รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ช่วงพักกลางวัน

 

"แก้วจ๋า ไปหาอะไรกินกัน" เฟย์กับฟางเดินมาชวนฉัน

 

"อื้อๆ" แก้วตอบเสียงอ่อยๆ แล้วก็ลุกขึ้นยืน

 

"เอ่อ..แก้วเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมหน้าซีดๆ" ฟางถามแก้วด้วยความเป็นห่วง

 

"ไม่ๆ" แก้วพูดแล้วก็เดินออกไปที่โีรงอาหาร

 

                 ระหว่างที่เดินไปที่โรงอาหาร ฉันรู้สึกมึนๆ พื้นขยับได้ด้วย โลกหมุนไปหมด

 

"แก้วๆ" เฟย์กับฟางรีบวิ่งมาประคองแก้่วไว้

 

"เวียนหัวจัง" ฉันพูดออกมา มือก็จับที่หัวตัวเอง

 

"ไปนั่งก่อนๆ" เฟย์ฟางช่วยกันประคองแก้วมานั่งที่โต๊ะอาหาร

 

"กินอะไรเดี๋ยวเฟย์ไปซื้อให้" เฟย์เดินมาถามแก้วกับฟาง

 

"เอาอะไรก็ได้" ฟางสั่งเฟย์ไป ส่วนตัวเองก็นั่งเฝ้าแก้ว

 

"แก้วไม่เป็นอะไรแน่นะ" ฟางถามแก้วที่ตอนนี้ฟุบลงไปนอนกับโต๊ะแล้ว

 

"อือๆ ไม่เป็นอะไร" ตอบไปเพื่อให้เพื่อนสบายใจ

 

"อ่ะส้มตำปลาร้า ข้าวเหนียว" เฟย์เดินถือข้าวมาให้โดยเลือกส้มตำปลา้ร้าเพราะเป็นของชอบของทุกคน

 

"อิ๊~" ฉันรีบปิดปากแล้วก็วิ่งออกไปจากตรงนี้ทันที

 

"แก้วๆ" เฟย์ฟางเรียกเพื่อนแล้วก็รีบวิ่งตามแก้วไป

 

                 ฉันจะวิ่งไปห้องน้ำ แต่มันไม่ทันแล้ว จะอาเจียนแล้ว ก็เลยเข้าตรงข้างทางซะเลย

 

"แหวะ~" ฉันอาเจียนออกมาทันที มึนไปหมดแล้ว ส่วนเฟย์ฟางก็ช่วยกันลูบหลัง

 

"ไปหาหมอไหมแก้ว?" เฟย์ฟางถาม

 

"ไม่อ่า โรคกระเพาะแหละ" ฉันเงยหน้าขึ้นมาเช็ดปากก่อนจะหันไปคุยกับเฟย์ฟาง

 

"เฟย์เฝ้าแก้วหน่อย เดี๋ยวพี่มา" แล้วฟางก็เดินออกไป

 

"แหวะ~" ฉันก้มลงไปอาเจียนอีกรอบ ไม่สบายแน่ๆเลย

 

"แก้วใจเย็นๆ" เฟย์ก็ช่วยแก้วลูบหลัง แต่ในใจเฟย์คิดว่าอาจจะท้องก็ได้

 

 

 

 

ด้านฟาง

 

"โทโมะ" ฟางโทรไปหาโทโมะ

 

(ว่าไง) โทโมะถามด้วยเสียงร่าเริง ก็ฟางโทรมานิ

 

"ว่างรึเปล่า?"

 

(ทำไมอ่า มีอะไรหรอ)

 

"แก้วไม่สบายอ่ะ เลยอยากจะให้มารับกลับบ้านหน่อย"

 

(อ๋อหรอ เดี๋ยวไปๆ) โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลง นึกว่าฟางจะโทรมามีอะไร ที่ไหนได้ก็เรื่อยของแก้ว

 

+

 

+

 

+

 

"แก้วไปเลยโทโมะมาแล้ว" ฟางจูงมือแก้วให้ไปหาโทโมะ

 

"ฟางแก้วยังเรียนไปจบเลยนะ" จริงๆวันนี้ต้องเรียนอีก 2 ชม.

 

"กลับไปเลยนะ ไม่งั้นฟางงอน" ฟางพูดแล้วก็กอดอก

 

"แต่แก้วไม่เป็นอะไรแล้ว หายแล้ว" ฉันพยายามทำตัวให้ร่าเริงให้ฟางเห็น ทั้งๆที่เวียนหัวอยู่

 

"ยัยห้าวไปได้แล้ว กลับบ้าน" โทโมะดึงแก้วให้เดินตาม

 

"งั้นฉันไปก่อนนะเฟย์ฟาง" โทโมะยกมือบ๊ายบายเฟย์กับฟาง แต่แอบส่งสายตาหวานไปให้ฟาง อย่าคิดว่าแก้วใจ

 

คนนี้จะไม่เห็นนะ!

 

"ปล่อยเดินเองได้!" ฉันสะบัดมือออกจากโทโมะทันที แล้วก็เดินไปที่รถ

 

"เก่งให้ได้ตลอดไปแล้วกัน" โทโมะพูดคนเดียวแล้วก็เดินแก้วไป

 

'ไม่อยากกลับกับโทโมะเลย' ฉันยืนกอดอก ยังไม่ยอมขึ้นรถ ยังตัดสินใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี?

 

"ทำไมไม่ขึ้นรกเล่า!" โทโมะเดินลงมาจากรถแล้วก็ตะโกนถามอารมณ์เสียนิดหน่อย

 

"ฉัน-จะ-กลับ-เอง" ฉันพูดย้ำที่ละคำ

 

"ทำเป็นเก่ง กลับให้ถึงบ้านแล้วกัน!" โทโมะพูดแล้วก็ขับรถออกไปเลย

 

"เฮ้ย!" ทิ้งกันเลย ไม่คิดจะง้อฉันเลยรึไง ฉันไม่ง้อนายก็ได้!

 

'นายมันใจร้าย'

 

 

 

                  ฉันเดินออกมาจากมหาวิทยาลัย แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงละเนี่ย รถประจำทางสายก็ไม่ค่อยคุ้นเคย

 

กลัวจะหลงนะสิ ฉันก็เรื่อยเดินตามทางไปเรื่อยๆ แดดก็ร้อนได้อีก พระอาทิตย์ตรงอยู่ที่หัวพอดีเลย

 

"โอ๊ยร้อน!" ฉันบ่นออกมา เริ่มจะเวียนหัวอีกแล้วสิ  ฉันกลัวจะล้มเลยต้องเข้าไปนั่งพักในตู้โทรศัพท์สาธารณะ

 

"ไง ทำเป็นเก่งดีนัก" เสียงโทโมะทำให้ฉันลืมตาขึ้นมามอง

 

"นายกลับบ้านไปเลยไป๊" ฉันพูดอย่างไม่ค่อยมีแรง

 

"มาขึ้นรถเร็วๆ" โทโมะสั่งออกมาทั้งๆที่ตัวเองก็นั่งอยู่ในรถ แต่ใช้การลดกระจกลงมาคุยกับแก้ว

 

"ฉันกลับเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง!" ฉันพูดแล้วก็เดินออกจากตู้โทรศัพท์สาธารณะ แล้วก็เดินต่ิอไป

 

+

+

 

"อ๊ายยยย" ฉันร้องออกมาอยากตกใจเมื่อโทโมะเข้ามาอุ้มตัวฉันลอยทันที

 

"เดินกลับก็มั่ว บ้านฉันต้่องเดินไปอีกทาง" โทโมะพูดแล้วก็เดินอุ้มแก้วมาใส่รถไว้

 

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่ากลับเองได้!" ฉันพูดแล้วก็พยายามจะเปิดประตูรถโทโมะ

 

"หรอ? ที่บอกว่ากลับเองได้ เดินไปยังผิดทาง ชาตินี้ก็ไม่ถึงบ้าน!" โทโมะตวาดใส่หน้าแก้ว

 

"นายไม่ต้องมายุ่ง! อีกไม่นานเราสองคนก็ไม่ต้องเจอกันเล่า!" ฉันเผลอพูดออกไปอย่างลืมตัว รู้อยู่แล้วถึงพูดไป

 

แบบนี้โทโมะก็ไม่รู้สึกอะไร แต่คนที่จะรู้สึกมันคือฉันไม่ใช่เขา..

 

'นั้นสิ อีกไม่นาน...'  โทโมะคิด ใกล้จะครบสามเดือนที่สัญญาไว้แล้วนิ คำพูดของแก้วทำให้สีหน้าของโทโมะเศร้า

 

เล็กน้อย แต่ก็ยังคงฟอร์มไว้อยู่ดี

 

"คาดเข็มด้วย" โทโมะสั่งเสียงเรียบ

 

"..." นิ่งไม่พูดอะไร มือก็กอดอกเอาไว้

 

"ได้!" โทโมะพูดแล้วก็เอื้อมมือไปจับเข็มขัดแล้วก็ดึงมาคาดไว้ให้ ก่อนจะขับกระชากเกียร์ด้วยความโมโห

 

"นิ! ขับดีๆหน่อยสิ ฉันยังไม่อยากตายนะ!" ฉันพูดออกมาเห็นโทโมะขับแซกคันนู้นปาดหน้าคันนี้ มันดูอันตราย ถ้า

 

ชนขึ้นมาจะทำยังไง

 

"..." แต่ดูเหมือนโทโมะจะไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น แถมยังเหยียบคันเร่งเพิ่มขึ้นอีก

 

"ฮึก.." เมื่อพูดไปแล้วเขาไม่ฟัง เลยเลือกที่จะนั่งเฉยพร้อมกับน้ำตาดีกว่า ถ้าอยากตายนักก็ตายไปพร้อมกันนี่

 

แหละ แต่โทโมะพอเห็นว่าแก้วเงียบไป เลยหันไปมองเห็นว่าแก้วร้องไห้เลยขับช้าลง

 

 

 

 

 

ณ บ้านโทโมะ

 

"ตื่น ถึงแล้ว" โทโมะพูดเสียงเรียบแล้วก็เดินเข้าบ้านไปเลย

 

"ฮือ.." ร้องไห้ออกมาเป็นครั้งสุดแล้วก็ปาดน้ำตาเดินตามโทโมะเข้าไปในบ้าน

 

"หนูแก้วลูกเป็นอะไรไป ทำไมกลับเร็วจัง" แม่โทโมะเดินมาที่หน้าบ้าน

 

"เอ่อ..แก้วปวดหัวนิดหน่อยนะค่ะ งั้นแก้วขอตัวก่อนนะค่ะ" ฉันพูดแ้ล้วก็เดินขึ้นไปข้างบนแต่ก่อนจะขึ้นก็เหลือบไป

 

บอกโทโมะที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องรับแขกอย่างสบายใจ

'จะมีสักวันที่นายจะรักฉันไหม?'

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ ฝากเม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอกำลังใจด้วย ตอนที่อัพนี่คิดไม่ออก แต่เม้นมาปุ๊บเลยอัพให้เลย

 

ขอบคุณสำหรับทุกโหวตทุกเม้นนะค่ะ ใครโหวตใครเม้นขอให้หล่อให้สวยทุกคนเลย

 

 

ขโมยหัวใจนายตำรวจขี้เก๊ก ตอนที่ 4

http://www.keedkean.com/novel/KK0003295.html?page_article=4

ฝากเรื่องนี้ไว้้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะค่ะสำหรับใครที่เม้นโหวตเรื่องนี้ขอให้มีแฟนหล่อมีแฟนสวยกันทั่วหน้า

 

 

ถ้าใครทั้งเม้นทั้งโหวตสองเรื่องขอให้พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ วันนี้วันดีด้วยนะจ๊ะบอกให้ 05/05/55

ขอบคุณมากค่ะ