั้งเครื่องหน้าทั้งผิวพรรณ พระเจ้าให้เค้ามาเพรียบพร้อมไปเสียซะทุกอย่าง แก้วค่อยๆ
 
กระเถิดลงจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ดึงผ้าข่นหนูที่พาดอยู่ตามเข้าไปด้วย อาบ
 
เสร็จแล้วก็นึกได้ว่าไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน
 
 
 
“ซวยแล้วฉันไม่มีเสื้อผ้าซะด้วยซิเนี่ย”
 
 
 
แอบเปิดประตูห้องน้ำออกมาให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ ชะโงกหน้ายืนออกมานอกประตูดูว่าคนที่
 
นอนอยู่บนเตียงตื่นรึยัง
 
 
 
“คุณคะ”
 
 
“ฮึ้ยย ฉันปล่าวๆนะคุณไม่ได้แอบมองคุณเลย ไม่ได้มองเลยสักนิดอย่าฆ่าฉันนะ”
“คุณคะใจเย็นๆก่อนคะ คุณโทโมะเธอลงไปรออยู่ด้านล่างแล้วคะ”
 
 
 
หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อมีมือมาสะกิดจากด้านหลัง คำพูดมากมายเลยหลุดไปซะใหญ่โตพอเห็นว่าเป็น
 
แค่แม่บ้านก็คลายกังวลเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่เธอเข้าไปอาบน้ำออกมาอีกที ที่นอนที่ยับยู่ยี่ก็เรียบตึง
 
ม่านสีเปลือกไข่ถูกเปิดออกเพื่อรับแสงแดด ข้าวของทุกอย่างดูเรียบร้อยเนียบเป๊ะไปซะทุกที่
 
 
 
“ดิฉันว่างชุดไว้ให้ตรงนี้นะคะ ขอตัว”
 
 
“ขอบคุณคะ”
 
 
 
 
หยิบเสื้อแขนตุ๊กตากับกระโปรงมาใส่พร้อมกับรีบแต่งตัวแล้วเดินลงไปข้างล่าง โทโมะนั่งกินข้าวต้ม
 
อยู่บนโต๊ะ บอดี้การ์ดมากมายยืนรายล้อมอยู่นับสิบคนมองมาที่แก้วด้วยสายตาที่กระหาย
 
 
 
 
“มองอะไรกัน!!”
 
 
 
น้ำเสียงเข้มแฝงไปด้วยความดุดัน บอกไปโดยไม่ได้สนใจจะมองไปที่แก้วว่าจะทำตัวอย่างไร แก้วได้
 
แต่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามโทโมะอย่างช้าๆ ไม่น่าเชื่อเพียงประโยคเดียวที่เค้าพูดออกมาจะทำให้ชายร่าง
 
บึกบึนนับสิบหันหน้าตรงมองผ่านเธอไปเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไร้ตัวตน
 
 
 
 
“ชิส์...อึกอัดชะมัด”
 
 
 
แก้วบ่นเสียงเล็กเสียงน้อย เธอไม่เคยอยู่ในสภาพที่เป็นระเบียบเนียบขนาดนี้ นั่งทำหน้าตายท้าวคาง
 
เกยกับขอบโต๊ะ
 
 
 
“ทุกคน...ออกไปก่อน”
 
 
 
น้ำเสียงเชียบขาดสั่งอีกรอบทุกคนที่ได้ยินต่างหันหน้าแล้วเดินออกไปอย่างเป็นระเบียบ แก้วเห็นแล้ว
 
อยากจะบ้าตายนี้เธออยู่บ้านคนหรือค่ายทหารกันแน่ ยันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วจะเดินออกไปบ้าง
 
 
 
 
“ไปไหนแก้ว”
 
 
“ก็นายบอกว่าให้ออกไปก่อน”
 
 
“ฉันบอกคนพวกนั้นไม่เกี่ยวกับเธอ”
 
 
 
ดวงตาคมกริบมองมายังแก้วแล้วเหลือบตาลงทันทีเพื่อบอกเธอรู้ว่านั่งลงซะ แก้วลากโต๊ะออกมาดัง
 
ครืดอย่างหงุดหงิดเล็กๆแล้วนั่งลง เธอเป็นนางแบบมาตั้งแต่ยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยมีชิวิตที่เป็น
 
อิสระไม่ต้องมาถูกกักเกณฑ์อย่างที่เป็นอยู่คิดแล้วก็รันทดใจพิกล
 
 
 
“ฉันอยากกลับบ้าน”
 
 
“ยังกลับไม่ได้”
 
 
“ทำไม”
 
 
 
 
สวนกลับไปแทบจะทันควัน ชายหนุ่มตวัดปลายหางตาขึ้นมามอง แก้วเห็นสายตาแล้วก็เบื่อนหน้าหนี
 
คนอะไรดูหลายบุคลิกจริงๆ ดุอย่างกับเสือ
 
 
 
“อย่าคิดว่าฉันอยากได้เธอไว้ในบ้าน รีบบอกให้น้ามลทำตามข้อตกลงซะ ฉันจะได้ไม่ต้องดูแลเธอ
 
เรื่องก็จะจบและเธอก็จะได้กลับบ้าน”
 
 
 
 
ส่งมือถือมาให้แก้ว มองไปยังหน้าจอก็พบว่ามีเบอร์หนึ่งกำลังถือสายรออยู่เธอกรอกเสียงลงไป
 
 
 
 
 
“สวัสดีคะ”
 
 
 
(แก้ว แม่นะลูก)
 
 
“คะแม่ แม่แก้วจะกลับบ้าน”
 
 
(ยังกลับไม่ได้นะลูก)
 
 
“ทำไมอ่ะแม่ แก้วมีงานต้องทำนะเดี๋ยวแบนงานแก้วหมดจะทำไง”
 
 
(ลูกอยู่ที่นั่นไปก่อนนะลูก  โทโมะจะดูแลลูกเองข้างนอกตอนนี้ไม่ปลอดภัย)
 
 
“ทำไมอะแม่ มันมีเรื่องอะไร”
 
 
(อย่ารู้เลยลูก อยู่กับโทโมะอย่าดื้อนะลูก)
 
 
“ทำไมทุกคนต้องไม่ให้แก้วรู้ด้วย ถ้าจะให้แก้วอยู่ก็บอกมาซิคะว่ามีอะไรกัน”
 
 
 
(แก้วถ้าแม่บอกลูกแล้วทุกอย่างมันแย่ลงแม่ขอโทษนะลูก แต่ว่าตอนนี้โทโมะเค้าจะช่วยเราได้)
 
 
 
 
 
ตื้ด ตืด~
 
 
วางสายไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะคุขึ้นมาบ้างแล้ว อะไรกันแม่ก็เป็นไปกับเค้าด้วยปล่อยให้ลูกสาวมา
 
นอนอยู่บ้านใครก็ไม่รู้ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจจะบอกเธอหน่อยไม่ได้รึไงว่าสาเหตุที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ที่นี้
 
มันคืออะไรกัน
 
 
 
 
“เธอจำเป็นต้องอยู่ที่นี้เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง”
 
 
“ตำรวจก็มีฉันปลอดภัยอยู่แล้ว”
 
 
“เรื่องบางเรื่องตำรวจก็เข้ามาไม่ถึง ไม่มีใครจะดูแลเราได้ดีไปกว่าเราดูแลตัวเอง”
 
 
“งั้นฉันดูแลตัวฉันเองได้ พาฉันไปส่งที่บ้าน”
 
 
“เธอแน่ใจนะว่าถ้ามีคนมารุมเธอเป็นสิบแล้วเธอจะดูแลตัวเธอเองไหว”
 
 
“แล้วนายจะเอายังไง”
 
 
“เธออยู่นี้ อีกไม่นานเธอก็จะได้กลับบ้านถ้าเรื่องทุกอย่างมันจบเร็ว”
 
 
“ไม่รู้อีกกี่เดือน”
 
 
“เซ้าซี่จริงเชี่ยว เดี๋ยวป๊อปปี้จะมาพาเธอซื้อเสื้อผ้าฉันไปหล่ะ อ่ออีกอย่างหนึ่งความจริงฉันก็ไม่
 
 
อยากจะเกี่ยวข้องกับครอบครัวเธอเท่าไหร่ถ้าไม่เป็นเพราะป๊าสั่งฉันก็ไม่ทำ”
 
 
 
 
 
พูดจากำกวมทิ้งไว้แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอีกตามเคยยิ่งคิดก็ยิ่งงงคำพูดแปลกๆท่าทางนิ่งๆตามแบบ
 
ฉบับของมาเฟียยิ่งทำให้แก้วอารมณืขุ่นยิ่งกว่าเดิม โทโมะเดินพ้นขั้นบรรไดไปจนมองไม่เห็นป๊อปปี้ก็
 
เดินเข้ามาทางหน้าบ้านพอดี
 
 
 
 
“ไปกันรึยัง”
 
 
 
ใบหน้าที่หล่อเข้มดูจริงจังแต่ก็ยังคงน้อยกว่ามนุษย์หน้าเดียวอย่างคนเมื่อครู่นี้ เธอลุกขึ้นจากเก้าอีก
 
โดยที่ข้างต้มยังไม่ได้ตักเข้าปากสักคำเดียว ป๊อปปี้ก็ไม่รอช้าเดินนำไปหน้าบ้านบอกให้รออยู่ก่อน สัก
 
พักรถคันเดิมที่ไปรับเธอมาวันนั้นก็จอดอยู่ตรงหน้า ก้าวลงจากหน้าบ้านขึ้นรถไป เธอซื้อข้าวของ
 
เครื่องใช้มามากมาย จนมาหยุดอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าที่เธอชอบมาเป็นประจำ หยิบชุดเปิดไหล่สีครีมแล้ว
 
เดินเข้าห้องลองชุดโดยมีป๊อปปี้เดินตามไปติดๆ
 
 
 
 
 
“นี่จะบ้าเหรอจะลองชุดนะจะเข้าไปด้วยเลยไหม”
 
 
 
น้ำเสียงแกมประชดประชันนั่นไม่ได้ทำให้ป๊อปปี้สะเทือนแม้แต่น้อยกลับตอบไปว่า
 
 
“ถ้าเธอไม่ถือฉันก็จะเข้าไปด้วย”
 
 
“ว้อย!! ไม่ต้องตามเข้ามาฉันถือ”
 
 
 
สถบออกมาเพราะไม่ได้ดั่งใจตัวเองที่เธอพูดคือการประชดแต่ป๊อปปี้กลับจะทำจริงเธอมีอะไรต้อง
 
ระวังนักหนา พวกผู้ชายทุกคนต่างหากที่ต้องระวังเพราะเข้ามายุ่งกับชีวิตเธอมากๆจะต้องเจอแต่เรื่อง
 
แย่ๆคำทำนายวันนั้นเธอยังจำได้ไม่มีวันลืม ดวงกินผู้ชาย!...
 
 
 
“อุปส์...”
 
 
 
ดวงตาเบิกกว้างออกร่างเล็กพยายามจะดิ้นรนขัดขืนเพื่อที่จะให้หลุดจากการจับกุมของอีกฝ่ายที่เธอไม่
 
รู้ว่าเป็นใคร
 
 
 
“เงียบๆถ้าไม่อยากตาย!!”
 
 
 
 
 
เสียงในลำคอถูกกลืนหายไปโดยทันที นอกจากมือที่ล๊อกบริเวณคอแล้วยังมีมีดที่จี้อยู่ที่เอวบางอีกด้วย
 
เธอถูกลากให้ออกมาทางด้านหลังของห้องลองชุด ป๊อปปี้รอนานจนผิดสังเกตุเลยตัดสินใจเปิดเข้าไป
 
ปรากฏว่าเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด เธอโดนจับตัวไปแล้วขาแข็งแรงเริ่มก้าวยาวๆออกจากร้านสายตา
 
มองกวาดไปทั่วบริเวณ นั่นไงตรงตู้เกมสำหรับเด็ก แก้วกำลังโดนลากให้เดินไปยังทางออกฉุกเฉิน
 
ของห้าง ทันทีที่เห็นขาจากที่ก้าวเดินอยู่เปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างรวดเร็วพุ่งเข้าจู่โจมคู่ต่อสู้ที่ยังไม่ทันได้ตั้ง
 
ตัว
 
 
 
 
ผลั่ว~
 
 
หมัดขวาต่อยยัดไปซะเต็มแรงเอาซะคนโดนถึงกับหัวทิ่มไปเลย ขว้าข้อมือบางของแก้วให้วิ่งไป
 
ด้วยกัน วิ่งอีกแล้วเมื่อวานเธอก็วิ่งมาวันนี้ก็ยังวิ่งอีกเหรอเนี่ยอีกฝ่ายที่ตามอยู่ก็ไม่ลดละจากพนักงาน
 
ขาย ยาม และ คนที่เดินซื้อของอยู่ระแวกนั้นต่างก็กลายมาเป็นคนไล่ล่าเธอทกันไปหมดป๊อปปี้ปล่อย
 
มือหญิงสาวขณะวิ่ง
 
 
 
 
“เธอวิ่งไปรออยู่หน้าห้าง วิ่งไปไม่ต้องหันกลับมานะเร็ว”
 
 
 
อาการเธอยังมึนๆอยู่ป๊อปปี้ต้องออกแรงดันให้เธอวิ่งไปข้างหน้าส่วนตัวเค้าก็ต้องคอยกันไม่ให้ไอ้
 
พวกที่คอยวิ่งตามมาตามเธอไปได้ ศิลปะการต่อสู้ที่แปลกตาแต่ทวงท่าการเคลื่อนไหวงดงามราวนก
 
กำลังโผบินสูงท้องฟ้า จนกระทั้งบัดนี้ก็ยังไม่มีใครสามารถผ่านป๊อปปี้มาได้ แก้วเห็นว่ามีหนึ่งคนที่วิ่ง
 
อ้อมออกมาและก็เป็นเค้าที่รอดจากสายตาป๊อปปี้มาได้ แต่ตอนนี้กำลังมุ่งหน้ามาที่เธอด้วย
 
สัญชาตญาณเธอเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นวิ่งสุดแรงเกิด ใกล้เค้ามาแล้วมือหนาพยายามจะไล้คว้าคอเสื้อ
 
เธอแต่ดีที่เธอตัวเล็กเหนื่อยยาก รองเท้าที่ใส่อยู่หลุดเรี่ยราดแต่เธอก็ไม่สนใจจะก้มเก็บเพราะถ้าหาก
 
เสียเวลาเพียงเสียววินาทีเดียวเธออาจจะพลาดโดนจับได้
 
 
 
 
“หยุดนะ!!”
 
 
“ไอ้พวกบ้า แกอยากให้ฉันหยุด ก็เลิกตามซิว่ะ”
 
 
 
พูดใส่คนที่กำลังวิ่งตามเธอมาแบบจี้สุดๆประตูอัตโนมัติของห้างเปิดออกเมื่อร่างบางวิ่งเข้ามาใกล้ใน
 
ระยะ50เมตรก่อนถึงประตู
 
 
 
“โอ๊ย”
 
 
คอเสื้อโดนกระชากอย่างแรงจนเธอต้องหยุดวิ่ง เธอวิ่งออกมาพ้นจากประตูพอดี แต่ก็ไม่พ้นมือหนา
 
ตะปบตัวเธอจนแขนเสื้อที่เป็นแขนตุ๊กตาเผยอขึ้นไปตามแรงดึงชายตัวใหญ่จับเอวเล็กเขามาใกล้ตัว
 
แล้วบังคับให้เดินไปด้วยกัน แต่...
 
 
 
 
ฉึก!!
 
 
“โอ๊ยยย!!”
 
 
 
 
เหล็กสีเงินวาวถูกร่อนเฉียดหน้าเธอไปถ้าเธอจำไม่ผิดมันเป็นรูปดาว5แฉกแต่ละแฉกของดาวนั้นครม
 
กริบที่รู้ว่าคมกริบนั่นก็เพราะมันจะส่งประกายเมื่อต้องแสงแดด นี่หน่ะหรือที่เค้าเรียกกันว่า
 
ดาวกระจาย  มันพุ่งทะยานไปปักอยู่กึ่งกลางหน้าอกผู้ชายคนที่จับเธอไว้เมื่อร่างกายได้รับบาดเจ็บมือ
 
ที่ล๊อกเธอไว้ก็คลายออกเธอรีบวิ่งหนีทันที ไม่ลืมที่จะเหลียวหลังมามอง คมจากอาวุธหน้าตา
 
ประหลาดสามารถเรียกเลือดจากผู้ชายตัวใหญ่คนนั้นได้ ร่างสูงใหญ่จ้องเขม็งมาที่เธอก่อนจะทรุดตัว
 
ลงกับพื้น แล้วสั่นแรงๆก่อยจะกระตุกหนึ่งครั้งแล้วก็แน่นิ่งไป ถ้าเดาไม่ผิดคงขาดใจตายไปแล้วไม่น่า
 
เชื่อแค่ดาวกระจายจะคมจนสามารถตัดขั่วหัวใจคนได้
 
 
“ไปไหนหน่ะ”
 
 
โทโมะที่นั่งเปิดกระจกอยู่บนรถร้องเรียกเมื่อแก้วเดินเลยเค้าไป หญิงสาวหยุดชงนใจพักนึ่งก่อน
 
เปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินไปแทน
 
 
 
“ถ้าเดินอย่างี้ไอ้พวกนั้นมันตามมาฉันไม่ช่วยนะ”
 
 
 
เธอจ้องหน้าเข้าอย่างเอาเรื่อง แต่โทโมะก็หาสนใจไม่ เจ้าเดินลงมาจากรถอย่างใจเย็นตรงมาที่แก้วขว้า
 
เข้าที่เอวบางดึงให้เข้ามาแนบตัวพลิกให้ไปอยู่ด้านหลัง เอี้ยวตัวเล็กน้อยสอดมือเข้าไปที่เอวตนเอง
 
แล้วเขวี้ยงวัตถุสีเงินนั้นอีกครั้ง
 
 
 
 
ฉึก ฉึก!!
 
 
 
วัตถุทั้งสองหลุดออกจากมือเพียงมือเดียวด้วยเวลาอันฉับไวส่วนมีคมปักอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของอีก
 
สองคนที่วิ่งตามมา ตอนนั้นแก้วรีบโดดขึ้นรถอย่างไวเลย ใครจะตื่นตาตื่นใจเธอไม่สน วินาทีนี้เธอ
 
ต้องเอาตัวรอดไปให้ได้
 
 
 
 
 
“ไอ้ป๊อปไปไหนทำไมไม่ดูแลเธอ”
 
 
“ดูแลแล้ว เค้าช่วยไล่ไอ้พวกบ้าๆที่ตามมาไปทางโน้นแล้ว”
 
 
“พูดทำอะไรไม่ระวัง เดี๋ยวปล่อยให้โดนฆ่าตายเลยหนิ”
 
 
“อ้าวไมพูดงี้อะ แม่บอกว่านายจะดูแลฉันนายก็ต้องดูแลซิจะปล่อยให้ฉันโดนฆ่าได้ไง”
 
 
“ความจริงเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับฉันแต่ฉันต้องมามีเรื่องก็เพราะเธอ”
 
 
“ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยหะไอ้มาเฟีย”
 
 
“เธอนั้นแหละตัวดียัยตัวปัญหา”
 
 
 
 
 
เมื่อการเถียงไม่ประสบผลสำเร็จทั้งคู่ต่างอารมณ์เสียไปตามๆกันและก็เป็นแก้วที่เงียบไปโทโมะไม่ได้
 
สนใจมากมายนักได้แต่ตบเกียแล้วกระฉากรถออกไปอย่างรวดเร็ว                
 
 
 
 
 
 
 
…………………………………………………………………
 
 
 
อัพแล้วนะคะเป็นไงกันบ้างอ่า เม้นบอกไรเตอร์กันบ้างนะคะช่วงนี้การบ้านรุมเร้ามากถ้าอยากอ่านก็
 
เม้นๆนะคะแล้วจะมาอัพให้อีก อิอิ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ยังไงก็ติๆได้นะค๊า
 
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ