ป่วนใจนักขอรักซะเลย…ยัยตัวแสบ

ณ โรงพยาบาล

ป๊อปปี้ถูกเข้าเฝือกที่ขาข้างขวาเพราะนายนั่นไปเล่นฟุตบอลมาแล้วขาเดาะมาก่อนจะมาชนฉัน พอมาชนฉันขาเลยถูกกระแทกมากกว่าเดิมจนหัก แต่ก็แปลกที่นายนั่นทนได้ขนาดนี้ไม่ร้องไห้เลยด้วย เจ๋งอ่ะ ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะเพื่อ?)

“ฉันบอกนายแล้วว่าเลิกซ้อมนายก็ซ้อมหนักเกิน” โทโมะโวยใส่ป๊อปปี้

“ครับคุณพ่อ ผมผิดอีกแล้ว ขอโทษครับ” ป๊อปปี้ทำท่าไหว้โทโมะ เล่นเอาฉันกับแก้วหัวเราะไปตามๆกัน เออ เกือบลืมไปเลย เรื่องโทโมะกับแก้ว ฉันเลยหันไปจ้องยัยแก้วไม่วางตา ยัยนั่นก็ทำหน้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ถอนหายใจทำไมอยากบอกอะไรหรือเปล่า” ฉันพูดขึ้น ทำให้สถานการณ์ในห้องคนไข้เงียบกันไป

แก้วกับโทโมะมองหน้ากันแล้วเหมือนจะเล่นสงครามกันทางประสาทอ่ะนะ

“นี่จะพูดมั้ยแก้ว โทโมะ” ป๊อปปี้พูดขึ้น สงสัยนายนั่นก็เริ่มๆรำคาญด้วยแล้วล่ะ

“อ่ะๆ พูดก็ได้” โทโมะพูดขึ้นแล้วมองหน้าแก้วอีก แต่แก้วเอานิตยาสารบังหน้าไว้ อะไรของยัยแก้วเนี่ย!

“อย่าทำตัวให้น่าจับผิดได้มั้ยแก้ว” ฉันเริ่มสงสัยขึ้นเรื่อยๆ

“นายบอกมาโทโมะ” ป๊อปปี้สั่งโทโมะ

“ฟังนะ ความจริงแล้วฉันกับแก้วไม่ได้เลินหรอก -0-“

“ไมได้เลิกกัน!!!” ฉันกับป๊อปปี้อุทานพร้อมกัน ก่อนจะส่งสายตาพิฆาตไปยังแก้วกับโทโมะสลับกัน สองคนนั้นเลยไปยืนติดกันทันที

“แล้วทำไมถึงมาหลอกพวกเราแบบนี้ แก้ว! โทโมะ!” ฉันเริ่มโมโหละนะ

“ขอโทษรับคนสวย ><” แก้วพูดเหมือนหยอกๆ

“ไม่สนุกนะแก้ว เอาความจริงมาแกล้วเราทำไม” ฉันยังคงซักไซ้ต่อไปเหมือนตำรวจกำลังสอบปากคำไม่มีผิด

“ก็…”

“ขอโทษนะก็เราสองคนเห็นว่าเธอสองคน..เอ่อ…” โทโมะพูดค้างไว้เพราะโดนแก้วใช้ศอกกระทุ้งที่หน้าท้องก่อน

“แก้ว! หยุดเลยนะ นายโทโมะพูดต่อ” ฉันหันไปดุยัยแก้วจนตัวหดไป

“ก็เธอสองคน…คง…ชอบกัน” โทโมะพูด

“O////O” <----- หน้าฉัน

“O_O” <------- หน้าอีตาป๊อปปี้

 “ฟางอย่าโกรธแก้วนะ แก้วขอโทษ!!!!”

“ฉันก็ด้วย ขอโทษ!!” โทโมะโค้งให้ฉันอย่างสวยงาม ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ย่ะไม่ได้โกรธมากมายอะไร แต่ที่ว่า ฉันกับนายป๊อปปี้ชอบเนี่ยนะ คิดได้ไง!!! ฮ่าๆๆๆ หรือจะจริงนะ ไม่ๆๆๆๆ ไม่มีทาง

“อะไรของพวกนายสองคนเนี่ย เฮ้อ! ไร้สาระ ฉันนอนล่ะ” ป๊อปปี้พูดปัดๆก่อนจะนอนแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง

“ฟางไม่โกรธแก้วแล้วใช่มั้ย?” แก้วทำหน้าสลดลง

“ย่ะ ไม่โกรธแล้ว แต่อย่างทำอะไรแบบนี้กันอีกนะ รู้มั้ยคนเขาเป้นห่วงกันน่ะ”

“เย้ๆๆๆ ฟางหายโกรธแก้วแล้ว อิอิ” ยัยแก้วดีใจจะกระโดดมาหาฉันแต่โดนนายโทโมะรวบเอวไว้ซะก่อน

“ฟาง อยู่เฝ้าป๊อปปี้ด้วยนะ” โทโมะพูดเสียงเรียบ

“อ้าว! ทำไมต้องเป้นฉันอ่ะ” ฉันชี้นิ้วมาที่ตัวเองแบบงงๆ

“ก็เธอชนป๊อปปี้อ่ะ”

“เกี่ยวอะไร นายนั่นบาดเจ็บมาจากการเล่นฟุตบอลก่อนแล้วนะ”

“เธอจะบอกว่าเธอจะปัดความรับผิดชอบเหรอ?” โทโมะขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วจ้องฉัน เห่อๆ น่ากลัวแฮะ >”<

“ก็ได้ๆ คืนนี้ฉันอยู่เป็นเพื่อนนายนี่ล่ะกัน

“อ้าว! แล้วแก้วอ่ะ งั้นคืนนี้แก้วต้องนอนคนเดียวที่หอสิ” ยัยแก้วโวยขึ้น

“เอ่อนั่นสิ”

“เธอต้องเคียร์กับฉันก่อน” โทโมะมองหน้าแก้วอย่าจริงจัง

“เคียร์? เรื่อง?” แก้วมองโทโมะ งงๆ

“นั่นสิเรื่องอะไร” ฉันถามโทโมะ งงๆไปด้วย เห่อๆ

“เธอไม่ต้องรู้หรอกฟาง”

“อ้าว!!!”

“อย่าถามมากเธอไปอยู่กับฉันทั้งคืนนี่แหละ” โทโมะพูดหน้าตาเฉย

“หา???” แก้วโวยอีกครั้งเมื่ออึ้งไปประมารห้าวิ เห่อๆ

“ไม่ต้องหาอยู่นี่แล้ว ไปล่ะ ดูแลป๊อปปี้ด้วยนะฟาง” ว่าแล้วโทโมะก็เอาแก้วไป

“เห่อๆ โชคดีนะแก้ว” ฉันโบกมือตามหลังสองคนนั้นยอยๆแล้วหันไปมองร่างสูงที่นอนหันหลังให้ฉันอยู่