รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ตอนเช้าที่โรงพยาบาล
 
            ฉันตื่นขึ้นมาไม่เจอใครสักคน ป๊อปปี๊หายไปแล้วอ่า โทโมะก็ไม่อยู่ ฉันเลยเดินไปที่ห้องของฟางโดยไม่
 
ลืมลากสายน้ำเกลือไปด้วย พอไปถึงห้องของฟาง ก็เจอป๊อปปี๊อยู่ที่ห้องของฟาง แต่โทโมะไปไหนอ่ะ?
 
"ช่างเถอะ" พอเห็นว่าโทโมะไม่อยู่ ก็เลยเดินออกไปที่สวนหลังโรงพยาบาล
 
'มาแอบส่องไอ้ป๊อปถึงหน้าห้อง' โทโมะคิดในใจกะจะมาหาแก้วแต่เช้า แต่เห็นว่าแก้วเดินส่องหน้าห้องของฟาง
 
แล้วแก้วก็เดินไปอีกทางหนึ่ง โทโมะก็เลยเดินตามออกไป
 
 
 
สวนหลังโรงพยาบาล
 
"โอ๊ยย" ฉันเดินไปชนใครคนนึง แต่ดีที่เขาจับเอาไว้ ไม่งั้นล้มแน่เลย
 
"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ" ผู้ชายคนนั้นถามขึ้น
 
"มะ.." กำลังจะตอบ แต่โดยแทรก
 
"เมียผม ผมดูแลเองได้!" โทโมะเดินมากระชากแขนแก้วที่อยู่กับผู้ชายแล้วก็เดินออกมาทันที
 
+
 
+
 
+
 
"ปล่อยนะ เจ็บ!" โทโมะลากแก้วออกมาแล้วก็บีบแขนแน่น
 
"ไม่สบายยังมีแรงไปอ่อยผู้ชายอีกรึไงห๊ะ!!" โทโมะตวาดใส่หน้าแก้วด้วยความโมโห
 
"นายจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!!" ฉันง้างมือจะไปตบโทโมะ แต่เขาจับมือเอาไว้ได้
 
 
 
อุ๊บ~
 
          โทโมะที่กำลังโมโหอยู่กระชากแก้วเข้าหาตัวแล้วก็กดจูบลงริมฝีปากของแก้วอย่างหนักหน่วงและรุนแรง
 
"อื้อ!" แก้วที่ตกใจแล้วก็หายใจไม่ทัน พยายามทุบอกของโทโมะ น้ำตาก็ไหลตกใจอย่างมาก
 
 
 
ฟลุบ~
 
         พอโทโมะถอนจูบออก แก้วก็สลบคาอกของโทโมะทันที โทโมะก็รีบจับเอวเอาไว้
 
"แก้วๆ" โทโมะรีบอุ้มแก้วเจ้าไปที่ห้องพักทันที
 
 
 
ห้องพักฟื้น
 
"อือ..นาย" ตื่นขึ้นมาก็เจอตาโทโมะนั่งอยู่ข้างเตียง
 
"เป็นไงมั้ง" โทโมะถามเหมือนจะไม่สนใจแต่จริงๆก็เป็นห่วง
 
"เรื่องของฉัน อื้อ!" ยังพูดไปจบก็โดนโทโมะกระชากเข้าไปจูบอีกตามเคย โทโมะไม่ชอบให้แก้วพูดคำว่า
 
'เรื่องของฉัน' มันดูเหินห่างยังไงไม่รู้
 
"เลิกพูดได้ไหม? ฉันไม่ชอบ!" พอถอนจูบออกโทโมะก็พูดขึ้น
 
"มันไม่เกี่ยวกับนาย" ฉันพูดแล้วก็นอนหันหลังให้โทโมะ
 
'ฉันจะเอาคืนนายให้สาสมก่อนที่เราจะหย่ากัน' ก็ไม่ได้อยากจะแก้แค้นอะไรหรอกนะ แค่อยากให้เขารู้ไว้ ว่าการ
 
พูดไม่รักษาทำใจคนอื่น คนอื่นเขารู้สึกยังไง!
 
"จะไปไหน?" โทโมะถามเพราะเห็นแก้วลุกแล้วก็ลงจากเตียง
 
"..." ไม่ตอบ แต่ก็ลุกต่อ พอโทโมะเห็นก็ลุกขึ้นมาแล้วก็เดินตาม มือก็คอยประคองกลัวแก้วจะล้ม
 
"ไม่ต้องมาจับ รำคาญ!" พูดแล้วก็สะบัดตัวออกจากมือของโทโมะ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
 
'อะไรกันว่ะ!' โทโมะโมโหหน่อยๆที่แก้วไม่ยอมให้โดนตัว จนตัวเองต้องไปนั่งเก้าอี้เพื่อสงบสิอารมณ์
 
 
 
               สักพักฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ไม่ได้เข้าไปทำอะไรหรอก แต่ดูหน้าโทโมะแล้วหน้าเขาบึ้งไปนะ
 
สงสัยจะรู้สึกแล้วละสิ ว่าพูดไม่รักษาน้ำใจคนอื่นเป็นยังไง
 
"ทานข้าวเลยไหม?" โทโมะถามแลวก็เดินเข้ามาใกล้ๆ
 
"ยังอ่ะ นายจะไปไหนก็ไปเถอะ รำคาญลูกตา" พูดแล้วก็ทำมือไล่ๆ โทโมะก็เลยเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็ได้่แต่
 
ขำที่เห็นหน้าของโทโมะ
 
 
 
ในห้องน้ำ
 
'อะไรว่ะ รำคาญกันอยู่ได้' โืทโมะหนีเข้ามาให้ห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่อยากโมโหแก้ว เดี๋ยวเผลอไปทำอะไร
 
แก้วเจ็บตัวอีก แก้่วท้องอยู่นะ จะทำอะไรเขาต้องนึกถึงลูกในท้องของแก้วก่อน จากนั้นโทโมะก็ถอดเสื้อแล้วก็อาบ
 
น้ำ เสร็จแล้วก็เอาผ้าขนหนูพันช่วงล่างไว้ แล้วก็เดินออกมาแต่งตัวข้างนอกห้องน้ำ
 
 
 
             โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วก็กำลังจะแต่งตัวต่อหน้าแก้ว
 
"นายจะทำอะไรก็ระวังหน่อยสิ ตาฉันเสียหมด" ฉันพูดแล้วก็ขยี้ตาตัวเอง
 
 
 
ณ ห้องป๊อปปี๊
 
แอ๊ด~
 
"ยัยป๊อปแม่ให้เอาชะ.." โทโมะเปิดประตูเข้ามาในห้องของป๊อปี๊โดยที่ไม่ได้เคาะประตู
 
"อ๊ายยยยยยย" ฉันร้องออกมาเมื่อเห็นโทโมะเข้ามาในห้อง ฉันรีบเอามือกุมผ้าขนหนูด้วยความตกใจ
 
"จะเปลี่ยนชุดก็ระวังหน่อยสิ ตาฉันเสียหมด" โทโมะพูดพร้อมกับเอามือขยี้ตาตัวเอง
 
 
 
คำพูดของแก้วทำให้เขานึกบทสนทนาระหว่างเขากับแก้ว จำได้ดีเลยว่าคำนี้เขาเคยพูดกับแก้ว พอวันนี้มาโดยแก้ว
 
พูดใส่บ้าง เลยรู้สึกเจ็บๆยังไงไม่รู้
 
"ไปแต่งในห้องน้ำก็ได้" โทโมะพูดแล้วก็ทำหน้ามุ๋ยๆแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย
 
"ฮ่าๆ" ฉันได้แต่ขำเพราะพอโทโมะได้ยินโทโมะก็นิ่งไปเลย ฉันเลยคิดว่าเขาต้องจำได้แน่ๆ
 
+
 
+
 
+
 
"แก้วมากินข้าว" โทโมะปลุกแก้วนิดหน่อยเพื่อให้แก้วตื่น
 
"อือ..อิ๊~" ตื่นขึ้นมาพอได้กลิ่นก็จะอ้วกทันที ฉันเลยรีบลุกแล้วก็จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
 
"จะไปไหน?" โทโมะไม่รู้ว่าแก้วเป็นอะไร รีบวิ่งทำไม? เขาเลยจับมือเอาไว้ไม่ให้แก้วไปไหน ก่อนจะถามแต่แก้ว
 
ก็ไม่ตอบ จะวิ่งอย่างเดียวเลย(โทโมะไม่รู้ว่าเป็นอาการคนท้อง)
 
"แหวะ~" จับอยู่ได้ ฉันเลยอ้วกใส่เสื้อโทโมะซะเลย พอโทโมะโดนฉันอ้วกใส่เขาก็ปล่อยมือฉันทันทีแล้วก็ก้ม
 
มองเสื้อตัวเอง ส่วนฉันก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็ล้างปากทันที แล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
 
"ยี้~ เหม็น :P" พูดแล้วก็แลบลิ้นใส่โทโมะแล้วก็เดินให้ห่างโทโมะที่สุด แล้วก็ทำท่ารังเกียจโทโมะด้วย สะใจ
 
"มานี่เลย" โทโมะพูดแล้วก็จะดึงแก้วไปกอด
 
"อะไรของนาย ไม่ต้องมากอดเลย" ฉันพูดย้อนไป หวังว่าเขาคงจำได้!
 
 
 
"โทโมะ ฮือ.." ฉันค่อยๆลุกเข้าไปถึงแม้จะเจ็บ แค่เห็นหน้าเขาก็อยากจะกอดแล้ว
 
"อะไรของเธอ ไม่ต้องมากอดเลย" โทโมะพูดแล้วก็เดินออกมาจากป่า แล้วก็ตรงมาที่รถ ฉันที่กำลังจะวิ่งไป
 
กอดก็หยุดเท้าทันที แล้วก็ยืนนิ่ง มือข้างหนึ่งก็กุมท้องไว้ อีกข้างหนึ่งก็จังที่อกตัวเอง เพราะเสื้อผ้ามันขาดรุ่งริ่งไม่
 
เหลือชิ้นดี ถ้าไม่เอามือปิดไว้ก็คงเห็นบราไปแล้ว
 
"ไป! ขึ้นรถ" โทโมะสั่ง ฉันก็ค่อยๆเดินไปตามที่เขาสั่ง
 
 
 
พอโทโมะได้ยินก็นึกไปถึงวันที่แก้วโดนทำร้าย ยังจำคำนี้ได้แม่นเลยว่าเคยพูดกับแก้ว ในใจก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าเวลา
 
โดนพูดใส่แบบนี้มันเป็นยังไง
 
"แต่ฉันจะกอด" โทโมะพูดแล้วก็ดึงแก้วเข้าไปกอดเพื่อจะแกล้งเอาอ้วกที่เลอะเสื้อไปป้ายให้เสื้อแก้วเลอะด้วย
 
"ว๊ายย ปล่อยนะ" โทโมะกอดเอวแก้วไว้ จนเสื้อโดนกัน
 
"เธอแกล้งฉันเองนะ ฮ่าๆ" โทโมะขำออกมา
 
"อื้อ หายใจไม่ออก" ฉันพูดเพราะโทโมะกอดแน่นเกิน
 
"ขอโทษๆ" โทโมะพูดแล้วก็ปล่อยเอวแก้ว
 
'ครั้งแรกรึเปล่าที่ได้ยินคำว่าขอโทษจากโทโมะ'
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
ขอโทษนะค่ะ จริงๆจะอัพตั้งแต่เช้าแล้วอ่ะ แต่โดนพี่แย่งเล่น ใครว่างรายงานตัวแล้วไปช่วยไรเตอร์ฆ่าพี่กันเถอะ
ตอนนี้แก้วใจของเราเอาคืนแล้ว ไม่รู้ว่าโทโมะจะเจ็บบ้างรึิเ้ปล่านะ ติดตามกันต่อนะค่ะ อย่าทิ้งไรเตอร์นะ ^^
ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ถ้าใครจำไม่ได้ว่าโทโมะำพูดกับแก้วตอนไหนลองย้อนกลับไปอ่านดูนะค่ะ :)
ป.ล. รักรีดเดอร์ที่สุดเลยนะ