แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

"โทโมะ"
"0_0"
"นี่มันอะไรกันคะนี่หรอที่โทโมะไม่ยอมอยู่กับหวาย"เดินเข้ามากระชากแขนชายหนุ่มออกจากตัวร่างบาง
"หวายหยุดโวยวายได้มั้ยหะ"หันไปตวาดหวายอย่างรำคาญ
"โทโมะแล้วนางนี่มันใครบอกหวายมาสิ่มันเป็นใคร"เขย่าแขนต้องหารคำตอบจากคนรัก
"เมียชั้นเข้าใจมั้ยว่าเมียชั้น"แกะมือหญิงสาวออกก่อนจะเดินไปหาร่างบาง
"มะ..เมียแล้วหวายล่ะฮึกหวายเป็นอะไรกับคุณ"ถามทั้งน้ำตารู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ต้องถูกทิ้งสักวันแต่ก็ยังอยากประคองรักให้นานสุดท้ายเค้าก็มีคนใหม่
"เธอหรอมันเป็นแค่อดีตไงหวาย"มองด้วยสายตาเหยีดก่อนจะจูงมือร่างบางออกไป
"โทโมะจะทิ้งแก้วแบบนั้นมั้ย"ออกมานอกร้านก็รั้งไว้แล้วถามคำถามที่อยากรู้
"ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณ"ยิ้มให้ร่างบางพร้อมกับคำพูดเดิมๆที่ใช้กับผู้หญิงคนอื่น
"แก้วอยากกลับบ้านแล้วพาแก้วไปที่ผับไปเอารถหน่อย"เดินกับชายหนุ่มอยู่นานก็อยากกลับเพราะรู้สึกเบื่อเต็มที่
"โมะให้ลูกน้องเอาไปไว้ที่บ้านโมะแล้ว"หันมาบอกร่างบาง
"งั้นคุณก็พาแก้วไปเอาหน่อยแก้วอยากกลับบ้านนะคะโทโมะ"อ้อนชายหนุ่มที่ท่าทางจะไม่ยอมให้กลับง่ายๆ
"ก็ได้งั้นเดี๋ยวผมให้ลูกน้องเอามาให้"กำลังจะกดโทรศัพท์แต่ก็ถูกดันลง
"ไม่ต้องหรอกแก้วอยากไปกับคุณอยากไปบ้านคุณแล้วก็สวัสดีคุณพ่อคุณแม่ของคุณ"พยายามทุกวิถีทางที่จะเข้าหาครอบครัวให้ได้
"งั้นก็ไป"จูงมือร่างบางไปที่รถก่อนจะพาไปที่บ้าน
ณ บ้านไทยานนท์
"นี่หรอคะบ้านคุณ"พอลงจากรถก็เอ่ยถามชายหนุ่ม
"ครับเราเข้าไปในบ้านดีกว่านะ"กอดเอวหญิงสาวก่อนจะพาเดินเข้าไปในบ้าน
"บ้านคุณทำธุรกิจอะไรคะเนี่ยบ้านใหญ่จัง"หันมาถามชายหนุ่มผู้เป็นศัตรู
"เป็นธุรกิจส่งออกน่ะครับ"หันมาบอกหญิงสาว
"งั้นไทยานนท์ กรุ๊ปก็บริษัทพ่อคุณใช่มั้ย"หันมาถามพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่มันพร้อมจะระเบิดมาเมื่อไหร่ก็ได้
"ใช่ครับเห็นว่ามันมีหุ้นของเพื่อนพ่อผมด้วยแต่รู้สึกว่าเค้าจะยกให้พ่อผมหมดเลยไม่ว่าจะเป็นบริษัทหรือหุ้นตอนนี้ก็เลยกลายเป็นของตระกูลผมหมดเลย"ยังคงยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะพาเดินมาในบ้านหลังใหญ่
"เลว"มองหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้า
"อะไรนะแก้ว"หันมาถามเพราะได้ยินไม่ถนัด
"เปล่าค่ะแค่บอกว่าคุณรวยมาก"หันหน้าหนีก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง
"เป็นอะไรหรือเปล่าที่รักร้องไห้ทำไม"เห็นปาดน้ำตาเลยจับแฟนสาวให้หันหน้ามาหา
"เปล่าหรอกฝุ่นมันเข้าตาแก้วน่ะ"โกหกคำโตชายหนุ่มพามานั่งที่โซฟาหรูกลางบ้าน
"ตาโมะไปไหนมา"หญิงวัยกลางคนเดินลงมาจากบันไดใหญ่ของบ้านตามตัวประดับด้วยเครื่องเพชรราคาสิบกว่าล้านพร้อมพัดสีเลือดหมูที่โบกไปมาอยู่ตรงหน้า
"ผมไปคอนโดมาแม่ครับแก้วแฟนผม"แนะนำหญิงสาวให้ผู้เป็นแม่รู้จัก
"สวัสดีค่ะ"ยิ้มให้อย่างไม่กลัวเกรง
"สวัสดีจ้ะหนูชื่ออะไรล่ะ"เดินมานั่งที่โซฟาข้างหญิงสาวรู้สึกถูกชะตากว่าคนอื่นๆที่ลูกพามา
"แก้วค่ะคุณน้า"บอกชื่อแล้วยิ้มให้หญิงวัยกลางคน
"เรียกแม่เถอะจ้ะยังไงแม่ไม่ยอมให้ตาโทโมะปล่อยหนูไปได้หรอกแม่จะให้แต่งงานกันเลย"คำพูดของหญิงวัยกลางคนเล่นเอาร่างบางยิ้มออกทันที
"ผมไม่ปล่อยอยู่แล้วครับแม่"ยิ้มให้นิดๆก่อนจะหอมแก้มหญิงสาว
"โทโมะทำอะไรเกรงใจคุณแม่บ้างสิ่"หันไปดูร่างสูงเบาๆ
"ฮะ ฮะไม่เป็นไรลูกผู้หญิงคนอื่นมันทำอย่างนี้ให้แม่เห็นออกบ่อย"ยิ้มอย่างไม่ถือสา
"เห็นมั้ยแก้วงั้นผมหอมอีก"จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แต่หญิงสาวดันหน้าออก
"แต่แก้วมีมารยาทกว่าผู้หญิงของคุณแก้วเกรงใจคุณแม่"หันมาทำตาขวางใส่
"ก็ได้ครับแต่แก้วเป็นผู้หญิงของโมะคนเดียวนะไม่มีแล้วคนอื่นอ่ะ"ยิ้มให้หญิงสาว
"เอาล่ะแม่ไม่กวนแล้วส่วนตาโทโมะอย่าแกล้งน้องสิ่ตาโทโมะทำอะไรไม่ดีบอกแม่นะลูก"ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
"ถ้าพี่ทำตัวไม่ดีอย่าฟ้องคุณแม่นะพี่อยากให้แก้วทำโทษพี่"หอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่
"แก้วจะทำโทษพี่ยังล่ะ"หันมาถามชายหนุ่ม
"พี่ให้แก้วกินพี่เลยพี่ยอม"กระซิบข้างหูเล็กแล้วหอมแก้มเบาๆ
"แหวะๆไม่ทำหรอกไอ้บ้า"ขยับหนี
"อย่าหนีสิ่พี่ว่าไปเดินดูสวนดอกไม้ดีกว่านะเผื่อแก้วชอบ"จับมือหญิงสาวออกมาเดินที่สวนดอกไม้ของบ้าน