สาวห้าวปะทะหนุ่มมาเฟีย TK

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          เสียงเคาะประตูทำให้แก้วกระโดดลุกออกจากตัวชายหนุ่มทันที

      " ข้าวต้มมาแล้วครับ" ลูกน้องของโทโมะเอ่ยบอกแล้วเอาถาดที่มีอาหารยกมาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง

      " กินข้าวนะพี่กราฟ" แก้วเอ่ยบอกพี่ชายก่อนจะเอาถ้วยเข้าต้มมานั่งลงข้างๆ พี่ชายแล้วป้อนให้

      " อร่อยจังเลย" กราฟเอ่ยบอกแล้วส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มที่นั่งมองมาอยู่อย่างกวนๆ

      " อ้าปากสิค่ะ" แก้วเอ่ยบอก  กราฟมองมายังโทโมะที่จ้องอย่างกับจะฆ่าตัวเองเลยจับมือแก้วไว้ก่อนจะเอาช้อนเข้าปาก  แก้วยิ้มให้กับพี่ชายโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มนั้นมองมาอย่างกับจะฆ่า

      " แก้ว แกเป็นอะไรกันโทโมะ" กราฟเอ่ยถามน้องสาว

      " ไม่รู้เหมือนกันพี่กราฟ" แก้วเอ่ยบอก  เพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกับชายหนุ่มแน่ คนรักหรือแค่ที่ระบาย

       " ป้องกันหรือเปล่า" กราฟเอ่ยถามตรงๆ

       " พี่กราฟ" แก้วเอ่ยเรียกชื่อพี่ชายเสียงดัง

       " พี่โตกว่า พี่ดูออกว่าแกกับโทโมะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน" กราฟบอกแล้วลูบหัวน้องสาว

       " เปล่าค่ะ"

       " หนีไปกับพี่ไหม แกจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว" กราฟเอ่ยถามน้องสาวเบาๆ

       " พี่กราฟ พี่อย่าหนีเลยนะ  ถ้าพี่หนีเขาอาจจะฆ่าพี่ได้" แก้วเอ่ยบอกพี่ชาย

       " พี่เป็นห่วงเรา ไปกับพี่นะ"

       " ไม่ค่ะ แก้วไม่ไป แก.." แก้วเอ่ยบอกพร้อมน้ำใสๆ ที่ไหลออกมา

       " แกรักมันใช่ไหม แก้ว" กราฟเอ่ยถามน้องสาวอย่างโมโห  แต่ก็อยู่ในระดับเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน  เขาไม่อยากให้น้องสาวต้องมาเจอกับคนไม่จริงใจแบบนี้

       " ค่ะ แก้วรักเขา" แก้วตอบพร้อมพยักหน้า

       " คิดให้ดีๆ ว่าเขารักแกอย่างที่แกรักเขาหรือเปล่า" กราฟบอกแล้วล้มตัวนอน  แก้วมองพี่ชายก่อนจะเอาถ้วยข้าวต้มไปวางแล้วเดินออกไปอย่างเหม่อลอย

      " แก้ว แก้ว" โทโมะตามมาคว้าแขนหญิงสาวเอาไว้

       " อะไร" แก้วถามอย่างลืมตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้เพราะสับสน

       " เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม มันทำอะไรบอกว่า เดี๋ยวโมะจะไปจัดการให้" โทโมะเอ่ยถามคนรักอย่างเป็นห่วง

       " ไม่มีใครทำอะไรแก้วหรอก  แก้วแค่สับสน" แก้วเอ่ยบอกก่อนจะเดินหนี

       " สับสนอะไรแก้ว" โทโมะรั้งแขนหญิงสาวไว้  ทำให้เธอเซเข้ามาในอ้อมกอด

       " สับสนว่าฉันเป็นอะไรกับคุณ คนรักคือแค่ที่ระบายอารมณ์" แก้วบอกทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งหนี

       " แก้ว มาคุยกันก่อน" โทโมะวิ่งตามหญิงสาวเข้ามาในห้องนอน  พบว่าเธอนอนกอดหมอนร้องไห้อยู่

       " แก้ว คุณเป็นคนรักของผม ไม่ใช่ที่ระบายหรืออะไรทั้งนั้น" โทโมะเอ่ยปลอบหญิงสาว

       " แต่คุณก็เปลี่ยนผู้หญิงบ่อย จนฉันไม่มั่นในในตัวคุณ" แก้วเอ่ยบอกชายหนุ่ม

       " แก้ว ผมจะหยุดที่คุณเป็นคนสุดท้าย ตกลงไหม" โทโมะเอ่ยบอกก่อนจะจับให้หญิงสาวนอนหงายแล้วคร่อมเอาไว้

       " ฉัน.อะ.อุ๊บ" แก้วโดนชายหนุ่มปิดปากทันที

       " รักโมะไหม คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกันนะครับ" โทโมะถอนปากออกมาคุยกับหญิงสาว  ก่อนจะเอื้อมมือหนามาปาดน้ำตาออกไปจนหมด  ก่อนจะก้มลงมาจูบปากหญิงสาวอีกครั้ง  แต่แก้วที่กำลังสับสนก็สลบไปก่อที่ชายหนุ่มจะทำอะไรไปมากกว่านั้น  จึงจับหญิงสาวนอนลงพร้อมห่มผ้าให้  จึงนอนกอดหญิงสาวเอาไว้

       เช้าวันรุ่งขึ้นโทโมะที่ตื่นก่อนจึงเข้าไปอาบน้ำออกมาแล้วเดินออกจากห้องไปทันที  แก้วเองที่ตื่นขึ้นหลังจากโทโมะออกก็รีบอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อจะแอบออกไปหาพี่ชาย

      " พี่กราฟ" แก้วเอ่ยเรียกพี่ชายที่ถูกลูกน้องโทโมะลากออกมาจากห้องแล้วซ้อมที่หน้าบ้านพักที่เธอไปหาเมื่อคืน  ก่อนจะขยับไปใกล้ๆ เพื่อแอบฟัง

      " เมื่อวานเมิงพูดอะไรกับแก้ว" โทโมะกระชากขอเสื้อชายหนุ่มพร้อมกับหมัดหนักๆ ที่เวี่ยงลงไปบนใบหน้าหล่อ

      " ไม่ได้พูดอะไร" กราฟเอ่ยบอกออกไป

      " รู้ไหมว่าที่จับแก้วมา ก็เพื่อที่เมิงเห็นแล้วจะได้ทรมาน  ว่าคนแกที่รักมากที่สุดโดนทำร้าย" โทโมะเอ่ยบอกพร้อมหัวเราะออกมา

       " แกไม่ได้รักแก้วจริงๆ ใช่ไหม" กราฟเอ่ยถามชายหนุ่ม

       " ถ้าจะบอกว่าใช่ จะทำไหม" โทโมะเอ่ยบอกพร้อมปล่อยคอเสื้อออก

       " เฮ้ย จัดการมัน" โทโมะเอ่ยบอกพร้อมยืนดูชายหนุ่มที่ถูกทำร้ายร่างกาย

       " อย่าทำพี่ฉันนะ" แก้ววิ่งเข้ามากอดพี่ชายเธอจึงได้รับบาดเจ็บจากลูกน้องของโทโมะ

       " แก้ว"  เสียงเสียงประสานพร้อมกัน  กราฟจับน้องสาวหันไปอีกด้านเพื่อที่การเตะจะลงมาที่เขาเพียงคนเดียว

       " หยุด" โทโมะเอ่ยสั่งลูกน้องให้หยุดการกระทำ

       " นายมันไม่ใช่คน ไอ้คนไม่มีหัวใจ" แก้วเอ่ยบอกชายหนุ่มทั้งน้ำตาก่อนจะยันตัวเองให้ยืนขึ้น

       " โอ๊ย" แก้วแทบทรุดเมื่อตัวเองเจ็บบริเวณท้อง

       " แก้วเป็นอะไรหรือเปล่า" โทโมะเดินเข้ามาหาหญิงสาว

       " อย่าเข้ามาใกล้ฉันเป็นอันขาด" แก้วเอ่ยบอกพร้อมพี่กราฟที่ลุกขึ้นมา

       " แก้วมาหาโมะเดี๋ยวนี้"

       " ไม่ ในเมื่อไม่ได้รักกัน งั้นก็อย่ามายุ่งซึ่งกันและกัน" แก้วบอกพร้อมประคองพี่ชายออกไปทั้งน้ำตา  แต่ทั้งสองไม่มีเงินติดตัวจึงโบกรถกลับบ้าน

       " พี่กราฟ ไปอยู่กับแม่ก่อนนะ" แก้วเอ่ยบอกพี่ชายเอขึ้นมานั่งบนท้ายคนที่ลุงใจดีให้ขึ้นมาพร้อมพามาส่งที่บ้านให้

       " ขอบคุณมากๆ นะค่ะ" แก้วเอ่ยบอกพร้อมประคองพี่ชายเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็กที่เธอทำงานเล็กๆ น้อย รวมกับเงินที่แม่เปิดร้านอาหาร  เพื่อเอามาซื้อกันอยู่ สามคนแม่ลูก

       หลายวันผ่านไปแก้วและกราฟมาช่วยงานที่ร้าน  เช่นเดียวกับโทโมะที่วันนี้มาทานข้าวที่ร้านของหญิงสาว  โดยข้างกายเขามีสาวสวยมาด้วย

    " พี่อยู่นี้ดีกว่า เดี๋ยวมีเรื่องกัน"   แก้วเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไปต้อนรับชายหนุ่ม

    " เมนูค่ะ" แก้วบอกแล้วยืนรอรับเมนู

    " ข้าวผัดทะเลค่ะ กับน้ำฝรั่ง" สาวสวยเอ่ยบอกกับฉัน

    " แล้วคุณผู้ชายจะรับอะไรดีค่ะ" แก้วเอ่ยถามชายหนุ่มโดยไม่มองหน้า

    " เหมือนที่รักของผมแล้วกัน" โทโมะเอ่ยบอกโดยจ้องมาที่หญิงสาวที่ยืนจดรายการอยู่

     " รอสักครู่นะค่ะ" แก้วหยิบเมนูก่อนจะเดินหายเข้าไปทางหลังร้าน

     " นี้รายการค่ะแม่" แก้วบอกแล้วยิ้มให้มารดา ก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงไป

     " แก้ว แก้ว" กราฟเขย่าเรียกน้องสาว

     " แม่ครับ ผมพาน้องไปหาหมอก่อนนะครับ" กราฟบอกมารดาก่อนจะอุ้มน้องสาวออกจากร้านไป

     " แก้ว" โทโมะที่เห็นหญิงสาวก็มองด้วยความเป็นห่วง

     " น้องผมเป็นอะไรครับ"

     " ไม่เป็นอะไรหรอกครับ แค่พักผ่อนน้อย ทานอาหารไม่ตรงเวลา" คุณหมอเอ่ยบอก  กราฟยิ้มให้คุณหมอก่อนจะเดินไปดูน้องสาวที่ห้องพักผู้ป่วย

     " เป็นไงเรา คิดมากเรื่องอะไร ถึงอดหลับอดนอน" กราฟเอ่ยถามน้องสาว

     " ป่าวค่ะ" แก้วตอบโดยหลบสายตาพี่ชาย

     " เรื่องโทโมะใช่ไหม"

     " อืม" แก้วพยักหน้าเป็นคำตอบ

     " รักเขามากล่ะสิ ถึงได้เป็นแบบนี้" กราฟเอ่ยถามน้องสาวด้วยความสงสัย  แก้วไม่ตอบก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

     " นอนพักไปนะ เดี๋ยวพี่จะไปดูแม่  ตอนเย็นจะเอาข้าวมาให้" กราฟบอกแล้วเดินออกไป

          ++ อัพแล้วนะ  เม้นให้ด้วย โหวตด้วยก็ดี อิอิ  ++