รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ปัง~

 

           ฉันปิดประตูห้อง ก่อนจะปลดปล่อยน้ำตาออกมา เสียใจกับสิ่งที่เขาทำเมื่อกี้ เสียใจที่มันจะถึงเวลาแล้ว

 

เสียใจที่จะต้องไป เสียใจที่เขาไม่เึคยรัก เสียใจที่เขาไม่ยอมเปลี่ยนใจ ทุกสิ่งทุกอย่างมันโถมมาใส่ตัวฉันหมด

 

"ฮือ.." ลงไปนอนร้องไห้อยู่บนเตียง ได้แต่กอดตัวเองไว้ ได้แต่ปลอบใจตัวเอง แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย

 

ร้องไห้มา่นานหลายชั่วโมงจนปวดหัวเลยหลับไป

 

"อีักไม่นานเราคงต้องจากกันแล้ว" โทโมะที่เดินเ้ข้ามาในห้องพูดขึ้นเมื่อเห็นน้ำตาของแก้ว มือก็ได้แต่ลูบหัวเป็น

 

การปลอบแก้ว แต่เขาเองไม่มีวันรู้เลย ว่าแก้วจะได้รับรู้ความรู้สึกไหม? เขาเลยปล่อยให้แก้วหลับไป ส่วนตัวเองก็

 

กลับไปทำงานต่อ แต่ก็ได้ฝากฝังคุณแม่ให้ดูแลแก้วด้วย

 

 

 

 

 

ตอนเย็น

 

~ถ้าไม่แคร์ ไม่แคร์ ฉันก็มีคนอื่ีน~

 

"ฮัลโหล" ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ ฉันกล่าวกับปลายสายไปด้วยสายที่งัวเงีย จะลุกมานั่งคุยดีๆก็ไม่ได้

 

ปวดหัวมากที่สุด

 

(แก้วฟางเอง วันนี้วันเกิดเฟย์ฉลองหน่อยไหม?)

 

"อื้อๆ ที่ไหนอ่า"

 

(ผับแถวๆมหาลัยอ่ะ)

 

"อือๆ ไว้เจอกัน" แล้วฉันก็วางสายโทรศัพท์ลง ลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดเฟย์ ที่ตอบตกลงไปก็ยังไม่รู้ว่าจะไป

 

ไหวรึเปล่า แต่ยังไงก็ต้องไป ไปไม่ไหวก็ต้องไปให้ได้ ก็วันเกิดเพื่อนปีนึงมีวันเดียวนิหน่า ฉันเลยขอนอนต่อแต่ก็

 

ตั้งนาฬิกาเอาไว้เพราะกลัวจะไม่ตื่นนะสิ แล้วฉันก็หลับต่อ

 

 

 

กริ๊ง กริ๊ง~

 

             เสียงนาฬิกาปลุกบ่งบอกแล้วว่าเป็นเวลาที่จะต้องไปแล้ว ฉันเลยตื่นขึ้นมาแล้วก็แต่งตัว

 

"ทำไมกางเกงคับแบบนี้เนี่ย" ฉันหยิบกางเกงเดฟสีดำมาใส่ แต่มันติดกระดุมไม่ได้ ฉันเลยต้องใส่ชุดที่น้องป๊อปทิ้ง

 

ไว้ให้ เป็นชุดกระโปรงยาวๆใส่สบายๆ เสื้อก็ติดอยู่กับกระโปรงแต่เป็นคอเว้านิดหน่อยก็เลยต้องใส่ไปเพราะว่า

 

กางเกงใส่ไม่ได้เลยสักตัว

 

"แก้วจะไปไหนหรอลูก" แม่โทโมะถาม

 

"ไปงานวันเกิดเพื่อนนะค่ะ กลับไม่ดึกแน่" ฉันพูดกับคุณแม่ไว้ก่อนท่านจะได้รู้

 

"ขับรถดีๆนะลูก" แม่โทโมะบอก

 

"ค่ะ" ถึงจะไม่ค่อยได้ขับแต่ก็ขับเป็น ยืมรถของบ้านโทโมะนั้นแหละ

 

 

 

 

 

ณ ผับ

 

              แสงสีเสียงครบ คนเยอะจัด ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเฟย์ฟางถึงมาจัดงานวันเกิดที่นี่ สงสัยอยาก

 

เปลี่ยนบรรยากาศละมั้ง

 

"แก้วๆทางนี้" ฟางตะโกนเรียกฉันเลยเดินเข้าไป แต่ก็ดันเจอคนที่ไม่อยากเจอ โทโมะนั้นเอง..แถมยังมากันครบ

 

ทั้งป๊อปปี๊ แล้วก็นายเขื่อน

 

"ไม่สบายทำไมไม่นอนพักอยู่ที่บ้าน" โทโมะเดินเ้ข้ามาใกล้ๆแก้ว แล้วก็กระซิบข้างหูเพราะว่าเสียงเพลงมันดัง

 

"แล้วนายล่ะ?เลิกงานแล้วทำไมไม่กลับบ้าน" ที่ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นเขาเอง คงจะเป็นเพราะมาซุกอยู่ที่นี่ละสิ!

 

"ฉันถามเธอดีๆ ไม่ต้องมาย้อนได้ไหม?"

 

"ฉันก็ถามนายดีๆ ทำไมไม่ตอบล่ะ?" ฉันสวนไปทันควัน

 

"นี่เธอ!" โทโมะกระชากแขนแก้วอย่างแรกทำให้แก้วเซเข้ามาชนกับอกของโทโมะ

 

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" ฉันสะบัดแขนออก

 

"กลับบ้านไปได้แล้ว" โทโมะเอ่ยปากไล่

 

"ทำไม ฉันไม่กลับ" ฉันผลักโทโมะออกไปไกลๆ

 

"ที่นี่มันไม่เหมาะกับเธอ" โทโมะพูดแล้วก็พยายามจะลากแก้วออกจากผับ

 

"ทำไม! ไม่เหมาะยังไง ยังไงฉันก็ไม่กลับ!" ฉันพูดแล้วก็แทรกตัวเข้าไปนั่งกับเฟย์ฟาง

 

"ไม่ทราบว่าจะรับอะไรไหมครับ?" เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามาที่โต๊ะ

 

"ฉันเอา..." ฉันกำลังจะสั่งแต่...

 

"น้ำส้มครับ" โทโมะชิงสั่งแทรกแก้ว

 

"อะไรของนายห๊ะ! ฉันจะกินไวท์!" ฉันหันไปโวยวายทันที

 

"กินน้ำส้มดีแล้ว เธอคอไม่แข่งพอหรอก!" จำคราวที่แข่งกินไวท์แล้วแก้วเมาแอ๋ได้

 

"ทำไมฉันจะคอไม่แข่ง อย่างที่นายกินฉันก็กินได้!" ฉันแย่งเครื่องดื่มที่โทโมะถืออยู่มาดื่มอย่างรวดเร็วไม่รู้

 

หรอกว่ามันคืออะไร ก็แค่จะบอกให้เขารู้ว่าฉันกินได้!

 

"แค่กๆ อิ๊~" ฉันสำลักมันออกมาทันทีก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเหมือนตัวเองกำลังจะอ้วกยังไำงไม่รู้

 

 

 

 

ณ ห้องน้ำ

 

              เดี๋ยวนี้ฉันเป็นอะไร? ทำไมถึงอาเจียนบ่อยจัง

 

"กลับบ้านเดี็๋๋ยวนี้" โทโมะที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำพอเห็นแก้วเดินออกมาก็รีบลากมาถึงที่จอดรถ

 

"ปล่อยนะ! ฉันจะฉลองต่อ!" ฉันสะบัดเขาออกแต่ไม่หลุด

 

"ฉันบอกให้กลับบ้านไงห๊ะ!!!" โทโมะตวาดออกมาดังลั่น เขาไม่เคยตวาดแบบนี้กับฉันมาก่อน ถึงจะตวาดก็ไม่้ได้

 

ดังมาก แต่ครั้งนี้เขาตวาดจนฉันตกใจ ตกใจจนหยุดสะบัดมือ พอมารู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่บนรถเขาแล้ว

 

 

 

บ้านโทโมะ

 

            พอมาถึงฉันก็รีบเปิดประตูแล้วก็รีบวิ่งลงจากรถทันที

 

"หยุด มานี่" โทโมะเดินมาคว้าแขนของแก้วไว้ด้วยท่าทางที่นิ่ง

 

"บอกให้ปล่อยยังไงเล่า! ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว!" ฉันพูดแล้วก็จะวิ่งหนี

 

"แต่ฉันจะยุ่งกับเธอ!!" โทโมะตวาดแก้วอีกครั้งด้วยความโมโห

 

"อย่ามายุ่ง! นายมันใจร้าย ฮึก.." อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาไม่รู้ว่ากลัวหรืออะไร

 

"เลิกเจ้าน้ำตาสักที!! มานี่!!" โทโืมะว่าแก้วแล้วก็อุ้มแก้วแล้วก็เดินเข้าบ้านทันที

 

 

 

 

ณ ห้องนอน

 

ฟุบ~

 

             โทโมะโยนแก้วลงบนที่นอนอย่างแรงด้วยความโมโห โดยไม่คิดเลยว่าหญิงสาวจะเจ็บรึเปล่า

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตกันหน่อยน๊า ขอโทษทีที่อัพช้าไปหน่อยพอดีไปข้างนอกมาอะจ๊ะ

ฝากๆ http://www.keedkean.com/novel/KK0002624.html?page_article=41 รักแท้ๆ

ตอนที่แล้วเม้นดีมากๆเลย ขอเป็นแบบนี้ตลอดแลยได้มั้ยอ่า?