รักที่เป็นไป..ไม่ได้

                ตอนนี้ฉันเดินขึ้นมาที่ห้อง สภาพเหมือนคนไร้วิญญาณ เหนื่อย พอเข้ามาถึงในห้อง ก็ทิ้งถุงของ

 

โทโมะลงพื้น แล้วก็ขึ้นไปบนเตียง ล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ในหัวก็คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาภาย

 

ในสามเดือนที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา มีทั้งที่เขาดีกับฉัน ดูแลฉัน มีทั้งว่าฉัน พูดทำร้ายจิตใจ ตลอดเวลาที่อยู่

 

ด้วยกันมา มันไม่ทำให้เขารักฉันบ้างเลยหรอ? ทำไมถึงมีแต่ฉันที่รักเขามากขึ้นทุกวัน และไม่เคยคิดจะหยุดรักเลย

 

สักวัน ถึงแม้ว่าใจมันจะปฏิเสธ พยายามที่จะไม่รักเขา แต่มันก็ทำไม่ได้เลยสักครั้ง คิดไปคิดมาน้ำตาก็ไหลออกมา

 

 

 

ก๊อก ก๊อก~

 

"แก้วมาเข้าไปนะลูก" แม่แก้วที่เป็นห่วงลูกสาวเดินเข้ามาในห้องแล้วก็นั่งลงบนเตียง

 

"ฮึก.." สะอื้นครั้งสุดท้าย แล้วก็ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าทันที เพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วง

 

"ลงไปทานอะไรหน่อยสิลูก" แม่ลูบหัวแก้วที่นั่งอยู่ต่อหน้า

 

"แก้วไม่หิวค่ะ" พูดแล้วก็หันหน้าหนี รู้สึกผิดที่ทำให้แม่เป็นห่วงขนาดนี้

 

"อย่าทำแบบนี้สิลูก หนูท้องอยู่นะ" แม่กอดขยับตัวเขามาใกล้แก้วมากขึ้น

 

"ฮึก.." โผล่เข้ากอดแม่ของตัวเองพร้อมกับน้ำตา

 

"หนูอยากให้มันจบแบบนี้จริงๆหรอลูก" แม่แก้วถาม เพราะยังไม่เข้าใจลูกสาวตัวเอง หย่ากับโทโมะลูกสาวก็

 

ร้องไห้ แถมตัวเองก็ไม่อยากเห็นลูกเป็นแบบนี้ด้วย

 

"ฮือ..แก้วไม่รู้"

 

"ถามใจตัวเองดีๆนะลูก แม่ไม่อยากเห็นลูกเสียใจ" แม่แก้วพูดแล้วก็กอดปลอบประโลมลูกสาวตัวเอง

 

"ฮือ..." ไม่ได้ตอบอะไรแม่ไป เอาแต่ร้องไห้ แถมยังกอดแม่แน่นกว่าเดิมอีก

 

"ไปทานข้าวดีดว่านะลูก ตัวเล็กหิวแล้ว" พูดแล้วก็ยิ้มให้แก้วเป็นกำลังใจให้ แล้วก็โอบไหล่ลูกสาวเดินลงมาข้าง

 

ล่างเพื่อจะทานข้าว

 

 

 

 

ณ โต๊ะอาหาร

 

"ทานเยอะๆนะลูก" แม่แก้วพูดแล้วก็ตักผัดผักให้แก้ว

 

"ขอบคุณค่ะแม่" พูดแล้วก็ยิ้มให้แม่ ไม่อยากจะร้องไห้อีกแล้ว มันไม่ดีต่อลูกในท้อง

 

"ทานเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะลูก" แม่แก้วพูด

 

"ขอบคุณนะค่ะแม่" พูดแล้วก็เดินเข้าไปกอดแม่ตัวเองอีกครั้ง

 

 

 

ฟอด~

 

          หอมแก้มแม่ตัวเองเบาๆหนึ่งที แล้วก็เดินขึ้นข้างบนไป

 

 

 

 

ห้องนอนของแก้ว

 

"เฮ้อ~ เมื่อไหร้่จะผ่านช่วงนี้ไปซะที" พูดหลังจากที่นั่งลงบนเตียง

 

"แม่ขอโทษนะลูกที่แม่ไม่เข้มแข็งเลย" พูดกับลูกในท้อง มือก็ลูบท้องตัวเองเบาๆ

 

"ไม่เอาๆ ไม่คิดแล้วนอนดีกว่า" สะบัดหัวไล่ความคิดที่เกี่ยวกับโทโมะออกไป กลัวร้องไห้อีก

 

 

                  ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง ก่อนจะหลับตาลง ภาวนาอยู่ในใจเสมอว่า

 

ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่ดีสำหรับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆหลับไป

 

 

 

 

ตอนเช้า

 

"แม่จ๊า แก้วหิวแล้ว" ฉันพูดออกไปอย่าร่าเริง แล้วก็เดินลงมาหาแม่ที่โต๊ะอาหาร

 

"หิวก็ทานเลยซิลูก" แม่ก็ยิ้มให้แก้ว ดีใจที่ลูกดูร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว

 

"ผัดผักอีกแล้วหรอแม่ แก้วเบื่อแล้ว" พูโแล้วก็ทำหน้ามุ๋ย แต่ก็ต้องกิน แม่อุตส่าห์ทำให้นิ

 

"แล้วลูกอยากกินอะไรล่ะ? แม่จะได้ทำให้" แม่แก้วถาม

 

"อยากกินปลากระพงนึ่งซีอิ้ว" พอดีว่ามันคิดเมนูนี้ได้อะน่ะ ก็เลยบอกแม่ไป

 

"ได้เลยลูก" แม่พูดแล้วก็มองแก้วที่กินข้าวอยู่ พอกินเสร็จฉันก็ขอตัวขึ้นห้องเพื่อจะนอน ช่วงนี้ง่วงนอนที่สุดเลย

 

 

 

 

ด้านโทโมะ

 

             ตอนนี้ผมก็ดูมือถือตัวเอง กดไปที่เบอร์ของแก้ว แต่ก็ไม่กล้าโทรไปหา กลัวว่าจะยังโกรธอยู่ ได้แต่

 

กังวลอยู่ไม่นิ่ง  เดินวนอยู่รอบห้อง ก่อนจะโทรเข้าเบอร์แม่ของแก้ว

 

(โทโมะว่าไงลูก) แม่แก้วรับ

 

"แก้วเป็นไงบ้างครับ" ผมทานไปทันทีที่แม่ของแก้วทักทาย

 

(แก้วไม่แพ้แล้ว กินอะไรได้ ถามยังกินเก่งอีกด้วยนะ)

 

"แ้ล้วแก้วชอบผัดผักที่ผมทำไปรึเปล่าครับ" โทโมะถามแต่ก็ดีใจที่แก้วกิืนอะไรได้แล้ว

 

(แก้วก็กินนะลูก แต่เห็นแก้วบอกว่าเบื่อผัดผักแล้ว)

 

"หรอครับ" โทโมะพูดแล้วก็ทำเสียงเศร้าลง ต้องไม่อร่อยแน่ๆเลยแก้วถึงเบื่อเร็วขนาดนี้

 

(แต่แก้วบอกว่าอยากกินปลากระพงนึ่งซีอิ้วนะ)

 

"หรอครับ เดี๋ยวผมทำไปนะครับ" โทโมะดูจะตื่นเต้นมาก

 

(จ๊ะลูก)

 

"แต่ผมไม่รู้จะอร่อยรึเปล่านะครับ แต่ผมก็จะตั้งใจทำให้ถึงที่สุด" โทโมะพูดแล้วก็วางหูไป ก่อนจะยิ้มให้โทรศัพท์

 

ตัวเองอยู่คนเดียว แน่นอนว่าอาหารทุกมื้อที่แก้วทานนั้นเป็นฝีมือของโทโมะที่ทำเองทั้งหมด เพียงแต่ว่าให้คนเอา

 

ไปให้ที่บ้านของแก้วเท่านั้น เพราะยังไม่กล้าสู้หน้า ก็ทำแก้วเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจขนาดนั้น ถ้ายังกล้าไปเจอ ก็คง

 

จะด้านไปแล้วล่ะ

 

 

 

ด้านล่างของบ้าน

 

"ป้าครับ พรุ่งนี้สอนมทำปลากระพงนึ่งซีอิ้วหน่อยนะครับ" โทโมะรีบวิ่งลงมาจากข้างบนห้องเพื่อเข้ามาในครัว

 

"ค่ะ แต่คุณหนูไม่เอาผัดผักแล้วหรอค่ะ?" ป้าถามเพราะงงปกติจะให้สอนทำผัดผัก(ช่วยหยิบของ)

 

"พอดีว่าผมเบื่อนะครับ แฮะๆ" พูดแล้วก็เกาหัวตัวเอง

 

"ตาโทโมะแม่เห็นลูกใช้คนเอาปิ่นโตของไปข้างนอกทุกวัน เอาไปไหนลูก?" แม่โทโมะถาม

 

"ผม เอ่อ.." โทโมะพูดอ้ำอึ้ง ไม่้กล้าตอบบวกเขินนิดหน่อย

 

"จอบมาไม่ต้องมาเอ่อออ แม่ขี้เกียจฟัง" แม่โทโมะเริ่มจะอารมณ์เสีย

 

"ผมทำอาหารไปให้แก้วนะครับ" โทโมะพูดแล้วก็ก้มหน้าลง

 

"แล้วทำไมไม่เอาไปให้เองล่ะลูก?" แม่โทโมะถาม

 

"ผมไม่กล้าครับ แก้วต้องโกรธผมมากแน่ๆ" โทโมะพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าลง

 

"แล้วที่เราทำไปทั้งหมดเพระอะไรไม่ใช่รักหนูแก้วหรอ?" แม่โทโมะถาม

 

"เขาไม่ได้รักผมนิครับ" โทโมะพูด

 

"โทโมะเคยบอกรักหนูแก้วไหม? "

 

"..." ไม่ตอบแต่ส่ายหน้า

 

"แล้วลูกรู้ได้ไงว่าหนูแก้วไม่รักลูก?" แม่โทโมะถาม

 

"ผมคงทำได้แค่อยู่ห่างๆอย่างห่วงละครับ ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี ขอตัวนะครับ" โทโมะพูดแล้วก็ึขึ้นรถไปเพื่อ

 

จะไปซื้อของที่จะใช้ทำปลากกระพงนึ่งซีอิ้วให้แก้ว

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ ฝากเม้น+โหวตด้วยน๊ะ

ชี้แจ้งจ้า คือว่าไรเตอร์เปิดเทอมแล้วนะ แต่ไม่รู้ว่าจะอัพให้ได้ทุกวันรึเปล่า คือเวลามันน้อยนะค่ะ ไหนจะต้องทำการบ้านอีกอ่ะ แต่ว่าถ้าอัพได้จะมาอัำพให้แน่นอนไม่มีกั๊ก แต่ถ้าวันไหนอัพไม่ได้ก็ขอโทษจริงๆ พอดีวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม เลยไม่ค่อยมีอะไรมาก แอบมาอัพให้ได้อ่ะ แต่ยังไงก็ขอใากทุกคนติดตามนิยายของไรเตอร์ด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ

 

ป.ล. รักรีดเดอร์มากกกก