ป่วนใจนักขอรักซะเลย…ยัยตัวแสบ

Fang…[Part]
แก้วออกไปไหนคนเดียวนะ ตามไปดีมั้ยน้ออออ!! โอเค! ตกลงไป! (คุยกับตัวเองรู้เรื่องด้วย ==”) ฉันเดินตามยัยแก้วมาห่างๆ แต่ยัยแก้วก็เดินเร็วเว่อร์ตามเกือบไม่ทัน หรือเพราะฉันขาสั้นเหมือนที่ยัยแก้วเคยพูดไว้เนี่ย! T^T
ปึก!
“โอ๊ย!/โอ๊ย!” เสียงประสานกันขึ้น แล้วใครล่ะเนี่ย ชนกันจนได้นะ ไม่เห็นคนเดินอยู่หรือไงยะ!
“นี่! ไม่เห็นคนเหรอ?” ฉันโวยทันทีที่ลุกขึ้น
“ไม่เห็น!” เสียงยียวนกวนประสาทนี่มันคุ้นๆแฮะ!
“เอ๊ะ! นี่นายป๊อปปี้”
“อืม ฉันเอง เธอนี่ตัวหนักเหมือนกันนะ โอย! เจ็บ” เมื่อกี้ฉันทับตัวเขางั้นเหรอ? ตายแล้ว เป็นไงบ้างล่ะนั่น
“ขอโทษๆ เป็นอะไรมากมั้ย?” ฉันยื่นมือไปจับมือให้เขาลุก
“อ๊ะ!!!” เพราะแรงเขาเยอะเลยทำให้ฉันดึงเขาไม่ขึ้นกลายเป็นว่าฉันโดนเขาดึงลงมาจนแนบตัวเขาแถมหน้าฉันกับหน้าเขาห่างกันไม่มากอีกด้วย >////< ใจเต้นแรงอีกแล้วววววววว
“เอ่อ…โทษทีนะตัวฉันคงหนักเธอคงไม่ไหว” ป๊อปปี้พูดเบาๆ ฉันรีบชักสติกลับมาแล้วลุกขึ้นยืนตามเดิม
“เอ่อ! ช่างมันเถอะ นายลุกได้มั้ยล่ะ” ฉันว่าพลางมองเขา
“ได้อยู่ๆ” นายนั่นพยายามพยุงตัวเองลุกแต่แล้วก็เซมาโดนตัวฉันจนล้มลงไปทั้งคู่ คราวนี้นายนั่นคร่อมฉันซะงั้น
“เฮ้ย!! ป๊อปปี้ทำอะไรฟางน่ะ” แก้วปรี่เข้ามาแยกฉันกับป๊อปปี้ทันที
“แก้ว!!!”
“ฟางเป็นอะไรมั้ย? นายนั่นมันจะทำมิดีมิร้ายเธอใช่มั้ย?” แก้วสำรวจตัวฉันไปทั่วทุกที่แล้วหันไปมองป๊อปปี้อย่างเอาเรื่อง
“แก้วอย่าเข้าใจผิดสิ คือฉันกับนายนั่นชนกันแล้วทีนี้ป๊อปปี้ลุกไม่ขึ้นน่ะ เลยเป็นสภาพที่เห็นนี่แหละ” ฉันว่า
“อ้าว! แล้วนายเป็นอะไรมากมั้ยนั่น” แก้วหันไปถามป๊อปปี้
“ไม่เท่าไหร่หรอก”
“ไม่เท่าไหร่แล้วลุกไม่ขึ้นเนี่ยนะ เชื่อนายเลย” แก้วพูดเอือมๆก่อนจะลุกไป
“แก้วจะไปไหนมาช่วยกันเอานายนี่ลุกก่อนสิ” ฉันเรียกตามหลังแก้ว
“ลำพังเราสองคนพยุงนายนี่ไม่ไหวหรอก เดี๋ยวแก้วไปเรียกโทโมะมานะ แปบเดียว” แล้วแก้วก็เดินหายไป
“ไปเรียกโทโมะ” ฉันว่าลอยๆพลางมองหน้านายป๊อปปี้ที่มองมาเหมือนกัน เราคงเข้าใจตรงกันว่าแก้วกับโทโมะดูแปลกๆ
ผ่านไปสักพักโทโมะกับแก้วก็เดินมาด้วยกัน โทโมะเข้าไปพยุงตัวป๊อปปี้ให้ลุก สุดท้ายก็ลุกได้
“เดี๋ยวฉันพาป๊อปไปโรงบาลก่อนล่ะกัน เธอสองคนจะไปมั้ย?”โทโมะถามขึ้นพลางมองหน้าฉันสลับกับแก้ว
“ฉันไป” ฉันพูด
“แก้วล่ะ” โทโมะถามแก้ว
“ไปสิ”