ปิ๊งรักกับน้องสาวของเพื่อน

         โทโมะที่เห็นว่าเคนตะเดินออกไปแล้วก็รีบเข้ามาในห้องและกดล็อดประตูทันที  เพื่อไม่ให้เข้ามาขัดจังหวะที่จะต้องเคลียร์กับหญิงสาวที่นอนอยู่ในห้อง
     " ตื่นขึ้นมาคุยเดี๋ยวนี้เลยแก้ว" โทโมะกระชากตัวหญิงสาวขึ้นมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
     " มาทำไม กลับไปซะ" แก้วเอ่ยไล่ชายหนุ่ม
     " ไม่กลับ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
     " ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว พี่กลับไปเถอะ" แก้วบอกแล้วหันหน้าหนี โทโมะอุ้มหญิงสาวลงมานั่งที่โซฟา  เพราะกลัวว่าจะมีคนมองผ่านกระจกหน้าห้องมาได้
      " พี่ไม่กลับ จนกว่าพี่จะรู้ว่าไอ้บ้านั้นมันเป็นใคร"
      " อยากรู้ใช่ไหม"
      " ใช่"
      " พี่เคนตะ เป็ฯคนที่ช่วยชีวิตแก้วไว้ และก็จะเป็นคนดูแลแก้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  ฉะนั้นพี่เลิกมาหาแก้วได้แล้ว  เดี๋ยวพี่เคนตะจะเข้าใจผิดเอาได้" แก้วร่ายยาวก่อนจะหยุด  โทโมะที่นั่งฟังก็เริ่มไม่พอใจ
       " พี่จะดูแลแก้วเอง มีคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์" โทโมะบอกแล้วประกบปากหญฺงสาวอย่างดุเดือด แก้วที่ไม่สบายอยู่ก็ไม่มีแรงมากพอที่จะขัดขืน  หญฺงสาวพยายามจะดันตัวชายหนุ่มออก  แต่ไม่รู้ว่าทำไมร่างกายเจอจึงตอบสนองกับจูบของเรา  มือนางยกขึ้นโอบรอบคอชายหนุ่มไว้  โทโมะที่เห็นการตอบสนองของหญิงสาวก็เอื้อมมือมาปลดเชือกเสื้อผู้ป่วยที่นอนอยู่ใต้ล่างทันที
        " อย่า" แก้วได้สติเมื่อผ่ามือหนาได้ล้วงเข้ามาที่แผ่นหลังของหญิงสาว
        " แน่จริงก็หยุดพี่ให้ได้สิ" โทโมะบอกแล้วไซ้ซอกคอหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง  แก้วที่ไม่สบายอยู่ดีๆ ก็หมดสติไป
        " แก้ว แก้ว" โทโมะที่เห็นหญิงสาวหมดสติไปก็เขย่าให้หญิงสาวตื่น  ก่อนจะอุ้มกลับมาที่เตียงและจัดการมัดเชือกที่เสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะกดออดเรียกพยาบาล
        " คนไข้เป็นอะไรค่ะ" พยาบาลวัยกลางคนเดินเข้ามาถาม
        " เธอหมดสติไปนะครับ" โทโมะบอกอย่างเป็นห่วง
        " คนป่วยมีไข้นะค่ะ เดี๋ยวจะเช็ดตัวให้และก็ฉีดยา  เชิญคุณออกไปรอข้างนอกนะค่ะ" พยาบาลบอก ชายหนุ่มจึงเดินออกมารอนอกห้อง  เขาหันไปเห็นเคนตะเดินกลับมาพร้อมถุงอาหารและขนม  โทโมะจึงเดินไปอีกทางเพื่อไม่ให้เคนตะเห็นตัวเอง
        " เกิดอะไรขึ้นครับ" เคนตะที่เดินเข้ามาเห็นพยาบาลอยู่หลายคนในห้องของหญิงสาว
        " ไข้ขึ้นสูงนะค่ะ ตอนนี้เช็ดตัวและก็ฉีดยาให้เรียบร้อยแล้วนะค่ะ" พยาบาลเอ่ยบอกแล้วเดินออกไปทันที  เคนตะวางของที่ซื้อมาลงก่อนจะนั่งเฝ้าไข้หญิงสาว
  
  
  
         แก้วลืมตาขึ้นแต่ก็ยังหนักๆ หัวอยู่  เคนตะก็เข้าประคองให้นั่งพิงกับหัวเตียง  แล้วปรับเตียงให้อยู่ในระดับนั่ง
       " ทานข้าวเที่ยงนะครับ" เคนตะบอกแล้วเลื่อนถาดอาหารมาตรงหน้าหญิงสาว
       " ค่ะ" แก้วบอก เคนตะจึงตักข้าวต้มป้อนให้หญิงสาว
       " พี่เคนตะ พี่จะกลับไปรีสอร์ทของพี่เมื่อไร" แก้วเอ่ยถามชายหนุ่ม
       " อีกไม่กี่วันหรอก แก้วมีอะไรหรือเปล่า"
       " ถ้าแก้วจะขอไปทำงานด้วยจะได้ไหมค่ะ" แก้วเอ่ยถามชายหนุ่ม  เธอเองก็อยากจะหนีหน้าชายหนุ่มไปไกลๆ
       " ถามพี่ชายแก้วก่อน ถ้าไม่ว่าอะไรพี่ให้ไปด้วยได้อยู่แล้ว" เคนตะบอกแล้วยิ้มให้หญิงสาว
       " ค่ะ" แก้วยิ้มให้ชายหนุ่มเช่นกัน  ตอนเย็นเคนตะขอตัวกลับไปนอนพักผ่อน  ป๊อบปี้จึงมาเฝ้าน้องสาวตัวเองแทน
       " ว่าไงครับน้องสาวของพี่  ดื้อจนไข้ขึ้นเลยเหรอ" ป๊อบปี้เอ่ยถามน้องสาวด้วยรอยยิ้ม
        " แก้วไม่ได้ดื้อสักหน่อย" แก้วบอกพี่ชาย
        " ทานข้าวเย็นยัง  พี่ซื้อโจ๊กเจ้าโปรดของเรามาฝาก" ป๊อบปี้บอกแล้วชูถุงโจ๊กร้านเจ้าโปรดของน้องสาว
        " ทานแล้วค่ะ  พี่ป๊อบทานเถอะ  ทำงานมาเหนื่อยๆ" แก้วบอกพี่ชาย
        " งั้นนอนไหม"
        " แก้วนอนมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวขอนั่งเล่นดีกว่า"  แก้วบอกพี่ชาย  ไม่นานมือถือป๊อบปี้ดังขึ้นก็ขอตัวแยกออกไปคุยข้างนอกก่อนจะเดินกลับเข้ามาหาน้องสาวที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
       " แก้ว เดี๋ยวพี่ไปทำนก่อนนะ งานด่วน" ป๊อบปี้เอ่ยบอกน้องสาว
       " ค่ะ แก้วอยู่คนเดียวได้ค่ะ" แก้วบอกพี่ชายเพื่อไม่ให้เป็นห่วง
       " งั้นพี่จะรีบไปรีบกลับนะ" ป๊อบปี้เดินออกไปโดยไม่รู้ว่าเพื่อนหนุ่มนั้นแอบอยู่ตรงบันไดหนีไฟ  เมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มเข้าลิฟท์ไปแล้วโทโมะจึงเดินออกไปเพื่อไปยังห้องของหญิงสาว
 
 
 ++ อัพให้อีกตอนนี้  ไม่รู้ว่าเป็นไง ชอบบ้างหรือเปล่า  ติ ชมกันหน่อยนะ ++