แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

"โทโมะ"

"0_0"

"นี่มันอะไรกันคะนี่หรอที่โทโมะไม่ยอมอยู่กับหวาย"เดินเข้ามากระชากแขนชายหนุ่มออกจากตัวร่างบาง

"หวายหยุดโวยวายได้มั้ยหะ"หันไปตวาดหวายอย่างรำคาญ

"โทโมะแล้วนางนี่มันใครบอกหวายมาสิ่มันเป็นใคร"เขย่าแขนต้องหารคำตอบจากคนรัก

"เมียชั้นเข้าใจมั้ยว่าเมียชั้น"แกะมือหญิงสาวออกก่อนจะเดินไปหาร่างบาง

"มะ..เมียแล้วหวายล่ะฮึกหวายเป็นอะไรกับคุณ"ถามทั้งน้ำตารู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ต้องถูกทิ้งสักวันแต่ก็ยังอยากประคองรักให้นานสุดท้ายเค้าก็มีคนใหม่

"เธอหรอมันเป็นแค่อดีตไงหวาย"มองด้วยสายตาเหยีดก่อนจะจูงมือร่างบางออกไป

"โทโมะจะทิ้งแก้วแบบนั้นมั้ย"ออกมานอกร้านก็รั้งไว้แล้วถามคำถามที่อยากรู้

"ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณ"ยิ้มให้ร่างบางพร้อมกับคำพูดเดิมๆที่ใช้กับผู้หญิงคนอื่น

"แก้วอยากกลับบ้านแล้วพาแก้วไปที่ผับไปเอารถหน่อย"เดินกับชายหนุ่มอยู่นานก็อยากกลับเพราะรู้สึกเบื่อเต็มที่

"โมะให้ลูกน้องเอาไปไว้ที่บ้านโมะแล้ว"หันมาบอกร่างบาง

"งั้นคุณก็พาแก้วไปเอาหน่อยแก้วอยากกลับบ้านนะคะโทโมะ"อ้อนชายหนุ่มที่ท่าทางจะไม่ยอมให้กลับง่ายๆ

"ก็ได้งั้นเดี๋ยวผมให้ลูกน้องเอามาให้"กำลังจะกดโทรศัพท์แต่ก็ถูกดันลง

"ไม่ต้องหรอกแก้วอยากไปกับคุณอยากไปบ้านคุณแล้วก็สวัสดีคุณพ่อคุณแม่ของคุณ"พยายามทุกวิถีทางที่จะเข้าหาครอบครัวให้ได้

"งั้นก็ไป"จูงมือร่างบางไปที่รถก่อนจะพาไปที่บ้าน

ณ บ้านไทยานนท์

"นี่หรอคะบ้านคุณ"พอลงจากรถก็เอ่ยถามชายหนุ่ม

"ครับเราเข้าไปในบ้านดีกว่านะ"กอดเอวหญิงสาวก่อนจะพาเดินเข้าไปในบ้าน

"บ้านคุณทำธุรกิจอะไรคะเนี่ยบ้านใหญ่จัง"หันมาถามชายหนุ่มผู้เป็นศัตรู

"เป็นธุรกิจส่งออกน่ะครับ"หันมาบอกหญิงสาว

"งั้นไทยานนท์ กรุ๊ปก็บริษัทพ่อคุณใช่มั้ย"หันมาถามพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่มันพร้อมจะระเบิดมาเมื่อไหร่ก็ได้

"ใช่ครับเห็นว่ามันมีหุ้นของเพื่อนพ่อผมด้วยแต่รู้สึกว่าเค้าจะยกให้พ่อผมหมดเลยไม่ว่าจะเป็นบริษัทหรือหุ้นตอนนี้ก็เลยกลายเป็นของตระกูลผมหมดเลย"ยังคงยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะพาเดินมาในบ้านหลังใหญ่

"เลว"มองหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้า

"อะไรนะแก้ว"หันมาถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

"เปล่าค่ะแค่บอกว่าคุณรวยมาก"หันหน้าหนีก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง

"เป็นอะไรหรือเปล่าที่รักร้องไห้ทำไม"เห็นปาดน้ำตาเลยจับแฟนสาวให้หันหน้ามาหา

"เปล่าหรอกฝุ่นมันเข้าตาแก้วน่ะ"โกหกคำโตชายหนุ่มพามานั่งที่โซฟาหรูกลางบ้าน

"ตาโมะไปไหนมา"หญิงวัยกลางคนเดินลงมาจากบันไดใหญ่ของบ้านตามตัวประดับด้วยเครื่องเพชรราคาสิบกว่าล้านพร้อมพัดสีเลือดหมูที่โบกไปมาอยู่ตรงหน้า

"ผมไปคอนโดมาแม่ครับแก้วแฟนผม"แนะนำหญิงสาวให้ผู้เป็นแม่รู้จัก

"สวัสดีค่ะ"ยิ้มให้อย่างไม่กลัวเกรง

"สวัสดีจ้ะหนูชื่ออะไรล่ะ"เดินมานั่งที่โซฟาข้างหญิงสาวรู้สึกถูกชะตากว่าคนอื่นๆที่ลูกพามา

"แก้วค่ะคุณน้า"บอกชื่อแล้วยิ้มให้หญิงวัยกลางคน

"เรียกแม่เถอะจ้ะยังไงแม่ไม่ยอมให้ตาโทโมะปล่อยหนูไปได้หรอกแม่จะให้แต่งงานกันเลย"คำพูดของหญิงวัยกลางคนเล่นเอาร่างบางยิ้มออกทันที

"ผมไม่ปล่อยอยู่แล้วครับแม่"ยิ้มให้นิดๆก่อนจะหอมแก้มหญิงสาว

"โทโมะทำอะไรเกรงใจคุณแม่บ้างสิ่"หันไปดูร่างสูงเบาๆ

"ฮะ ฮะไม่เป็นไรลูกผู้หญิงคนอื่นมันทำอย่างนี้ให้แม่เห็นออกบ่อย"ยิ้มอย่างไม่ถือสา

"เห็นมั้ยแก้วงั้นผมหอมอีก"จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แต่หญิงสาวดันหน้าออก

"แต่แก้วมีมารยาทกว่าผู้หญิงของคุณแก้วเกรงใจคุณแม่"หันมาทำตาขวางใส่

"ก็ได้ครับแต่แก้วเป็นผู้หญิงของโมะคนเดียวนะไม่มีแล้วคนอื่นอ่ะ"ยิ้มให้หญิงสาว

"เอาล่ะแม่ไม่กวนแล้วส่วนตาโทโมะอย่าแกล้งน้องสิ่ตาโทโมะทำอะไรไม่ดีบอกแม่นะลูก"ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป

"ถ้าพี่ทำตัวไม่ดีอย่าฟ้องคุณแม่นะพี่อยากให้แก้วทำโทษพี่"หอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่

"แก้วจะทำโทษพี่ยังล่ะ"หันมาถามชายหนุ่ม

"พี่ให้แก้วกินพี่เลยพี่ยอม"กระซิบข้างหูเล็กแล้วหอมแก้มเบาๆ

"แหวะๆไม่ทำหรอกไอ้บ้า"ขยับหนี

"อย่าหนีสิ่พี่ว่าไปเดินดูสวนดอกไม้ดีกว่านะเผื่อแก้วชอบ"จับมือหญิงสาวออกมาเดินที่สวนดอกไม้ของบ้าน