Fic harry potter:I hate you

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปยังห้องเรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ ก็ปรากฏว่าเธอมาเป็นคนแรกของชั้น ตามมาด้วยฝีเ้ท้าของใครอีกคน เธฮหันไปตามสัญชาติญาณก็พบกับมัลฟอย เธอทำเป็นไม่สนใจเขาโดยการนั่งลงบนที่นั่งของตนเองศาสตราจารย์ เวกเตอร์เดินออกมา ทักทายพวกเขาเสียงสดใส
"สวัสดีนักเรียนดีเด่นทั้งสอง"เขากล่าวทักทาย
"สวัสดีค่ะ/ครับ"ทั้งสองพูดพร้อมกัน เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจเล็กน้อยที่มัลฟอยพูดว่าครับ แต่ก็ไม่ได้สนใจ เะฮไม่อยากมีเรื่องกับเขาในวันแรกของการเรียน เธอรู้สึกว่าโดยมัลฟอยจ้องจากด้านข้าง เธอยังคงเฉย แล้วเธอก็สังเกตุว่าห้องเรียนวันนี้แปลกไปมันเหมือนมีกระจกสีขาวขุ่นเรียงรายรอบๆห้อง
"ศาสตราจารย์ครับ ทำไมวันนี้ห้องเรียนเราแปลกไป"มัลฟอยชิงเธอถามซะก่อน
"อ้อ ฉันมีการทดสอบก่อนเรียนวัดความรู้เก่าน่ะ ฉันจะให้เวลาพวกเธอหนึ่งชั่วโมงในห้องนั้น ประตูจะเปิดเมื่ออดดัง"ศาสตราจารย์เวกเตอร์ตอบอย่างยิ้มแย้ม
"อ้า นั่นเพื่อนๆมาพอดีเลย"นักเรียนเพียงไม่กี่คนก้าวเข้ามาในชั้น ส่วนใหญ่ที่เลือกลงเรียนวิชานี้ก็เพราะรู้ว่า เดรโก มัลฟอยลงเรียนวิชานี้ด้วย
"นั่งลง นั่งลง วันนี้เราจะมาทดสอบก่อนเรียนกัน เห็นใช่ไหม กระจกสีขาวขุ่้นนั่น มันคือห้อง มีห้องทั้งหมด 12ห้อง ฉันจับคู่ให้พวกเธอ โดยได้ความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์มักกอลนากัล "เขายิ้มอย่างสุขใจ
"เอาล่ะมาดูซิ ใครได้คู่ใครบ้าง เอาล่ะนะ ปัทมา พาติล กับจัสติน ฟลินช์ เฟล็ทลีย์"การประกาศไปเรื่้อยๆจนกระทั้ง
"อ้า ดีๆ เดรโก มัลฟอยคู่กับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เด็กนักเรียนดีเด่นของเรา เอ้า เข้าห้องได้เลย เชิญเลือกได้ตามสบาย เฮอร์ไมโอนี่อยากจะคัดค้านเสียเหลือเกิน แต่ก็ทำได้แค่ ในใจเท่านั้น ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในห้องกระจกขาวสีขุ่น ก็พบว่าห้องนั้นมันมีพื้นที่พอสำหรับสองคนจริงๆขยับก็แทบไม่ได้ เธอเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่บนพื้นเธนั่งลงหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาแล้วเริ่มทำ
"อย่าเบียดฉันได้ไหมมัลฟอย"เธอหันไปว่าเขา แล้วก็พบว่าหน้าเธอและเขาอยู่ใกล้กันเพียงใด ชนิดที่เรียกว่าถ้าขยับเข้ามาอีกนิด คงจะจูบกันแน่ๆ
"ทำไมล่ะ ฉันก็จะทำนะ เธอนี่เห็นแก่ตัวจริง ยัยเลือดสีโคลน"เธอตาดตทันใด นี่เขาจะไม่เลิกหาเรื่องเธอเลยหรือไง ต่างจากมัลฟอยที่ตอนนี้อารมณ์เริ่มพลุ่งพล่าน การอยู่ใกล้เธอขนาดนี้ทำให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ ริมฝีปางบางสีเชอร์รี่นั่น ทำให้เขาอยากจูบเธอ
"ถ้างั้นก็ทำไปเลยสิเอ้า"เธอยื่นกระดาษให้เขา เขารับไว้และวางมันลง
"ทำด้วยกัน"เขาสั่งเสียงวางอำนาจ ระหว่างที่ทำบททดสอบนั้น ทั้งคู่เถียงกันตลอดเวลา ต่างคนต่างหัวแข็ง
ไม่ยอมรับความเห็นซึ่งกันและกัน แต่สุดท้ายก็ทำเสร็จจนได้ เธอยืนขึ้นรู้สึกหงิดหงิด และดีใจไปพร้อมๆกัน แต่เมื่อเธอจะเปิดประตูก็พบว่ามันล็อค ศาสตราจาย์เวกเตอร์พูดว่าอะไรนะ
"ฉันจะให้เวลาพวกเธอหนึ่งชั่วโมงในนั้น ประตูจะเปิดเมื่อออดดัง"
ให้ตายสิ เธอจะต้องทนอยู่กับเขาอีกนานเท่าไรเนี่ย เธอนั่งลงอย่างหมดแรง
"เปิดไม่ออกล่ะสิ"เขาเยาะเย้ย เธอถลึงตาใส่
"เธอเคยทำอะไรกับพวกนั้นมากี่ครั้งแล้วล่ะ"เขาถามขึ้นมาดื้อๆ เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ทำอะไร"เธอย้อนถาม
"เซ็กส์"เขาพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย ราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา
"ว่าไงกี่ครั้งแล้ว"ก่อนที่จะได้คำตอบ ฝ่ามือบางๆก็ประทับลงบนหน้าเขาเต็มแรง
"ทุเรศ"เธอด่าทอเขา
"คิดได้ไงว่าฉันจะทำอะไรกับแฮร์รี่และรอน"มัลฟอยดูแปลกใจน้อยๆ เขาขยับเข้ามา เธอถอยหนีจนชิดกระจกแล้ว
"เรื่องจริงเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลย"เขามองเธอสายตากรุ่มกริ่ม มองเธอจากหน้า เลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก เฮอร์ไมโอนี่ดูเหมือนจะรู้ตัว เธอจึงผลักเขาออกแต่เขาไม่ออกตามแรงของเธอ 
"เหลือเชื่อจริงๆ"เขาจับข้อมือเธอไว้
"นี่ถอยไปนะ ฉันไม่ใช่พวกผู้หญิงของนายนะ"เธอแหว แต่เหมือนมัลฟอยจะหูทวนลม เขาขยับเข้ามาไกล้เธออีก เขาเหมือนต้องมนตร์ ดวงตาสีซีดจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่นั่น อีกนิดเดียวเท่านั้น และแล้วเสียงออดก็ดังขึ้น เธอผลักเขาออกเต็มแรง หยิบกระดาษขึ้นมา เตรียมเปิดประตูออกไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะหันมาว่าเขา
"ไอ้คนทุเรศ จำไว้นะ อย่างมาทำกับฉันแบบนั้นอีก เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย มัลฟอย"เธอเดินเชิดๆไป เขามองตามเธอไปอย่างขำๆ
"คอยดูเถอะเกรนเจอร์ เธอต้องมาสยบแทบเท้าฉัน"เขาพึมพำเบาๆอย่างชั่วร้าย ก่อนจะลุกออกไป........