The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก
tietang
5) ผู้หญิงของ...มาเฟีย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่5 ผู้หญิง...ของมาเฟีย
“ไหนของที่มาซื้อมาไม่เห็นมีสักอย่าง”
โทโมะพูดทำลายความเงียบลงเมื่อรถเล่นมาได้สักระยะหนึ่ง
“มัวแต่วิ่งหนีคนร้ายจะให้เอาเวลาที่ไหนไปแบกของเล่า”
“งั้นแวะที่ซื้อใหม่ที่นี้แล้วกัน”
โทโมะเลี้ยวงรถเข้าไปจอดที่หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งใหม่ที่ผู้คนออกจะพลุกพลานน้อยกว่า
ห้างที่แล้วนิดหน่อย รถจอดกอยู่เป็นพักใหญ่ทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมที่จะลงจากรถ
“ทำไมไม่ลงไป”
“ก็นายไม่ลงฉันไม่ลงหรอก เดี๋ยวเกิดโดนฆ่าอีกมันไม่คุ้ม”
“ลงมา”
และแล้วโทโมะก็ก้าวลงมาเดินนำแก้วเข้าไปในห้างเค้าเดินเร็วจนเธอเดินตามแทบไม่ทัน นี้
คงเป็นครั้งแรกที่มาเฟียอย่างเค้าจะต้องมาเดินตามผู้หญิงช็อปปิง แก้วยังคงเลือกเสื้อผ้าไป
เรื่อยๆจนได้มามากพอควรและแล้วเหตุการณ์เดิมก็ย้อนกลับมาอีกเป็นเดจาวูรอบสอง คน
มากมายต่างเดินตรงมาที่เธอ
“นายๆ”
เดินไปหาโทโมะที่นั่งรออยู่ที่โซฟาหน้าร้าน ไม่นานนักทั้งเธอและโทโมะก็ถูกรายล้อมไป
ด้วยกลุ่มชายฉกรรณที่มีมากกว่าคราวที่แล้วเสียอีก แต่ที่เดินมาทีหลังเป็นผู้ชายผิวขาวอยู่ใน
ชุดสูทดูดีใบหน้าหล่อยิ้มเยาะมาทางโทโมะ
“มานี้”
โทโมะดึงมือบางเพื่อให้ร่างของเธอเข้ามาชิดกับตัวเองตอนนี้พนักงานต่างไปหลบเพื่อดู
สถานะการอยู่ห่างๆ
“ว่าไงนายใหญ่โทโมะไม่เจอกันนานเลยนะสบายดีหล่ะซิมีสาวสวยข้างกาย”
“ถอยไปคยองเทถ้าแกไม่อยากจะมีเรื่อง”
“คาร์เทลไม่ใช่คยองเท”
“หึ จะคาร์เทลหรือคยองเทมันก็แกอยู่ดี เพราะวันนั้นคนที่แพ้ในสนามก็เป็นแกไม่ว่าจะ
เปลี่ยนชื่อยังแกก็แพ้ฉันอยู่วันยังค่ำ”
โทโมะแสยะยิ้มเบ้ไปทางคยองเท รายนั้นถึงกับอารมณ์เดือดปุ่ดๆขึ้นมาทันทีสีหน้าที่โกรธ
เกรี้ยวแสดงออกมาจนแก้วรับรู้ได้ว่าสองคนนี้ต้องเคยมีอะไรกันแน่ๆ อาจจะเป็นการต่อสู้ที่
มีปีละครั้งของมาเฟียก็เป็นได้แต่เท่าที่รู้มามาเฟียชอบการเดิมพันแล้วพวกเค้าสู้กันแล้วใคร
ชนะ ฟังจากที่โทโมะพูดคนที่ชนะคงเป็นโทโมะไม่ผิดแน่
“พวกแก!!ไปจับผู้หญิงคนนั้นมา”
ตามคำบัญชาชายทุกคนมองมาที่แก้วเธอยิ่งเกาะเสื้อโทโมะแน่นด้วยความกลัว
“ถ้าใครกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันพวกมันจะไม่มีอากาศให้หายใจ!!”
เปลี่ยนจากจับมือไปเป็นโอบไหลเพื่อให้ร่างกายใกล้กันกว่าเดิม ผู้ชายนับสิบหยุดฉะงักงั้น
อย่างพร้อมเพรียง มาเฟียด้วยกันไม่มีใครที่ไม่รู้จักโทโมะ ถ้าเค้าพูดคำไหนใครกล้าละเมิดมี
สิทธิสูงที่จะไม่รอด มองหน้ากันเลิกหลัก
“ไปเอาตัวผู้หญิงมา เธอไม่ใช่ผู้หญิงของโทโมะหรอกน่า”
“ฉันเตือนแล้วนะคยองเท”
“ไหนหลักฐานว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของแก”
โทโมะแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามาในวงแขนแข็งแรงประกบริมฝีปากลงบน
เรียวปากนุ่มสอดลิ้นเข้าไปจูบอย่างดูดดื่มและบังคับให้แก้วจูบตอบ กอดเอวบางให้ประชิด
ตัวจนร่างแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน
“อะ อือออ”
“เบาๆซิ”
แก้วเริ่มส่งเสียงทวงเมื่ออากาศภายในเริ่มจะหมดโทโมะถอดจูบออกมาแล้วก้มลงซุกหน้าไป
กับซอกคอขาวนวลแล้วฝั่งรอยเคียวคมลงไปกัดจนเป็นรอยสีแดงแล้วดูดซ้ำจนกลายเป็นรอย
แดงวงกว้างมองเห็นชัดเจน
“หึ แกกล้ารักกับลูกคนที่มันทรยศแกงั้นเหรอโทโมะ”
“มันเรื่องของฉัน ส่วนพวกแกกลับไปซะ”
“เสียใจฉันต้องได้ตัวเธอกลับไปให้นายใหญ่ เฮ้ย!!”
สะบัดหน้าสั่งลูกน้องให้จัดการกับโทโมะเพื่อไปเอาตัวแก้วออกมา
“ถ้าใครกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันแม้แต่ปลายเล็บมันต้องตาย”
โทโมะรั้งร่างบางเข้ามากอดอีกรอบแก้วซบหน้าลงที่อกแกร่งปิดตาไว้โทโมะกอดไว้แน่น
ก่อนจะ...
ฟิ้ง ฟั้ง ฟิ้ววว~
ด้วยความไวและความคมของวัตถุโลหะภายในไม่ถึงนาทีผู้ชายที่ยืนอยู่นับสิบก็ล้มลงไปกอง
กับพื้นนอนตายจมกองเลือดเหลือก็แต่คยองเทที่ยืนอยู่คนสุดท้าย
“แกอยากจะลองดูไหม”
“โทโมะ อย่านึกว่าแกแน่คนเดียว”
ฟิ้ววว~ เฉ่งง~
มีสั้นขนาดพกพาถูกร่อนตรงมาที่โทโมะแต่ก็ถูกวัตถุโลหะสีเงินนั้นปะทะจนกระเด็น
กระดอนไปทางอื่นและสะท้อนกลับเข้ามาอยู่ที่มือโทโมะทั้งมีดพกและดาวกระจาย
ฟิ้วว ฉึก!!
โทโมะขว้างกลับไปยังคยองเทแต่คราวนี้มีดมันไม่พลาดเป้าโดนเข้าที่ปลายแก้มไปเต็มๆ มัน
คือการตั้งใจให้คมมีดแค่เฉี่ยวๆ ปกติระยะขนาดนี้โทโมะไม่เคยพลาดเค้าแม่นแค่ไหนคนใน
วงการรู้กันดี
“ฝากไปบอกไอ้เคนตะด้วยว่าฉันฝากไป”
เขย่าเรียกให้คนที่ซุกหน้าอยู่กับอกให้เงยหน้าขึ้นมา
“กลับบ้านกัน”
บอกเพียงแค่นั้นเดินกลับไปที่ในร้านเพื่อหยิบถุงเสื้อผ้าแล้วควักเงินสดหลายหมื่นบาทวางไว้
ที่เคาน์เตอร์
“เงินค้าเสื้อผ้าครับ”
บอกเสียงสุภาพกับพนักงานที่นั่งแอบกันอยู่มุมๆเคาน์เตอร์ เดินกลับมาจับมือแก้วแล้วพา
เดินออกไปยังรถที่จอดทิ้งไว้แล้วขับกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
+
+
+
“ว่าไงหายไปไหนกันมาว่ะไอ้โมะ”
เสียงป๊อปปี้ดังมาทักทายโทโมะทันทีที่ร่างสูงก้าวพ้นประตูบ้านเข้ามา ป๊อปปี้ยังคงไวต่อ
เสียงเสมอ
“ไปซื้อเสื้อผ้าต่อนิดหน่อย”
“แล้วเจออะไรมาบ้างว่ะ”
“คยองเทเจ้าเก่า ลงไม้ลงมือกันนิดหน่อย”
“นิดหน่อยอะไรกันนายรู้ไหมเค้าฆ่าคนไปเป็นสิบ”
แก้วสอดเสียงขึ้นมาทันทีที่โทโมะบอกว่ามีลงไม้ลงมือกันนิดหน่อย
“นั้นน้อยแล้วนะแก้วปกติเวลาไอ้โมะมันสู้ทียี่สิบขึ้น”
แก้วถึงกับค้างไปเลย โทโมะคนเดียวสู้กับคนอีกเป็นยี่สิบจะบ้าเหรองไงนี้เค้ายังเป็นคนอยู่
อีกรึเปล่า สายตาของป๊อปปี้จ้องไปยังคอขาวนวลของแก้วแล้วยิ้มออกมาจนกลายเป็น
หัวเราะจนดังลั่นบ้าน
“นายเป็นอะไรบ้าเหรอไง”
……………………………………………………………………………………………….
มาอัพแล้วนะคะสนุกรึเปล่าเอ่ย555~ ขอโทษที่หายไปนานเลยนะตอนนี้เคลียร์กับไอ้ไวรัส
แล้วค๊าบ ก็ติกันได้นะ วันนี้ไปแล้วฝากนะคะเม้นๆโหวดถ้าอยากจะอ่านต่อ :)
อย่าลืมน้าถ้ายังพอสนุกอยู่บ้างอยากอ่านต่อยู่บ้างก็เม้นๆโหวดๆจ๊าแล้วเจอะหันตอนหน้า(จะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
