แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

~อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกว่าเหงาเลย~

"เดี๋ยวเขื่อนขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"บอกแฟนสาวแล้วปลีกตัวออกมาด้านนอกดูเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาก็กดรับ

(ฮัลโหลแก้วอยู่ชั้นไหนห้องไหนวะ)เสียงเพือ่นรักดังมาตามปลายสาย

"ชั้น6ห้อง6312แกถึงแล้วหรอ"เสียงปกติถูกกรอกไปไม่ได้สนใจอาการร้อนรนของเพื่อนรักที่กำลังคุยด้วยสักนิด

(เออแค่นี้นะเว้ย)ตัดสายทิ้งยืนกดลิฟท์อยู่ด้านล่างแต่ดูเหมือนลิฟท์จะไม่ทันวิ่งขึ้นไปทางบันไดหนีไฟกว่าจะถึงห้องของร่างบางก็เล่นหอบรับประทาน

"ถึงเร็วว่ะไอ้โมะ"เห็นเพื่อนรักวิ่งมาที่หน้าห้องพักก็เดินเข้าไปกอดคอ

"เออชั้นวิ่งขึ้น แฮ่กแล้วแก้วล่ะวะ"เอามือยันไว้ที่เข่าหายใจไม่ทั่วท้องเหงื่อแตกพลั่ก

"รอสักครู่ขอเคลียร์ข้างในก่อน"บอกเพื่อนรักแล้วเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

"เขื่อนใครโทรมาหรอ"ถามแฟนหนุ่มที่เดินเข้ามาในห้อง

"ไอ้โมะโทรมา เฟย์ฟางให้ไอ้โมะเข้ามาหาแก้วได้มั้ย"ถามความเห็นทั้งสองพี่น้อง

"แล้วโทโมะเค้าไม่เกลียดแก้วหรอ"ฟางถามในขณะที่ยังไม่ยอมปล่อยมือร่างบาง

"ไม่หรอกลูกกับเมียมันนอนอยู่นี่ต่อให้แก้วไปโกงบริษัทมันหมดทุกประเทศมันก็คงเกลียดไม่ลงหรอกมันรักแก้วจะตายถ้าไม่รักมันไม่ยื้อแก้วไว้หรอกมันควรฟันแล้วทิ้งตั้งแต่คืนแรกแล้วอย่าคิดมากเลยนะเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าให้ไอ้โมะมันดูแก้วไปเถอะ"ประคองสองพี่น้องออกมานอกห้อง

"ไอ้โมะชั้นเปิดโอกาสให้แกแล้วไปหาเมียกับลูกแกสิ่"พยักหน้าให้เพื่อนรักร่างสูงเห็นก็ยิ้มออกก่อนจะรีบเข้าไปด้านในห้อง

"แก้ว"เรียกร่างบางที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ข้างเตียงช้าๆตาเหยี่ยวมองใบหน้าสวยเหมือนจากกันไปเป็นปีจับมือบางไว้แน่น

"แก้วโมะคิดถึงแก้วฮึกโมะเกลียดแก้วไม่ลงทั้งที่แก้วเอามันไปหมดทั้งหุ้นทั้งบริษัทแต่โมะก็เกลียดไม่ลงฮือคนดีโมะรักแก้วนะ"กอดร่างบางเอาหัวซบไว้ที่ท้องเบาๆ

"ฮึก"เสียงสะอื้นดังขึ้นร่างสูงค่อยเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าร่างบางน้ำตาไหลออกจากข้างตาที่ปิดสนิท

"แก้วตื่นมาคุยกันนะอย่าหลับตาไม่อยากเจอหน้าโมะแบบนี้สิ่คนดีผมรักคุณลืมตาหน่อยนะคนสวย"ลูบไล้ใบหน้าร่างบางไปมามือคอยปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด

"ฮึกขอโทษ"ลืมตามองร่างสูงเอ่ยคำขอโทษเป็นคำแรกที่เห็นหน้าแต่ตรงกันข้ามร่างสูงกลับยิ้มออกมา

"ตื่นแล้วหรอคนดีไม่ร้องนะไม่สวยเลยเดี๋ยวลูกเครียดนะไม่เอาไม่ร้อง"เช็ดน้ำตามอบยิ้มอบอุ่นให้กับคนสวยของตัวเอง

"เกลียดชั้นเถอะฮึกนายไม่เหลืออะไรแล้วนะชั้นเป็นคนเอามันมาจนหมดเกลียดชั้นเถอะโทโมะอย่ามาหาชั้นเลยนายอย่าฝืนตัวเองสิ่"

"เกลียดได้ยังไงมันเกลียดไม่ลงเกลียดไม่ลงจริงๆยิ่งเกลียดก็ยิ่งรักยิ่งเกลียดก็ยิ่งคิดถึงโมะไม่เกลียดแก้วไม่โกรธแก้วโมะขอโทษที่ว่าแก้วตอนนั้นมันเป็นแค่อารมณ์อย่าโกรธโมะนะ"ตระกองกอดร่างบางช้อนตัวคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอด

"ฮึกแต่แก้วเกลียดตัวเองฮึกแก้วต้องการแก้แค้นที่พ่อโมะเคยทำไว้ฮือแก้วขอโทษ"สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดที่ไม่ได้สัมผัสมานาน

"ไม่เอาแล้วไม่ร้องไงร้องไม่สวยนะเรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้มั้ยโมะไม่เอาบริษัทก็ได้ยกให้แม่แก้วไปเลยกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะแก้ว"

"ไม่โมะแม่โมะต้องเกลียดแก้วปล่อยแก้วไปเถอะไปเริ่มต้นกับคนที่ดีกว่านี้ฮึก"

"แก้วฟังนะโมะไม่ได้มีแคค่บริษัทหรือหุ้นอยู่แค่นี้มันไม่ได้หมายถึงโมะล้มละลายแต่โมะแค่เสียดายที่มันถูกเอาไปแต่ตอนนี้โมะไม่เสียดายแล้วพวกบริษัทพวกนั้นตอนนี้โมะแค่ต้องการเอาดวงใจโมะกลับมาเด็กดีไม่ร้องนะอย่าขี้แยสิ่เดี๋ยวลูกก็ขี้แยหรอก"ยิ้มให้แล้วปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนของร่างบาง

"แก้วกำลังมีลูกหรอฮึก"ถามร่างสูง

"ครับคนดีแก้วท้องได้หนึ่งอาทิตย์แล้วนะแก้วท้องลูกของเราแก้วเค้าคือลูกของเราโมะคือพ่อของเค้าไม่ร้องแล้วนะคนดีไม่ร้องแล้ว"ทั้งกอดทั้งปลอบร่างบาง

"แก้ว"เสียงผู้เป็นแม่ดังขึ้นจากด้านหลังของร่างสูงทั้งคู่รีบผละออกจากกัน

"คุณแม่"ดวงตาโตขึ้นอย่างตกใจกลัวว่าถ้าผู้เป็นแม่รู้จะเป็นยังไง

"ทำไมแกทำแบบนี้ชั้นตั้งความหวังไว้กับแกแค่ไหนแต่แกกลับปล่อยตัวเองแบบนี้หรอ"ปรี่เข้ามากระชากแขนลูกสาว

"หยุดห้ามทำอะไรแก้วพอเถอะครับผมยอมรับว่าผมเป็นพ่อของเด็กในท้องผมรับผิดชอบเองแต่อย่าทำอะไรแก้วผมขอร้อง"เข้าห้ามแม่ของร่างบางไว้

"แกยอมเอาตัวเข้าแรกกับศัตรูบริษัทพ่อแกหรอแก้วหะ"ตวาดลั่นน้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาของผู้เป็นแม่

"ฮึกแม่แก้วขอโทษแก้วผิดไปแล้วแก้วขอโทษ"พนมมือไหว้ผู้เป็นแม่

"คุณหญิงครับผมรักแก้วไม่ว่าแก้วจะเป็นยังไงแก้วก็เมียผมถ้าอยากได้บริษัทคืนเอาไปเถอะผมไม่ได้เสียดายแต่ขอเถอะผมขอดวงใจผมคืน"

"คุณน้าคะใจเย็นค่ะ"วิ่งตามขึ้นมากว่าจะมาถึงแม่ของร่างบางก็เข้ามาโวยวายแล้ว

"ฟางเฟย์พาน้ากลับบ้านหน่อยลูก"หันไปหาเพื่อนลูกสาวปาดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเอง

"ค่ะค่อยเดินนะคะคุณน้า"พยักหน้าทั้งสองพี่น้องพากันประคองแม่ร่างบางออกไปข้างนอก

"ไอ้โมะแกมาหาดวงใจแกแล้วนะก็เหลือแค่ว่าเค้าจะให้แกรึเปล่าคุณน้าเค้าตั้งความหวังไว้กับแก้วมากแค่ไหนแกก็เห็นแล้วใช่มั้ยถ้าอยากได้ดวงใจคืนไปขอเค้าซะนะเว้ย"ตบไหล่เพื่อนเป็นการให้กำลังใจ

"เออชั้นจะไปขอดวงใจทั้งสองดวงชั้นคืน"พยักหน้ารับ

"งัั้นชั้นไม่กวนแล้วดูแลลูกเมียแกไปเถอะขอไปดูทางนู้นก่อนนะเออเดี๋ยวไอ้ป๊อปมันจะมาเยี่ยมชั้นไปก่อนนะเว้ยเดี๋ยวมาใหม่บาย"เอ่ด้วยน้ำเสียงติดตลกยิ้มให้เพื่อนรักแล้วยิ้มให้ร่างบางก่อนจะวิ่งออกไป

"โทโมะ"เรียกร่างสูง

"ครับมีอะไรรึเปล่า"หันมาร่างบางแล้วนั่งลงข้างๆ

"แก้วขอโทษนะที่ทำให้โทโมะต้องมาลำบากแบบนี้"เอ่ยคำขอโทษกับชายหนุ่ม

"ไม่ต้องขอโทษแล้วแก้วไม่ผิดไม่เอาแล้วคนดีนอนนะพักผ่อนเถอะแก้วผ่านอะไรไม่ดีมาเยอะแล้วนอนนะครับ"ประคองร่างบางนอนก่อนจะห่มผ้าให้

"ขอบคุณโทโมะที่ทำให้แก้วรู้จักความรักโทโมะเป็นคนเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายของแก้วขอบคุณนะโทโมะ"ยิ้มให้ร่างสูง

"แก้วก็เหมือนกันที่ทำให้โมะเจอความรักที่แท้จริงต่อไปนี้เสือผู้หญิงคนนี้จะหยุดที่ผู้หญิงคนเดียวคือแก้วนะคนดีหลับเถอะโมะจะอยู่กับแก้วและก็ลูกเอง"ลูบหัวร่างบางด้วยความรักดวงตาคู่สวยค่อยๆปิดลงพร้อมรอยยิ้มร่างสูงนั่งลงข้างๆมือหนากุมมือบางไว้ไม่ปล่อยดวงตาเหยี่ยวไม่ยอมละออกจากใบหน้าสวยแม้แต่วินาทีเดียว