My secret. เธอคือความลับ (Nc)

               หญิงสาวร่างบางตรงเข้าไปจู่โจมชายหนุ่มทันที ริมผีปากประกบกันอย่างร้อนเเรงเเละ
 
เร่าร้อน ชายหนุ่มที่โดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวจำเป็นต้องตื่นตัวอย่าไม่อาจปฎิเสธ เขาสอดเเทรก
 
ลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานที่อยู่ตรงหน้า เเละ...
 
               "เธอทำเเบบนี้เพื่ออะไร ? มาที่นี่ได้ยังไง" ผละริมฝีปากของตนออกจากร่างบางอย่าง
 
อ้อยอิ่ง เเละเอ่ยถามในสิ่งที่คาดว่าจะไม่ได้รับคำตอบอีกเหมือนอย่างเดิม
 
               "อยากรู้ก็ต้องค้นสิคะ เข้ามาค้นในส่วนลึก...ข้างในของฉัน" เพียงเธอเอ่ยตอบอย่าง
 
นั้น หนุ่มร่างสูงก็เริ่มเกมทันที....
 
               บันทึกพิเศษ : แก้ว
 
               แก้วขอโทษนะโมะ แก้วขอโทษจริงๆ 
 
               "โอ๊ย !" เสียงร้องของโทโมะทำให้ฉันไม่กล้าที่จะมองภาพตรงหน้า ฉันว่าเเผนนี้
 
มันรุนเเรงไปรึเปล่านะ 
 
               "มีอะไรอยากจะถามฉันอีกมั้ยคะ" โทโมะมองหน้าฉันด้วยสายตาเเปลกๆอย่างบอกไม่
 
ถูก จะว่ารังเกียจก็ไม่ใช่ เเต่เเล้วความสงสัยก็หายไปเมื่อเขาเอ่ยคำนั้นออกมา
 
               "ฉันต้องการเธอ" 
 
               "เหอะ !" ฉันเชื่อเลยจริงๆ นิสัยเสียๆของโมะยังไม่หายไปไหน ทำไมผู้ชายถึงได้เป็น
 
เเบบนี้กันหมดนะ
 
               "เข้ามาใกล้ๆสิคะ" ฉันทำท่าทางยั่วยวนหลอกล่อให้เขาเข้ามาใกล้ๆ เเละมันก็ได้ผล
 
สาม สอง หนึ่ง 
 
               "โอ๊ย !" ก่อนที่โทโมะจะได้เเตะต้องตัวฉัน ฉันก็ใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตใส่เขาไปซะ
 
ก่อน อย่าที่ทำเมื่อครู่นี้ล่ะค่ะ
 
               "ตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการคุณ! เเต่คราวหลังไม่เเน่นะคะ" 
 
               "เธอมันเเม่มด! ฉันชักจะทนไม่ไหวเเล้วนะ เธอเข้ามาเสนออะไรต่างๆให้ฉัน เเต่ก็ไม่
 
ยอมบอกอะไรกับฉันเลย" โทโมะเดินหนีออกห่างจากฉัน เเละพร่ำพูดสิ่งที่เขาอัดอั้นอยู่ในใจ
 
เเต่เเค่นี้อย่างหวังว่าฉันจะยอมนะ มันยังไม่ถึงเวลา ฉันน่ะรู้จักเขาดี เเต่เขา...เเค่เคยรู้จักฉัน
 
               "ใช่ นายเข้าใจถูกเเล้ว ฉันนี่เเหละเเม่มด" ฉันบอกเขาเเละเดินเข้าไปใกล้ๆ หลังจาก
 
นั้นก็พูดต่อ "ต่อไปนี้ฉันจะอยู่ที่นี่กับนายนะ...ที่รัก" 
 
               "เธอพูดอะไรยัยเเม่มด ใครให้เธออยู่" เขาจับไหล่ฉัน เเต่ไม่ได้จับเบาๆเลย อารมณ์
 
ร้อนอย่างนี้ยังไม่หายอีกเหรอ 
 
               "ลงไปถามคุณพ่อโมะดูสิคะ อ้อ ถ้าลงไปเเล้วปิดห้องให้ด้วยนะ ฉันจะอาบน้ำ"
 
               โทโมะไปแล้ว เขาลงไปเเล้ว คงจะไปหาคุณลุงจริงๆสินะ ถึงเเม้โมะจะลืมแก้ว เเต่ยังไง
 
เเก้วก็ไม่ยอมเเพ้หรอกนะ นี่เป็นเเค่การเริ่มต้นเท่านั้น !
 
 
จบบันทึกพิเศษ.
 
               ร่างสูงเดินออกจากห้องด้วยท่าทางตั้งใจทำให้เกิดเสียงดังตึงตัง เขาไม่รู้อะไรเลยสัก
 
อย่าง มันน่าแปลกมาก เขาคิดว่าเขาไม่รู้เเต่ลึกๆเเล้วความรู้สึกมันก็คอยบอกว่าเขารู้ เขาสับสน
 
ไปหมด สิ่งที่รู้เเละความรู้สึกมันสวนทางกัน
 
               "พ่ออยู่ไหนกันนะ" โทโมะเดินหารอบๆที่คิดว่าพ่อของเขาจะอยู่ เเต่ก้ไม่เจอ เขา
 
จึงเดินไปถามที่ล็อบบี้
 
               "คุณวิศวะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ยังไม่ทันที่จะได้ถามพนักงานล็อบบี้ก็เอ่ยถามขึ้นมาซะ
 
ก่อน
 
               "เห็นคุณพ่อบ้างมั้ยครับ"
 
               "อ๋อ คุณท่านอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ" โทโมะพยักหน้าลงเล็กน้อยเเละตรงไปที่ห้องอาหาร
 
ทันที พนักงานล็อบบี้พยายามจะเรียกไว้เพื่อบอกอะไรบางอย่างเเต่ก็ไม่ทันเสียเเล้ว
 
               ณ ห้องอาหาร
 
               ร่างสูงมองหาผู้เป็นบิดา เเต่ก็เจอบิดานั่งร่วมโต๊ะอยู่กับผู้ใหญ่อีกหลายคน เขาจึงคิดที่
 
จะออกไปก่อนเเล้วก็ค่อยมาถามใหม่ตอนที่เเขกกลับไปหมดเเล้ว เเต่ก็โดนเรียกไว้ก่อน
 
               "ตาโมะ ! มานั่งนี่ก่อนสิลูก" 
 
               "มีอะไรเหรอครับพ่อ" เขานั่งลงข้างๆผู้เป็นพ่อเเละยกมือไหว้เเขกของพ่อ 
 
               "นี่พ่อเเม่หนูเบลล์ เขาจะมาคุยเรื่องงานเเต่งงาน" 
 
               งานเเต่งงาน ? งานเเต่งงานใครกัน งานเเต่งงานอะไรล่ะ หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นได้เเต่คิด
 
สงสัย...
 
 
-----------------------------------
 
กลับมาอีกทีโทโมะก็จะเเต่งงานซะเเละ เอ๊ะงานโทโมะเหรอ ? 
 
5555555555555555
 
แก้วต้องมีจุดประสงค์สิ ถึงได้ทำอย่างนี้