ป่วนใจนักขอรักซะเลย…ยัยตัวแสบ

Fang…[Part]

แก้วออกไปไหนคนเดียวนะ ตามไปดีมั้ยน้ออออ!! โอเค! ตกลงไป! (คุยกับตัวเองรู้เรื่องด้วย ==”) ฉันเดินตามยัยแก้วมาห่างๆ แต่ยัยแก้วก็เดินเร็วเว่อร์ตามเกือบไม่ทัน หรือเพราะฉันขาสั้นเหมือนที่ยัยแก้วเคยพูดไว้เนี่ย! T^T

ปึก!

“โอ๊ย!/โอ๊ย!” เสียงประสานกันขึ้น แล้วใครล่ะเนี่ย ชนกันจนได้นะ ไม่เห็นคนเดินอยู่หรือไงยะ!

“นี่! ไม่เห็นคนเหรอ?” ฉันโวยทันทีที่ลุกขึ้น

“ไม่เห็น!” เสียงยียวนกวนประสาทนี่มันคุ้นๆแฮะ!

“เอ๊ะ! นี่นายป๊อปปี้”

“อืม ฉันเอง เธอนี่ตัวหนักเหมือนกันนะ โอย! เจ็บ” เมื่อกี้ฉันทับตัวเขางั้นเหรอ? ตายแล้ว เป็นไงบ้างล่ะนั่น

“ขอโทษๆ เป็นอะไรมากมั้ย?” ฉันยื่นมือไปจับมือให้เขาลุก

“อ๊ะ!!!” เพราะแรงเขาเยอะเลยทำให้ฉันดึงเขาไม่ขึ้นกลายเป็นว่าฉันโดนเขาดึงลงมาจนแนบตัวเขาแถมหน้าฉันกับหน้าเขาห่างกันไม่มากอีกด้วย >////< ใจเต้นแรงอีกแล้วววววววว

“เอ่อ…โทษทีนะตัวฉันคงหนักเธอคงไม่ไหว” ป๊อปปี้พูดเบาๆ ฉันรีบชักสติกลับมาแล้วลุกขึ้นยืนตามเดิม

“เอ่อ! ช่างมันเถอะ นายลุกได้มั้ยล่ะ” ฉันว่าพลางมองเขา

“ได้อยู่ๆ” นายนั่นพยายามพยุงตัวเองลุกแต่แล้วก็เซมาโดนตัวฉันจนล้มลงไปทั้งคู่ คราวนี้นายนั่นคร่อมฉันซะงั้น

“เฮ้ย!! ป๊อปปี้ทำอะไรฟางน่ะ” แก้วปรี่เข้ามาแยกฉันกับป๊อปปี้ทันที

“แก้ว!!!”

“ฟางเป็นอะไรมั้ย? นายนั่นมันจะทำมิดีมิร้ายเธอใช่มั้ย?” แก้วสำรวจตัวฉันไปทั่วทุกที่แล้วหันไปมองป๊อปปี้อย่างเอาเรื่อง

“แก้วอย่าเข้าใจผิดสิ คือฉันกับนายนั่นชนกันแล้วทีนี้ป๊อปปี้ลุกไม่ขึ้นน่ะ เลยเป็นสภาพที่เห็นนี่แหละ” ฉันว่า

“อ้าว! แล้วนายเป็นอะไรมากมั้ยนั่น” แก้วหันไปถามป๊อปปี้

“ไม่เท่าไหร่หรอก”

“ไม่เท่าไหร่แล้วลุกไม่ขึ้นเนี่ยนะ เชื่อนายเลย” แก้วพูดเอือมๆก่อนจะลุกไป

“แก้วจะไปไหนมาช่วยกันเอานายนี่ลุกก่อนสิ” ฉันเรียกตามหลังแก้ว

“ลำพังเราสองคนพยุงนายนี่ไม่ไหวหรอก เดี๋ยวแก้วไปเรียกโทโมะมานะ แปบเดียว” แล้วแก้วก็เดินหายไป

“ไปเรียกโทโมะ” ฉันว่าลอยๆพลางมองหน้านายป๊อปปี้ที่มองมาเหมือนกัน เราคงเข้าใจตรงกันว่าแก้วกับโทโมะดูแปลกๆ

ผ่านไปสักพักโทโมะกับแก้วก็เดินมาด้วยกัน โทโมะเข้าไปพยุงตัวป๊อปปี้ให้ลุก สุดท้ายก็ลุกได้

“เดี๋ยวฉันพาป๊อปไปโรงบาลก่อนล่ะกัน เธอสองคนจะไปมั้ย?”โทโมะถามขึ้นพลางมองหน้าฉันสลับกับแก้ว

“ฉันไป” ฉันพูด

“แก้วล่ะ” โทโมะถามแก้ว

“ไปสิ”