The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

“ฉันขอของฉันคืน”
“ไม่ให้!!”
ข้อมือบางโดนยือแย้งไปมาจนเธอทนไม่ไหวสลัดอย่างแรงจนหลุด เธองงมากที่อยู่ๆมาพูดอะไรกันก็ไม่รู้ เคนตะจะคว้ามือแก้วมาแต่จับไม่ทันโทโมะกระฉากร่างบางให้เดินออกมาก่อนอย่างรวดเร็วหากเป็นที่อื่นเคนตะไม่มีวันยอมแน่แต่ที่นี้คือบ่อนของโทโมะถ้ามีเรื่องที่นี้เท่ากันตัดหัวตัวเอง สาเหตุที่ทำให้เคนตะกล้าบุกเดี่ยวเค้ามาที่แห่งนี้ก็เพราะเธอ...
 
“มาทำอะไรที่นี้”
ทำเสียงดุอีกแล้ว ลากเธอจนขึ้นมาชั้นสองของเรือ ชั้นนี้เป็นเหมือนห้องพักเค้าลากมาหยุดที่ห้องริมสุดตรงบริเวณหัวเรือพลักประตูออกแล้วดันให้ร่างบางเดินเข้าไป ภายในตกแต่งได้สวยงามเหมือนอยู่ใต้ท้องทะเลลึก มองทะลุหน้าต่างใส่ที่เป็นกระจกไปเห็นทะเลอันเงียบสงบยามค่ำคืนความคิดอันวิสัสมาหลาจบลงเมื่อร่างสูงเดินมานั่งลงข้างๆ เตียงข้างตัวยุบลงอย่างรวดเร็วเพราะคนที่นั่งทีหลังอารมณ์ร้อนน่าดูเอาการ
“แอบออกมาทำไม”
“ก็เที่ยวเล่นเฉยๆ”
เป็นการเถียงที่หน้าตายมาก เค้าดูระงับอารมณ์ได้มีเอามากๆเพราะดูจากสีหน้าตอนแรกแล้วโมโหที่เธอหนีออกมามากแต่พอพูกกับเธอแล้วก็ยังคงสภาพความเรียบเฉยไว้อยู่ดี
“เล่นอะไรอยู่ เธอโตแล้วนะ”
“ก็รู้ว่าโตแล้วฉันแค่ออกมาหาน้องลูกน้ำ”
“น้องลูกน้ำไม่ได้อยู่พัทยา”
“รู้แล้วน่าก็มากับเพื่อน นายจะอะไรหนักหนา”
“ถ้าฉันไม่ทันมองไอ้เคนเอาตัวเธอไป แล้วฉันจะบอกพ่อแม่เธอว่ายังไง”
“ดูเหมือนเค้าไม่ได้คิดร้ายกับฉัน”
“อย่าทำเป็นรู้ในสิ่งที่เธอเองก็ยังไม่รู้”
แก้วทำหน้าเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่ดุ ท่าทางขรึมๆทำให้เธอยิ่งรำคาณไปกันใหญ่
“น่าเบื่อ”
“มีความผิดอยู่อย่ามาบ่น”
ฟึ่ง!!
เสียงดังออกมาจากกระจกข้างนอก สายตาที่ไวกว่าของโทโมะจ้องไปทันที แก้วจะลุกไปดูแต่มือหนากลับดึงเธอให้นังลงทีเดิม ส่งสายตาบอกให้เธออยู่เฉยๆ
“ไอ้เคนกลับถิ่นแกไปยังไงฉันก็ไม่ให้”
แก้วงงที่โทโมะพูดกับอากาศไม่มีใครยืนอยู่ที่หน้าต่างนั่นเลยสักคนแต่โทโมะพูดเหมือนมีคนฟังอยู่ ชายม่านที่รอดออกไปใต้หน้าต่างไหวพลิ้วเบาๆก่อนทุกอย่างจะคืนสู่ปกติ ใบหน้าหล่อยื่นมาใกล้ๆ หน้าหวานๆรีบเบี่ยงหลบออกมาอย่างรู้ทันมาเฟียเจ้าเลห์
“เอาหน้าของนายออกไป!!”
ไรการตอบรับอีกเช่นเคย ใบหน้าหล่อที่ดูเหมือนว่าจะผละออกไปกลับเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้รวดเร็วและว่องไวริมฝีปากจูบประทับลงไปที่ปากนุ่ม มือหนาเลือขึ้นมาประคองใบหน้าให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิมคนตัวเล็กเริ่มดิ้นประท้วงเพราะ ลิ้นร้อนๆไล่ตวัดลิ้นเล็กจนเธอหนีไปไหนไม่รอด ต้องถูดรัดอยู่ภายในโพร่งปาก
ปัง ปัง ปัง!!
เสียงเคาะประตูที่รัวกระหน่ำดังมากจนต้องผละออกจากกัน มือบางยกขึ้นมาปาดที่ปากอย่างล้วกเหมือนจะลางคาวที่ปากออก แต่ยิ่งถูก็เหมือนมันจะยิ่งฝั่งลึกลงไป ถึงแม้ว่าประตูยังมีคนยืนรออยู่แต่โทโมะก็เลือกที่จะนั่งจ้องมาที่แก้วมากกว่า
“มองอะไรเล่า”
“จำเป็นต้องบอกเหรอ”
“งั้นที่หลังก็ไม่จำเป็นต้องจูบ”
“เธอเป็นผู้หญิงของฉันนะอย่าลืม”
แก้วได้ยินแล้วก็ปั้นปึงอยู่ในอก ผู้ชายอะไรเข้าใจยากชะมัด ร่างสูงเดินอาดไปที่ประตูก่อยจะเปิดออก ก็พบว่าป๊อปปี้ยืนคู่อยู่กับฟาง ฟางที่ชะโงกหน้ามองหาแก้วแต่เนื่องจากเตียงอยู่ด้านในสุดเลยมองไม่เห็นว่าเพื่อนสาวอยู่ในนั้น
“มีอะไรไอ้ป๊อป”
“พอดีคุณฟางเค้าบอกว่าเห็นเพื่อนถูกลากมาทางนี้”
โทโมะเลือนสายตาไปยังฟางทำหน้าเชิงว่า ที่นี้ไม่มีใคร แต่ฟางก็ไม่ปักใจเชื่ออยู่ดีเพราะว่าเธอเห็นเองกับตาว่าเพื่อนของเธอถูกผู้ชายคนหนึ่งลากมาทางนี้ แต่มองอยู่นานก็ไม่เห็นว่าแก้วจะอยู่ในห้อง
“เอ่อ...คงไม่มีมั๋งคะ ยังไงก็ขอโทษด้วยที่มารบกวน”
“ไม่เป็นไรครับ”
คำตอบเรียบๆมาพร้อมกับจังหวะการปิดประตูอย่างช้าๆ และประตูบานใหญ่ก็ปิดลง
“ใครมา”
“ป๊อปปี้”
คนถามก็ถามแบบขอไปที ส่วนคนตอบก็ตอบแบบขอไปทีเช่นกันร่างสูงล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม หลับตาลง
“ถอดเสือผ้าให้หน่อยร้อน”
คำสั่งที่ยังคงความเรียบเฉยบอกออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แก้วได้แต่คิดในใจนี้เค้าไม่ได้โกรธอะไรเธอเลยเหรอ เธอหนีออกมานะไม่ได้ขอออกมาเที่ยว ที่แรกก็กลัวจนตัวสั่นว่าเค้าจะต้องจับเธอยิงเป้าแน่ๆที่แอบหนีออกมา แต่ปล่าเลยมีแค่เพียงคำถามแล้วทุกอย่างก็จบ แต่เธอก็ใช่ว่าจะทำตามที่เค้าสั่งเสียเมื่อไหร่ ร่างบางค่อยๆเดินย่องออไปทางประตู
“ไปไหนอีกเที่ยวมาทั้งวันไม่พอรึไง”
ขาทั้งสองขาหยุดชะงักลงทันที ไม่วายที่จะลอบถอนหายใจเบาๆ
 
 
................................................................................................
มาอัพแล้วนะค๊าบบบใครน่าบอกว่าจะช่วยแบ่งความช้ำจายมาทางนี้มารับความช้ำไปที โฮ๊ะๆ
 
อ่านแล้วเม้นโหวดให้บ้างน่ะจะรอนับเม้นค๊าบบบแฮ่ๆ~
 
ปล.รักลีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟฟฟฟ