The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

บนนี้ทำไมมันเงียบแปลกๆแก้วเดินออกมานอกห้อง ชั้นบนทั้งชั้นมีห้องมากมายก็จริงอยู่แต่มันเงียบราวกับไม่มีใครอยู่
หมับ~
“เฮ้ย!!”
แก้งสงเสียงดังลั่นเมื่อมีคนมาขว้าเอวไว้
“เสียงดังไปแล้วนะ”
ที่แท้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน กลิ่นน้ำหอมเย็นๆจากร่างสูงให้ความรู้สึกสดชื่นตามไปด้วยแก้วรีบถอยออกมาทิ้งระยะห่างไว้เล็กน้อย
“ก็ถ้านายไม่เข้ามาข้างหลังฉันก็ไม่ต้องตะโกนหรอก”
ทีนี้กลายเป็นเสียงกระซิบที่รอดไร้ฟันสวยออกมา ก็เค้าพูดเองว่าเธอเสียงดัง ใบหน้านิ่งเลิกคิ้วสูงขึ้นทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างแต่แล้วเขาก็เงียบไปอีกตามเคย คนอะไรทำไมดูไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่เดาใจยากจริงๆ
“ไปไหนอีก”
เมื่อไม่คุยก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องมาจ้องหน้ากัน ร่างบางมุ่งหน้าเดินลงไปชั้นล่าง
“ตามทำไมอีกหล่ะ”
“เรื่องของฉัน”
คนตามพูดจาลอบหน้าลอยตาแล้วจับมือบางจูงลงไปหน้าตาเฉย
เพี้ย เพี้ย!!
แก้วตีลงไปที่มือปลาหมึกรัวๆ
“ปล่อยเลยนะ ปล่อยๆๆ”
“ไม่ปล่อย หรือเธออยากมีปัญหา”
ฮึ้ยเธอก็แค่ตีนิดหน่อยเองไม่เห็นว่าจะต้องทำสีหน้าจริงจังขนาดนั้นเลย จะฆ่าเธอเหรอไงเล่า คนตัวเล็กหยุดตีโดยฉับพลันแล้วหันมาทำหน้าบึ้งใส่บ้าง
จุ๊บ~
“นาย!!”
“ก็เห็นอารมณ์ไม่ดีเลยทำให้มีอารมณ์ไง”
เคยเห็นไหมมาเฟียกวนประสาทเค้ากวนประสาทเธอทั้งๆที่สีหน้ายังเรียบเฉย ไอ้มาเฟียหน้าตาย
“ลามก ฉันอยู่ใกล้ผีทะเลยังจะดีซะกว่าอยู่กับนายเลย ชิส์”
ทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่คนตัวโตแล้วเมินหน้าไปทางอื่น จริงซิอันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องหันหน้าหนีเลยเพราะมาเฟียอย่างเขาก็มีแค่หน้าเดียวเท่านั้นแหละไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็มีหน้าเดียว
ผลั่ก!!ตูม!!
“ไปอยู่กับผีทะเลคงดีกว่า”
เสียงนิ่งๆลอยตามลงมาจากบนเรือ แก้วที่ถูกผลักตกน้ำลงมาดิ้นตะกุยตะกายเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด คิดแล้วมันแค้นนักไอ้มาเฟียบ้านิสัยไม่ดีเธอเป็นผู้หญิงนะจู่ๆมาพลักได้ไงเล่า โทโมะที่ยืนมองอยู่ข้างบนก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองแก้วอย่างกวนประสาท
“นายครับ นายครับ!!”
โทโมะหันไปตามเสียงเรียก ลูกน้องที่วิ่งมาด้วนท่าทีตื่นตะหนกกล้าๆกลัวๆที่จะพูดคำต่อไป แต่สายตาดุๆตวัดมองเขม้งไปที่เดียวมันก็ได้ผล
“ตู้เซฟของเราถูกงัดครับ ไม่มีอะไรเหลือเลย”
ซวยแล้วไงตู้เซฟของกาสิโนมีเงินไม่รู้กี่สิบล้านมาโดนงัดไปอย่างไร้ร่องรอยทั้งที่คนเฝ้ามีตั้งหลายสิบคน ใบหน้าหล่อก็ยังนิ่งได้ใจเดินตรงไปยังที่เกิดเหตุ
“ช่วยด้วย!!ตะคริวกิน...แฮ่กแฮกไอ้มาเฟียบ้าช่วยด้วย!!”
เสียงเรียกลอยขึ้นมาจนโทโมะได้ยินเกือบลืมไปแล้วเชี่ยวว่าทิ้งให้คนตัวเล็กนอนเล่นอยู่ในน้ำ รีบวิ่งไปที่ขอบเรือเพื่อจะกระโดดตามลงไป แต่พอไปถึงปรากฎว่าข้างลางมีเพียงแต่พื้นน้ำเรียบๆ แก้วหายไป!!...
ตูมม!!
โทโมะกระโดดตามลงไปทันที ร่างกายแข็งแรงเริ่มดำลงไปใต้พื้นน้ำ การที่จะลืมตาใต้น้ำมันดูจะลำบากพอตัวอยู่แล้วยิ่งเป็นน้ำทะเลยิ่งลืมตายากไปกันใหญ่ โทโมะยังคงแวกวายอยู่นานกว่าครึ่งชั่วโมงแต่ผลที่ได้คือความว่างเปล่า
ฟูว์~
โทโมะโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้วเอื้อมมีเกาะขอบเรือไว้มองไปรอบๆทะเลกว้างอีกครั้งแล้วยกตัวขึ้นไปบนเรือ ลูกน้องนับสิบมายืนเรียงหน้ากระดาน เส้นผมดำขลับที่เปียกน้ำลูไปกับใบหน้าขาว มือหนายกขึ้นเสยผมไปไว้ข้างหลังอย่างอารมณ์เสีย
“เรื่องเงินไปถึงไหนแล้ว”
ลูกน้องคนหนึ่งก้าวมาข้างหน้าแล้วยืนกระดาษสีขาวมาให้
‘ฉันมาทวงของคืน หวังว่าแกจะรู้ว่าแก้วเป็นของใคร!! ส่วนเงินนั่นฉันขอแล้วกัน!!’
 
 
 
.................................................
 
อัพแล้วเม้นโหวดกันด้วยน่า
 
รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ