แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

1 ชั่วโมงผ่านไป

"เห้ยไอ้โมะเป็นไงบ้างวะ"วิ่งเข้าไปกอดคอร่างสูงที่เดินลงบันไดมา

"ทุกคนคือ"

"ไอ้โมะแกจะอึกอักอีกนานมั้ยวะชั้นลุ้นนะเว้ยแม่แกว่าไงเรื่องบริษัทกับสินสอดของแกว่าไง"

"คือแม่ชั้น...เค้าไม่ติดใจเอาเรื่องเว้ยคือแม่ชั้นคิดอยู่แล้วว่าสักวันตระกูลนั้นต้องเอาคืนแม่ชั้นไปสร้างบริษัทอยู่เมืองนอกกับคุณพ่อแล้วเรื่องขอแก้วอ่ะแม่ชั้นจะบินกลับวันนี้แล้วพรุ่งนี้เค้าจะพาชั้นไปขอดวงใจคืนว่ะ"ยิ้มอย่างดีใจเพื่อนๆถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

"โหโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก"เอามือทาบอกตัวเองอย่างสบายใจ

"ไหนยกยังไงฟางป๊อปก็ยังเห้นว่ามันมีอยู่เลยตั้งสองลูกแน่ะ"ชี้ไปที่หน้าอกแฟนสาวก่อนจะยิ้มกร้มกริ่ม

"ป๊อปปี้ทะลึ่งใหญ่แล้วเลิกคุยกันเลย"กอดอกแล้วหันหน้าหนี

"โอ๋ๆอย่างอนนะเดี๋ยวเมื่อไหร่ที่ไอ้โมะแต่งป๊อปจะแต่งพร้อมไอ้โมะเลย"โอบแฟนสาวไว้แน่น

"เอาล่ะพวกแกแยกย้ายกลับบ้านไปได้แล้วเดี๋ยวชั้นต้องไปสนามบินคุณแม่ชั้นจะขึ้นเครื่องเร็วที่สุดเท่าที่มีมาอีกประมาณชั่วโมงกว่าๆคงถึงชั้นไปก่อนนะ"คว้ากุญแจรถแล้ววิ่งออกไปส่วนเพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

สนามบินสุวรรณภูมิ

"คุณแม่ครับตอนนี้ผมรอคุณแม่อยู่ที่ประตูขาเข้าผู้โดยสารคุณแม่อยู่ไหน"ยืนชะเง้อมองหามารดาอย่างจดจ่อ

(โทโมะลูกหันมาข้างหลังสิ่)ค่อยๆหันตามเสียงปลายสาย

"คุณแม่"โผเข้ากอดผู้เป็นแม่อย่างดีใจ

"อืมโตแล้วนะไม่อายบ้างหรอ"ผลักลูกชายเบาๆดวงตามองหน้าลูกชายพร้อมรอยยิ้ม

"กลับบ้านดีกว่าไปเตรียมสินสอดขอลูกสะใภ้ดีกว่านะคุณแม่"โอบเอวแล้วพาแม่เดินไปที่รถก่อนจะพากลับบ้าน

ณ บ้านไทยานนท์

"แล้วลูกได้ไปคุยกับฝั่งนู้นเค้าหรือยังล่ะ"

"ไปคุยอแล้วครับแล้วคุณหญิงบอกว่าเค้าหาคนที่จะแต่งกับแก้วได้แล้วผมโมโหเลย...เอ่อเอาปืนจ่อเค้าแต่ผมไม่ตั้งใจนะครับแม่"

"ทำไมลูกทำแบบนี้ล่ะฮะไม่ว่าเราจะโมโหยังไงห้ามทำอะไรแบบนี้อีกนะแล้วแม่ได้ข่าวว่าหนูแก้วเข้าโรงบาลเป็นอะไรล่ะ"

"แก้วท้องครับแก้วท้องได้อาทิตย์นึงแล้ว"

"หรออืมดีแม่จะได้มีหลานให้อุ้มตอนแรกคุณพ่อรู้เรื่องบริษัทเค้าก็โมโหเหมือนกันแต่แม่ก็พูดกับเค้าเรื่องที่เราไปเอาของเค้ามาพ่อถึงเข้าใจยอมยกให้เค้า"

"จริงหรอครับคุณพ่อไม่เอาเรื่องกับครอบครัวแก้วใช่มั้ยแล้วคุณแม่โกรธแก้วรึเปล่า"

"ไม่หรอกลูกแม่รักหนูแก้วเหมือนลูกอีกคนแล้วเราจะเอาสินสอดเท่าไหร่ไปขอน้องเค้าล่ะ"

"ผมไม่รู้แล้วแต่คุณแม่ละกัน"

"อืมแม่ให้เค้าสิบล้านแล้วนี่ลูก"ยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงให้มือหนาค่อยเปิดกล่องออกช้าๆ

"แหวน?ของใครครับ"

"ของพ่อลูกไงล่ะพอแม่บอกว่าลูกจะขอหนูแก้วแต่งงานพ่อก็ยกแหวนนี้ให้ลูกมันเป็นแหวนประจำตระกูลน่ะพ่อเค้ายกให้เราไว้เป็นแหวนแต่งงานให้น้อง"

"ขอบคุณแม่มากครับผมรักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุด"กอดมารดาจนแน่นปากหนาคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"เอาล่ะไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้เรามีอะไรต้องทำอักเยอะไปนอนซะพรุ่งนี้เจอกันลูก"ลูบหัวลูกชายด้วยความรักก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องร่างสูงมองแหนเพชรประจำตระกูลอยู่นานก็เก็บก่อนจะเดินขึ้นห้องไปพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น

"คุณอาสวัสดีครับ"เดินเข้ามาทักแม่เพื่อนด้วยรอยยิ้ม

"อ้าวเขื่อนป๊อปปี้แล้วนั่นใครจ้ะ"ชี้ไปที่สองสาวที่เดินตามหลังมา

"อ๋ออันนี้ฟางแฟนผมส่วนอีกคนของไอ้เขื่อน"คว้าเอวแฟนสาวมาแนบกาย

"สวัสดีค่ะ"ยกมือไหว้อย่างกุลสตรี

"คนนี้เฟย์แฟนผมครับคุณอา"แนะนำสาวข้างกายให้แม่เพื่อนรู้จัก

"สวัสดีค่ะ"ยกมือไหว้แล้งยิ้ัมให้

"หนูเป็นพี่น้องกันหรอถึงได้หน้าเหมือนกันขนาดนี้"

"ค่ะพี่ฟางเป็นพี่ส่วนเฟน์เป็นน้องค่ะ"

"อ๋อจ้ะแล้วจะไปไหนล่ะวันนี้ถึงได้มาแต่เช้า"

"ผมจะไปกับไอ้โมะน่ะครับคุณอาแล้วมันอยู่ไหนล่ะ"

"แต่งหล่ออยู่งั้นวันนี้พวกเราไปกันหมดเลยใช่มั้ยหะป๊อปปี้"

"ครับไปหมดเลย"พยักหน้าแล้วยิ้มให้

"คุณแม่ผมเสร็จแล้ว"ร่างสูงวิ่งลงบันไดอย่างเร็วชายหนุ่มอยู่ในชุดที่ดูสุภาพเรียบร้อย

"งั้นไปกันดีกว่านะเดี๋ยวตาโทโมะจะทนไม่ไหว"พากันเดินไปขึ้นรถตู้ของบ้านสั่งคงขับให้พาไปบ้านศิริมงคลสกุลดวงตาเหยี่ยวมองออกไปข้างนอกเหมือนกำลังใช้ความคิดเค้าไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ของแก้วจะว่ายังไงไม่รู้กับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นดวงตายังคงเหม่อมองออกไปข้างนอกจนมาถึงที่ที่เค้าต้องการมา

ณ บ้านศิริมงคลสกุล

"คุณหญิง"ร่างสูงเดินเข้าไปหาคุณหยิงของบ้านที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่กับลูกสาว

"โทโมะ"ร่างบางร้องเรียกชื่อคนรักอย่างตกใจดวงตากลมโตละจากใบหน้าหล่อมองมารดาของชายหนุ่มด้วยความตกใจ

"มาทำไมอีกหะเมื่อวานแกจะฆ่าชั้นอยู่แล้วยังจะมาอีกหรอ"ลุกขึ้นตวาดลั่นดวงตาฉายแววดุดันออกมา

"อย่าเพิ่งโวยวายไปคุณหญิงดิชั้นกับลูกมาในวันนี้เพื่อจะมาขอหนูแก้วไปเป็นลูกสะใภ้"พัดสีแดงสดโบกไปมาอยู่ในมือมารดาโทโมะ

"ชั้นบอกแล้วไม่ใช่หรอยังไงก็ไม่มีวันยกลูกสาวให้พวกแกหรอก"เชิดหน้าใส่ทั้งคู่ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสีย

"ไม่เอาน่ะคุณหญิงก็โตแล้วนะควรจะเข้าใจลูกสาวบ้างสิ่เราเป็นแม่เค้าก็จริงเราให้กำเนิดเค้าแต่เราก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะบงการชีวิตเค้าได้หมดนะคะ"

"ใครบอกว่าชั้นจะบงการไม่ได้ยังไงแก้วก็เป็นลูกสาวชั้นต้องทำตามชั้นทุกอย่าง"

"คุณหญิงอย่าเอาวิธีโบราณมาใช้กับเด็กสมัยนี้สิ่ปล่อยให้เค้าบงการชีวิตตัวเองบ้างเถอะแล้วอีกอย่างเด็กในท้องหนูแก้วก็คือตาโทโมะควรให้พ่อแม่ลูกเค้าอยู่ด้วยกันนะ"

"ถ้าอยากได้ลูกสาวชั้นทำไมมากันตัวเปล่าล่ะไหนสินสอดทองหมั้นถ้าไม่มีเชิญกลับไปได้เลย"

"ใครบอกล่ะครับผมมีแน่นอนแต่อยู่ที่ว่าคุณหญิงยกดวงใจให้ผมรึเปล่า"

"ถ้าพูดขนาดนี้แล้วแกยังไม่เข้าใจก็เชิญออกไปจากบ้านชั้นซะโทโมะ"

"งั้นนี่ครับเงินสดสิบล้านเป็นของหมั้นและนี่แหวนประจำตระกูลไทยานนท์อีกยี่สิบล้านผมยกให้คุณหญิง"

"พอใจรึยังคะถ้าพอใจแล้วยกแก้วให้เป็นลูกสะใภ้บ้านดิชั้นซะ"

"คุณแม่โทโมะเค้ามาขอแก้วขนาดนี้แล้วคุณแม่อย่าใจแข็งอีกเลยนะแก้วรักเค้านะคุณแม่บอกไปสิ่ว่ายกแก้วให้เค้าคุณแม่"เขย่าแขนผู้เป็นแม่ไม่ได้สนใจเงินราคาเป็นสิบๆล้านหรือแหวนแต่แค่อยากอยู่กับคนที่ตัวเองรัก

"ถ้ารักลูกสาวชั้นจริงก็ได้ชั้นยกให้เรื่องแต่งเชิญคุณมาคุยกับดิชั้นสองคน"เรียกโทโมะก่อนจะเดินนำเข้าไปที่ห้องรับแขก

"รอแม่นะเดี๋ยวแม่มา"ตบไหล่ลูกชายก่อนจะยิ้มให้ลูกสะใภ้แล้วเดินตามแม่ของแก้วไป

"เห็นมั้ยโมะบอกแล้วว่าจะมาโมะทำได้แล้วนะแก้วเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว"กอดหญิงสาวไว้ด้วยความรักใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งความสุข

"ฮึกแก้วขอบคุณนะโมะที่ทำเพื่อแก้วขอบคุณจริงๆฮึก"ร่างบางกอดร่างสูงตอบอย่างดีใจ

"ร้องอีกแล้วคนดีไม่เอาไม่ร้องแล้วขี้แยจังเลยคนสวย"ผละออกจากร่างบางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มสวย

"ก็คนมันดีใจนี่"ยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะโผเข้ากอดชายหนุ่มอีกครั้งทั้งสองกอดกันอยู่นานก่อนจะค่อยๆผละออกร่างสูงประคองร่างบางมาที่โต๊ะอาหารก่อนจะพามานั่งทานข้าวส่วนเพื่อนๆก็ไปดูหนังกันที่ห้องนั่งเล่นเพราะไม่อยากกวนช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่