แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

"แก้วชั้นว่าแก...เฮ้ยแก้ว!เฟย์เขื่อน"เรียกน้องสาวกับเพื่อนชายให้มาช่วยร่างบางที่กำลังจะลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงานก็เล่นสลบมาดื้อๆ

"ดีนะเนี่ยที่รับทำ"ชายหนุ่มพร้อมกับช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมอก

"อืมแต่ชั้นว่าพาแก้วไปโรงบาลก่อนดีมั้ยเผื่อไม่สบายจะได้รักษา"ออกความเห็น

"ใช่ไปเร็วเขื่อนพี่ฟางไป"พาทุกคนลงไปที่รถชายหนุ่มวางร่างบางลงที่เบาะหลังโดยมีฟางนั่งดูอาการอยู่ด้วยส่วนเฟย์ก็นั่งข้างคนขับและเขื่อนขับ

โรงพยาบาล

"คุณหมอครับคือเธอเป็นลมไปและวันนี้เธอก็หน้ามืดบ่อยแล้วก็อาเจียนด้วยครับ"แจ้งอาการให้หมอทราบ

"ครับญาติรอข้างนอกนะครับ"เดินหันหลังเข้าไปในห้องไอซียู

***

"ฮัลโหล"กรอกเสียงเข้มไปยังปลายสาย

(เออเป็นไงบ้างวะ)พูดคุยด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"สบายดีแล้วมีอะไร"

(เปล่าก็แค่จะโทรมาถามอาการเออไอ้โมะชั้นไปก่อนนะทำงานก่อน)พูดจบก็ตัดสายทิ้งร่างสูงโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัวบนโซฟาหัวหนุนขอบโซฟาแหงนหน้าขึ้นองเพดาน

"ลืมสักทีดิ่วะไอ้โมะแค่ผู้หญิงคนเดียว ฮึกผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้ชั้นเจ็บปางตาย"หยาดน้ำตาไหลรินรดใบหน้าหวานเข้มคำพูดถูกกลั่นออกจากปากหนานอนร้องไห้กับตัวเองทุกคืนคิดถึงคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดปากคำว่าเกลียดอย่างนี้เกลียดอย่างนั้นแต่ที่ไหนได้รักเค้าแทบตายอยากกลับไปขอโทษที่เคยทำเรื่องไม่ดีไว้แต่อีกใจกลับบอกว่าเค้าคือคนที่เอาบริษัทเราไปจนไม่เหลืออะไรสมองว่างเปล่าไม่คิดไม่รับรู้อะไรจากใครใดๆทั้งสิ้นวันทั้งวันกลายเป็นไอ้ขี้เมากินเหล้าอย่างเดียวข้างกายมีแต่ขวดเหล้าเกลื่อนเต็มห้องนั่งนึกถึงวันเก่าๆที่ถูกร่างบางมาตามตัวถึงที่ห้องแล้วทะเลาะกันไม่เคยเลยจริงๆที่เธอมาแล้วตัวเองจะทำให้เธอมีความสุขกลับทำให้เธอต้องมาเห็นภาพบาดตากับผู้หญิงคนอื่นที่นอนนัวเนียกันอยู่บนเตียงถึงสองสามคน

"เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากหัวสองแล้วก็ใจชั้นสักทีแก้วชั้นเจ็บจะตายแล้วนะฮึกที่รักโมะคิดถึงคุณ"ยังคงนอนพร่ำไม่เลิกมือหนาคว้าขวดเหล้าเข้าปากแต่กลับไม่มีของเหลวใดๆไหลเข้าปากแม้แต่น้อยยิ่งทำให้หงุดหงอดปาขวดนั้นทิ้งลงพรมอย่างอารมมณ์เสียลุกออกจากโซฟาเดินดุ่มไปตู้เย็นเปิดออกจนสุดกลับพบแต่น้ำส้มที่มีอยู่หลายกล่องพลันนึกถึงเรื่องการชอบน้ำส้มของร่างบางมือหนาหยิบกล่องน้ำส้มก่อนจะรินไว้แก้วใบใหญ่สองแก้วก่อนจะเดินไปวางที่โต๊ะหน้าโซฟา

"ฮึกคิดถึงเหลือเกินฮึกแก้วชั้นคิดถึงเธอ"สายตาเหยี่ยวมองแก้วน้ำส้มที่ไม่มีการขยับเขยื้อนไปไหนที่วางอยู่บนโต๊ะ

***

"คุณหมอครับคนไข้เป็นไงบ้าง"ตรงปรี่เข้าไปถามหมอใหญ่อย่างด่วน

"คนไข้ปลอดภัยดีครับแต่เธอแค่อ่อนเพลียแต่ตอนนี้สภาพจิดใจคนไข้ค่อนข้างแย่นะครับและก็หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับคนไข้ตั้งครรภ์ได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้วยังไงก็ห้ามให้คนไข้ทำงานหนักหรือทำอะไรที่ทำให้กระทบกระเทือนจิดใจเพราะอาจทำให้เด็กในท้องมีความผิดปกติได้ตอนนี้คนไข้พักอยู่ชั้น6ห้อง6312นะครับถ้าคนไข้ฟื้นเมื่อไหร่แนะนำให้ฝากครรภ์ด้วยนะครับหมอขอตัว"ก้มหัวให้ทีนึงก่อนจะเดินออกไป

"แก้วท้องงั้นหรอเขื่อน ฮึกแก้วท้องหรอ"เขย่าแขนเพื่อนชายก่อนจะร้องไห้ไม่ใช่เพราะไม่ดีใจแต่ไม่อยากให้ร่างบางรับรู้กับสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ร่างบางไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแต่กลับมีอีกหนึ่งชีวิตที่ยังรอคอยวันลืมตาดูโลกเหมือนเด็กในท้องแม่หลายๆคนแต่เด็กที่อยู่ในท้องร่างบางจะต้องเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อเธอรู้ดีว่าใครเป็นพ่อแต่จะทำไงได้ในเมื่อพ่อก็ไม่รู้อยู่ไหนแล้วจะให้ไปตามที่ไหนให้มาดูลูกกับเมียของตัว

"พี่ฟางอย่าร้องสิ่ไม่เอานะเข้มแข็งหน่อยไปหาแก้วกันเถอะ"ประคองพี่สาวไปที่ลิฟท์ชายหนุ่มมองตามจนทั้งคู่ขึ้นไปหยิบไอโฟนสีดำสุดรักเลื่อนหาชื่อคนที่รู้จักสนิทกันอย่างดีดูเหมือนการติดต่อครั้งแรกจะไม่มีใครรับเลยโทรเข้าไปเรื่อยจนมีคนรับ

"ฮัลโหลไอ้โมะ"

(อืมว่าไงมีอะไรรึเปล่า?)เสียงที่ดูจะไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนดังมาจากปลายทาง

"เมียแกอยู่โรงบาล"บอกเสียงเรียบใบหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา

(ชั้นไม่มีชั้นอยู่ตัวคนเดียวชั้นไม่เหลืออะไรแล้วหมดแล้วทุกอย่าง)

"แกไม่หมดดิ่วะไอ้โมะเมียกับลูกแกไงมาโรงบาลเถอะมาหาเมียกับลูกแกก็ยังดี"อ้อนวอนคนปลายสาย

(ลูก?ใครลูกใคร)ถามอย่างงง

"ลูกกับเมียแกไง...คือแก้วท้องได้หนึ่งอาทิตย์แล้วแกมาหน่อยนะไอ้โมะ"

(เออๆเดี๋ยวชั้นไปแป๊ปเดียว)รีบลุกออกจาโซฟาวิ่งเข้าไปแต่งตัวใหม่แล้วรีบวิ่งลงจากคอนโดขับรถตรงมาโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ

"เฟย์แก้วเป็นไงบ้าง"ขึ้นมาหาแฟนสาวข้างบนก่อนจะนั่งข้างๆที่โซฟา

"ยังไม่ตื่นเลยเฮ้อเฟย์กลัวว่าแก้วตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองท้องจะเสียใจคุณน้าตั้งความหวังกับแก้วไว้มากเฟย์กลัวว่าคุณน้าจะรับแก้วไม่ได้อ่ะเขื่อน"ขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาเอ่อเต็มหันมาหาคนรักก่อนจะซบหน้าลงกับอกแกร่ง

"แก้วไม่เสียใจหรอกเฟย์ลูกของแก้วนะแก้วไม่เสียใจหรอกและส่วนเรื่องแม่ของแก้วไม่ต้องห่วงแม่ทุกคนรักลูกหมดแหละแต่หัวหอมอย่าร้องนะกบเป็นห่วง"ลูบหัวด้วยความรักก่อนจะดันไหล่หญิงสาวให้มองหน้าตัวเอง

"ฮึกแต่เฟยฺ์เฟย์กลัวจริงๆนะเขื่อนเฟย์กลับไปหมดว่าฮึก..."

"ไม่เอาไม่ร้องแล้วนะครับร้องไห้ไม่สวยนะเชื่อสิ่ไม่มีอะไรที่เฟย์ต้องกลัวอะไรจะเกิดก็เกิดเราคอยอยู่เป็นกำลังใจให้แก้วอย่างเข้มแข็งเวลาแก้วตื่นขึ้นมาจะได้มีกำลังใจแต่ถ้าแก้วตื่นขึ้นเจอเฟย์ร้องไห้แก้วจะใจไม่ดีเอานะคนเก่ง"เอานิ้วโป่งปาดน้ำตาที่แก้มเนียนอย่างช้าๆจมูกโด่งจรดลงหน้าผากเนียนก่อนจะถอนออกยิ้มบางๆให้เป็นกำลังใจให้คนสวยตรงหน้าไม่ร้องไห้

"อืมเฟย์จะเข้มแข็งไม่ร้องแล้ว"เอามือปาดน้ำตาก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มสวย