รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ตอนเช้า

"คุณแม่ออกจากโรงพยาบาลได้แ้ล้วนะค่ะ" พยาบาลเดินเข้าไปมาบอก

"งั้นฉันไปอาบน้ำนะ" พูดแล้วก็ลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนโทโมะก็นั่งรอ หัวก็คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย

จนแก้วอาบน้ำเสร็จ

"กลับบ้านกัน"โทโมะพูดแล้วก็เก็บของ

"ใครบอกว่าฉันจะกลับบ้าน" ฉันพูดแล้วก็กอดอก

"..?" โทโมะ็ก็ทำหน้างงใส่แก้ว

"ต้องไปหย่ากันก่อน จะได้ไม่มีอะไรติดค้าง" พูดไปแต่ในใจก็อยากร้องไห้ แต่ก็ต้องยอมรับความจริง

"..." โทโมะก็ไม่ได้ตอบอะไร หิ้วของแล้วก็เดินตามแก้วออกไป

             หลังจากนั้นเราก็เดินทางมาที่อำเภอเพื่อทำการหย่า หลังจากนั้นโทโมะก็ขับรถจะพาแก้วไปส่งที่บ้าน

"ฮึก.." พอขึ้นรถหลังจากที่เราหย่ากันเสร็จแล้ว น้ำตามันต้องจะไหลตั้งแต่อยู่ในเขตแล้ว ฉันรีบเข้ามือปาดน้ำตา

"..." โืทโมะก็ไม่ได้พูดอะไร เพื่อแต่หันไปบอกแก้ว ตอนนี้เราก็เป็นแค่คนรู้จักเท่านั้น..

"นายส่งฉันตรงนี้แหละ" ฉันพูดก่อนที่โทโมะจะเลี้ยวเข้าหมู่บ้าน

"ทำไม? ฉันต้องส่งถึงบ้านเธอ" โทโมะพูดเพราะเป็นห่วง

"ฉันจะแวะซื้อของแล้วก็เข้าบ้าน" จะแวะซื้อนมนะสิ ฉันพูดแล้วก็ปลดเข็มขัดออก แล้วก็เปิดประตู

ขมับ~

             โทโมะจับมือแก้วไว้ ทำให้ฉันหันไปมอง แววตาของโทโมะเหมือนอ้อนวอนขอไม่ให้ฉันไป

"ปล่อยเถอะ ฮึก..เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้" ยิ่งเขารั้งฉันไว้ เราก็จะเจ็บทั้งสองคน ฉันค่อยๆแกะมือโทโมะ

ออก แต่โทโมะก็เอาถุงอะไรก็ไม่รู้มาใส่มือของฉันไว้

"ฉันให้" โทโมะพูดแล้วก็ปล่อยมือฉัน

"ไม่ต้องหรอก เอาของๆนายกลับไปเถอะ" ฉันพูดแล้วก็ผลักถุงพวกนั้นให้โทโมะ

"ขอร้อง มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำให้เธอได้" โทโมะำำพูดแล้วก็เอาถุงนั้นใส่มือฉันอีกรอบ แก้วก็ได้แต่มองถุงนั้น

สลับกับหน้าของโทโมะ

"ฉันไปนะ" ฉันพูดลาแล้วก็ปิดประตูรถแล้วก็เดินออกไปพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลออกมา โทโมะก็ได้

แต่มองแก้วที่เดินจากไปพร้อมน้ำตาเช่นกัน

ณ บ้านแก้ว

"แก้วลูกลับมาแล้วหรอ? ใครมาส่งละ?" แม่แก้วเดินเข้ามา

"โทโมะล่ะัลูก?" แม่แก้วถามแล้วก็ชะเง้อมองโทโมะ

"ฮือ.." ฉันโผล่เข้ากอดแม่ของทุกอย่างที่ถือมาถูกทิ้งลงพื้นทันที

"แก้วเป็นอะไรไป" แม่แก้วถามด้วยความตกใจ

"แก้วหย่ากับเขาแล้วค่ะ ฮือ.." ฉันยังร้องไห้ไม่หยุด

"มีอะไรกันลูก ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า?" แม่แก้วผลักแก้วออกมากอด แล้วก็ถามแก้ว

"เขา ฮึก..ไม่ได้รักแก้ว ฮือ..แม่เข้าใจแก้วใช่ไหมฮือ..." ร้องไห้ออกมาอย่างหนักน้ำตาเต็มหน้า แม่แก้วก็ทำได้

แต่ลูบหัวลูกสาวของตัวเอง ด้วยความสงสาร

ณ บ้านโทโมะ

"โทโมะกลับมาแล้วหรอลูก" แม่โทโมะเดินเข้ามาหาโทโมะ

"ครับแม่" ตอบอย่างนอบน้อม

"แล้วน้องละลูก?" แม่โทโมะถามหาแก้วเพราะคิดถึงลูกสะใภ้มาก

"ผมหย่ากับเขาแล้วครับแม่ ขอตัวนะครับ" โทโมะพูดด้วยเสียงเศร้าๆ แล้วก็เดินขึ้นไปบนห้องทันที

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะถ้าเม้นน้อยจะให้จบแค่นี้จริงๆ  เพราะเรื่องมันชื่อว่ารักที่เป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นมันต้องเศร้า

ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ พรุ่งนี้เปิดเรียนแล้ว วู้~