รักที่เป็นไป..ไม่ได้

             จากที่ได้รู้ทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่โทโมะแอบทำกับข้าวแล้วก็เอาไปให้ทานทุกมื้อตอนที่ฉันอยู่ที่บ้านของ

 

ตัวเอง แอบโทรหาแม่ของฉัน แิอบถามวาฉันอยากกินอะไร แล้วก็เรื่องห้องอีกที่แม่โทโมะบอกว่าเขาแิอบทำ

 

เซอร์ไพรส์พอรู้แบบนั้นฉันเลยจำเป็นต้องเข้าไปในห้องของน้องเมมเพื่อที่จะพูดอะไรบ้างอย่างตอบแทนสิ่งที่เขา

 

ทำให้

 

 

 

MEMORY'S ROOM

 

แอ๊ด~

 

            ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้ามาให้ห้อง

 

"อ้าว แอบอู้นิ ฮึ.."  พอเดินเข้ามาก็เห็นโทโมะหลับอยู่บนเตียง หน้ามีแต่เหงื่อเต็มไปหมด

 

"แอร์ก็ไม่ยอมเปิด" ฉันเดินไปเปิดแอร์ก่อนที่จะเดินมานั่งข้างๆเตียง ก็เขาไม่ยอมเป็นแอร์สิ มันเลยร้อนแบบนี้

 

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ" มือก็ลูบผมโทโมะอย่างเบาๆ เกรงว่าคนที่หลับจะตื่นขึ้นมา จับผมของชายหนุ่มทัดหู

 

เพื่อที่จะได้มองเห็นหน้าชัดๆ '   นี่ใช่มั้ย?  คือคนที่ฉันรัก'

 

                ฉันเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้โทโมะ  ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ไม่อยากรบกวน แล้วก็ไม่อยาก

 

จะปลุกด้วย รู้ว่าเขาเหนื่อยแค่ไหนกับการจัดห้องของน้องเมม

 

 

 

ตกดึก เวลา 21.00

 

ห้องนอนของแก้วโทโมะ

 

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะค่ะ" น้องเมมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฟ้าผ่าแล้วก็ร้องไห้เสียงดังจนฉันต้องรีบเดินเข้ามาอุ้ม

 

 

 

เปรี้ยง!

 

             เสียงฟ้าร้องอย่างดัง จากน้องเมมที่จะหลับได้แล้วกลับร้องไห้แจ๋ออกมาอีกรอบไม่ใช่แค่น้องเมมที่

 

ร้องไห้เพราะเสียงฟ้าผ่า แต่จะรวมฉันไปด้วยอีกคนที่จะร้องไห้เพราะกลัวเสียงฟ้าผ่า

 

"แอ๋ แอ๋~!" น้องเมมร้องไห้

 

"เงียบนะค่ะ ไม่ร้องนะค่ะ" เดินไปปลอบลูกตัวเองไปทั่วห้อง

 

"เปรี้ยง~ อ๊ายย!"  เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอีกร้องก่อนจะตามด้วยเสียงร้องของแก้วที่ร้องออกมาอย่างตกใจ

 

"แก้วเป็นอะไร!" โทโมะได้ยินเสียงร้องของทั้งสองคน  ก็สะดุ้งตื่น   ก่อนจะเดินจากห้องน้องเมมกลับมาที่ห้อง

 

ของแก้วและตัวเอง

 

"กะ..กลัว" แก้วพูดออกไปคำเดียว เธอกลัวเสียงฟ้าร้องจะตายไป

 

"ไม่ต้องกลัวนะ" โทโมะเดินเข้ามากอดแก้วที่อุ้มน้องเมมอยู่

 

"แอ๋~!" น้องเมมร้องไห้ไม่หยุด

 

"เป็นอะไรไปครับลูกสาวตัวน้อยของพ่อ" โทโมะอุ้มน้องเมมจากมือของแก้วก่อนจะเตียงมานั่งที่เตียง โดบเอาหลัง

 

พิงกับหัวเตียง แล้วก็อุ้มลูกตัวเองไว้

 

"มานั่งนี่สิ ยืนทำไมเล่า" โทโมะตบที่ข้างๆตัวเอง แก้วก็เด็กมานั่งนิ่งๆ

 

 

เปรี๊ยง!

 

"อือ! แอ๋~!" แก้วต้องใจรีบยกมือปิดหูแล้วซุกหน้าเข้าที่แขนของโทโมะทันที ส่วนตัวน้อยก็ร้องไห้ยกใหญ่

 

"กลัวเสียงฟ้าร้องทั้งแม่ทั้งลูกเลย" มือหนึ่งของโทโมะก็อุ้มลูกแล้วก็โยกแขนเล๋กน้อย ส่วนอีกมือหนึ่งก็โอบไหล่

 

ของแก้วแล้วดึงแก้วเข้ามาชิดตัวเอง

 

"นอนได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ" โทโมะพูดกับแก้ว

 

"มะ..ไม่เอา ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฮึก.." การที่ต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางเสียงที่น่าหวาดกลัวแบบนี้ ต่อให้หลับ

 

ไปก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอยู่ดี

 

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันอยู่เป็นเพื่อน" โทโมะลูบผมของแก้วเบาๆ แก้วก็รู้สึกเหมือนปลอดภัยไม่มีอะไรให้ต้อง

 

กลัวอีกจึงค่อยๆหลับตาแล้วก็หลับไปในที่สุด

 

 

 

 

ตอนเช้า

 

"อือ.." ตื่นขึ้นมาก่อนคนอื่นพร้อมมองไปทั่วห้องก็เจอคุณพ่อมือใหม่หลับอยู่ข้างๆ แล้วก็เจอลูกน้องตัวน้อยนอน

 

หลับพริ้มอยู่ในเปลข้างๆ ฉันจึงลุกไปอาบน้ำแล้วก็เข้าคัรว

 

 

 

ห้องครัว

 

"อ้าวคุณแก้ว เข้ามาืืทำอะไรในนี่ค่ะ" ป้าถามฉัน

 

"แก้วจะลองทำอาหารนะค่ะ ^^" พูดแล้วก็ยิ้มให้ป้่า

 

"ทำให้ใครทานค่ะนี่" ป้าแซวฉัน ทำเอาแก้วหน้าแดงเลย

 

"ทำให้ทุกคนนั้นแหละค่ะ" ฉันตอบออกไป

 

"งั้นป้าช่วยนะค่ะ" ป้าพูดแล้วก็เตรียมของ กับข้าวนะป้าทำไว้เยอะจริงๆ แต่ฉันทำแค่อย่างเดียวก็คือแกงจืด ป้าก็

 

ช่วยทำนะ แต่ดูเหมือนว่าป้าจะทำทั้งหมดเลย ฉันได้แต่ยืนดู

 

"ป้าทำหมดเลยนี่หน่า ให้แก้วช่้วยนะึค่ะ" ฉันเดินเข้าไปหาป้า

 

"งั้นคุณแก้วหั่นแครอทแต่งหน้าแกงจืดหน่อยได้ไหมค่ะ" ป้าถาม

 

"ได้ค่ะ แค่นี้สบายมากค่า" ฉันพูดแล้วก็เดินไปที่เขียงเพื่อจะหั่นแครอท

 

"หั่นดีๆนะค่ะ ระวังจะโดนนิ้วเอา" ป้าพูดออกมา ฉันก็หั่นแครอทไประวังนิ้วตัวเองไปด้วย แต่ด้วยความที่ฉันทำ

 

อาหารไม่ค่อยจะไดเท่าไหร่ แครอทที่หันออกมาก็ต้องหั่นกันหลายหัวทีเดียว กว่าจะได้แต่ละชิ้นนี่ยาก

 

"นี่ค่ะ" ฉันยื่นจานแครอทให้ป้า แต่ดูเหมือนป้าจะมองแครอทแปลกๆ

 

"ใช้ไม่ได้หรอค่ะ แก้วทำได้แค่นี้สุดฝีมือแล้วจริงๆ" ฉันหดมือลง

 

"ใช้ได้ค่ะ ดูสิแครอทรูปหัวใจน่ารักจะตาย" ป้าพูดทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ แครอทรูปหัวใจฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้

 

มันออกมาเป็นแบบนี้แต่คงจะเป็นเพราะฉันหั่นแหว่งมากกว่า แต่ก็มีแค่ชิ้นเดียวเท่านั้นที่เป็นรูปหัวใจ  ฉันเอา

 

แครอทตกแต่งที่ด้านหน้าของแกงจืด โดยเอาแครอทรูปหัวใจใส่ไว้ตรงกลางของชาม

 

"โทโมะจะไปทำงานแล้วหรอ?" ฉันเดินออกมาจากครัวก็เจอโทโมะที่รีบเร่งเดินออกจากบ้าน

 

"อือเธอมีอะไรรึเปล่า์?" โทโมะถามในขณะที่ตัวเองก็ก้มใส่รองเท้า

 

"ไม่ทานข้าวก่อนหรอ? ฉันทะ..." จะบอกว่าทำกับข้าวไว้ให้แต่ก็โดนพูดแทรกขึ้นมาก่อน

 

"ขอโทษนะ งานฉันยุ่งมากนะ" พูดแล้วก็เดินออกไปจากบ้านทันที

 

"ทะ.."จะร้องเรียกแต่ก็ต้องเงียบไป

 

"คุณแก้วจะทำอะไรค่ะนั้น" ป้าเดินเข้ามาถาม

 

"เททิ้งค่ะ" พูดแล้วก็เตรียมจะเทแกงจืดทิ้ง

 

"เททำไมค่ะ?" ป้าถาม มือก็จับชามแกงจืดไว้

 

"จะเก็บไว้ทำไมค่ะ ในเมื่อคนที่แก้วอยากให้ทานเขาไม่ทาน" แก้วพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วน๊า เม้นโหวตหน่อยค่า  อยากได้เม้นอ่า 

รูมเมทเม้นน้อยค่า รักแท้ด้วยนะ รออยู่ทุกเรื่องเลยค่ะ  ช่วยเม้นหน่อยน๊าเป็นกำัลังใจให้ด้วยนะค่ะ

 

วงเวียนแห่งรัีกตอนที่ 37

http://www.keedkean.com/novel/KK0002832.html?page_article=37

รูมเมทตอนที่ 29

http://www.keedkean.com/novel/KK0002748.html?page_article=29

รักแท้ตอนที่ 52

http://www.keedkean.com/novel/KK0002624.html?page_article=52

ขโมยหัวใจนายตำรวจขี้เก๊กตอนที่ 8

http://www.keedkean.com/novel/KK0003295.html?page_article=8

รอเธอหันมาตอนที่ 9

http://www.keedkean.com/novel/KK0002896.html?page_article=9

เม้นโหวตหน่อยนะค่ะ ลองเข้าไปอ่านกันดูนะค่ะ ถ้าหนุดก็อ่านต่อถ้าไม่หนุกไม่ต้องอ่านก็ได้อ่า